8 stycznia 2016

1. No i znowu obudził mnie kurier. Inny. I o wiele rozsądniejszej porze.

Poszedem do Kanclearii. Wbiłem się na zebranie Dudapomocy. Jednym z plusów mojej pracy jest możliwość rozmawiania co czas jakiś z panią Zofią Romaszewską. Trochę ponad rok temu, razem z jej córką nadawaliśmy z procesu Pawlickiego i Gzela.

Pawlicki został szefem jedynki. O awansie Gzela nie słyszałem. Fotoreporterom zawsze wiatr w oczy. I to jest zła informacja.

Tamte rozprawy to było ważne doświadczenie.
[Jeżeli ktoś nie pamięta o co chodziło:
http://www.3neg.pl/2014/11/22-listopada-2014.html
http://www.3neg.pl/2014/12/6-grudnia-2014.html]

Dzisiejsza „wolność słowa” „Gazety” w zestawieniu z redaktorem Stasińskim, który wtedy się oburzał, że zarzuty wobec oskarżonych są tak niskie – wygląda wręcz komicznie.


2. Spadł śnieg. Kierowca nie powiem czyjego samochodu próbował na dziedzińcu zrobić efektownego bączka. Wyszło tak sobie – systemy w audi powstały po to, by takie rzeczy utrudniać. Kierowca nie był na tyle zdeterminowany, by je próbować oszukać, bądź po prostu wyłączyć.

Tym razem zima jakoś drogowców nie zaskoczyła. W ogóle dziwny piątek. Drogę do Kancelarii Prezes Rady Ministrów udało się pokonać w zadziwiająco jak na tę porę i opady atmosferyczne krótkim czasie.

Cyfrowy Szogun zorganizował Tweetup. W kampanii nadaliśmy temu słowu nowe znaczenie. Dziś mam wrażenie, że jakoś wracamy do korzeni.
KPRM nazywany przez oldskulowców – jak kierowca, który mnie wiózł – URM-em jest duży. I wciąż przesiąknięty duchem XX-wieku. Płaskorzeźby, kolory, boazerie, meble – wszystko jest trochę brzydkie.

Spotkałem dużo znajomych. I to było miłe. Część świeżo wbitą w garnitury. Co było zabawne. Mogłem się wewnętrznie ponabijać tak jak oni się ze mnie nabijali w lipcu czy sierpniu.

Cyfrowemu Szogunowi udało się zorganizować imprezę, na której atmosfera zupełnie nie przystawała do nastroju, który sączy się z telewizorów. Hitem był oczywiście Minister Obrony Narodowej otoczony wianuszkiem dziewcząt uroczo się z nim fotografujących. Spotkałem redaktora Sitę. Poprzednim razem, kiedy się widzieliśmy – kierował fundacją mającą ambicję tłumaczenia gimnazjalistom jak manipulują media. Pomysł słuszny. Chciał mnie zaprosić 11 listopada do TokFM. Wymówiłem się pracą.
Postałem chwilę przy ociekającej moralną wyższością red. Kondzińskiej. Przez chwilę, bo czuła się niekomfortowo, kiedy ktoś chciał nam zrobić zdjęcie.

Zdjęcia okazały się później jakimś poważnym problemem dla części publicystów nieobecnych na spotkaniu. No bo skoro jest wojna – nie wolno rozmawiać z wrogiem. A tym bardziej się fotografować. W każdym razie – jestem gotów red. Kondzińskiej dać świadectwo moralności. Mianowicie – patrzyła na wszystkich z wyższością i robiła zgryźliwe uwagi.

Na koniec było zwiedzanie. Miałem straszną ochotę z sali, w której obraduje Rada Ministrów zwinąć jedną ze stojących na stole wizytówek, niestety red. Hytrek-Prosiecka postanowiła mnie wtedy peryskopować. A żeby zwijać live – to aż takim dżygitem nie jestem. Więc pamiątki nie mam. I to jest zła informacja.

3. Cyfrowy Szogun ma gabinet po ministrze Kamińskim. Próbowałem szukać tam jakichś po poprzedniku zapasów, ale nic nie zostało. I to jest zła informacja.

6 grudnia 2014

1. Ledwo zdążyłem do sądu. W drzwiach przepuszczaliśmy się z oskarżonym Gzelem. Najpierw ja jego, później on mnie. Więc pierwszy poddałem się kontroli pirotechnicznej. Bramka zapiszczała, pan ochroniarz zapytał, czy mam pasek. Zaprzeczyłem. Więc mnie przepuścił.

Napisałbym, że pod salą rozpraw kłębił się tłum. Ale tłumem trudno było to nazwać.
Sąd rozprawę rozpoczął od informacji, że TV Republika dostarczyła materiały wideo bez dźwięku, zaś TVN24 nie dostarczyło wcale. Stacja zażądała od sądu pieniędzy.
To ciekawa informacja. Sąd poprosił o materiały na wniosek obrony. Na nagraniu był moment zatrzymania oskarżonego Pawlickiego.
Zawsze mi się wydawało, że prośby sądu należy spełniać, bo jeżeli się tego nie robi, to można zostać ukaranym.
Gdyby TVN odmówił wydania tych materiałów w imię wolności mediów, to by było śmiesznie. Ale skoro zrobił to dla pieniędzy – to chyba nawet nie jest żałosne.

Pierwszy przesłuchiwany policjant sprawiał wrażenie weterana sal sądowych. Na pytania sądu odpowiadał na tyle wolno, żeby łatwo było protokołować. Na wszystkie niebezpieczne pytania odpowiadał „nie wiem”, „wydaje mi się”, „nie potrafię powiedzieć”. Podkreślał, że żądania opuszczenia sali dotyczyły również mediów. Że najważniejsze w działaniach Policji było to, żeby się odbyły szybko i sprawnie, bo na zewnątrz trwała manifestacja. Nie widział wyprowadzania. O zatrzymaniu dziennikarzy dowiedział się na komendzie. Zatrzymania nie były potrzebne do odblokowania sali.
Kolejny policjant zachowywał się tak, jakby był po szkole specjalnej z drugiej strony bardzo pilnował, żeby nie powiedzieć zbyt dużo. Ale trochę popłynął.
Mówił o tym, że nie potrafił rozpoznać dziennikarzy. „Dla mnie to, że osoba ma mikrofon, obok stoi operator, ma legitymację – nie jest dowodem na to, że jest dziennikarzem”.
Wnioski były dwa: dziennikarze powinni być wyprowadzeni. Nie dało się rozpoznać dziennikarzy. [Z wyjątkiem człowieka z mikrofonem z logo TVN24, bo do niego wezwań nie kierowano]
„Byłem skoncentrowany na działaniach, nie miałem czasu na legitymowanie”, „Nie mogę określić czy na sali byli przedstawiciele mediów. Nie mieli kamizelek.”
Warto obejrzeć relację, może jest gdzieś w internecie. Funkcjonariusz Policji. Chyba nawet oficer. Robi z siebie idiotę. Żeby nie powiedzieć zdania za dużo.
Słuchając go przypomniał mi się dowcip: Dlaczego milicjanci chodzą parami? Bo jeden umie czytać, a drugi pisać.

Policjant, który wyprowadzał Pawlickiego zastosował na nim „ŚPB [Środek Przymusu Bezpośredniego] dźwignię transportową”. Wcześniej oskarżony Pawlicki „stawiał lekkie opory słowne” – mówił, że „wykonuje obowiązki”. Zapytany „Czy kiedy dokonywał pan zatrzymania, wiedział pan, że to dziennikarz?” Zawahał się nim zaprzeczył.
Wcześniej jego dowódca zaznał, że Pawlicki w momencie zatrzymania był sam i nie było wokół niego żadnego sprzętu. Od widział innych ludzi i że „kamera jakaś była, nie jestem w stanie określić, czy była to kamera czy telefon”.

Dostał wyraźniej polecenie kogo ma zatrzymać.

Inny świadek z zawodu logistyk, z powołania dziennikarz obywatelski, widział moment zatrzymania Gzela. „Pokazał akredytację, powiedział, że jest w pracy, Policjant zareagował: I co z tego.”

Później była przerwa. Po której zeznawało dwóch panów z PKW. Czaplicki i Jaworski. Przez ostatnie tygodnie posunęli się bardzo. A może zawsze byli tacy. Obaj poprosili o to, żeby ich nie nagrywano.
Z ich zeznań wynikało, że PKW nie prosiła Kancelarii Prezydenta o pomoc.
Najbardziej rozbrajające było stwierdzenie sędziego Jaworskiego: „Rozważaliśmy odcięcie trzeciego piętra, na którym obradowaliśmy i na którym znajduje się pion informatyczny, ale nie było kluczy do klatki schodowej”.

Policjant, który zatrzymał Gzela: „Wziąłem pana Tomasza Gzela i doprowadziłem do autobusu”. „Miał plakietkę i był tam jakiś napis”. „Pan Gzel utrudniał czynności Policji, bo chodził i robił zdjęcia”.

Dziewczyna z TV Republika, która była świadkiem zatrzymania Pawlickiego: „Janek trzymał mikrofon, operator nagrywał, wycofywaliśmy się do drzwi. Panowie policjanci podeszli do naszej trójki, jeden z nich powiedział: Bierzcie tego pana”

Jacek Michałowski, szef Kancelarii Prezydenta „Otrzymałem informację, że PKW oczekuje od Kancelarii Prezydenta rozwiązania problemu”. Nic konkretnego o tym jak tę informację otrzymał czy od kogo – nie usłyszeliśmy.

Jego zeznania generalnie były w sprzeczności z zeznaniami panów z PKW. Zeznania policjantów też były sprzeczne. Sąd poprosił obrońców, by ograniczyli swoje mowy do pięciu minut.
Mecenas Nowiński, drugi z adwokatów Pawlickiego – dobry mówca. Wymieniał argumenty prawne. Jak wymieniał – sędzia kiwał głową.
Cytuję za PAP – nie byłbym w stanie tego zapamiętać: „Mamy do czynienia z pozaustawowym kontratypem wyłączającym odpowiedzialność karną mediów w takiej sprawie: dziennikarz może więcej. Świadczą o tym przepisy polskie, a także zalecenia Rady Europy, które nabierają szczególnego znaczenia w okresie wyborów”

Sąd wyszedł się zastanawiać. Na korytarzu doszło do spięć pomiędzy chłopkiem-roztropkiem, kamerzystą z TVP Info, potwornie zaangażowaną panią z „Gazety Polskiej” reporterem od chłopka roztropka. A właściwie, to pomiędzy tą panią, a całym towarzystwem.

Pani zaczęła używać słów powszechnie uważanych za obelżywe i jakiś policjant jej uwagę zwrócił.

Później był wyrok. Uniewinniający. Sądowi udało się ominąć wszelkie konstytucyjno-polityczno-systemowe problemy. Na nagraniach usłyszał, że w ostatnim wezwaniu policjant wezwał dziennikarzy do nieutrudniania pracy policji. Czyli zmienił zdanie. Przestał wzywać do opuszczenia.
Sąd wyraził przypuszczenie, że do wszystkiego doszło przez pomyłkę.

Czyli super. Dziennikarze wolni.

Tyle, że pozostał niesmak. Wolałbym, żeby Policjanci nie rozbili z siebie przed sądem idiotów. Wolałbym nie mieć wrażenia, że coś z ich zeznaniami jest nie tak.
Podobnie, chciałbym wiedzieć skąd się wzięły rozbieżności w zeznaniach panów z PKW i panów z Kancelarii Prezydenta.

No i chyba chciałbym, żeby wobec kogoś wyciągnięto w tej sprawie konsekwencje. Bo bez tego nikt się niczego nie nauczy.

Wychodziłem z sądu razem z Agnieszką Romaszewską. Powiedziała na schodach, że już od pewnego czasu jej matka uważa, że z polską policją źle się dzieje.
Pani Zofia raczej wie, co mówi. I to jest zła informacja.

2. Zmęczony wróciłem do domu. Przeczytałem jeden tekst z „Esquire”. O Tusku. Philip Boyes to europejska liga. Też bym chciał mieć takiego autora. Ale gdybym przeczytał w przysłanym prze niego tekście zdanie: „KLD umościł się w polskiej polityce m.in. dzięki chwytliwemu sloganowi wyborczemu »Ani w prawo, ani w lewo, tylko prosto do Europy«”, to bym mu odpisał, że nie pisze do „New York Times”, że czytelnicy mieszkają w Polsce, mają pamięć, więc nie łykną wszystkiego, jak by to zrobili Amerykanie.

Kongres Liberalno-Demokratyczny trzy lata po wyborach do których przystąpił z tym hasłem już nie istniał. Więc jak tu mówić o „umoszczeniu”.
Zresztą tego hasła, to już chyba nikt nie pamięta. W przeciwieństwie do określenie „aferałowie”, które przykleiło się do członków tej partii przez wiele lat.

Zastanawiam się, dla kogo ten „Esquire” jest robiony. Na pewno nie dla dorosłych ludzi.

I to jest zła informacja.

3. Relacjonowanie rozprawy na Twitterze mnie wykończyło. Nie miałem więc siły uczestniczyć w rozpoczęciu triduum urodzin Krakena. I to jest zła informacja.

22 listopada 2014

1. Znowu najpierw nie mogłem zasnąć, a później nie mogłem wstać.

Zamówiliśmy strasznie dużo żwirku dla kotów w firmie Zooplus. W cenie był kurier. Firmy GLS. Wybraliśmy tę firmę, bo kurier, bo do domu. Żeby nie targać ze 30 kg na trzecie piętro.

Jakież było nasze zdziwienie, kiedy się okazało, że kurier nie dzwoni, tylko porzuca przesyłkę w „punkcie Parcelshop GLS”. W związku z tym, że Poczta Polska się zwija konkurencyjne firmy zaczynają walczyć o tytuł najgorzej dostarczającej przesyłki. I to jest zła informacja.

2. Poszedłem na Wiejską do brata, żeby mu coś tam dać. Pod komisariatem przy Wilczej nieco więcej radiowozów, ale zupełny brak protestujących. A aż się prosi o zadymę, bo chodnik rozkopany i czym rzucać jest.

Przypomniały mi się trzydniowe zadymy w Krakowie w 1989 roku. A konkretnie scenę ataku Dominikańską na kordon milicji z użyciem przytoczonych z Grodzkiej betonowych kręgów. Dzisiaj trzydniowych zadym jakoś sobie nie mogę wyobrazić. Mam dziwne wrażenie, że dziś policja reaguje dużo bardziej ofensywnie niż milicja na koniec komuny.

W księgarni w Czytelniku nie było książki Eryka Mistewicza o Twitterze. Pod Kancelarią Prezydenta w idiotyczny sposób stał radiowóz. Przeszedłem Mokotowską na Placyq. Korek na Mokotowskiej zaczynał się przy Pięknej. Placyq zaś był właściwie zablokowany. Postanowiłem pójść do Empiku, żeby sprawdzić, czy tam nie ma książki o Twitterze Eryka Mistewicza. Nie było. Był za to nowy Far Cry, którego nie kupiłem, bo xBox mam na wsi.

Z Empiku poszedłem do Faster Doga, gdzie rozmawialiśmy chwilę o miejskiej polityce. Pawełek przypomniał słowa pani Waltzowej, że na Oxford Street są same banki. Więc jej nie przeszkadza, że na Marszałkowskiej też same banki są. A Marszałkowska to taka Oxford Street.
Pawełek często bywa w Londynie i mówi, że jednak różnica pomiędzy Marszałkowska a Oxford Street jakaś jest.

3. W domu podgrzewając pierogi uzmysłowiłem sobie, że nic nie wiem o losie zatrzymanych w nocy dziennikarzy. Z Twittera dowiedziałem się, że właśnie trwa proces. Znaczy siedzieli prawię dobę. Kiedy wczoraj ich zatrzymano byłem przekonany, że sprawa jakoś szybko sama się rozwiąże. Że reporter TV Republika jadł tę samą kiełbasę, co uczestnicy protestu, więc policjanci zwinęli go na wszelki wypadek. Fotoreportera też zwinęli przez przypadek i zaraz wypuszczą.

A tu się okazało, że nie wypuścili. I jeszcze postawiono im zarzuty.
Dziennikarze niepokorni, niezależni, czy jak ich tam nazywać mają zazwyczaj problem z rozgraniczeniem aktywności obywatelskiej i działalności dziennikarskiej.

W demokracji podstawowym obowiązkiem dziennikarzy jest informowanie. Rzetelne. I właśnie tak mają naprawiać Państwo a nie biorąc aktywny udział w demonstracjach, protestach etc. Na pewno nie może być tak, żeby ktoś najpierw rzucał kamieniem w policję, a później wyciągał legitymację prasową i żądał immunitetu. Ale jak się okazało w tym przypadku coś takiego nie miało miejsca. Ani Pawlicki, ani Gzel nie zrobili nic, co by przekraczało normy zachowań dziennikarzy w cywilizowanym świecie.

Zostawmy Pawlickiego, bo dla niektórych samo istnienie TV Republika jest obrazą dla porządku Rzeczypospolitej i nie sądzę, żeby mi się udało ich przekonać, że jest inaczej.
Skoncentrujmy się na Tomaszu Gzelu, fotoreporterze Polskiej Agencji Prasowej. Ale od początku. Polska Agencja Prasowa ustawowo zobowiązana jest do uzyskiwania i przekazywania odbiorcom rzetelnych, obiektywnych i wszechstronnych informacji z kraju i zagranicy. (To z Art. 1 Ustawy z dnia 31 lipca 1997 r. o Polskiej Agencji Prasowej.
Agencja ma więc pracowników, którzy te wszechstronne, obiektywne i rzetelne informacje muszą zbierać. Wśród nich są fotoreporterzy. I to nie jest wcale fajna robota, bo – o ile dziennikarz może pewne informacje uzyskać przez telefon, od świadków, bądź je sobie wymyślić, to fotoreporter musi być na miejscu. Dziennikarz telewizyjny może nadawać jak pewien śp. reporter wojenny z odległości 10 kilometrów od frontu. Fotoreporter musi się prochu nawąchać.
Dlatego Polska Agencja Prasowa wysłała swojego fotoreportera Tomasza Gzela do PKW na dyżur. Przyszedł, wymienił swoją legitymację na przepustkę uprawniającą go do przebywania na terenie PKW i czekał, aż się coś będzie działo. Czyli na kolejne konferencje Leśnych Dziadków. Miał tam siedzieć, aż przyjdzie jego zmiennik. Tomasz Gzel jest zdecydowanie dorosłym człowiekiem, pracuje od dobrych 30 lat. Wie więc jak się zachować w różnych sytuacjach. Kiedy do PKW wpadli demonstranci fotografował ich. Kiedy rozpoczęła się okupacja – fotografował. Kiedy przyszła policja – fotografował. Kiedy policja wezwała wszystkich do opuszczenia budynku – fotografował. Kiedy policja wynosiła okupujących – fotografował. Bo na tym polega jego praca.

No i nagle się okazało, że łamie prawo. Od trzydziestu lat. Codziennie. Bo tak się składa, że fotograf, żeby móc wykonywać swoją pracę musi a to wejść na trawnik, a to przejść na czerwonym, a to nie wykonać polecenia policji. Fotoreporterzy wielokrotnie w pracy spotykają się z policją. I dotychczas wystarczało, żeby policji nie przeszkadzać w pracy. A tu taka niespodzianka.
Obywatele mają prawo wiedzieć czy policja zachowuje się w porządku. Do tego, żeby to wiedzieć potrzebuje dziennikarzy. Dziennikarze są chronieni przez prawo. Tak było do nocy z czwartku na piątek.

Koledzy fotoreportery sprawdzili, przez ostatnie 25 lat nigdy żaden dziennikarz zatrzymany podczas pełnienia obowiązków służbowych nie siedział dłużej niż cztery godziny.

Wróćmy do Pawlickiego. Z tego, co było widać na nagraniach zachowywał się w porządku. Jak dziennikarze innych telewizji. Dziennikarze, którymi się policja nie zainteresowała.
Zresztą dlaczego by się miał zachowywać inaczej. [To, że ich tak rozdzielam to zabieg formalny zatrzymanie obu to takie samo przegięcie]

Zacząłem oglądać transmisję z procesu. W TV Republika, bo żadna inna telewizja tego nie robiła. W pewnym momencie przestała to robić też TV Republika. Cieszę się, że kiedyś nie wykupiłem dostępu do niej, bo by mnie szlag trafił.
Cóż było robić, wziąłem poszedłem do sądu, żeby rozprawę oglądać na własne oczy. Przed wyjściem zrezygnowałem z wypicia kieliszka wina. I zabrałem leki na ciśnienie. Może to był atak paranoi, ale w czasach, kiedy stawia się zarzut fotografowi PAP, lepiej być przygotowanym na wszystko. I to jest zła informacja.

Na sali mało ludzi. Pozytywna informacja, że były kamery TVP Info. Innych nie. Sędzia młody, robiący dobre wrażenie. Na korytarzu mnóstwo policji.
Oskarżeni składali wyjaśnienia. Gzel mówił, że przez cały czas na piersi miał przyklejoną przepustkę PKW. Zrobiło się późno, sąd odroczył sprawę. Zwolnił oskarżonych do domów. Fuksem dostali paski, sznurówki i sprzęt. Bo istniało podejrzenie, że nikt im tego nie wyda, bo jest za późno.

Przez cały czas na sali siedziała Agnieszka Romaszewska i z pomocą iPada relacjonowała proces na Twitterze. W czasach, kiedy zajmowali się tym jej rodzice – nie było ani iPadów ani Twittera.

Następna rozprawa będzie we środę o 12.
Tu się chcę zwrócić do jednego z moich najwierniejszych czytelników – redaktora Skórzyńskiego: Nie będzie mnie we środę w Warszawie. Czy mógłbyś przyjść na proces i zrobić z niego relację? Mają zeznawać policjanci chętnie usłyszałbym co mówią w zestawieniu z filmem z zatrzymania, który chyba zrobiła Twoja stacja.

Jeżeli legitymacja PAP przestała chronić w takich sytuacjach tak samo może być z legitymacjami wydanymi przez Gazetę czy TVN. Bo chyba chodzi o coś innego niż napierdalanka nasi–tamci.