17 marca 2022

1. Cały dzień zajmowała mnie praca. Szczerze mówiąc nie mam siły pisać. I to jest zła informacja. Ale, żeby nie było – niżej felieton, który dziś pisałem do „Lubuskiej” i „Dziennika Polskiego”. W „Dzienniku” będzie bardzo dobry Rokita, o Zełeńskim w Bundestagu. 


Dysonans poznawczy. 

Kilka dni temu brałem udział w dyskusji z zaangażowanym przeciwnikiem rządów Prawa i Sprawiedliwości. Zaczęło się od orzeczenia przez TK niekonstytucyjności art. 6. Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Napisał – pominę wulgaryzmy – że to zły moment na kolejną wojnę z UE. Na uwagę, że to nie UE, tylko Rada Europy, odpowiedział że chodzi mu o nasz zły rząd. Gdy usłyszał, że to nie rząd, tylko Trybunał Konstytucyjny, odpowiedział, że TK został upolityczniony. Z kolei na stwierdzenie, że nie został upolityczniony, tylko jest polityczny. Odpowiedział, że nie takie były intencje powołujących TK do życia. 

Trybunał Konstytucyjny powołany do życia został w 1982 roku. Biuro Polityczne KC PZPR przyjęło zasadę, że składać się będzie z 6 sędziów wskazywanych przez PZPR, 2 – ZSL, 1–2 z SD i 2–3 bezpartyjnych. Właściwie nie wiem, po co to piszę, bo najważniejsze w tym wszystkim były wulgaryzmy, którymi ten kulturalny pracownik naukowy jednej z krakowskich uczelni podkreślał swoje przekonanie o racji. I wyższość moralną. 

Wyższość zakorzenioną jeszcze w Unii Demokratycznej. Partii, która o wiele mniej była demokratyczna, niż Platforma dziś jest obywatelska. Dzisiejsi wyborcy tej drugiej uważają, że w związku ze swoją moralną wyższością mogą sobie pozwolić na wszystko. 

Ktoś napisał na Twitterze, że wyraźną różnicą pomiędzy wyborcami Platformy a PiS-u jest, że ci drudzy nie życzyli Tuskowi śmierci podczas jego wtorkowej wizyty w Budapeszcie. Szydzili trochę ze zdjęć z szefem Jobbiku. I tłumaczeń, że Jobbik przeszedł podobną drogę, jak Giertych. Po ostatnich rewelacjach mecenasa – tych o spisku Kaczyński–Putin – bliżej niż do Jobbiku z Tuskiem, jest mu do bajkopisarza Piątka. Zastrzeżenie: moja niechęć do redaktora Piątka, może się brać z tego, że moje nazwisko nie pojawia się w dziele „Andrzej Duda i jego tajemnice”, a przecież w przedszkolu nazywano mnie „Chińczyk”. 

Dobra pamięć nie jest dziś specjalnie popularna. Jednak trudno zapomnieć, jak wyglądała Polska polityka wobec Ukrainy po aneksji Krymu. Trudno nie zauważyć, że różniła się od tej dzisiejszej. Ludzie, którzy przez ostatnie lata uwierzyli, że Polska nie ma polityki wschodniej, że właściwie nie prowadzi żadnej polityki zagranicznej, że jest izolowana, mają dziś problem. Ludzie, którzy uwierzy, że Obrona Terytorialna to bojówki Macierewicza, że lekka piechota nie ma żadnej wartości i zostanie rozjechana przez rosyjskie czołgi, mają dziś problem. Różnie na ten problem reagują. Jedni agresją. Inni przewartościowaniem swojej postawy. 

Mój brat na starość postanowił studiować psychologię. Chce zostać psychoterapeutą. Ten fach ma w Polsce przyszłość.

2. Oglądałem posiedzenie Rady Bezpieczeństwa. Słuchałem Rosjanina. I to jest zła informacja, bo do teraz mnie szlag trafia.

3. Na koniec dnia wpadłem na chwilę do twitterowego pokoju o Ukrainie. Jakiś Tomasz opowiadał, że komunikacją społecznościową Zełeńskiego zajmuje się sztab ludzi i agencje za oceanem, 
Z doświadczenia wiem, że z agencji zwykle nie ma pożytku. Zwłaszcza takich zza oceanu. A im więcej ludzi, tym większy bałagan w komunikacji. 
Złą informacją jest, że zbyt dużo ludzi ma interes w tym, żeby podkreślać rolę piarowych agencji. 

 

8 stycznia 2021

1. Goście wciąż są. Złą informacją jest, że wykorzystuję ich obecność jako pretekst do pisania lewą ręką.  

2. Poszliśmy na spacer. Drogą, przez wieś, do krzyża, później obwodnicą i wokół parku. Złą informacją jest, że goście nie docenili uroku wsi. Następnym razem musimy pójść na spacer wiosną. 

3. Obejrzeliśmy „Diunę”. My ponownie, reszta po raz pierwszy. Drugi raz też da się oglądać. Złą informacją jest, że nie ma jeszcze drugiej części. 
Później prowadziliśmy dyskusje polityczne wręcz do świtu. Na przykład o publicznej telewizji. W związku z tym, że moje zdanie na jej temat się od lipca nie zmieniło, zamieszczam link do mojego, z lipca felietonu z „Dziennika Polskiego”:
https://plus.dziennikpolski24.pl/spin-doktorant-wolne-media/ar/c15-15712630

16 września 2021

1. Mazurek po wakacjach jeńców nie bierze. Tym razem był dysonans poznawczy posła Kropiwnickiego. Jak w mediach niepisowskich ktoś może go pytać o majątek. Był chyba jeszcze bardziej niż Sikorski ciśnięty przez Kolendę w kwestii opozycyjnych pomysłów na przejęcie władzy. 
Złą informacją jest, że mam wrażenie, że te mazurkowe wywiady na nikim wrażenia już nie robią.  

2. Rudzia z Kocięciem biegały po drzewach. Znaczy – Rudzia polowała na Kocię, zaganiając je na drzewo. Kocię wspinało się na dobre trzy metry. Rudzia za nim. Później złaziły. I tak kilka razy.
Przez pół dnia nie mogłem wymyślić o czym tu napisać do „Dziennika Polskiego”. I wtedy wjechał Braun. Cały na biało. Choć może raczej cały na brązowo. Im bliżej będzie wyborów, tym w Sejmie bardziej będzie brązowo. I to jest zła informacja. 

3. Napisałem i pojechałem do Zielonej. Magazyn koło Sulechowa robi wielkie wrażenie. W Zielonej wpadłem w korki. Mówią, że nie ma lepszego skrzyżowania niż rondo. Niestety, gdy odległości między rondami są niewielkie mogą się te ronda nawzajem zatykać. Praca poszła sprawniej niż tydzień temu. Wróciłem przed północą. Kocio w domu. Reszta rodziny – nie.
Złą informacją jest, że mnie chyba znowu choroba zaczyna rozbierać. 

 

9 września 2021

1. Obudziłem się chory. I to jest zła informacja, bo się już dążyłem od takiego stanu odzwyczaić. U Mazurka Rozenek. Jako wicenaczelny „Nie” zarobił na dwa domy, dwa mieszkania i dwa samochody. I na broń palną. Uzbrojony lewicowiec to nie jest dziś często spotykany przypadek. 

2. Przez całe przedpołudnie pisałem felieton do „Dziennika Polskiego”. Pod lipą pisałem. Z lipy zaczęły już lecieć liście. I to jest zła informacja, bo jak spadną wszystkie, to nie będę miał gdzie pisać felietonów do „Dziennika Polskiego”. 

3. Pojechałem do Zielonej. I pracowałem do nocy. Z godziny na godzinę byłem coraz bardziej chory. Do domu wróciłem chory już zupełnie. Przyjdzie do doktora iść, bo zupełnie nieprzytomny jestem – co widać po głębi pisanego właśnie tekstu.

Zmarła koleżanka Szulc. I to jest zła informacja. Trzydzieści lat temu zaczynaliśmy razem pracę na Wielopolu, w dziale miejskim „Gazety Krakowskiej”.

 

24 sierpnia 2021

1. Kocia rodzina spała w domu. Nie miała wyjścia, gdyż zamknęliśmy drzwi. Przyszli przed ósmą zwartą grupą i urządzili pobudkę. Znaczy – pobudczył Kocio. Reszta asystowała. Kocio chciał wyjść, reszcie chodziło o puste miseczki. 
Złą informacją jest, że Rudzia zaczęła wybrzydzać. Je przede wszystkim żółty ser. Ale nie może być zbyt suchy. 

2. Ruszyliśmy do Berlina. Droga Węgrzynice–Toporów jest straszna. I to jest zła informacja. Piętnaście lat temu się już wydawała straszna, ale wtedy nie była. Dziś jest. 
Przed granicą kolejka TIR-ów. Na granicy nikt paszportów nie sprawdzał. W Berlinie korki. I wybory. Do Bundesratu. Zawsze, kiedy przyjeżdżam do Niemiec są jakieś wybory. Mam wrażenie, że poprzednim razem w Berlinie byłem na opisanym przez Wirtualną Polskę wyjeździe. Wirtualna Polska napisała, że byłem po zamknięciu granicy. Byłem przed. Właściwie powinienem być im wdzięczny, gdyż od tego czasu nie traktuję poważnie tego, co można tam przeczytać. 
Gdybym wciąż był kimś ważnym i ktoś z WP się dowiedział, że Lawina stała przez godzinę zaparkowana przy koszarach strzelców gwardii – tych, co je teraz ma BND, pewnie bym mógł przeczytać interesujące z tego faktu wnioski. 
Za nazywanym zamkiem byłym ratuszem Steglitz na środku ulicy stali kowidosceptycy. Każda nacja ma swoich excusez le mot zjebów. 
Wracając zjechałem z autostrady, by przejechać przez kilka wiosek Odrzańsko-Sprewskiego Powiatu. Nie jest dobrze. Drogi dziurawe. Tylko pociągi jeżdżą. Frankfurt sprawia wrażenie umierającego miasta. Nie to, co Słubice. Nad Odrą ławeczki, na ławeczkach ludzie. Patrzą za Odrę na Niemcy. 
Dawno, dawno temu zabrałem moją świętej pamięci babcię na wycieczkę. Toyotą Suprą. Targą. Ze zdjętym dachem. Dojechaliśmy do Frankfurtu. Babcia zauważyła, że poprzednio, na terenie Rzeszy była w 1939. Kiedy Rzesza przyszła do Torunia. Zrobiliśmy po mieście kółko. Babcia stwierdziła, że RFN jest przereklamowany. No i wróciliśmy. Chyba jeszcze były kontrole na granicy.  


3. Jutro w Gazecie: o przyszłości Falubazu; o tym, dlaczego Zielona Góra jest rozkopywana i o nowych gorzowskich autobusach. 

W Dzienniku o wyburzonym niedoszłym zabytku z ulicy Piastowskiej. Przy Błoniach, obok niegdysiejszej piwiarni, nazywanej „Pod Blachą” bądź „Pod Płachtą”. 

Lodówka wciąż działa. Choć zdarza jej się mieć dziwne różnice temperatury pomiędzy półkami. Przez chwilę. Później się temperatura wyrównuje. Nie rozumiem o co chodzi. I to jest zła informacja. 

 

23 sierpnia 2021

1. Nie będę pisał o Frasyniuku. Powinienem raczej napisać o Kajdanowiczu. Ale mi się nie chce. Zresztą, czy komukolwiek by się chciało na ten temat czytać?
Rano pojechaliśmy z Moim Nowym Szefem do Gorzowa, gdzie spóźniliśmy się na spotkanie u Wojewody. Lało, więc można było odnieść wrażenie, że droga zrobiła się ze dwa razy dłuższa. Im bliżej Gorzowa, tym lało mniej. W Urzędzie Wojewódzkim podano do kawy ciasto. Później byliśmy w gorzowskiej redakcji. I się okazało, że pracuję z człowiekiem, który w „Echu Krakowa” pracował, kiedy kupowałem w kiosku na ówczesnym placu Wolności wracając ze szkoły. Podstawowej. Numer 33. Imienia Janka Krasickiego. Kto dziś wie, kim był Janek Krasicki… Tak właściwie, to nienawidzę trzykropków. Złą informacją jest, że to ulubiony znak interpunkcyjny moich nowych kolegów. 

2. Stał się cud. Innymi słowy korporacja stwierdziła, że mogę się jej przydać. Mogę więc pracować w systemie wydawniczym na moim Macbooku. 
Dziś w Gazecie będzie o spadniętym Falubazie. Również o tym, co na ten temat sądzą w Gorzowie, o tym, gdzie w Lubuskiem się najsłabiej szczepią. No i o tym, kto wystąpi na Winobraniu. Nie byłem jeszcze na winobraniu. I to jest zła informacja. 
W „Dzienniku Polskim” piszą o Szkieletorze.

3. Lodówka się wzięła i zepsuła. A konkretnie zaczęła nierównomiernie chłodzić. U góry piętnaście stopni, na dole stopni pięć. Mieliśmy wcześniej tu lodówkę, która się zaczęła psuć. Mam wrażenie, że spora część jej psucia wynikała z działań serwisanta. Wymieniliśmy sprężarkę. Może nawet dwa razy. Naprawialiśmy wymiennik. Wymienialiśmy jakieś czujniki. W końcu wymieniliśmy lodówkę. Została po tym – pełniąca rolę szafki w stołówce – stara. I fragmentaryczna wiedza o tym, jak lodówka działa. Mając w pamięci niesmak wzbudzany przez ostatniego serwisanta, postanowiłem spróbować naprawić lodówkę. Najpierw musiałem ją wybebeszyć. Później rozkręcić. No i się okazało, że parownik jest zamrożony. Rozmroziłem nagrzewnicą z Lidla. Skręciłem. Lodówka zaczęła działać. Mam nadzieję, że chodziło o to, że ktoś jej wczoraj nie domknął i przez noc działała w jakimś dziwnym trybie. 

Na rozbebeszoną lodówkę przyszła kocia rodzina. W całości. Znaczy Rudzia z Kocięciem. No i był też Kocio. Rudzia zjadła resztki psiego jedzenia pozostałego po nadredaktorstwie Muchach. Zjadła też ze dwie saszetki z Rossmanna. 

Wieczorem oglądaliśmy „The Chair”. „Nie jestem członkiem społeczności żydowskiej, więc nie mogę wam mówić co jest obraźliwe”. I to jest zła informacja. 

 

22 sierpnia 2021

 

1. Przez cały dzień zasadniczo to nic się nie działo. Państwo profesorstwo Zybertowiczowie odjechało po śniadaniu, swoim nowym wyprodukowanym przez niemieckich katolików samochodem. I to jest zła informacja, bo liczyliśmy, że zostaną do obiadu.

2. Siedzieliśmy pod lipą, kiedy pojawiła się Rudzia. Siedziała w krzakach łypiąc na psa–suke nadreaktorstwa Muchów. Udało mi się ją z tych krzaków wyciągnąć, zanieść do kuchni i nakarmić. Kocięcia nie było. Rudzia pojawiła się jeszcze raz. Kocio był rano, był koło południa, był po południu. Wieczorem nie. Padało. I to była dla niego zła informacja. 

3. Z nadredaktorem Muchą, przy jednym stole doglądaliśmy gazet z dwóch – o ile można tak powiedzieć – końców Polski. W Dzienniku i Krakowskiej będzie o tym, że Miasto nie chce odpowiedzieć, kto wpłacił dziesięć milionów na Centrum Muzyki (cokolwiek by to miało znaczyć). 
W Gazecie będzie o Falubazie, który spadł z ekstraklasy, o autobusach, których nie ma kto w Zielonej Górze prowadzić, o tym, że w Gorzowie będzie można głosować na projekty obywatelskiego budżetu nie przez Internet, no i o tym, że parkach w Międzyrzeczu nie ma już pijaczków. 
Wieczorem obejrzeliśmy „Clerks”. Z przerwą na szukanie kota Marka. Złą informacją jest, że nie zaczęliśmy oglądać wcześniej. Gdybyśmy zaczęli – może by mi się udało zmusić towarzystwo do obejrzenia „Mallrats”

12 sierpnia 2021

 1. Kocio znowu rano przeżywał nieobecność Rudzi. A jak przyszła, był agresywny. Kocio normalnie wygląda i się zachowuje jak dorosły. Przy Rudzi jak nieokrzesany młodzieniec. Z drugiej strony – Rudzia się z nim jakoś droczy. Najwyraźniej życie uczuciowe kotów odbiega od standardów wyznaczonych przez filmy Disneya.  

2. Pojechaliśmy z Miśkiem do Świebodzina, gdzie miał przeprowadzić wywiad z ubraną na różowo panią. Ja musiałem skończyć felieton do „Dziennika Polskiego”, więc usiadłem sobie w cieniu ratusza. Na rynku postawiono kurtyny wodne, które dostarczały radości dzieciom i niemieckim turystom. Tych drugich było zdecydowanie mniej niż tych pierwszych. Radość też była mniej entuzjastyczna. 
Poprzednim razem na świebodzińskim rynku byłem chyba z rok temu. Od tego czasu przybyła kawiarnia. 
Do Tesco, po chleb. Usłyszałem, że chleb będzie tylko do października. Czyli, że pewnie Tesco będzie do października. I to jest zła informacja. Mamy teraz dwie możliwości. Kupić dużą zamrażarkę. I zrobić zapasy mrożonego chleba. Znaleźć jakąś piekarnię, która sobie z pieczeniem chleba radzi. 

3. Gaz na Tesco po prawie trzy złote. Pan w kolejce do dystrybutora wzdychał, że podczas pierwszej fali pandemii niewiele droższa była benzyna. 
Złą informacją jest, że nie pamiętam ile najwięcej za LPG kiedykolwiek płaciłem. 3,50`? Bo najmniej to 0,95. W Radomiu. Ze dwadzieścia lat temu. 
W jutrzejszej Gazecie będzie o tym, że nie zdążono wyremontować jakiejś gorzowskiej podstawówki, o pielgrzymce, o remoncie kąpieliska w Ochli, o tym, że miejscowe Porozumienie chce dalej z PiS-em. Ciekawiej zapowiada się sobotni Magazyn.  

4 czerwca 2021

1. Wczoraj wyglądało na to, że w końcu przyszła wiosna. Dziś znowu było ciemno, zimno i mokro. Może nie tak znowu zimno ale słonecznego światła było cztery razy mniej niż wczoraj. 

Zostałem felietonistą „Dziennika Polskiego”. Muszę przyznać, że Wojtek Mucha wykazał się w tym przypadku sporą odwagą. 

2. Paczkomat wymógł wizytę jazdę do Świebodzina. Tośka po zwiedzeniu Lidla wyszła zadziwiona. W Berlinie człowiek z maseczką pod nosem natychmiast by był ze sklepu wyproszony. A bez maseczki? No i oni wszyscy muszą nosić FFP3. Opowiedziała przy okazji zasłyszaną historię, że niemieckie media prawie nie piszą o przypadkach łamania ograniczeń, żeby tego rodzaju zachowań nie promować. 
W Rossmanie, niedaleko półki z wibratorami leżą komunijne guest books (hand made in Europe), za 16,99. 

Odsłuchałem piąte przez dziesiąte poranne „Jeden na jeden”. Donald Tusk powiedział Agacie Adamek, że podejmował również niemądre decyzje. Trudno się nie zgodzić. 

3. Obejrzeliśmy grupowo dwa pierwsze odcinki „Lisey's Story”. Bardzo ładne obrazki. Historia – jeszcze nie wiem. Jak na razie – bardziej się mojej osobie podobał „Outsider”. Z godzinę po tym, jak skończyliśmy oglądać, Stephen King napisał na Twitterze, że „LISEY'S STORY is now streaming on Apple+”. Strasznie jesteśmy światowi.