13 stycznia 2016

1. Przyjechały z Dublina dwie panie z Facebooka. Opowiadały jak walczą z nękaniem i mową nienawiści. Bardzo walczą. Zatrudniają setki native speakerów, którzy z zaangażowaniem pochylają się nad każdym zgłoszonym problemem pamiętając, by ich osobiste poglądy nie zaciemniały im odbioru.
Chyba się nie nadaję, by się kiedyś zajmować korporacyjnym PR. I to jest zła informacja.

Panie mówiły o tym, że w mediach społecznościowych rodzice dziś dużo gorzej radzą sobie niż dzieci. Trudno się nie zgodzić. Chyba, że człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że zasadniczo jest w wieku, w którym człowiek statystycznie z rodzica powoli staje się dziadkiem. A – zasadniczo – tak on, jak i większość znanych mu rówieśników media społecznościowe ogarnia. 

Ejdżyzm nie łapię się w ramy mowy nienawiści?

2. Musiałem znowu pożyczyć smoking. Dałem słowo, że nie powiem od kogo, gdyż osoba ta wolałaby, by nikt się nie dowiedział, że przyłożyła rękę do niszczenia demokracji.
Smoking ten wcześniej nosiłem przy Belgach. [ten, na który kelner z Belvedere wywalił mi na plecy tacę ciastek] Okazało się, że podczas czyszczenia odpruto podszewkę w jednym z rękawów. Muszę sobie sprawić w końcu własny. Mam nadzieję, że uda tak porządny, jak ten, który pożyczam. To może być trudne.

Parę dni temu znalazłem w kałuży w bramie telefon komórkowy. Huawei, dwukartowy. Miałem zanieść do salonu Orange, ale nie było czasu. No i nagle ożył. Zaczęły przychodzić powiadomienia z fejsa. Byłem na dobrej drodze, żeby przez analizę postów na niedomkniętych kontach dojść do właściciela, ale w końcu zaczął dzwonić. Niestety zablokowany nie dawał się odebrać. Inteligencja już nie ta, co kiedyś, więc chwilę mi zajęło, nim wpadłem, żeby zapisać numer, z którego dzwoniono.
Zadzwoniłem. Babcia właściciela. Właściwie zdziwiona, że chciałem oddać. I to jest zła informacja. Powinniśmy mieć na własny temat lepsze zdanie.

Dawno, dawno temu, kiedy jeździłem Suprą. Postanowiłem zostawiać ją na wiejskiej ze ściągniętym dachem [to była targa]. Koledzy pukali się po głowach mówiąc, że zaraz ktoś mi kiepa wrzuci, albo gorzej. Jakoś nic takiego się nie stało. Po pewnym czasie właściciele dwóch innych aut zaczęli je zostawiać z otwartymi dachami.


3. Spotkanie noworoczne z korpusem dyplomatycznym. Ambasadorzy wchodzą. Pierwszy Nuncjusz, później wedle starszeństwa – znaczy im dłużej jest na placówce tym jest bardziej pierwszy. Black Tie. Czyli smoking. Albo strój narodowy. Albo mundur – w takim był ambasador rosyjski. W którymś z państw najwyraźniej narodowym strojem jest trzyczęściowy beżowy garnitur. Człowiek się uczy całe życie.
Bywalcy mówili, że nie pamiętają kiedy ostatnio [na tę doroczną imprezę] przyszło aż tylu dyplomatów. Jak również, żeby trwała aż tak długo. Bo chwilę trwała.
Mam trochę nowych zagranicznych znajomych. I trochę krajowych. Dyplomaci są mili. Ale do tego już zdążyłem się przyzwyczaić.
Poznałem w końcu liońskiego czytelnika Negatywów. Teraz [aż mu się nie znudzą] robi to w Warszawie.

Podano wybitne polskie sery. Nie zapytałem skąd wzięte. I to jest zła informacja, choć właściwie nie tak bardzo zła, bo jeszcze będzie okazja zapytać.