8 grudnia 2025

 

1. Dużo latam. Więcej nawet, co wydaje się nieprawdopodobne, niż za czasów państwowej służby. Dziś – na przykład – spędziłem cztery godziny na lotnisku w Babimoście. Pierwsze dwie czekając na to, aż zejdzie mgła, następne dwie na kontrolera, aż wróci z przerwy. Doświadczenie historyczne mówi, że obecność kontrolera na lotnisku w Babimoście jest nieco przeceniana. 

W zeszłym tygodniu wracałem z Krakowa. Zostawiłem w samolocie telefon. Fakt ten dotarł do mnie dopiero, gdy wysiadałem z autobusu. Poszedłem więc do hali bagażowej, do Lost&Found. Miły pan gdzieś zadzwonił. Powiedział, że telefon jest, ale przyniesie go ktoś za jakąś godzinę. Zasugerował, że nie ma co czekać, żebym pojechał do miasta, jak wrócę, to odbiorę. Pojechałem więc do miasta. Nie miałem telefonu, więc nie mogłem kupić biletu na pociąg aplikacją. Nie było biletomatu, kupowałem u konduktora. Okazało się, że konduktorska maszynka do kart nie współpracuje z metalowymi kartami Revoluta. Miałem – dzięki Bogu – jeszcze inną. Załatwiłem, co miałem załatwić i po dwóch godzinach pojawiłem się na Okęciu. Musiałem wziąć papierową kartę pokładową, bo nie miałem telefonu. Bogu dzięki, miałem dowód osobisty. Przeszedłem Security i wyszedłem do hali bagażowej, do Lost&Found. Inny miły pan powiedział, że nie ma mojego telefonu, ale jak wrócę za 45 minut, to będzie. Przeszedłem przez Security, zjadłem coś w hali odlotów i wyszedłem do hali bagażowej, do Lost&Found. Ten sam miły pan powiedział, że nie ma telefonu. Gdzieś zadzwonił i potwierdził, że telefon leży w szafie. Ale że go się nie da przynieść, bo jest za mało czasu do odlotu. I w sumie szkoda, że nie przyszedłem wcześniej, bo ktoś mógłby po telefon pójść, a tam jest daleko. Z kwadrans w jedną stronę. Po raz kolejny przeszedłem przez Security (za każdym razem szukano na mnie śladów materiałów wybuchowych, bo się podejrzanie kręciłem po lotnisku) i poleciałem do Zielonej. 

Mili panowie z Lost&Found wyglądali na zdecydowanie młodszych niż „Miś”, jednak świetnie by się w tamtej rzeczywistości odnaleźli. Inna sprawa, można to jakoś zrozumieć. Poza rzeczami pozostawionymi na pokładach samolotów zajmują się oni zagubionym bagażem. A do tego trzeba wypalić w sobie resztki współczucia. Przy mnie tłumaczono anglojęzycznemu byłemu obywatelowi ZSRR, że jego bagaż nie poleciał razem z nim i dopiero za cztery dni będzie ten bagaż mógł na Okęciu odebrać. Wszystko z profesjonalnym uśmiechem. Nie mamy pańskiego płaszcza…

Telefon odebrał następnego dnia mój brat. Odebrał i wysłał Inpostem. Tym razem dotarł po dwóch dniach. Kiedy poprzednim razem wysyłałem telefon Inpostem, zapodział się gdzieś na sortowni i dotarł po ponad tygodniu. Ale Inpost przynajmniej płaci podatki w Polsce. W każdym razie tak mówią. 

À propos Inpostu, w zeszłym tygodniu byłem na imprezie inaugurującej polską edycję magazynu „GQ”. Do samego magazynu mam stosunek osobisty. Prawie dwadzieścia lat temu pracowałem przy poprzedniej próbie wypuszczenia na rynek polskiej wersji. I muszę przyznać, że te parę tygodni miało naprawdę znaczący wpływ na moje dalsze zawodowe życie. Odnoszę wrażenie, że były to najlepsze czasy tego magazynu. W Polsce nie ma zwyczaju, żeby magazyny lajfstajlowe robić dla dorosłych ludzi. W Polsce z zasady robi się je głupio. Albo mądrze, tyle że z gówniarskiego punktu widzenia. Być może dlatego próby lokalizowania porządnych magazynów kończą się porażkami. Tak jak było z „Esquire” czy jest z „Vogue”. 
Jim Nelson, ówczesny redaktor naczelny „GQ”, szanował czytelników. Nie marnował ich czasu, na przykład sesje mody, której ci czytelnicy na pewno by na siebie nie założyli. No i przede wszystkim teksty. Publikowano teksty autorów, którzy mieli coś do powiedzenia. To też rzecz niespotykana w polskim lifestylu. No i zdecydowanie nie było tam zwyczaju wchodzenia – excusez le mot – w dupę bohaterom. Mimo iż zwykle nie byli to aktorzy tefałenowskich telenowel, tylko zdobywcy Oscarów.
Cóż, nie zabrałem się jeszcze za polską edycję. Odwlekam to, kultywując nadzieję, że będzie lepiej niż zwykle. Zacznę pewnie od dwóch rozmów. Z Radkiem Sikorskim i Michałem Sołowowem. Chętnie bym poczytał, jak się ma atomowy biznes Sołowowa, o którym to biznesie mówiono w Warszawie, że podpisanie na niego umów było jednym z powodów istnienia trzeciego rządu Mateusza Morawieckiego. Nie przeczytam, bo najprawdopodobniej przeprowadzający wywiad dziennikarz pewnie nic na ten temat nie wiedział. Podobnie Radka Sikorskiego nie zapytano, co miał w głowie, kiedy publikował na Twitterze tweet o Nord Stream, który odbił się tak dużym echem wśród globalnej dyplomacji.
Sama impreza inauguracyjna. Ciekawe dla mnie doświadczenie, gdyż na poprzedniej tego rodzaju byłem dobre dziesięć lat temu. Towarzystwo się nieco zmieniło. Mnóstwo nic mi nie mówiących nowych twarzy. A stare też jakieś inne. Generalnie poziom warszawskiej chirurgii plastycznej pozostawia wiele do życzenia. Twarze jak od sztancy. No i wszechobecny Ozempic. Ciekawe, kiedy się okaże, że jednak jest jakaś kara za jego nadużywanie. 
Na imprezie wystąpił jakiś polskojęzyczny Koreańczyk z Konkursu Chopinowskiego. Niestety słabo było słychać, bo brzęk kieliszków bywał głośniejszy niż fortepian.

Ten sam fortepian wystąpił tydzień później na imprezie z okazji dwudziestolecia polskiego Google.
Tym razem grał Polak. Też z Konkursu Chopinowskiego. Piękne ten fortepian ma brzmienie. Shigeru Kawai. Na tej imprezie poznałem ponaddwumetrowego niegdysiejszego wiceministra finansów. Ciekawe to było doświadczenie. No i sztuczna inteligencja Google zrobiła mi portret konny. 
Impreza była w hotelu Warszawa. Wracałem per pedes. Pod Domami Centrum postanowiłem zgodnie z polityką prezydenta (miasta stołecznego – nie szydzę z przykrej sytuacji 1 czerwca) Rafała Trzaskowskiego – piesi first, sforsować Marszałkowską. Nie spodobało się to zmotoryzowanemu patrolowi państwowej policji. Policjant zaczął mnie obsztorcowywać. Robił to głupio, bo zadawał pytania. Ja na wszystkie logicznie odpowiadałem. Przykład – On: Ale po torowisku? Ja: Ale o tej porze tramwaje już jeżdżą. I tak parę razy. W pewnym momencie myślałem, że się zagotuje, a za każdym razem mówiłem mu, że ma rację i że nie powinienem tego był robić. Skończyło się na tym, że mnie odeskortowano do przejścia dla pieszych. Gdybym nie był starym dziadem, to by pewnie nie zdzierżył i kończyłoby się to dla mnie dużo gorzej. 

2. „Trzej Panowie K.”. Sponsoruję ten podkast jakąś obraźliwie niską kwotą. Polecam Państwu po pierwsze tego podkastu słuchać, po drugie też go sponsorować. Bo jest to wyraźnie lepsze niż krajowa średnia w temacie komentowania geopolitycznej rzeczywistości. 
Cóż, okazało się, że jednak dzieli mnie z panami K. pokoleniowa przepaść. W znaczeniu: żaden nie liznął historii rosyjskich ruchów rewolucyjnych. Nie żebym był jakimś specjalistą od tego. Miałem homeopatyczne ilości wiedzy na ten temat podawane, bez specjalnego zaangażowania ze strony nauczycieli w szkole podstawowej, bo w liceum to już profesorowi Eminowiczowi nie chciało się nawet wspominać na ten temat. 
Zadałem panom K. tzw. leninowskie pytanie. Czyli pytanie z tytułu słynnej nigdyś broszury z 1902 roku „Co robić?”, w której Włodzimierz Iljicz napisał jak zorganizować rewolucyjną partię i przygotować ruch robotniczy do skutecznej walki. 
Cóż, z perspektywy stu lat z okładem można odpowiedzieć: На ленинский вопрос „Что делать?” есть ленинский ответ: больше расстреливать.

Wypadało, żebym się przyczepił do Kacpra Kity, który mówił dużo o francusko-chińskich kontaktach. Cóż, po Paryżu Xi był (też państwowo) w Budapeszcie. No i był też wcześniej w Polsce. Zaś PAD był trzy razy w Chinach. Ale wiadomo, co Macron, to Macron. 

3. Obejrzeliśmy „Comey Rule”. Serial o Jamesie Comeyu, dyrektorze FBI w latach 2013–2017. Na podstawie jego książki „A Higher Loyalty: Truth, Lies, and Leadership”. Głównym bohaterem drugoplanowym jest oczywiście Donald Trump, który Comeya – oczywiście niesprawiedliwie – odstrzelił. 
Bardzo dobrze, że teraz ten serial obejrzałem, bo przypomniał antytrumpową histerię z początków jego prezydentury. A przede wszystkim rosyjskie ślady. Świetnie mi się to wpisało w obecną dyskusję na temat amerykańskiej polityki. 
Otóż nasz największy problem z polityką prezydenta Trumpa polega na tym, że jej nie rozumiemy. Bo ona jest inna niż ta, do której się przez dekady przyzwyczailiśmy. Nie mamy narzędzi, żeby ją rozumieć. Poza jednym. Doświadczeniem. Jeżeli sobie przypomnimy te wszystkie czerwone lampki, które się zapalały w 2016 czy 2017 roku – rosyjskie koneksje, niszczenie NATO etc. – i popatrzymy, jak się to skończyło w 2020, czyli obecnością amerykańskich żołnierzy na wschodniej flance, zgodami na nasze zakupy amerykańskiego sprzętu, blokowaniem Nord Stream 2, umowami z Polską, które umożliwiły ułatwiły później Bidenowi przerzucenie brygady do Rzeszowa przed wybuchem pełnoskalowej wojny na Ukrainie, uzbrojeniem Ukrainy w rakiety przeciwpancerne, a przede wszystkim realnym wzmocnieniem NATO, bo przecież gdyby nie Trump, nie wzrosłyby wydatki na obronność państw członkowskich (choć w tym przypadku nie można pominąć udziału Władymira Putina), widać wcale nie jest tak, jak się większości wydawało, że będzie. 
Histeria dziś jest podobna jak wtedy. Mimo iż mamy tamto doświadczenie. Chyba że nie mamy. 
Problem chyba jednak polega na tym, że komentator, który zapytany o politykę Trumpa odpowie, że nie ma co histeryzować, trzeba ze spokojem czekać i że patrząc na efekty pierwszej kadencji Trumpa uzyskanie tego spokoju nie powinno być specjalnie trudne, nie będzie już więcej o to pytany, bo taka odpowiedź będzie się słabo klikać. 
I to jest zła informacja. 

29 listopada 2025

1. Moje letnie opony nie są tak do końca letnie. Są wielosezonowe, całkiem wysoko oceniane przez australijskich kierowców. Nie byłem w Australii, więc nie wiem, jakie tam mają zimy. Nasza zaskoczyła mnie rano, gdyż przed wyjazdem na lotnisko musiałem omieść pokryte dziesięciocentymetrową warstwą śniegu auto. Robota była nieco syzyfowa, gdyż co zmiotłem, napadywało od nowa. 

W każdym razie udało mi się ruszyć. Co jest o tyle ważne, że brak zimówek przede wszystkim generuje problemy z trakcją. W kwestii zimówek jestem mądry, gdyż kilkanaście lat temu firma Pirelli zawiozła mnie, wraz z grupą żurnalistów z całego świata do Karelii, by pokazać, że opony zimowe mają sens. Pokazywano w sposób taki, że rosyjski kierowca Formuły 1 wsiadł w samochód z letnimi oponami i najpierw na śniegu nie mógł ruszyć, później nie mógł stanąć i walnął w ścianę z tekturowych pudeł. Gdy przesiadł się do auta z zimowymi oponami, mógł ruszyć, ale nie mógł stanąć i walnął w ścianę z tekturowych pudeł. Firma Pirelli zawiozła nas do Petersburga biznes klasą, położyła w najdroższym petersburskim hotelu i karmiła w najlepszych knajpach, więc wiedza o tym, że opony letnie różnią się od zimowych jakoś mi się utrwaliła. Był to jedyny mój pobyt w Rosji. I wystarczy. Więcej widzieć nie muszę. 

Na lotnisku w Babimoście otwarto – budowany od nie pamiętam kiedy – pawilon odlotów. Przy okazji zmieniono organizację punktu kontroli bezpieczeństwa. Jakoś tak wyszło, że kolejki zrobiły się większe niż wcześniej. Ale to i tak nie miało znaczenia, bo samolot wystartował z godzinnym opóźnieniem. Coś przez chwilę udawało, że jest zepsute, a potem trzeba było samolot odladzać. 

Dzień wcześniej oglądaliśmy „September 5”. Nawet dziś da się zrobić dobry film. Przy tym całkiem nienachalny. Ciekawe, czy ludzie, którzy nie liznęli newsowej telewizji nawet w tak minimalny sposób jak ja, zauważą, ile w tym filmie się dzieje. 

Mam wrażenie, że reżyser (Niemiec) najsłabiej poradził sobie z niemieckością Niemców, a scena wypędzania z reżyserki, uzbrojonej w pistolety maszynowe, policji nie wyszła mu zupełnie. Ale może gdyby wyszła, film przestałby być nienachalny. 

2. TSUE postanowiło, że w Polsce będą małżeństwa jednopłciowe. Kilkanaście lat temu tłumaczyłem pewnemu mojemu koledze, że jeżeli nie wprowadzimy do naszego prawa jakichkolwiek związków partnerskich, prędzej czy później, unijni urzędnicy wpiszą nam to do prawa zdalnie, w taki sposób, że nam to wyjdzie bokiem. Razem z małżeństwami i prawem do adopcji. Kolega kupił ten pomysł. Wielokrotnie mówił później o ustawie o osobie najbliższej. 

Niestety na słowach się skończyło, a można było spokojnie sprawę przeprowadzić. Brakło odważnego. Dziś każdy z posłów będzie mógł tłumaczyć swojej garstce wyborców, że to nie on, że to zła Bruksela. Choć w tym przypadku ta Bruksela to akurat Luksemburg. Mogę sobie spokojnie wyobrazić, że część prawicowych posłów jest wyrokiem TSUE zachwycona, bo jeszcze łatwiej im będzie w mediach perorować, jacy to są konserwatywni i jakie zło się zadziało. I że każden jeden 

na to nie pozwala. I że kiedy jego ugrupowanie zdobędzie znowu władzę, to coś z tym zrobi. 

Cała nasza polityka coraz bardziej sprowadza się do pokrzykiwania. Najbardziej to widać w sprawach zagranicznych. Kiedy ktoś napisze, że w kwestii dyplomacji powinna być zgodna współpraca ponad podziałami nie umiera żaden mały kotek. Tylko dlatego, że wszystkie do tego przeznaczone wyzdychały już ze ćwierć wieku temu. 

Teraz jeszcze zdychają te, które mają zdychać, kiedy kto mówi, że polityka zagraniczna jest zakładnikiem polityki krajowej. Tak jest w większości nowoczesnych demokracji. Polską specyfiką jest fakt, że u nas nie jest to polityka krajowa. U nas jest to polityka powiatowa. Politycy u nas walczą o głosy. Nie dla partii, tylko dla siebie. O te kilkaset głosów, które potrzebują by mieć pewność, że żaden nikt z listy ich nie przeskoczy. 

Niestety w Polsce parlamentarzyści mogą być ministrami. Swoją drogą mam wrażenie, że mało kto się oburza tym przecież wyraźnym łamaniem trójpodziału. 
Kończy się to w sposób, który pięknie podsumował Maciej Kożuszek. W imię idiotycznej licytacji kto bardziej nie pozwoli się traktować Ukraińcom, ogłosiliśmy, że żaden polski żołnierz nogi swojej nie postawi na ukraińskiej ziemi. 
Abstrahując od tego, że dziś każdy, kto tylko może, śle na Ukrainę swoich obserwatorów, żołnierzy, którzy na własne oczy obserwować mogą na czym polega nowoczesna wojna. Bo o tym, że jest to wojna inna, niż wszystkie poprzednie, wiedzą wszyscy. Ze dwa lata temu słuchałem, jak dowódca jednej z jednostek naszych specjalsów opowiadał o tym, jak gościli grupę ukraińskich weteranów i wyciągali od nich opowieści o okopowej wojnie, której wcześniej nie trenowali, bo przecież ostatnia taka była ponad sto lat temu. Świat, o którym wiadomo, że historia się nie skończyła, wymaga specyficznego zaangażowania. Dyrektor Ołdakowski opowiadał dekadę ponad temu, że do Muzeum przyjeżdżali brytyjscy żołnierze. Przyjeżdżali, żeby rozmawiać z powstańcami. I były to bardzo konkretne rozmowy. Techniczne wręcz. Brytyjczycy tłumaczyli, że powstańcy mieli doświadczenie z walk miejskich. Niespisanie tych doświadczeń byłoby marnotrawstwem. Nie dopytywałem, czy polscy wojskowi robili tak samo. Domyślałem się, że gdyby robili, dyrektor Ołdakowski nie byłby tak zdziwiony. 
Ale od tego abstrahując, ogłaszając, że nie wyślemy ni żołnierza, wyłączyliśmy się z rozmów pokojowych, mimo iż jesteśmy nimi bardziej niż inni zainteresowani. A, jak zauważył kolega Kożuszek, ci, którzy byli chętni do wysyłania wojsk, wcale ich nie muszą wysyłać. I to raczej dla wszystkich jest oczywiste. A zasadniczo by wystarczyło, żebyśmy tylko nie krzyczeli, że na pewno nie wysyłamy. 
Swoją drogą powinniśmy tłumaczyć ludziom, że w świecie, o którym wiadomo, że historia się nie skończyła, wojsko jest po coś. Na przykład po to, żeby się bić o interesy Polski poza Polski granicami. 

Na zwanym portalem X Twitterze napisano, że pani Suchanow nie dostała dostępu do niejawnych, bo brała udział w protestach, albo coś w tym stylu. Nie chce mi się szukać. 
Z tego, co pamiętam, ABW nie podaje informacji o powodach nieprzyznania dostępów. Zresztą nawet chyba nie informuje o tym, że dostępów nie przyznało. Po prostu nie przyznaje. I po jakimś czasie zaczyna być wiadomo, że coś jest nie tak. 
Jest to zupełnie inna sytuacja, niż w przypadku cofnięcia dostępów.
Jeżeli mam do wyboru wersję, że ABW wypuściła informację z niejawnej przecież procedury przyznawania dostępu, albo że ktoś (nie ABW) w tej sprawie dezinformuje, wybieram wersję drugą. 

3. Byłem w zeszłym tygodniu w sądzie. Tym razem cywilnym. Sprawa karna (słynny paragraf 212) w pierwszej instancji skończyła się uniewinnieniem, w drugiej umorzeniem. Profesor Chmaj postanowił powalczyć jeszcze w Sądzie Najwyższym, lubuski podatnik zapłaci. 

W sprawie cywilnej zdecydowaliśmy się na ugodę. Z paru powodów. Po pierwsze, żeby nie narażać na nowe traumy pani, która przyszła do nas z prośbą o pomoc. Nie mogę napisać, jak wyglądało jej przesłuchanie w sprawie karnej, bo była niejawna. Ale napisać, że to było złe, to nic nie napisać.
Po drugie, za obsługę prawną płacił były nasz pracodawca. Po trzecie, orzekający sędzia, bardzo kulturalny i sympatyczny człowiek, był z punktu widzenia demokracji walczącej neosędzią. Kiedy byśmy wygrali, profesor Chmaj by najprawdopodobniej się do tego przyczepił. Po czwarte, pani marszałek Polak nie jest już panią marszałek, tylko panią poseł. Ktoś ją do tego Sejmu wysłał. Reprezentuje te parę tysięcy Lubuszan, którym to odpowiada. Mimo na przykład rtęci w Odrze.
Po piąte, od sprawy minęło już parę lat. Nikt poza bezpośrednio nią dotkniętymi o niej nie pamięta. I po szóste, udał się niezły trolling. Otóż treść ugody sprowadza się do tego, że przepraszamy panią Elżbietę Annę Polak za to, że posądziliśmy ją o to, że pełniąc funkcję Marszałka Województwa Lubuskiego odpowiadała za to, co się w Urzędzie Marszałkowskim działo. Pani Ela się pod tym radośnie podpisała. Dzieli się tą radością ze swoimi wielbicielami w mediach społecznościowych.

Euforia pani Eli z powodu zawarcia ugody była do przewidzenia, stąd wynikło czasochłonne uzgadnianie treści oświadczenia. Ugodę zawarto, żeby zakończyć proces, tylko tyle i aż tyle. Granicą kompromisu było podpisanie się pod treścią zgodną z prawdą, a więc zgodnie z prawdą, autorzy nie chcieli narażać na tzw. szwank dobrego imienia pani Eli ani przypisać jej odpowiedzialności za agendy Urzędu Marszałkowskiego, nad którymi nie całkiem panowała. Nie zapanowała też nad euforią, która jest o tyle niezrozumiała, o ile zawarcie ugody przez panią Elę było poprzedzone zrozumieniem jej treści i dobrego obyczaju, który nakazuje powściągliwość po osiągnięciu porozumienia z przeciwnikiem. Ale cóż… cieszmy się ze wzbogacenia języka ogólnego o nową kolokację „zawierać ze zrozumieniem” czy też zawierać ze „zrozumieniem” (ugodę).

Ostatnie zdanie wymaga przeczytania posta pani Eli. Ale chyba można to sobie darować. 

Byłem na premierze polskiej edycji magazynu „GQ”. Ale o tym napiszę kiedy indziej, bo mam do tego tytułu osobisty stosunek. 

 

23 listopada 2025

 

1. Pisanie w cyklu tygodniowym okazało się podobnie trudne, jak pisanie codzienne. I to jest zła informacja. 

2. Wszyscy już skomentowali ministra Domańskiego (jakoś nie mogę zapamiętać tego nazwiska. Ciekawe dlaczego). I jego oświadczenie w polsatowym programie Marcina Fijołka, że dla takich momentów, jak odbieranie immunitetu Zbigniewowi Ziobrze jest ci on w polityce. Cóż, nie ma się więc co dziwić stanowi finansów publicznych.

Często ostatnio bywam w Krakowie. Kraków – jak powszechnie wiadomo – to miasto, gdzie wszyscy się znają i wszyscy o wszystkich rozmawiają. Usłyszałem na przykład, że partyjni koledzy ministra Domańskiego nie mogli zrozumieć, dlaczego Donald Tusk robi ministrem finansów kogoś o – tu owinę w bawełnę – takich horyzontach. Sprawa wyjaśniła się stosunkowo szybko. Ktoś o innych horyzontach raczej by się nie zdecydował na niewykonywanie wyroku sądu w sprawie wypłaty subwencji. Swoją drogą zabawnie brzmią dyskusje o horyzontach w partii, której w Małopolsce szefem jest Aleksander Miszalski. Krakowska niegdysiejsza Platforma jednak nie ma ręki do publicznych pieniędzy. Małopolska Regionalna Izba Obrachunkowa zaczęła się poważnie interesować budżetem Krakowa. Co zrobiły władze miasta? Postanowiły ukryć ten fakt przed radnymi. Również tymi z własnej partii.

Wygląda na to, że prezydent Miszalski raczej nie doczeka końca kadencji. Zmiecie go albo referendum, albo sytuacja finansów miasta. 

10 listopada leciałem do Warszawy z Zielonej Góry. Wśród pasażerów była rodzina zmierzająca na Marsz Niepodległości. Poznałem po fladze, którą – zwiniętą co prawda – dumnie prezentowali. Piszę nie dlatego, żeby mnie zdziwił fakt, że na Marsz Niepodległości latają niektórzy samolotami, tylko, by się podzielić doświadczeniem, że wpuszczają z flagą (na kiju) do samolotu.

Nie poszedłem na Marsz, bo nie mogłem znaleźć melonika. Na Marszu mogę występować jedynie jako Judegang. Jak w 2018 roku. 
Byłem za to w Pałacu. Było bardzo dużo ludzi. Kłóciłem się, że dekadę temu też było tyle ludzi, ale to nieprawda. Aż tyle nie było. 

3. „ANY ONE URINATING IN - THIS – AREA WILL – BE DISCHARGED” głosi napis na ścianie obok wejścia do sterowni bazy rakietowej na początku „WarGames”. Wielkie telewizory wysokiej rozdzielczości dają szansę na dostrzeżenie rzeczy, których człowiek kiedyś zauważyć szansy nie miał. Jeden ze scenariuszy światowej wojny, który rozgrywa superkomputer, nazywa się „Polish paramilitary”. Ciekawe, jakież „paramilitary” miało funkcjonować w Polsce lat osiemdziesiątych. Harcerstwo?

Od pewnego czasu oglądamy coraz więcej starych filmów. Również dlatego, że tych nowych nie idzie oglądać. Oczywiście nie wszystkich. Pojawiła się na przykład nowa seria „Landmana”. To zdecydowanie idzie oglądać.
Jestem niepocieszony, że „The Morning Show” skończył się tak wcześnie. Miałem nadzieję, że będzie i kampania prezydencka i zbiorowe podcinanie żył przez bohaterów po zwycięstwie Trumpa. Myślałem, że w tej sprawie się pojawia postać podcastera Bro Harmana. Parę razy dochodzi do spotkania zachwyconych sobą pracowników TMS z realnym światem, i to jest nawet śmieszne.
Swoją drogą, subskrypcję Apple TV wykupiłem za namową koleżanek z TVN24. Przeżywały one wtedy pierwszą serię „The Morning Show”. Tę o molestowaniu. Bardzo osobiście przeżywały. Drugą, COVID-ową, to przeżywałem osobiście sam. Dobry jest to serial. Zachwycenie sobą pracowników TMS przypomina zachwycenie sobą ludzi z TVN, zwłaszcza to zachwycenie, kiedy decydują się na rozmowy z kimś spoza ich paczki. 

Obejrzałem wczoraj kilka odcinków „The Paper”. Gdyby nie było tak nudne, byłoby nawet zabawne. Zwłaszcza dla kogoś, kto ostatnio pracował przez chwilę w regionalnej prasie. Choć właściwie, akurat dla kogoś takiego, zabawne być nie powinno, bo to, co dla innych jest dowcipem w stylu pythonowskim, dla niego jest realnym doświadczeniem. 

Wcześniej spędziłem kilka wieczorów na fascynowaniu się bezsensownością oglądania „Star Trek – Dziwne Nowe Światy”. Tak właściwie, to nie mogłem uwierzyć, że to robię. Nie jestem, nie byłem i nie będę wielbicielem tego uniwersum. W przeciwieństwie do mojego warszawskiego sąsiada, który czasem ogląda „Star Trek” przedpołudniami. Leżąc w wannie, słyszę motyw czołówki. Sąsiad kiedyś, ze dwa razy w roku, robił imprezy, na których królowała Kajah. Teraz może też robi, ale nas wtedy nie ma.

Przyszła zima. U nas na razie bez śniegu. I to jest dobra informacja, bo po trzech latach, kiedy na okrągło jeździłem na zimowych oponach, postanowiłem przestawić się na letnie. Niby M+S, ale jednak letnie. 

Wojtek Czuchnowski strollował Twittera. Nie dałem się nabrać. Ale nie dlatego, że znam go od 11 grudnia 1991. Otóż w swoim poście napisał, że poza stypendium od KPRM, dostał 68 tysięcy euro od Światowego Kongresu Żydów. O ile rządowe stypendium to w dzisiejszych czasach nic bardziej dziwnego niż zwykle, to trudno mi sobie wyobrazić, żeby pan Lauder chciał Wojtkowi zapłacić za badanie hejtu na Twitterze złamanego centa. Zwłaszcza eurocenta. 

5 listopada 2025

Próbuję znowu zacząć. Na razie w cyklu tygodniowym .



1. Byłem w Krynicy. Ciekawe doświadczenie. Nie, żebym był pierwszy raz, gdyż na przykład zdarzyło mi się być w Krynicy w sanatorium, trzydzieści pięć lat temu. Inaczej Krynica wtedy wyglądała. Ale może chodziło o to, że to była inna pora roku. 

Pamiętam, że pojechałem na przepustkę do Krakowa, bo zrobiłem duże zakupy. Cukier, jakieś mięso. W Krynicy było przez moment wielokrotnie taniej niż w Krakowie. Skutki uboczne reform Balcerowicza. 

Byłem też na Forum. Tym, które przeniosło się do Karpacza. Na tym Forum, kiedy poseł Szczerba wbijał się bez kolejki do toalety, machając poselską legitymacją. Nie jest to jedyna toaletowa historia posła Szczerby, o której słyszałem. Inną się nie podzielę, bo dzielenie się obyczajówkami nie jest w Polsce tak popularne, jak na przykład w Wielkiej Brytanii. 

Tamto Forum przeniosło się do Karpacza. Nadało w ten sposób sens istnieniu molocha znanego szerzej, jako hotel Gołębiewski. 

W rzeczonym Gołębiewskim spałem raz. To było wtedy, kiedy strzeliła opona w prezydenckim BMW. Znaczy, opona strzeliła na A4, kiedy z Karpacza jechaliśmy do Wisły, ale wcześniej spaliśmy w Gołębiewskim. Pusty gigantyczny hotel, w którym śpi kilkanaście osób. No, może trochę więcej, bo poza delegacją ktoś tam jeszcze mieszkał. Mieszkał, popił i się pobił, czego echa było słychać. Nieartykułowane ryki dochodzące z niekonkretnego kierunku. W Gołębiewskim można by nakręcić „Obcego”.

Ryki zmobilizowały do działań hotelowe służby porządkowe. Stałem pod apartamentem głowy państwa i rozmawiałem z szefem jego ochrony. Z korytarza wytoczyło się dwóch hotelowych ochroniarzy. Jest taki tym przerośniętych mięśniaków, którym ten przerost utrudnia wręcz oddychanie. Chodzą i sapią, jak nieprzymierzając tuwimowa lokomotywa. No więc zobaczyli nas i jeden z nich postanowił zagnać nas na do pokojów. Na razie słowem. Ówczesnemu szefowi ochrony, człowiekowi w sumie drobnemu (jak na swoją profesję), góralowi sądeckiemu, w oczach zapaliły się iskierki: – Chłopcze, zderzyłeś się kiedyś z pociągiem? – zapytał. Mięśniak zatrzymał się prawie w miejscu, co przy jego bezwładności zbyt łatwe nie było. I zaczął się całym sobą zastanawiać, co się właściwie dzieje. Zobaczył wystającą spod rozpiętej białej koszuli kamizelkę kuloodporną, zobaczył wiszącą na tzw. makaronie wyjętą z ucha słuchawkę, widać było jak z wysiłkiem łączy to z informacjami o pobycie w hotelu prezydenckiej delegacji. Połączył. Przeprosił. Ruszył dalej. 

Parę lat później, podczas Forum, hotel wyglądał zupełnie inaczej. Korytarza pełne były ludzi. Tak pełne, że można było odnieść częste na tego rodzaju imprezach wrażenie braku tlenu. 

Teraz, w Krynicy, takiego wrażenie nie miałem. Pijalnia, ta duża, kubaturę ma sporą. Do tego część imprez odbywała się w innych budynkach. 

Wiecznym młodzieńcom z Klubu Jagiellońskiego udało się zorganizować całkiem niezłą imprezę. Nie rozpisując się na ten temat, podzielę się kilkoma obserwacjami:
– Krynica jest nijaka, ale przez to, nie jest tak brzydka, jak Davos, które wygląda jakby miało wspólnego architekta miejskiego z Zakopanem;
– Skoro o architektach. Pamiętane jest, że Paweł Szefernaker to architekt zwycięstwa Karola Nawrockiego. Liczba klejących się do niego ludzi świadczyć może o tym, że wiązana z nim jest wiara w jakiś następny sukces;
– Wytrzymałem z kwadrans na poświęconej migracji debacie Kanału Zero. Brukselska gwiazda Konfederacji została już przemielona przez europarlamentarne młyny. Tłumaczenie, że francusko-niemiecki problem z migrantami wziął się z tego, że w odpowiednim czasie nie wdrożono odpowiednich programów integracyjnych mogłoby paść z ust dowolnego przedstawiciela europejskiej lewicy. Podobnie, lecz odwrotnie się stało z tatuowanym posłem Józefaciukiem, od z kolei mówił, że ważne, by trafiający do Polski migranci przede wszystkim budowali nasz PKB. Patryk Jaki jest wciąż tym samym Patrykiem jakim, który przegrał z Rafałem Trzaskowskim, mówi dobitnie, pewnym głosem, zawodowo gestykulując, niestety nie ma nic ciekawego do powiedzenia.
– Przysłuchiwałem się dyskusji młodych (w każdym razie młodszych ode mnie) posłów, o tym, ile wyciąga się pieniędzy z internetowych filmików. Otóż najlepsi potrafią miesięcznie pozyskać nawet 50 tys. zł. A 10 tys. nie wymaga jakiegoś wielkiego zaangażowania. Osiągnęliśmy sytuację, w której poselska pensja jest zasadniczo dodatkiem do właściwej zarobkowej działalności;
– Krzysztof Bosak. Zmieniam całkowicie zdanie na jego temat. To, sprzed zmiany, zbudowałem jakąś dekadę temu. No więc siedziałem obok niego podczas dyskusji o implementacji nieszczęsnego DSA. No więc pan wicemarszałek najpierw poprosił swojego asystenta o papier, później robił notatki z każdej właściwie wypowiedzi, zaznaczając najważniejsze punkty, a kiedy przychodziła jego kolej, komentował w sposób wyraźnie lepszy niż ktokolwiek przy stole. Mimo iż większość dyskutujących to byli eksperci, sprawiał wrażenie najlepiej przygotowanego. No i bardzo dobrze łączył kropki. Przyjemnie było tego słuchać. Mam wrażenie, że Krzysztof Bosak jest antytezą swojego kolegi Mentzena, który jednak jest populistycznym showmanem;
– Stawianie krzyżyka na Andrzeju Dudzie jest zdecydowanie przedwczesne. Zapełnił salę. Części publiczności nie udało się wejść do środka. Dzień przed wyjazdem do Krynicy pojechałem na Twitterze po PiS-owskim pośle, którego nazwisko jakoś mi nie zapadło w pamięci, który to poseł, w Katowicach, opowiadał, że dudowe weta w sprawie TVN i czarnkowych ustaw były efektem telefonów pani Mosbacher. Chłop się postanowił budować na atakach na byłego prezydenta. Wyszło tak sobie. Najśmieszniejsze, że co wpadałem w Krynicy na jakiegoś pisowca, ten komentował, żeby się tamtym nie przejmować, bo głupek;
– Kontynuowałem badanie samorządowców, pytając ile mieli inwestycyjnych pieniędzy od rządu w 2023 roku, a ile w 2024. No więc kolejni mówili, że wraz ze zmianą rządu, pieniądze właściwie znikły. Jak na razie pytam jedynie wójtów i starostów. Istnieje oczywiście szansa, że prezydenci miast mają na ten temat inne zdanie. Stugębna plotka głosi, że gdyby nie ekstra kasa, taki Kraków musiałby mieć za chwilę komisarza. Ale to przecież nie może być prawda. 
– Czekam, aż organizatorzy wrzucą zapis panelu o półmetku rządu. Panelu, w którym brałem udział zamiast Rafała Ziemkiewicza, co samo w sobie może uchodzić za sukces światowego żydostwa. Wciąż nie mogę uwierzyć, że powszechnie szanowana dziennikarka opowiadała, że Baltic Pipe powstał dzięki rządowi PO. Panel był zbyt rano i nie wpadła mi wtedy do głowy jedynie słuszna riposta: to prawda, to wielka zasługa Platformy, gdyby nie straciła władzy, gazociągu by nie było. Na tym samym panelu, ważny krakowski profesor mówił, że jego student napisał pracę o tym, że „Gazeta Wyborcza” i „Gazeta Polska” po wyborach zmieniły stosunek do CPK. Odkrycie, że istnieją media tożsamościowe powinno zaowocować Noblem. To nie jest kraj dla starych ludzi. 
– Mateusz Morawiecki jest cyborgiem. Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz nie jest cyborgiem. Wystawianie obojga w jednej dyscyplinie nie jest w porządku;
– Usłyszałem od nie byle kogo, bo od samego Kacpra Kity, że lepiej tłumaczę politykę Andrzeja Dudy niż Andrzej Duda. Cóż, w tłumaczeniu polityki Andrzeja Dudy, mam od Andrzeja Dudy większą praktykę. 
– Kacper Kita. Zdarza mi się wymachiwać pięścią w stronę ekranu, kiedy w „Trzech Panach K.” mówi, że Niemcy byli, są i będą najważniejszym partnerem USA w Europie. Miałem szansę próbować przetłumaczyć mu, że nie jest tak wcale do końca. Nie wiem, czy przyjął argumenty, czy tylko – jako kulturalny młody człowiek – udawał, że słucha. 

Generalnie muszę przyznać, że Krynica zadziałała na mnie ożywczo. Jak Bóg da wybiorę się tam też w przyszłym roku. 

2. „A House of Dynamite” ależ to jest dobry film. Dla mnie o kryzysie demokracji. Dziś jedyną kompetencją, by wygrać wybory jest umiejętność wygrywania wyborów. Wyborcy się nie zastanawiają, czy wybierany ma jakiekolwiek inne kompetencje. Na przykład, czy potrafi rządzić. A tu nagle rzeczywistość stawia przed takim wybranym problemy, które wymagają kompetencji. I wtedy najważniejszym człowiekiem na ziemi przestaje być prezydent Stanów Zjednoczonych, a zaczyna być trzydziestoparoletni oficer marynarki, na którego przecież nikt nie głosował. 

3. Rymanowski. Już wszystko na ten temat powiedziano. Ci, którzy go atakują, sami dawali głos foliarzom, zaś jego obrońcom zdarzało się oburzać na tych, którzy podstawiali mikrofon ludziom, którzy tym obrońcom nie pasowali. 
Ja tam osobiście jestem za wolnością słowa. Również za prawem do krytykowania kogokolwiek za cokolwiek. Zwłaszcza, że ta krytyka nie ma zwykle specjalnego wpływu na rzeczywistość.

 

18 sierpnia 2025

Minister Przydacz napisał, że brzydzi go działalność redaktora Wielińskiego. Spowodowało to święte oburzenie takich tuzów naszej polityki, jak poseł Zimoch. Uważam, że Marcin popełnił błąd, ale nie dlatego, że zgadzam się z posłem Zimochem. 
Uważam po prostu, że zajmowanie się Wielińskim to strata czasu.
Dlaczego? 

Latem 2015 roku, Bartosz T. Wieliński napisał tekst o tym, że odpowiadający za sprawy zagraniczne prezydenta elekta Andrzeja Dudy prof. Krzysztof Szczerski unika kontaktu z ambasadorami Francji i Niemiec. I że to złe i nieodpowiedzialne. 
Ludzi siedzących w pałacyku przy Foksal (gdzie mieściła się siedziba prezydenta elekta) policzyć było można na palcach. Wszyscy wiedzieli, co się dzieje. Wiedziałem więc o tym, że Szczerski jest w kontakcie z oboma ambasadorami. 
Na wszelki wypadek jeszcze Szczerskiego dopytałem. Potwierdził. Powiedział, że się umawiają na obiad, ale muszą zaczekać aż Niemiec wyzdrowieje. Chyba był przeziębiony. 
Pełen wiary w profesjonalizm Wielińskiego (laureata „Grand Press”) zadzwoniłem do niego, by mu powiedzieć jak się sprawy mają. Wyrażając przy tym żal, że gdyby zadzwonił i zapytał wcześniej, to byśmy mu wszystko to opowiedzieli.
Usłyszałem, że on wie lepiej. 
Cóż zrobić. Od tego czasu nie traktuję poważnie analiz Bartosza T. Wielińskiego. 
Czyli na sytuacji wyszedłem nieźle. 
Gorzej na tej sytuacji wyszedł ambasador nadzwyczajny i pełnomocny Republiki Francuskiej, który musiał się centrali tłumaczyć, z tego, iż ważna gazeta w jakimś kraju pisze, że ambasador tego europejskiego mocarstwa jest nieskuteczny. 

W międzyczasie Wieliński awansował na wicenaczelnego, jednocześnie jednak „Wyborcza” ostatecznie zmieniła się w fanzin, który poważnie traktują wyłącznie ludzie, którzy mentalnie wciąż są w latach dziewięćdziesiątych. Dla większości ludzi, to co tam jest napisane, nie ma żadnego znaczenia. Odnoszenie się więc do tego, co tam jest napisane, zwłaszcza kiedy pisze to Wieliński, nie ma najmniejszego sensu. 

 

17 lipca 2025

We wtorek, w 615 rocznicę bitwy pod Grunwaldem, wiceminister Bosacki poinformował z dumą na Twitterze, że MSZ sięgnęło po potężny dyplomatyczny oręż. Wręczono Stolicy Apostolskiej démarche. 
Zacytuję wiceministerialnego tweeta: „Biskupi nie mogą w oburzający sposób ingerować w wewnętrzne sprawy Państwa Polskiego ani używać mowy nienawiści. Sugerujemy wyciągnięcie przez Stolicę Apostolską wobec biskupów konsekwencji – démarche MSZ wręczone dziś w Watykanie”

Marcin Bosacki to postać – nie bójmy się tego słowa – żenująca. I naprawdę nie chodzi mi o jego wybory osobiste. O tym, kim jest, przekonałem się w maju 2016 roku, kiedy jako polski ambasador w Kanadzie przyjmował prezydenta Dudę. Przyjmował jednocześnie dyktując teksty w swoim byłym miejscu pracy, „Gazecie Wyborczej”. Teksty o tym, że prezydencka wizyta jest całkowicie pozbawiona znaczenia, że nikt ważny się z Dudą nie spotyka etc. 
Sytuacja była tak kuriozalna, że mimo iż działa się właściwie na moich oczach, trudno mi było w nią uwierzyć. Później potwierdzili mi ją dobrzy ludzie z „Wyborczej”.

Tweet Bosackiego jest idiotyczny. Biskupi są polskimi obywatelami. Nie są pozbawieni praw publicznych. Więc podobnie, jak każdy inny obywatel mogą sobie pozwolić na posiadanie poglądów i dzielenie się nimi z innymi obywatelami. Chyba że łamią prawo. A jeżeli polski obywatel łamie prawo, to polskie państwo powinno wyciągnąć wobec niego wynikające z prawa konsekwencje. Tymczasem wiceminister spraw zagranicznych chwali się na Twitterze, że polskie państwo wywiera dyplomatyczny nacisk na inne państwo, by ono wyciągnęło konsekwencje wobec polskich obywateli. 
Marcin Bosacki – postać dla mnie żenująca – czegoś tak idiotycznego jednak sam by chyba nie wymyślił. Czuć w tym rękę jego szefa. Bo to przecież nie pierwszy raz. 

W czerwcu 2011 roku kierowany przez Radosława Sikorskiego MSZ, wystosował do Watykanu notę, w której prosił o zrobienie porządku z ojcem Tadeuszem Rydzykiem, który pozwolił sobie na stwierdzenie, że w Polsce panuje totalitaryzm. 
Wydawać by się mogło, że nota przyniosła sukces, gdyż dyrektor Radia Maryja wycofał się ze swoich słów i za nie przeprosił. 

Jednak jakiś czas później nastąpił wielki wyciek watykańskich dokumentów. A kolejną chwilę później pojawiła się książka Gianluigiego Nuzziego „Jego Świątobliwość. Tajne dokumenty Benedykta XVI”.
W książce tej ujawniono list nuncjusza apostolskiego w Polsce arcybiskupa Celestino Migliore do watykańskiego sekretarza stanu kardynała Tarcisio Bertone. List, w którym nuncjusz komentował sprawę noty. 
Opisywał swoje spotkanie z wiceministrem spraw zagranicznych Janem Borkowskim. „Z ewidentnym zakłopotaniem powiedział on, że nie oczekuje ode mnie natychmiastowej odpowiedzi, ale byłby wdzięczny za jakiś przydatny element, o którym mógłby poinformować ministra.”
Nuncjusz pisał, że nota wywołała w kraju debatę, która może zaostrzyć klimat kampanii wyborczej. „Oczywiste wydaje mi się to, co rozmówca potwierdził na zakończenie rozmowy, a mianowicie że – choć późno – minister zdaje sobie sprawę z tego, iż podjął krok pospieszny i nieproporcjonalny, który może obrócić się przeciwko niemu w wymiarze politycznym, w przebiegu kampanii wyborczej”. 
Nuncjusz podkreślił, że „nie można zabronić żadnemu obywatelowi, nawet duchownemu, posiadania opinii politycznych bądź prowadzenia działalności, którą wysoce pobieżnie, niesprawiedliwie i sprzecznie z interesami społeczeństwa określa się jako biznesową”. Brak komunikatu z watykańskiego biura prasowego w tej sprawie uzasadnił troską „właśnie o to, by Polska uniknęła kompromitacji w momencie, gdy przejmuje europejską prezydencję".
„Zanotowałem u rozmówcy wielką wolę i pośpiech, by incydent uznać za zamknięty, także w perspektywie klimatu kampanii wyborczej. Zapewniłem go, że Stolica Apostolska nie ma zamiaru podejmować wyzwania rzuconego w nocie, na wysłanie której nie pozwoliłaby sobie nawet Kuba czy Sudan”.
„Dlatego w stosunkach dwustronnych gotowi jesteśmy przewrócić kartę. Jeden krok już uczyniliśmy, przekonując Rydzyka, by się wytłumaczył i przeprosił”. Nuncjusz tłumaczył zwierzchnikowi: „Nie będą mogli (polskie władze) się łudzić: jeśli przeciągną strunę i sprowokują ojca Rydzyka (który nie ugiął się przed notą, ale wobec prośby nuncjusza i towarzyszącego mu miejscowego biskupa), igrają z lwem, który podbije stawkę. (…) W tym momencie nie będą mogli prosić Stolicy Apostolskiej o ugaszenie ognia, który sami podsycają.” 

(Cytaty pochodzą z tekstu „Dziennika Gazety Prawnej”, z 3 czerwca 2012 r.)

Od lat twierdzę, że minister Radosław Sikorski jest osobą błyskotliwą, lecz niezbyt mądrą.
O mądrość chodzi mi definiowaną w dość prostacki sposób. Jako umiejętność wykorzystywania w decyzjach doświadczenia życiowego. Na przykład jeżeli człowiek wejdzie na grabie i grabie te walną go w łeb, drugi raz będzie się starał na grabie nie wchodzić. 
Wielokrotne wchodzenie na grabie z założeniem, że istnieje szansa, iż się w łeb nie dostanie nazywane jest błędem perseweracyjnym, a po ludzku, słowami, które przypisuje się Einsteinowi – szaleństwem. Ale nie napiszę przecież, że minister Sikorski jest szaleńcem. Piszę, że cierpi na deficyt tego rodzaju mądrości.

13 lat po dyplomatycznej nocie, „na wysłanie której nie pozwoliłaby sobie nawet Kuba czy Sudan”, wysyłamy kolejną, która do tego pełna jest błędów, które podsumował Paweł Chmielewski: https://pch24.pl/pawel-chmielewski-kompromitacja-msz-demarche-przekazane-stolicy-apostolskiej-jest-pelne-bledow/

Co chwilę ktoś opowiada, że Radosław Sikorski, gdyby startował w wyborach prezydenckich, to by wygrał z Karolem Nawrockim. A tak w ogóle, to ostatnia nadzieja Koalicji Obywatelskiej. Że gdyby został premierem, wyprowadziłby Platformę na prostą. 

Żeby nie to, że Polski szkoda, chciałbym to zobaczyć. 

Ale jeszcze bardziej chciałbym zobaczyć scenę, jak Adam Kwiatkowski, ambasador Polski przy Stolicy Apostolskiej, wręcza szefowi watykańskiego protokołu, księdzu Javierowi Domingo Fernándezowi Gonzálezowi tę notę, démarche. To musiało być dla niego niezłe wyzwanie. Nie tak wyobrażał sobie raczej pracę na wymarzonej placówce. 

 

2 lipca 2025

1. Poniedziałek. Trzecią godziną jadę autobusem z Portu Lotniczego Zielona Góra w Babimoście na Okęcie. Samolot się był zepsuł. Ciekawe, że załoga stosowała znaną powszechnie procedurę power off/power on. Niestety nie pomogło. I to jest zła informacja. 

Efekt jest taki, że nie zdążę do lekarza. Będę więc w Warszawie również w przyszłym tygodniu. 

Generalnie nie ma co narzekać. Drugi odwołany z powodu awarii lot na sto pięćdziesiąt w ciągu dwóch ostatnich lat. Taki Marcin Wrona w Ameryce, za każdym razem, jak się zbliża do samolotu, to się okazuje, że jest jakiś problem. 

Jazda z prędkością stu kilometrów na godzinę daje szansę na dostrzeżenie elementów krajobrazu, jakich się będąc kierowcą osobówki zwykle nie widzi. Można też poczuć, jak A2, na odcinku Konin–Stryków jest na prawym pasie dziurawa. 

2. Generalnie nie chce mi się pisać, bo jeżeli bym pisał, to bym się winien odnieść do awantury postwyborczej, a wydaje mi się, że nie za bardzo jest o czym gadać.

Oczywiście komentariat gadać będzie, bo przecież od tego jest. 

Ale skoro zacząłem:

– nie wierzę w wielki plan Donalda Tuska. O wielkim planie Donalda Tuska mówią zwykle ci, którzy nie mogą się pogodzić z tym, że są już starzy i że nie jest już rok 2010. Nie mogą się pogodzić z tym, że się świat zmienił, że piętnastoletnie bon moty nie brzmią już tak błyskotliwie. 

No więc, albo Donald Tusk nie jest już tym, kim był kiedyś, albo on jest taki sam, tylko starszy, za to my dojrzeliśmy do tego, by przestać kupować to, co nam usiłuje wcisnąć. 

– Roman Giertych bardzo potrzebuje mieć immunitet. Nie wie jeszcze co prawda w jakich, gdzie i dokąd wyborach wystartuje, ale już zaczął kampanię wyborczą. Uniwersalną kampanię. Taką ogólnopolską. A jako, że nie będą to wybory na prezydenta Polski, nie szuka jedenastu milionów głosów. Wystarczy mu parę tysięcy. No i kampania Giertycha odniosła wielki sukces w społecznościówkach. 

– Do opowieści o tym, że prawie połowa Polaków ma wątpliwości uczciwości wyborów i chce (niemożliwego legalnie) powtórnego przeliczenia głosów, podchodzę z rezerwą. Otóż opowieść ta wzięta jest z sondaży. Przede wszystkim takim z „Rzepy”.

A co do sondaży z „Rzepy”, pewien były jej pracownik opowiadał mi, że kiedy przed laty redakcja szukała firmy badawczej, przyszedł pewien człowiek i zaoferował, iż nie dość, że będą tanie, to jeszcze będą takie, jak trzeba. Nie mogę sobie przypomnieć, jak ten człowiek się nazywał, znaczy mogę, ale nie chcę, bo po co, skoro i tak wszyscy się domyślą.
W międzyczasie pojawił się sondaż CBOS-u, który mówi, że problem z wyborami dostrzega raptem siedem procent badanych. Tak, że tak.

– To, że cała zadyma ma służyć pozbawieniu legitymacji prezydenta elekta. No i co z tego? Pierwszy raz? 

– Że zamach stanu? Kim? Babcią Kasią, panią Wrzosek, Lechem Wałęsą i Tomaszem Lisem? Żeby rządzić służbami, trzeba mieć władzę i perspektywę na tej władzy utrzymanie. 

W Stanach odchodzącego prezydenta nazywa się kulawą kaczką. U nas Głowa Państwa nie ma takiej władzy, by aż tak bardzo widać było zbliżający się finał prezydentury. U nas kulawą kaczką staje się raczej tracący poparcie premier. Premier bez poparcia, bez gwarancji przedłużenia władzy nie jest w stanie zagwarantować swoim ludziom kariery. I to nie w znaczeniu następnych awansów, raczej przeżycia na posadzie. W takiej sytuacji mało komu chce się ryzykować. A ci, którym się chce ryzykować, zwykle do zbyt lotnych nie należą. 

Bez służb zamachu stanu zrobić się raczej nie da. Bez służb, bez wojska, bez sądów, które by ten zamach później przyklepały. Dziś – wydaje mi się – że gdyby przyszło co do czego, większość policjantów czy wojskowych dostałaby grypy. Psiej grypy. 

Swoją drogą, mam wrażenie, że policjanci nie rekrutują się raczej z Jagodna, czy Miasteczka Wilanów. Raczej są z gdańskich Siedlec. 

Rok temu, ponad rok temu, u Mellera w Kanale Zero mówiłem, że rozliczenia wychodzą Tuskowi słabo, bo dobrzy prokuratorzy nie chcą się w nie angażować. Nie po to robią od lat karierę, żeby ryzykować problemy z przekraczaniem uprawnień, naginaniem prawa etc. Mówiłem, że zostają niezbyt lotni prokuratorzy, którzy nie widzą innej szansy na awans. Kończy się to w ten sposób, że nie są w stanie napisać poprawnie wniosku o ściganie. 

Zagotował się wtedy profesor Wasilewski. Coś tam mówił o zawodowej etyce. A ja przecież nie mówiłem o niczym innym. Z etyką jest jak z pogodą, zawsze jakaś jest.

No więc nie wierzę w zamach stanu.
No więc wydaje mi się, że cała postwyborcza awantura mniej jest warta, niż prąd zużyty przez serwery Mety i Iksa na wszystkie na jej temat posty. 

Dzień później (wtorek), na lotnisku w Balicach, słucham Sądu Najwyższego. Orki, która odbywa się na osobie Prokuratora Generalnego, no i na jakości protestów mecenasów Giertycha i Wawrykiewicza. To ciekawe, że w deklinacji słowa „praworządność” specjalizują się u nas prawnicy niezbyt – delikatnie mówiąc – sprawni. 
Cóż, może to wynikać z tego, że gdyby się zajmowali prawem jako-takim nie mieliby specjalnych szans na karierę. Polityczną, medialną, czy – jak w przypadku mecenasa Giertycha – biznesową, wynikającą z monetyzowania popularności. 

Coś o jakości „praworządnościowych” prawników wiem z własnego doświadczenia. Sąd II instancji rozniósł z powodów formalnych, sporządzony przez profesora Chmaja pozew w sprawie, którą wytoczyła nam (mnie i kolegom Bagińskiemu i Życzkowskiemu) marszałek Elżbieta Polak. Ta od rtęci. Złą informacją jest, że – jako lubuski podatnik – sam za ten pozew zapłaciłem. 

No właśnie. Podczas procesu w rzeczonej sprawie poznałem znanego od paru dni w całej Polsce, następcę pani Polak, marszałka Jabłońskiego. Mówią, że sprawy z 212 po wyroku przestają być utajnione, ale nim tego nie sprawdzę, nie napiszę, co pan marszałek na sali rozpraw odtentegowywał. Największe na mnie wrażenie zrobiło wrażenie, jakie robiło to na Wyskokim Sądzie. 
Marszałek Jabłoński za wczesnego Tuska był wiceminister spraw wewnętrznych. Nadzorującym policję. Za pisowskiego reżimu, kiedy zatrzymywała go policja za nagminne łamanie przepisów, obiecywał, że wyrzuci policjantów z roboty. Za polityczne represje, jakimi go dotykają. Coś w tym jest, przed 2015 za kółkiem mógł najwyraźniej robić co chciał.

Z innej beczki. Opowiedział mi historię zasłyszaną w knajpie człowiek. Było tak, że przy stoliku obok siedziało dwóch nieznanych mu bliżej ludzi. Siedziało długo. Nie przy pustym stole siedziało. Im dłużej siedzieli, tym głośniej rozmawiali. Na tyle głośno, że narrator słyszał wszystko. A konkretnie: historię o tym, jak to się stało, że Rafał Trzaskowski, mimo małej przewagi w exit pollach ogłosił się zwycięzcą. Otóż ponoć chwilę po dwudziestej zadzwonił do sztabowców badacz, którego nazwiska nie wymieniłem wyżej i powiedział, że z jego badań wynika, że Rafał wygrał na sto procent. Jednym procentem. I że specjalnie w wynikach exit poll obniży się nieco różnicę, żeby nie odstawało zbytnio od badania OGB. Ale że na pewno Rafał wygrał. 
Badacze dzielą się na tych, którzy badają, żeby się dowiedzieć i tych, którzy wiedzą i badają, żeby to udowodnić. Mam wrażenie, że polityczni klienci wolą tych drugich. 
Raz na jakiś czas przychodzi tzw. badanie totalne – wybory. I weryfikuje. 

3. Wtorkowy wieczór spędziłem w dwóch knajpach. Z kolegą pisarzem, koleżanką stypendystką Fullbrighta i grupą młodzieży. Po pewnym czasie zostaliśmy we dwóch z jednym z przedstawicieli młodzieży. W znaczeniu: ja i on. Świeżo ukończony aktor. Później podczas godzinnego procesu zamykania knajpy zintegrowaliśmy się z obsługą, z którą byliśmy właściwie już wcześniej zintegrowani. Obsługę odwiedził kucharz z knajpy za rogiem. Ukrainiec z Odessy. Opowiadał, że był marynarzem. I poszedł do wojska na ochotnika jeszcze przed wybuchem wojny pełnoskalowej. Młody aktor zdziwił się, że odessanin poszedł do wojska добровольцем. Ten zareagował pytaniem: – A ty co byś zrobił, gdyby tu Ruscy weszli?
– Spierdoliłbym 
– A ja widzisz bym się tu bił. Nie można całe życie uciekać.
Aktor nie zrozumiał, zadał za to sakramentalne pytanie:
– A ilu ludzi zabiłeś?
Powiedziałem mu dobitnie, co o takich pytaniach sądzę. Swoją drogą pytający często w takich sytuacjach dostają odpowiedź, której woleliby nie usłyszeć.

W środę było ciepło. 
Rozmawiałem – mniejsza z tym z kim – o PEESEL-owskiej idei likwidacji dwukadencyjności. 
Mieli to ponoć obiecane w umowie koalicyjnej. Ludowcy mają kłopot. Po utracie tylu wójtów i burmistrzów mogą się nie podnieść. I nie chodzi o to, że stracą zaplecze finansowe dla własnej działalności. Chodzi o to, że doły partyjne im tego nie wybaczą. Weszli do koalicji, realnie skorzystało z tego parę osób, które trafiły do rządu. Partyjne doły, po ośmiu latach głodu (odcięcia od spółek i funduszy), nic nie dostały. A przecież wszyscy słyszeli, że Kaczyński mówił, że byłby gotów poprzeć rząd techniczny, w którym PEESEL mógłby mieć przecież więcej do powiedzenia. 

Już kiedyś pisałem o mądrości amerykańskich ojców założycieli. Dlaczego mieszkańcy DC nie mają reprezentacji w parlamencie? Bo DC powstało, by obsługiwać parlament i prezydenta. Czyli pracownicy głosowaliby na pracodawcę. 
Jak w naszych gminach, gdzie wciąż się zdarza, że wójt jest największym pracodawcą. A jako największy pracodawca reelekcję ma zagwarantowaną. Miał, bo teraz zły PiS wprowadził dwukadencyjność. 

Wróciłem do domu. Panowie zdjęli rusztowania z frontowej elewacji. Czuję się dziwnie. 

 

20 czerwca 2025

1. Położyłem się zbyt późno. Takie są skutki życia sąsiedzkiego. A bardziej: nocnej działalności publicystycznej. Rano obudziło mnie brzmienie szlifierki kątowej, wycinającej mur jakieś półtora metra od mojej głowy. I to było dotkliwe. 
Jak już pisałem, na budowie mamy opóźnienie. Co prawda, formalnie to nie jest budowa, tylko prace konserwatorskie, ale realnie wygląda to tak samo. 
Wydawało się, że wszystkie przeszkody zostały usunięte i ekipy przystąpią do pracy w poniedziałek. Nie przystąpiły. We wtorek. Nie przystąpiły. W środę. Nie przystąpiły. A potem się zaczął długi weekend. Nie wpadliśmy na to, że w piątek przyjadą blacharze i zaczną obrabiać parapety. Zaczną od okien, za którymi śpimy. 
Trudno. Ważne, że zrobili. Tytan-cynk świeci się na razie, jak nie powiem co, jakiemu czworonożnemu zwierzęciu. Ale ma się zaraz zacząć patynować. Panowie blacharze mili. Było dwóch. Jeden, bardzo sympatyczny Ukrainiec, poprzednim razem opowiadał, żeby się do pszczół nie zbliżać na kacu, bo pszczoły nie lubią skacowanych. Nie lubią i żądlą. Jemu to opowiadał człowiek, którego ojciec sprowadzał na dobrą drogę, w sposób taki, że gdy człowiek ten szedł imprezować, mówił mu, że następnego dnia będą obaj pracować przy ulach. A uli było sporo. 

2. Mieliśmy jechać do Żar. Nie pojechaliśmy. Pojedziemy jutro.
Pojechaliśmy więc do miasta. Małem wpaść do Starostwa, ale pocałowałem klamkę. Urzędy w piątki pracują zwykle krócej. Zdążyłem się od tego odzwyczaić. Obwodnica, czyli droga łącząca rondo przy galerii Hosso z nowym rondem koło elewatora wygląda na gotową. 
Wiałem odwieźć kosiarkę elektryczną do naprawiacza, żeby wymienił linkę sterującą napędem. Nie zawiozłem, gdyż nie pracował. Staram się szanować to, że mimo iż mieszka tam, gdzie pracuje, nie pracuje na okrągło. 
Zjedliśmy pierwszy tegoroczny bób. Tani nie był. Złą informacją jest, że go przesoliłem. 

3. W związku z wielkim sukcesem wczorajszej notki: konkretnie fragmentu dotyczącego nowojorskiej restauracji, powinienem parę rzeczy do niej dopowiedzieć. 

Doktor. Nie był to Jacek Siewiera, który prezydenckim lekarzem został cztery lata później. W 2015 wszyscy prezydenccy lekarze mieli na imię Jarosław. 
Nie napiszę, że ten Jarosław był moim ulubionym, ale tylko dlatego nie napiszę, żeby innym nie było przykro.
Szymczuk napisał na Twitterze o Jarku: „świetny specjalista, wyjątkowo wrażliwy na «elitarne» chamstwo”. Coś w tym jest, bo ze dwa razy widziałem, jak ktoś próbował przeczołgać maluczkiego, a Jarek wtedy wkraczał i z uśmiechem na ustach wymierzał sprawiedliwość. I robił to z wielką gracją. 

Ekscelencja Schnepf. Oczywiście, że rachunek płacił publicznymi, a nie swoimi pieniędzmi. Ale czy ta różnica miała jakieś znaczenie?

Wśród nagrań z afery podsłuchowej, można znaleźć rozmowę Radka Sikorskiego ze ś.p. Janem Kulczykiem. Wszyscy się koncentrują na słowach Sikorskiego dotyczących stewardessy Kulczyka. Chwilę wcześniej dr Kukczyk pyta o Schnepfa. Tu ten fragment:

Jan Kulczyk: A co z Rysiem? Rysiem ze Stanów? 
Radosław Sikorski : Będzie dobrze. 
Jan Kulczyk: Jakieś plany stosunkowo do niego? Tutaj w Warszawie? 
Radosław Sikorski : On ma jeszcze 2,5 roku ambasadę. Spokojnie, jest ok. 
Jan Kulczyk: Ja go bardzo lubię, to porządny facet jest, taki jajeczny. 
Radosław Sikorski: Drobne błędy popełnił wiesz: przyjechała jakaś straszna biurwa z NIK-u… 
Jan Kulczyk: Jakąś rezydencję remontował, tak? 
Radosław Sikorski: Jakaś pizda wiesz, taka, zamiast ją dowartościować, przepierdolić jak trzeba, to dał jej jakieś biuro… 
Jan Kulczyk: I napisała? 
Radosław Sikorski : I się zemściła, suka, i cale ministerstwo miało kłopoty z tego powodu… a trzeba było się poświęcić. 
Jan Kulczyk: Dla Ojczyzny. 


Ochroniarze. Wtedy funkcjonowało jeszcze Biuro Ochrony Rządu. Duże chłopy, większość z doświadczeniem bojowym, zarabiające wtedy naprawdę skromnie. Śniadania w amerykańskich hotelach nie należą do specjalnie jadalnych. Po śniadaniu cały dzień z Głową Państwa, czyli bez szansy na to, żeby się wybrać na drugi koniec miasta, gdzie można coś zjeść za rozsądne pieniądze. 
Biuro jakoś specjalnie o nich nie dbało. 
Pamiętam sytuację z chyba 2016 roku, która mnie naprawdę zagotowała. Otóż jak cała Polska wie, Głowa Państwa jeździ na nartach. Większość Polski nie wie, że on na tych nartach jeździ naprawdę. W swoim czasie wygrywał zawody. 
W związku z tym, że jeździł, jeździła też ochrona. No i musiała jeździć jak on. No i pewnego razu jeden z nich się jeżdżąc z Głową Państwa wywalił. Zrobił sobie poważną krzywdę w kolano. Krzywdę z tych, po których się nie chodzi, chyba że sobie człowiek to kolano zoperuje. No i się okazało, że NFZ tej operacji nie finansuje. Biuro też od tego nie ubezpiecza. Operację można zrobić prywatnie. Za pieniądze. Kilkadziesiąt tysięcy. Przekraczające możliwości funkcjonariusza BOR. Innymi słowy poszkodowany na służbie w ochronie Głowy Państwa oficer przestał się nadawać do służby. I właściwie powinien z tej służy odejść.
Dostałem piany. Zacząłem wydzwaniać. 
Okazało się, że ci sami lekarze, którzy robią te operacje w prywatnej klinice, pracują też przy Szaserów, więc mogliby tam tę operację wykonać, problem polegał na tym, że szpital nie mógł kupić czegoś, co do tej operacji było potrzebne. Nie było to jakoś strasznie drogie, parę tysięcy złotych, ale przepisy zabraniały. Szef Szaserów wymyślił, że wszystko się uda, jeżeli kupi to ktoś inny. Okazało się, że mogła to kupić lekarz – żona jednego z funkcjonariuszy. Kupiła, dostarczyła na Szaserów, operacja się udała, oficer jest wciąż w służbie. Zachował się też ówczesny szef BOR, którego zbyt długo nie musiałem namawiać, by pieniądze na to coś potrzebnego do operacji wypłacił w formie premii, czy nagrody. 
Po wszystkim dostałem flaszkę. Nawet nie było jak odmówić jej przyjęcia. 

Nawet dziś, kiedy sobie tę sprawę przypominam jest mi wstyd. Państwowy wstyd. 
Wylazł na wierzch wieloletni stosunek polityków, do narażających życie i zdrowie funkcjonariuszy. Większość ludzi mogła ten stosunek na własne oczy zobaczyć parę lat później, z związku z sytuacją na białoruskiej granicy. 

Jeszcze jedno. 
Gdyby mnie nie było, gdyby nie było moich interwencji, też by sobie pewnie jakoś poradzili. Więc to nie ma być opowieść o mojej omnipotencji. Raczej o impotencji. Państwa. 

 

19 czerwca 2025

 

1. To, że nazywam się starym człowiekiem, jest herezją. 
Z drugiej strony jestem X-em adoptowanym przez boomersów, do boomersów, a boomersi są już starzy. 
Więc to, że mówię o sobie, że jestem stary jako adoptowany boomers, ma jakieś uzasadnienie. 
Ten przydługi i niezbyt błyskotliwy wstęp służyć ma temu, bym mógł napisać, że jestem stary, więc podróże do Warszawy mnie wykańczają. I to jest zła informacja. Nie wyspałem się, później większość dnia zeszła mi właściwie na niczym. Nawet piesek nie chciał iść na spacer. Tak bardzo nie chciał, że musieliśmy wrócić nim jeszcze na dobre weszliśmy w las.

2. Im bliżej zwycięstwa rewolucji, tym bardziej narasta walka klas. Czy jakoś tak.
Większość dnia zeszła mi właściwie na niczym. Konkretnie: na przeglądaniu Twittera (jako adoptowany boomers nigdy nie pogodzę się ze zmianą nazwy na „X”, zwłaszcza, że się ta nazwa słabo po polsku deklinuje. Znaczy, deklinuje się dobrze, tylko wygląda po deklinacji słabo. Na „Iksie”?). A tam rozsądni – wydawać by się mogło – ludzie, nie dość, że opowiadają niezbyt mądre opowieści o sfałszowaniu wyborów, to jeszcze rzucają się do gardeł wszystkim, którzy w te opowieści wątpią. 
Wieliński, którego nie mam za osobę –wydawać by się mogło – rozsądną, gdyż miałem nieprzyjemność rozmowy z nim dziesięć lat temu i dzięki tej rozmowie wiem, że nie należy poważnie traktować jego publicystyki – w kwestii faktów, w znaczeniu: zdarza mu się komentować nieistniejące sytuacje, rzucił się do gardła Bestii z Kutna. Zrobił to w klasyczny, seksistowski sposób. Jakby był publicystą „Sieci” czy „Do Rzeczy”.
Powinna się teraz odezwać któraś feministka z „Wysokich Obcasów”. Z pełnym dla Wielińskiego poparciem, bo przecież to, co pisze Wieliński nie może być seksistowskie, bo jest ci on wicenaczelnym „Wyborczej” a tam seksistów nie ma. Tak, jak nie ma homofobów, a niegdysiejszy homofobiczny atak na sędziego Zaradkiewicza nie był homofobiczny, bo na łamach „Wyborczej” homofobicznych tekstów nie ma. 
To wszystko jest strasznie słabe. Mam poważne podejrzenia, że do imentu scynizowany mecenas Giertych zadymą w sprawie sfałszowanych wyborów rozpoczął swoją kampanię wyborczą, bo jedyne na czym mu zależy, to immunitet. 

3. W związku z tym, że minęło10 lat od roku 2015 przypominają mi się różne historie. Na przykład jedna związana z ekscelencją Schepfem. Nie byłem jej świadkiem, gdyż w 2015 roku nie poleciałem na ONZ, a rzecz przy tej okazji miała miejsce. A konkretnie w jakiejś słynnej nowojorskiej befsztykarni. Otóż – jak zwyczaj każe – zaprosił tam prezydencką delegację ambasador Schnepf. Dobrych knajp na Manhattanie wbrew pozorom nie jest tak wiele, więc podczas UNGA (Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych) zdarza się, że w jednej knajpie biesiaduje kilka delegacji. Tam akurat była jedna z kraju – jak to określał Clarkson w „Top Gear” – jednego z tych, których nazwa kończy się na -stan. No i tamta delegacja biesiadowała razem ze swoją ochroną, razem z przypisanym im Secret Service, a nawet z funkcjonariuszami nowojorskiej Policji. Z naszą delegacją sytuacja wyglądała inaczej. Ekscelencja Schnepf pozwolił, by polska ochrona zamówiła sobie po herbacie. Ochrona osobista to duże chłopy. Jak mają być silni, to powinni coś jeść. W delegacji był lekarz. Zawsze jest lekarz. Doktor, widząc co się dzieje, zamówił ochronie steki. Stać go było, gdyż zarabiał duże, jak na tamten czas pieniądze dorabiając jako anestezjolog w klinice zajmującej się chirurgicznym upiększaniem pań. Kelner powiedział, że proces smażenia zajmie trochę czasu, szef ochrony podszedł więc do Głowy Państwa, by zapytać czy zdążą, ile czasu jeszcze Prezydent planuje w knajpie siedzieć. Ale nim Prezydent zdążył odpowiedzieć, w rozmowę wciął się ekscelencja Schnepf, mówiąc dość głośno, że on za te steki nie zapłaci. Szef ochrony odpowiedział, że nie ma takiej potrzeby. Schnepf powtórzył ponoć po raz drugi, że nie będzie za to płacił. Prezydent powiedział, że na pewno zdążą zjeść. Steki zamówiono. Po chwili do doktora podszedł jakiś współpracownik ambasadora i powiedział, że ambasador go prosi na rozmowę. Doktor odpowiedział, że jest oficerem Wojska Polskiego i doktorem nauk medycznych, więc jeżeli pan Schepf, którego funkcja jest przecież czasowa, czegoś od niego chce, to sam może podejść. 

Opowiadał mi to jeden z ochroniarzy. Potwierdził drugi. Doktor nie chciał specjalnie rozmawiać. Powiedział tylko, że podczas powrotu, na lotnisku, Prezydent, który się o sprawie dowiedział, chciał oddać mu ten tysiąc z kawałkiem dolarów, które doktor zapłacił za to jedzenie. Ten zgodzić się nie chciał. W końcu krakowskim targiem zgodzili się, że Prezydent odda mu połowę kasy.

Jakiś czas później w sekretariacie prezydenta na biurku leżał jego paszport. Chciałem zobaczyć jak wygląda amerykańska wiza A-1 (jak każda inna, tylko ma napisane A-1), wziąłem więc paszport do ręki. Ze środka wypadł kwitek z bankomatu. Na kwotę połowy rachunku za steki.

Ekscelencja Schnepf to jest żenująca postać. Choć bardziej był jednak ambasador Bosacki. Obu zaś na głowę bije ekscelencja Orłowski. Ale o nich to kiedy indziej. 

15–18 czerwca 2025

1. Chciałoby się napisać, że nasi Żydzi biją ich Arabów. Jednak to już nie nasi Żydzi, a i Arabowie są Persami. 

Swoją drogą zabawne jest przypominanie o przyjętych przez Iran polskich uchodźcach z ZSRR. Po pierwsze: to nie był ten sam Iran. Tamten został obalony, przez ten dzisiejszy w 1979 roku. Po drugie cesarz Pahlawi wyraził zgodę na przybycie Polaków pod warunkiem, że wikt i opierunek zapewnią im Alianci. Co oczywiście nie znaczy, że Irańczycy jako tacy są ponoć w znakomitej większości spoko. 

Wielbicielem Iranu jest Witold Waszczykowski. Opowiadał kiedyś, że strasznie tam imprezują. W znaczeniu: rewolucja islamska się nie do końca przyjęła. 

Trzeci dzień piszę ten wpis, więc już wszyscy zdążyli skomentować niepozbieranie Rządu Najjaśniejszej RP w kwestii ewakuacji z Izraela. 

Przypomniano ewakuację po ataku 7 października 2023 roku. Mam wrażenie, że wszyscy zapomnieli to, że Polska ewakuowała pół Europy w czasie COVID-u. A potem z Afganistanu. Przy obu akcjach pracował Marcin Przydacz. No i Michał Dworczyk. Nie mieliśmy wtedy więcej samolotów. Mieliśmy potrafiących to ogarnąć ludzi i wolę. 

Gdyby się komuś chciało przeczytać tu: https://gazetalubuska.pl/wiceminister-marcin-przydacz-nie-bylo-drugiej-takiej-misji-w-historii/ar/c1-15786788 rozmowa z Przydaczem o Afganistanie. 

PiS naprawdę zniszczył Polskę. Polskę, w której można się było nie wywiązywać z wyborczych obietnic. Polskę, w której praca minimalna mogła rosnąć rocznie o parę groszy. Polskę, w której inwestycje koncentrowały się na Warszawie, Gdańsku i ich mieszkańcach. Polskę, która nie reagowała w sytuacji, kiedy jej obywatele byli zagrożeni. Polskę, która nie prowadziła polityki zagranicznej. 

Na szczęście do władzy wrócił Donald Tusk, który próbuje tamtą Polskę odbudować.

Złą informacją jest, że ludzie tego nie doceniają. 

2. Jadłem obiad w barze mlecznym „Prasowym” z prawdziwym angielskim lordem. Później przenieśliśmy się do Planu B, gdzie jego lordowska mość docenił salę dla palących. Swoją drogą nigdy wcześniej nie byłem chyba w Planie B przed 18:00.

Lord uważa,że Polska powinna wyjść z UE. Ja uważam, że prędzej powinniśmy wyrzucić z UE Brukselę. A konkretnie: jej zasiedlony przez tzw. unijne elity kawałek. 

Lord uważa, że z UE niczego się nie da zrobić i moje myślenie jest naiwne.

Pozostanę przy własnym zdaniu. 

3. Wystąpiłem bladym świtem w superexpressowym internecie. Niestety nie miałem zbyt wiele do powiedzenia. Przed trzynastą brakuje mi błyskotliwości. Smutna konstatacja jest taka, że powinienem w mediach występować częściej, albo rzadziej.

Wracam do domu. W samolocie trzygwiazdkowy generał z sąsiedniej wioski. Nigdy go nie widziałem po cywilnemu, więc go nie poznałem. Generał czyta „Leadership” Kissingera. Zauważyłem, że zwykle im generał chudszy, tym więcej czyta. Przypadek?

W kwestii samolotu znowu miałem więcej szczęścia niż rozumu, bo mi się godzina odlotu z godziną boardingu pomyliła. Co jest o tyle dziwne,  tym lotem latałem ostatnio z pięćdziesiąt razy. 

Wcześniej przeprowadziłem serię przygnębiających rozmów na tematy państwowe. I jedną w sumie pozytywną, ale tę na tematy mniej państwowe. 
Z moich rozmów wychodzi, że jestem dysponentem specyficznej wiedzy, której nie mogę się dzielić z nikim, kto nie ma takiego jak ja doświadczenia, bo bez tego doświadczenia nie da się tej wiedzy przyjąć. 

Czarno to wszystko widzę, ale to, że czarno widzę, może wynikać z tego, że od trzech dni nie dosypiam. 

Na lotnisko jechałem z kierowcą o imieniu Jacek. Jacek miał dziwną fryzurę, a w bagażniku zestaw tablic, z których wynikało, że jego toyota była też taksówką w Kielcach i Krakowie. Przez połowę trasy rozmawiał z kobietą, której akcent wskazywał iż jest Ukrainką. Rozmawiali półsłówkami, ale z napięcia, jakie wisiało w powietrzu, można było odnieść wrażenie, że sprawa jest bardzo poważna. Jacek nie traktował swojej rozmówczyni najlepiej. Mimo to dałem mu sugerowane przez aplikację cztery złote napiwku. 

Parę godzin wcześniej rozmawiałem z sąsiadem moim Tomaszem. Sąsiad Tomasz (nie mylić z sąsiadem Tomkiem) ciężko przeżył wynik wyborów, ale stara się być twardy. Pomaga mu w tym przekonanie, że wybory zostały – przynajmniej w części – sfałszowane. Mam wrażenie, że nie do końca w to swoje przekonanie wierzy, ale trzyma się go kurczowo. 

Tymczasem okazało się, że Stanowski nie miał racji, gdyż подхуящий Węglarczyka okazał się nie być подхуящим Węglarczyka, tylko подхуящим zupełnie kogoś innego. 

Swoją drogą tego spopularyzowanego przez Stanowskiego określenia używał często były szef BBN-u, a teraz chyba wciąż ambasador w Rumunii, ekscelencja Soloch. Ekscelencja Soloch w „подхуящим” widział pewien rodzaj głębi, który większości przesłania wulgarność tego określenia. Rosjanie, naród przywykły do funkcjonowania w deficycie wolności, deficyt ten odreagowują językowo. Tacy Amerykanie, naród do wolności przywykły, nie mają takiego rodzaju słowotwórczych zdolności. Biali Amerykanie – rzecz jasna. 

12–14 czerwca 2025

 

1. Czwartek, piątek. 
Dwie myśli zostały mi po środzie. Jedna, że warto słuchać przemówień wygłaszanych w czasie uroczystości przekazania postanowienia o wygranych wyborach. Dziesięć lat temu Andrzej Duda ostrzegał przed skutkami powołania ponadnormatywnych sędziów TK. Platforma nie posłuchała i mamy to, co mamy. 

Tym razem do większej liczby ludzi dotarło istnienie sędziego Marciniaka. A to jednak jest prawdziwy bohater. 

Swoją drogą ciekawe ilu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że podział głosów w PKW to efekt niepozbierania PiS-u. Plotka głosi, że próbowała w tej sprawie interweniować Małgorzata Paprocka, jednak nie chciał z nią rozmawiać pewien prominentny działacz, a nie chciał, bo był obrażony o to, że Pałac, w konflikcie PiS vs Sztab Generalny kilka razy stanął po stronie generałów. Słusznie stanął, ale to już inna sprawa. 

Innymi słowy: mogłoby nie być całej awantury z zablokowaniem subwencji. 

Siedziałem w piątkowy poranek na dachu krakowskiej kamienicy z kolegą moim Krzysztofem. Bardzo zachwyconym wynikiem ostatnich wyborów. Wcześniej kolega Krzysztof miał epizody głosowania na przykład na Hołownię, co później ciężko odchorowywał. Kolega Krzysztof opowiadał o wielkim sukcesie Donalda Tuska, jakim było doprowadzenie do tego, że w półtora roku z PiS-u, na widok którego kolega Krzysztof rzygał, zrobił partię o której powrót do władzy kolega Krzysztof się modli. A wszystko dzieje się w Krakowie, mieście Igrzysk Europejskich Jacka Sasina. 

No i druga rzecz ze środy. To jeszcze z dyskusji przed votum. Jeżeli traktujemy in vitro jako program mające na celu zwiększenie dzietności, tak mówiono, zastanawiam się, co by było, gdyby podzielić budżet, przez liczbę urodzonych dzieci. Uzyskaną kwotę podzielić przez pięć i zaoferować jako becikowe. Ciekawe, jaki by się wtedy uzyskało efekt. To nie ja wymyśliłem uzasadnianie programu in vitro walką o dzietność. 

2. Tak jakoś wyszło, że siedziałem za szybą podczas fokusów. Jedną z grup byli wyborcy Rafała Trzaskowskiego. Grupą wybraną tak, by reprezentowała wyborców typowych. 

Przeczytałem setki tweetów o tym, że mają się za nadludzi, że funkcjonują w bańce, że są oderwani od rzeczywistości. Jednak, muszę przyznać, że ichnia rzeczywistość mnie przerosła. Najwyraźniej zbyt wiele we mnie wiary w człowieka. 

Kilka próbek:

Kobieta ze łzami w oczach opowiada o tym, że Rafał Trzaskowski był ofiarą internetowego hejtu na skalę dotychczas niespotykaną. Że nie wiadomo kto za tym stał, że było to w niejasny sposób finansowane, że stały za tym obce siły, że były to fejkniusy. Moderator pyta: jakie fejkniusy, czy może podać jakiś przykład. Ta odpowiada, że nie wie, bo nie widziała.

Ogólna zgoda na to, żeby odebrać prawo głosu Polakom z zagranicy. Do kogoś w końcu dociera, że Trzaskowski za granicą zebrał 160 tys. głosów więcej, więc proponuje, by odebrać prawo głosu starej emigracji. 

Ktoś załamuje ręce, że zaraz w ramach ustawek kibice się będą mordować maczetami na ulicach. Wiecie, przykład idzie z góry. 

Moderator pyta: co byście chcieli zmienić w Polsce? Ludzi – odpowiadają.

Albo dyskusja o Radku Sikorskim. Byłby lepszym kandydatem. Ktoś przypomina o jego żonie. No tak, prawicowcy by tego nie odpuścili. Polska jest antysemicka. Moderator przypomina, że żona Andrzeja Dudy też ma żydowskie pochodzenie. – To nie może być prawda – ktoś odpowiada.

No i oczywiście to, że większość wyborców Nawrockiego ma podstawowe wykształcenie. 

Powiedziałbym, że nawet wszyscy. Nie da się chyba zrobić habilitacji nie kończąc wcześniej podstawówki. 

Moderator wspomniał w pewnym momencie o raporcie OBWE. Przez chwilę wyglądało, że któreś się na niego rzuci z pięściami.

To nie ma być kolejny tekst o wyższości wyborców prawicy nad resztą. Ale co zrobić? Oczywiście, wśród wyborców prawicy są też ludzie o podobnym zasięgu horyzontu, ale nie jest ich sto procent. 

Swoją drogą, ktoś po prawej stronie powinien zacząć pracować nad sposobem, by do tych ludzi dotrzeć. Nie będzie to proste zadanie. Ale – jak to mawiał lord Baden Powell, twórca scoutingu – trudności są solą życia. 

Profesor Kloc obiecał, że wróci do publikowania „Przedśmiertnych figli”. Złą informacją jest, że nie wiadomo kiedy. 

Na lotnisku w Balicach książka „Rafał” wciąż jest na siódmym miejscu wśród bestsellerów. Może to oczywiście wynikać z tego, że nikt tam nie kupuje książek, ale może też chodzić o to, że ludzie są dziwni. 

3. Sobota. Nie wyspałem się, bo mi się śniło. Konkretnie, że zostałem zaproszony na jakąś konferencję, by wygłosić wykład. Wygłaszanie wykładów nie należy do moich specjalności, więc postanowiłem, że nie przyjdę i nie wygłoszę. Tłumacząc się innymi zajęciami. Ale jakoś tak wyszło, że trafiłem na tę konferencję. No i przeczytałem mejla od organizatorów, że im bardzo zależy, bym ich nie wystawił, bo nie znajdą zastępstwa. A to bardzo byli mądrzy ludzie. 

Nie wiem więc co robić, uciekać, zostać, coś na chybcika przygotować. Zacząłem więc słuchać wykładu jakiegoś człowieka, który miał mówić o elektromobilności. 

A człowiek – excusez le mot – pierdolił jak potłuczony. Zajmował się tym, że samochody mogą mieć napęd na przednią oś, albo na tylną oś. Kübelwagen miał na przykład na tylną, a świetnie się sprawdzał na frontach i ich zapleczach. A gdyby pomysł napędu na przednią oś był dobry, to by ludzie chodzili na rękach. Dotarło do mnie, że istnieje spora szansa, iż czego bym nie powiedział, to tak głupio brzmieć nie będzie. 
Zacząłem sobie układać w głowie opowieść o tym, na czym polega prezydentura z punktu widzenia kogoś, kto wcześniej nie miał do czynienia z bliska z polityką, ale się nagle w jej środku znalazł i był świadkiem różnych rzeczy. O tym, że zwykli ludzie, jak i większość komentariatu, nie ma pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Albo raczej pojęcie ma, tyle że spaczone. No więc plan w mojej głowie zaczął się układać. Jednak szybko dotarło do mnie, że się zakałapućkam w szczegółach. I wtedy mnie natchnęło: wykład powinienem zamienić w rozmowę. Zacząłem więc szukać kolegi Dębskiego, który wcześniej występował na jakimś panelu z – oczywiście, bo z kimże innym – bezprzymiotnikowym generałem Andrzejczakiem. Szukałem Dębskiego, nie mogłem go znaleźć, czas płynął. Było coraz bardziej nerwowo. No i z tego wszystkiego się obudziłem. Niewyspany. I to jest zła informacja, bo ta rozmowa z nim mogłaby być interesująca. 

Wieczorem ratowałem jeża, choć bardziej pieska, który nie mógł sobie emocjonalnie poradzić z istnieniem czegoś takiego, jak jeż. Myślałem, że już z tego wyrósł. 

11 czerwca 2025

1. Exposé premiera można podsumować jednym zdaniem: z próżnego i Salomon nie naleje. 
Później, przez pół dnia słuchałem sejmowego zadawania pytań. Im dłużej słuchałem, tym bardziej się utwierdzałem w przekonaniu, że demokracja parlamentarna w naszej obecnej wersji to zło. 
Trudno mi sobie wyobrazić, czy zmiana na przykład ordynacji wyborczej by coś mogła poprawić. Głównym problemem jest to, że dziś rozjechały się kompetencje. Zupełnie inne potrzebne są do wygrywania wyborów, do tego, by zostać posłem, niż do tego, a zupełnie inne by rządzić. 
A zwłaszcza pełnić funkcje we władzy wykonawczej. 
Z przykrością – żeby nie napisać: na totalnym wkurwie – obserwuję kolegów, którzy byli wybitnymi urzędnikami, wierzącymi państwowcami, a po trafieniu do Sejmu spełniają się w niezbyt intelektualnie wyszukanej nawalance. I robią to z taką radością, tak zapamiętale, że trudno uwierzyć, by chcieli z tego kiedykolwiek zrezygnować.
Walczą o to, by trafić do rządu, nie dlatego, by zmieniać Polskę, tylko dlatego, że ministrowie mają ułatwione błyszczenie w mediach, a błyszczenie w mediach ułatwia im reelekcję. Koledzy (konkurenci) z listy nie mają takich możliwości. 
Efekty bywają zjawiskowe. Czy niegdysiejszy minister spraw zagranicznych opowiadał kiedyś w największym niemieckim dzienniku o swoim stosunku do rowerzystów, bo jest – excusez le mot – jebnięty? Wręcz przeciwnie. Mówił o tym do trzystu swoich wyborców, którym się to bardzo spodobało. To, że spora część cywilizowanego świata pukała się później w głowę nie ma znaczenia. Bo nie głosują. Swoją drogą usłyszałem, że pukanie się w głowę jest zwyczajem polskim, gdzie indziej nie praktykowanym. 
Rozmawiałem z dziesięć lat temu z zajmującym się Polonią wiceministrem tamtego ministra. Jakaś impreza patriotyczna. Stoimy. Small talk. Zaczepiam, że Polonia, odpowiedzialność, podróże. 
A on na to westchnął i mówi: te podróże, że był w Ameryce, na Białorusi, teraz jedzie gdzie indziej, a tymczasem w jego okręgu otworzyli remizę, dwie sale wiejskie, odpust był, a jego na tym nie było. I jeszcze chwila, a go ktoś z listy przeskoczy…
Demokracja parlamentarna w dzisiejszej wersji jest bez sensu. I to jest zła informacja. 

Tylko dyktatura. Kontrolowana przez wojsko. Czyli, jeżeli się dyktator wynaturzy i zacznie robić antypaństwowe głupoty, wojsko robi pucz i wskazuje nowego. 

2. Byłem w mieście. Zawieźć ulubioną kosiarkę Bożeny do naprawiacza kosiarek. Poddałem się przy próbie wymiany linki uruchamiającej napęd. Złą informacją jest, że pana naprawiacza nie było. Będę więc jeździł z kosiarką na pace. 

3. Na środku drogi przez dębniak znalazłem prawdziwego prawdziwka. Bez śladu aktywności robactwa. Sezon grzybowy uznaję więc za otwarty.

Obejrzeliśmy francuski film Netfliksa „K.O.”. bardzo się w nim biją po twarzach. Interesujące jest, że Netflix najwyraźniej zauważył prawoskręt francuskiego społeczeństwa. W filmie pojawia się Czarna Madonna, pielgrzymka do której ratuje życie dziecka, które do prawda schodzi na złą drogę, ale ma szansę na poprawę. Główny bohater też ma szansę na poprawę, bo przez cały film odpokutowuje nie do końca zawiniony grzech. 
Idzie nowe. 

 

10 czerwca 2025

 

1. Można sobie pozwolić na stwierdzenie, że pył opadł. Chyba można, bo inba na temat powtarzania wyborów tak bardzo przekracza granice szaleństwa, że odcinają się od niej ludzie, którzy nawet by mieli w niej jakiś interes.
Spróbuję więc podsumować ostatnie trzy tygodnie.
Byłem na przykład w Gdańsku. Jechałem tam pociągiem. Okazało się, że istnieją pociągi pełne ludzi, za to bez Warsu. 
Wieczór po pierwszej turze napawał optymizmem. Wieczór po wieczorze spędziłem w dziwnym barze, gdzie było całkiem miło, choć wszyscy mówili po rosyjsku. Zupełnie jak na Brighton Beach. Po rosyjsku mówiła i obsługa i goście. A jak obsługę zapytałem skąd są, rzuciła przez zęby, że z Białorusi, a potem uciekła.

Z Gdańska do Warszawy jechałem samochodem w bardzo interesującym towarzystwie. Co się nasłuchałem, to moje. I jeszcze przez jakiś czas zatrzymam to dla siebie. 

Później były dwa tygodnie kampanii. Wszystko już było. Jak nie w 2015, to w 2020, albo rok temu w Krakowie. Było tak samo, tylko bardziej.

2. Kosisko bijakowe polega w uproszczeniu na tym, że mamy poziomy, obracający się wał, do którego przymocowane są noże w kształcie litery T (to one nazywane są bijakami, stąd nazwa całości). Ważne, że nie są przymocowane na sztywno. Prostuje je siła odśrodkowa, a kiedy uderzą w coś twardego, się odbijają. Nie przenosząc skutków uderzenia na wał. Dzięki temu kosisko bijakowe nie jest tak wrażliwe na kamienie czy grubsze łodygi, jak wrażliwe są kosiska rotacyjne. Przez piętnaście lat moich kosiarskich doświadczeń zniszczyłem dziesiątki noży, ich piast, pasków klinowych, gdyż teren, który koszę, w znakomitej większości nie przypomina trawnika takiego, jaki wszyscy sobie wyobrażają. 

Przez lata, moja kosiarka większość sezonu spędzała czekając, aż przyjdzie jakaś brakująca część zamienna. Trawa rosła. Rosły też inne rzeczy. Przerośnięte kosiły się trudniej, więc szybciej wymieniać trzeba było kolejne części. 

Od kilku tygodni mam kosisko bijakowe, które bez strat własnych rozwiązuje ostatecznie problem jeżyn, rozsiewających się z uporem lepszej sprawy klonów i tych wszystkich roślin, których nazw albo nie znam, albo znajomość wyparłem. 

Dziękuję bardzo, że mogłem się z Państwem podzielić tu moim szczęściem. Dotarło do mnie ostatnio, że nie mam nikogo, do kogo bym w sprawie kosiska mógł zadzwonić i kto by zrozumiał o co mi chodzi. I to jest zła informacja. 

3. Na wieczór wyborczy jechałem Lawiną. Jechałem, bo plan był taki, że we środę pojadę pod Olsztyn po rzeźbę. Plan spalił na panewce, gdyż się okazało, że rzeźbę sprzedawał brat rzeźby właściciela, który to właściciel wcale rzeźby sprzedać nie chciał. Ale to się okazało później. 

Rzeczy z wieczoru wyborczego, które zapamiętałem. 
Chwilę po 21:00, większą chwilę, wpadam na wyluzowanego Pawła Szefernakera, który mówi, że do rana Karol Nawrocki wygra. I tłumaczy: exit polle są z 20:00, głosowanie kończy się o 21:00, dwa tygodnie temu, między 20:00, a 21:00 głosowali przede wszystkim wyborcy Mentzena, a z badania wynika, że znakomita większość wyborców Mentzena głosowała na Nawrockiego. A w exit polach różnica wynosi raptem 60 tysięcy głosów. Trudno się nie zgodzić. 
Rozmawiam z kolegą PiS-owcem. Mówię mu, że nawet kiedy Nawrocki by nie wygrał, to PiS wygrywa, bo pół roku temu to miał nie mieć kandydata w drugiej turze, miał się rozpaść, partie miały nowe miały powstawać, Mastalerek z kimś tam miał zakładać jedną, pół PiS-u miało wstępować do Konfederacji, a teraz się okazuje, że ludzie się policzyli, że PiS żyje i zaraz będzie walczył o powrót do władzy. I że właściwie zaraz po tej kampanii, ze śpiewem na ustach, wejść można w kampanię następną. A kolega mój PiS-owiec na to: zaraz, zaraz, najpierw trzeba wnioski wyciągnąć, odpowiedzialność ktoś powinien ponieść za wybór kandydata… 
Co to są za ludzie…

I jeszcze jedna historia. Zaoczna. Przed late pollami. Siedzi przy stoliku grupa aktywistów. Przy stoliku obok dwóch starych partyjnych, niezbyt trzeźwych, towarzyszy rozmawia o tym, że kampania zła, że kandydat zły, że wszystko bez sensu. Trwa to chwilę. Jeden z aktywistów nie wytrzymuje. Dość agresywnie pyta bardziej aktywnego z towarzyszy: skoro się panu tak nie podoba, to co pan tu robi?
Ten odpowiada: jestem pełnomocnikiem do spraw wyborów w województwie lubuskim
Aktywista: to dlaczego pan tu siedzi, zamiast pilnować liczenia głosów?
Nie byłem świadkiem, nie chce mi się sprawdzać, o kogo chodzi. Najgorszą rzeczą, jaka się może wydarzyć, to to, że koledzy PiS-owcy, zachłyśnięci sukcesem, nie przemyślą kim są, gdzie są i dlaczego. 

W międzyczasie pojechałem do Kanału Zero, gdzie był kolega Dębski, z którym mieliśmy do pogadania. Pogadaliśmy. Później ze studia wyszedł gen. bezprzymiotnikowy Andrzejczak. Rzucił dowcip o byłym szefie BBN: Wiesz jaki Jacek ma stopień? Pułkownik honoris causa. Śmieszne. I poszli. 
W związku z tym, że ich wyjściem straciłem legitymację do przebywania w Kanale, zacząłem powoli zmierzać w kierunku wyjścia. Nagle się okazało, że potrzebni są goście komentowania. Wciągnąłem fotografistę Szymczuka i między chyba 1:00, a 4:00 żeśmy komentowali. W bardzo – w moim przypadku – brawurowy sposób. 
Do domu wracałem z zachwyconym wynikiem wyborów taksówkarzem. Później rozmawiałem z profesorem Klocem, później, zamiast iść spać, wlazłem do wanny, w której tłukłem w Twittera póki woda nie wystygła. Więc się nie wyspałem. I tak przez kolejnych parę dni.