9 stycznia 2015

1. Większość dnia zmarnowana. Najpierw na pozbawione sensu utarczki słowne.
Rozsądni ludzie piszący, że paryska tragedia powinna doprowadzić do likwidacji przepisów chroniących uczucia religijne. To ponad moje siły.
Myślałem, że wytrzymam każdą dyskusję. Okazało się, że nie. I to jest zła informacja.

2. Drugą część dnia zmarnowałem na oglądanie serialu „Wataha”. Namówił mnie na to dyrektor Ołdakowski. Nie wiem, czy mu kiedyś to wybaczę. Wcześniej w „dwutygodnik.com” przeczytałem recenzję niejakiego Aresta. Recenzję pod wiele mówiącym tytułem „Wataha dorzyna się sama”. I była to recenzja bardzo dobra. Nie w znaczeniu, że afirmatywna, tylko dobrze oddająca jakość tej produkcji. Arest – filmoznawca – nie zauważył z oczywistych powodów kłamstwa założycielskiego scenariusza. Otóż Straż Graniczna, jak każda tego rodzaju służba ma wewnętrzną policję – Zarząd Spraw Wewnętrznych. I to jego funkcjonariusze w normalnych warunkach prowadziliby śledztwo. Więc idiotyczna pani prokurator nie miała by możliwości zachowywać się tak idiotycznie.
Złą informacją jest, że płacimy co miesiąc za HBO, więc również nasza kasa została zmarnowana.
A nic chyba nie przeszkadzało, żeby choć pokazać Bieszczady. Nie przepadam za nimi, a może bym się przekonał. Niestety oglądając trzy na krzyż lokacje przypominały mi się gry komputerowe z końca XX wieku. Cztery na krzyż, łazisz z jednej do drugiej, nie przejdziesz dalej, jeśli czegoś nie znajdziesz. Znajdujesz, wracasz trzy wcześniej, coś robisz, coś się otwiera. Autorzy filmu nie grali w Far Cry.


3. Przez to oglądanie odcięty byłem od Twittera. Nie widziałem więc jak ochroniarze Owsiaka wynosili redaktora Rachonia.
Z miłości do Owsiaka wyleczył mnie dwadzieścia parę lat temu dziennikarz Telewizji Kraków. Nazwiska nie wymienię, bo mógłby mieć kłopoty – może wciąż pracuje w TVP, a rzecznik tej instytucji bardzo jest zaangażowany.
Kiedy zachwycałem się społecznym ruchem, wspólnotą, miłością, zebraną kwotą, popatrzył na mnie i zapytał:
–A ty myślisz, że ile kosztuje zorganizowanie tych imprez.

–Nic – naiwnie odpowiedziałem – wszyscy robią to charytatywnie.
–Myślisz, że ja, operator, dźwiękowiec, oświetleniowiec, kierowca, cały dzień zapierdalaliśmy za darmo?
–No, chyba nie.
–Zapłaciła nam za to TVP. A myślisz, że ilu takich jak my zapierdalało po całej Polsce? Ile kosztowało paliwo telewizyjnych samochodów? Ile transmisje? Ile kosztowały te wszystkie koncerty i imprezy? Muzycy być może kasy nie brali, ale techniczni? Ile prąd kosztował?
Kasa zebrana do puszek raczej nie byłaby w stanie tego wszystkiego pokryć.
Państwo Polskie funduje swoim obywatelom imprezę, dzięki której mogą się lepiej poczuć.

Nie chciało mi się o tym wtedy myśleć, bo po wrzuceniu pięciu tysięcy złotych czułem się członkiem wspólnoty fajnych ludzi. Ale z czasem wątpliwości się pojawiły.
Jaki pożytek miały mieć biedne chore dzieci z tego, że LOT dostarczał Owsiakowi samolot, którym latał po całej Polsce? Czy za kasę, która poszła na paliwo nie można było kupić czegoś konkretnego? Owsiak w śmigłowcu. Owsiak na czołgu. Owsiak z policyjną asystą. Owsiak z eskortą myśliwców. Autorzy „South Park” mieliby używanie.
Kiedy indziej u znajomego lekarza. Na całym oddziale, na każdym prawie urządzeniu serduszka Orkiestry. Pytam:
–To wszystko od Orkiestry?

–Nie
–A co?

–Nic
–Jak to?
–Chcieli nam dać (nie pamiętam co), ale już mamy i drugiego nie potrzebujemy
–To skąd te serduszka?
–Jak byli, to ponaklejali.

No i trzecia scenka. Ze dwa lata temu BMW (chwała mu za to) zaprosiła kilkunastu dziennikarzy na kurs pierwszej pomocy. Kurs odbywał się o ośrodku szkoleniowym WOŚP „Szadowo Młyn”. Szkolenie było naprawdę niezłe. Wiem jaką piosenkę mam nucić podczas resuscytacji.
W ośrodku zewsząd wysypywały się różne dary dla orkiestry. Przed wejściem stała armata. Niestety pomalowana na żółto. Zawsze chciałem mieć armatę. Ale zastanowiła mnie jedna rzecz. Czy jeżeli ktoś daje armatę „na Orkiestrę” to chodzi mu o to, że by Orkiestra ją sprzedała, a uzyskane pieniądze przekazała „na dzieciaki”, czy żeby ozdabiała młyn w Szadowie?

To interesujące, że wśród moich znajomych najgłośniej bronią Owsiaka ci, którym najbardziej przeszkadza religia. Najwyraźniej człowiek bez wiary czuje się pusty i musi tę pustkę czymś sobie wypełnić. Na przykład wiarą w niepokalanie Jerzego Owsiaka.

Publiczne pieniądze potrzebują kontroli. Kontrolować powinny państwowe służby. Powinny media. Jak na razie na wszelkie próby Owsiak reaguje jak ks. dyr. Rydzyk. I to jest zła informacja.