3 stycznia 2024

1. U Mazurka Gawkowski. Lewicowiec w starym SLD-owskim stylu. Czyli taki, co to ma gadane i nic tego nie może zmienić. Najpierw bronił legalności przejmowania telewizji. W najprostszy sposób. Nie przyjmując argumentów. No i cisnąć Mazurka, by zająć się poważnymi sprawami, czyli cyfryzacją i bezpieczeństwem w Sieci. A kiedy już do tego doszło, przez spory czas opowiadał o nieistniejącej infolinii. Mazurek zadzwonił ze studia. Nie mógł się połączyć (gdyż infolinia nie istnieje), Gawkowski zarzekał się, że istnieje i że potwierdzi to dziesięć minut po zakończeniu audycji. Kiedy Mazurek powiedział, że infolinii nie ma, Gawkowski bez zmrużenia oka zaczął opowiadać, że i tak by nie mogła działać, bo jest zbyt wiele zgłoszeń. 
To fascynujące w sumie, że wicepremier zachowuje się, jakby był w opozycji, znaczy mógł gadać, co ślina mu na język przyniesie zakładając, że nikt go z tego nie będzie rozliczał. To fascynujące, choć to zła informacja, bo znaczy że tacy ludzie, jak Gawkowski mentalnie nie są przygotowani do sprawowani władzy w naszej umęczonej latami pisowskiego reżimu Ojczyźnie. 

2. Pojechałem do miasta spotkać się z fizjoterapeutą. Spotkanie było dotkliwe, choć nie tak, że wcześniejsze. Po którymś z wcześniejszych kupiłem sobie atlas. Kiedy to mówię, zwykle pada pytanie: grzybów? Nie – odpowiadam – Świata, bo zawsze chciałem zobaczyć jak wygląda Ameryka. I śmiechom nie ma końca. No więc atlas skupiłem po tym, jak pan fizjoterapeuta stwierdził, że mam tak coś nie tak w plecach, że nie jest pewien, czy mi będzie w stanie pomóc. Atlas kupiłem w Międzyrzeczu, od pana, który trzymał go na strychu. Zeszło chwilę nim się udało atlas zdemontować. I później zmontować. W każdym razie, od tego czasu ćwiczę dwa razy dziennie po dziesięć minut. I przynosi to pozytywne efekty. I w tym zgadzamy się z panem fizjoterapeutą. Złą informacją jest, że sobie takiego atlasu nie kupiłem dwa lata wcześniej. Mniej bym wtedy żarł środków przeciwbólowych więc wątrobę bym miał zdrowszą. A wątroba to przecież bardzo ważny w życiu Polaka organ.

3. Przez pół dnia pisałem felieton. O tym samym, co zwykle. Na koniec się okazało, że muszę chyba wyciąć ustęp o ostatnim, wciąż funkcjonującym w KRS prezesie Telewizji. Wyciąć muszę, bo tekst wyszedł zbyt długi, a do tego sam ustęp nie jest specjalnie do tekstu pasujący. Ale żeby się nie zmarnował, zamieszczę go poniżej:
„Nie płakałem po ostatnim, wciąż widniejącym w KRS, prezesie TVP. Prawdopodobnie dlatego, że mam go za żenującą postać. Nie od początku znajomości, gdyż najprzód był dla mnie niegroźnym intelektualistą. Przynależny z automatu każdemu szacunek straciłem do niego w 2017 roku, konkretnie 31 lipca. Nie przyszedł wtedy do Muzeum Powstania Warszawskiego odebrać Krzyż Zasługi, który miał wtedy dostać razem z Dawidem Wildsteinem za organizację festiwalu „Warszawa, miasto dwóch powstań”. To, że nie przyszedł, to nie był aż taki problem. Różne sytuacje się zdarzają. Niestety dotarło do mnie, że tłumaczył się z nieprzyjścia strachem przed prezesem Kurskim. Tym, że jeżeli Kurski zobaczy, że medal od prezydenta odbiera, to może się to Kurskiemu nie spodobać, więc może mieć kłopoty, a przecież od paru miesięcy kieruje TVP1 (to był ten moment, kiedy po sądowych wetach, Andrzej Duda był wrogiem numer jeden Prawa i Sprawiedliwości). Nie płakałem po nim, bo chyba nie ma po kim płakać.”
Kurier przyniósł część do gienkowego volvo. Złą informacją jest, że przez publicystyczne obowiązki nie miałem kiedy jej Gienkowi zanieść, więc kolejny dzień nie będzie miał dostępu do swojego bagażnika.

Rudolf okiem noktowizyjnej kamery, ustawionej by informować o chcących wrócić do domu zwierzętach wygląda zupełnie jak swój ojciec, gdyż w podczerwieni znikają żółte plamy.