10 lutego 2022

1. Audi pojechało na wymianę oleju. We wtorek. We środę się okazało, że leje się olej spod dekli. I kapie z miski. Zdjęli w misce. A w misce znaleźli trudno powiedzieć co. Kawałek samochodu. No to się przestraszyli, że samochód się rozpadł. Jednak jak na rozpadnięty – całkiem nieźle jeździ, więc – po konsultacjach z Kamilem – doszliśmy do wniosku, że kawałek ten samochodu, jeździ w misce od bardzo dawna. Musiał tam wpaść komuś kiedyś przy czegoś naprawie. Później, po zdjęciu dekli się okazało, że uszczelnione były sanitarnym silikonem, więc nic dziwnego, że się lało. Problemem większym było, że podczas przykręcania ktoś poukręcał śruby. Śrub prawie trzydzieści. Każda po dwadzieścia złotych, do tego trzeba na nie czekać. A samochód potrzebny. Udało się im coś wyrzeźbić. Płukanka wyraźnie audi pomogła. Pracuje ciszej. Złą informacją jest, że te śruby będę musiał kupić. 

2. Byliśmy w Zielonej. Bożena odebrać audi, ja w pracy. Oglądałem kilka archiwalnych jedynek „Gazety Zielonogórskiej” i „Gazety Lubuskiej”. Bardzo, muszę powiedzieć, porządnie robiony periodyk. Z bogactwem informacji. Nie tylko lokalnych. Przeczytałem o tym, że premier Cejlonu postanowiła uczynić z Cejlonu republikę socjalistyczną. I to wszystko obok winiety. Przeczytałem też, że stalinizm był wynaturzeniem komunizmu. W starszych wydaniach można było odnieść wrażenie, że na jedynce więcej było informacji, niż teraz w połowie gazety. I to jest zła informacja. 

3. Pachnie wiosną. Przebiśniegów kwitnie cały dywanik. Żeby nie to, że luty – można by uwierzyć, że wiosna już przyszła. 
Złą informacją jest, że się nam szykuje deszczowy tydzień. 

 

3 czerwca 2021

1. Wygląda na to, że czerwcowy marzec ma się ku końcowi. Kocio przyszedł rano, zjadł i poszedł spać. Przespał parę godzin. Wyciągnęliśmy mu kleszcza. Z policzka. Nawet nie protestował. Żaden z nich nie protestował. Ani kleszcz, ani Kocio. Kleszcz zakończył karierę na kuchennej blasze, potraktowany miniaturowym gazowym palnikiem. Normalne pająki mi nie przeszkadzają. Kleszcze staram się eksterminować. Z różną – niestety – skutecznością.

Ściągnąłem sobie z pacjent.gov.pl certyfikaty. Unijne Certyfikaty COVID. Dwa. Jeden ozdrowieńca, drugi zaszczepionego. Kolejna cyfrowa rzecz, która działa. 

2. Zawiesiła mi się nawigacja w audi. Chce mnie prowadzić wyłącznie do Warszawy na Bora-Komorowskiego. Jedyne, co mogę zmienić to numer budynku. Już kiedyś coś takiego przerabiałem. Niestety nie pamiętam jak rozwiązałem ten problem. Może sam się rozwiązał. Jest to problem poważny, bo audi ma podwójne szyby pokryte czymś, co utrudnia penetrację falom radiowym. Zwłaszcza tym, nadawanym przez satelity GPS. Nawigacja fabryczna korzysta z anteny zamocowanej na klapie bagażnika. 

3. Byłem w Sulęcinie. Zawiozłem Tośkę na szczepienie. Do dentysty. Przyjechaliśmy, było pusto. Chwilę później się zaroiło. Raczej młodzi ludzie. Wracając zabrałem trójkę młodzieży znad Buszna do Wielowsi. Stali kawałek za skrętem do sowieckiej bazy, w której trzymano atomówki dla LWP. Po bazie już ponoć śladu nie ma, bo z niewiadomych przyczyn ktoś postanowił zrównać ją z ziemią. Pokręcona droga pomiędzy Wielowsią a Zarzyniem jakby bardziej się zrobiła dziurawa. A ruch jak na Marszałkowskiej. Długi weekend.
Na cmentarzu w Boryszynie, na półce ze zniczami do ponownego użytku stał znicz-zając. Bardzo – w idei – meksykański. Obok znicz z głową Dzieciątka Jezus. Czarną. BLM.

Obejrzeliśmy rodzinnie (niektórzy z nas po raz kolejny) „Once Upon a Time… in Hollywood”. Cudowny film. 

 

13 maja 2021

1. Rachoń mówi Stanowskim. Albo odwrotnie. Obserwowaliśmy kolejny odcinek walki Stanowskiego z opłatą reprograficzną. Bożena odpadła w połowie godzinnego odcinka „Dziennikarskiego Zera” – uważała, że wszystko, co miało być powiedziane – zostało powiedziane. Ja dotrwałem. Więc usłyszałem o pomyśle obywatelskiej kontrustawy. Wniosek o referendum byłby chyba lepszy. 
Bożena powiedziała, że Stanowski – w związku z jednej strony, ze swoją społeczną wrażliwością, z drugiej: zasięgami – mógłby się zająć pszczołami. Wczoraj rozmawiała o pszczołach z panem od pompy, synem pszczelarza. Powiedział, że największe szkody pszczołom robi ludzka głupota. Ma sąsiada. Sąsiad ma rzepak. I ten rzepak pryska. A pryskając rzepak – pryska pszczoły. Przyszedł do niego kiedyś –Pryskaj po zachodzie słońca, wtedy nie ma pszczół. Mogę ci pomóc, pojedziemy w dwa traktory. Sąsiad odpowiedział, że po zachodzie słońca, to on piwko pije. Nie zdaje sobie sprawy, że bez pszczół to ani tego piwa by nie było, ani pożytku z jego rzepaku by nic nie wyszło. 

2. Zająłem się audi. Najpierw naprawiłem przewód od czujnika klocków hamulcowych. Nawet użyłem lutownicy. Nieumiejętność lutowania to moja achillesowa pięta. Jakoś mi się udało dwa kawałki drutu połączyć. Zobaczymy na jak długo. 
Później zabrałem się za wymianę czujnika parkowania. W tym celu musiałem zdjąć zderzak. Na Youtube młody Azjata z Kalifornii zrobił to w pięć minut. Mnie zeszło więcej czasu, gdyż okazało się, że nie mam imbusa 10. Poratował mnie Józek, ojciec sąsiada Tomka. Zdjęcie zderzaka faktycznie nie było specjalnie skomplikowane. Okazało się, że zepsuty czujnik jest za aluminiowym wzmocnieniem. Wzmocnienie zamocowane dwudziestoma spinkami. W założeniu. U mnie było osiem. Udało mi się je wydłubać. Wzmocnienie nie chciało współpracować. W końcu udało się je jakoś podważyć. Wymieniłem czujnik. Zadziałało. Przy okazji się okazało, że audi ma spryskiwacze reflektorów. Z niewiadomych przyczyn – odpięte. Złożyłem, pospinałem. Za obie naprawy zapłaciłbym przynajmniej trzy stówy. Teraz powinienem sobie zapłacić. Muszę sprawdzić, czy da się przelać na konto, z którego się wysyła przelew. 

3. Pojechaliśmy do paczkomatu. W Lidlu wciąż nie ma buraków. 

 

20 maja 2020

1. 7:30. Najpierw pojechałem na kontrol do doktora. Należę do promila ludzkości, który na sam widok lekarskiego fartucha czuje się lepiej. W tym przypadku doktor był profesorem, więc jeszcze przyjemniej. Generalnie wszystko ze mną w porządku. I to jest zła informacja, bo to, że się tak źle czuję musi wynikać z wieku.

2. Obowiązki przytrzymały mnie w Pałacu na tyle, że nie mogłem pojechać z ekipą na północ Mazowsza. Wysłali mi googlową pinezkę, wybrałem trasę i ruszyłem ich śladem. Z niewiadomych przyczyn inżynierowie z Ingolstadt uzbroili audi w szyby, które słabo przepuszczają fale radiowe. Tak słabo, że na przykład by przejechać bramki na państwowej części A2, urządzenie viatoll trzeba wystawać przez okno. Jechałem na północ i im bardziej jechałem, tym bardziej nawigacja w telefonie mi nie działała. O tym, że trzeba było skręcić dowiadywałem się dwa kilometry za skrętem. No i kiedy wyjeżdżałem z komórkowego zasięgu, musiałem wystawiać telefon za okno, żeby wiedzieć, gdzie jestem. W pewnym momencie skręciłem w drogę, która z bitej zmieniła się w niebitą. A później – zasadniczo – w żadną. Nawigacja nie była specjalnie przekonująca w kwestii miejsca, gdzie byłem. Mniej–więcej wskazywała kierunek. Więc jechałem, starając się nie powiesić na garbie między koleinami. Audi jest zdecydowanie niżej zawieszonym samochodem, niż te, którymi jeździłem przez ostatnie lata, więc niepowieszenie się wymagało nie lada ekwilibrystyki. No i muszę przyznać, że w końcu doceniłem czteronapęd. Wykopał mnie ze dwa razy. Ratując przed koniecznością poszukiwania traktora. W końcu, bez większych szkód wróciłem na asfalt. Inżynierowie z Ingolstadt antenę nawigacji umieścili na klapie bagażnika. Gdybym adres z pinezki wpisał w fabryczną nawigację raczej bym w polu nie wylądował. Nie zrobiłem tego z lenistwa. I to jest zła informacja.

3. Dojechałem. Służba Ochrony Państwa sprawdziła pirotechnicznie samochód, przy okazji zwracając uwagę na korozję osłony silnika wentylatora chłodnicy. Wyrażono wątpliwość, co do przeglądu rejestracyjnego. Udowadniając, że obowiązuje, zauważyłem, że tylko przez jeden dzień, więc po pracy pojechałem przegląd zrobić. Diagnosta był służbistą. (Może lepszym określenie by było – purystą). Wykonywanie rejestracyjnego przeglądu w COVIDowym reżimie nie jest proste. W każdym razie samochód jest w porządku. Trzeba tylko będzie niedługo wymienić lewy dolny ukośny wahacz (cokolwiek by to miało znaczyć). I to jest zła informacja.

.

1 maja 2020

1. Pierwszy maja. Święto Pracy. Rocznica wejścia Polski do Unii Europejskiej. Szesnasta. Zarazem rocznica ostatniego naszego wyjazdu na wakacje.
Od tego czasu jeździmy wyłącznie na wieś. O, i dokładnie piętnasta rocznica naszej pierwszej wizyty w Rokitnicy.

Po latach obcowania z 735 nie mogę się przyzwyczaić do tego, że audi bierze olej. Kiedy już sobie przypominam, trzeba dolewać litrami. Ciekawe dlaczego Komisja Europejska nie zmusiła producentów do podawania informacji o zużyciu oleju na 100 km. Obok dwutlenku węgla i paliwa. Swoją drogą audi ze swoim litrem na 3000 kilometrów to właściwie nic przy kancelaryjnych Passatach. Ech ten cholerny downsizing.

No więc dolałem i pojechałem do paczkomatu po filtry i świece do kosiarki. Wymieniłem olej. Nie wymieniłem świec – lepsze bywa wrogiem dobrego. Zabrałem się za filtr powietrza, co nie jest specjalnie proste, bo wymaga wyjęcia zbiornika paliwa. Kiedy zdjąłem obudowę – okazało się, że kupiłem nie taki filtr jak trzeba. I to jest zła informacja, bo sobie przypomniałem, że popełniłem ten błąd już po raz trzeci. Zamawiając pamiętałem, że coś jest nie tak – są dwie wersje – ale przecież w płaskiej obudowie nie może być okrągłego filtra. A jednak.
Filtr prawdopodobnie nie był wymieniany od dobrych 15 lat. Briggs&Stratton potrafią najwyraźniej robić silniki.

2. Posadziliśmy orzech. Instrukcja internetowa zalecała wykopanie dziury metr na metr na metr. Zrobiłem mniejszą. Bardzo lubię glinę. Lubię gliniane naczynia, gliniane figurki, cegły lubię. Nie lubię w glinie kopać.
Później posadziliśmy jagody kamczackie. Duet, Jolantę i Wojtka. Później przesadziliśmy dwie aronie, które – rosnąc w cieniu – nie owocowały.
Później skosiłem kawałek parku. Parę dni za późno, bo żółte zielsko rozrosło się na tyle, że przestało się poddawać nożowi kosiarki. I to jest zła informacja, bo będę musiał je zaatakować kosą, a zepsuł kabel od słuchawek. A bez słuchawek z kosą nie za bardzo.

3. Pani dwojga nazwisk Mecenas postanowiła chwalić się na Twitterze swoją znajomością łaciny. Przypomniało mi się jak w Jachrance per aspera ad astra przetłumaczyła – przez ciernie do gwiazd. Po przemówieniu podszedłem do niej i powiedziałem, że gdyby Rzymianie chcieli mówić o cierniach, użyli by słowa spinae. Nie zrozumiała. Muszę pracować nad komunikatywnością. I to jest zła informacja, bo chyba już na to za późno.

Przeczytałem, że pan marszałek Grodzki wystąpił z okazji Dnia Polonii i Polaków za Granicą. Współpracownicy bali mu się powiedzieć, że to święto jest drugiego maja?

3 stycznia 2020

1. Pierwsze odcinki „Mesjasza” przez noc zyskały trochę wyrazu, gdyż towarzysze amerykańscy za pomocą reapera zdestabilizowali sytuację na Bliskim Wschodzie. Obserwowałem ostatnio – z daleka – przygotowania reapera do startu. Trwało to na tyle długo, że właściwego startu nie doczekałem. I to jest zła informacja. Za to widziałem – z daleka – lądowanie. Nic, że tak powiem oszałamiającego.
Nie to, co osprey'e. Te to wyglądają obco, żeby nie powiedzieć: alienowato. W znaczeniu: nie z tej ziemi.
Śmierć generała Solejmaniego spowodowała mediospołecznościowe wzmożenie. Niewiele brakowało, żeby się pojawiły awatary „Je suis Soleimani”. Może się zresztą pojawiły, tylko ja ich nie zauważyłem.

W Święta obejrzeliśmy „Years by years”. Tam w ostanim tygodniu swojej drugiej kadencji prezydent Trump zrzuca na chińską sztuczną wyspę atomówkę. I nie kończy się to światową wojną. 

2. Krzysztof Szczerski wezwał Marszałka Senatu, by zaprzestał prób prowadzenia polityki zagranicznej. Marszałek Senatu się odwinął – Krzystof Szczerski nie będzie mówił trzeciej osobie w Państwie co ma robić.

Trzecia Osoba w Państwie nie doczytała w Konstytucji, że polityką zagraniczną będzie się mogła zajmować dopiero kiedy pierwsze dwie osoby nie będą w stanie pełnić urzędu. Znaczy: najpierw pierwsza nie będzie w stanie, później druga nie będzie w stanie jej zastąpić. Generalnie powinno się wrócić do akcji głośnego czytania Konstytucji w róźnych publicznych miejscach. Może by to poszerzyło znajomość tej materii wśród polityków opozycji.

Pani Kidawa wezwała do zwołania Rady Bezpieczeństwa Narodowego, gdyż musi otrzymać informacje dyplomatyczne i wywiadowcze w sprawie wydarzeń na Bliskim Wschodzie. Pani Kidawa jest już w Sejmie tak długo, że mogła zapomnieć, że tego rodzaju informacje mogą pozyskiwać sejmowe komisje. RBN według Konstytucji to organ doradczy Prezydenta. 

Powinienem chyba zacząć chodzić do Sejmu w koszulce z napisem „Konstytucja”. Gdzieś taką mam. Złą informacją jest, że nie wiem gdzie.

3. Zaliczony kolejny dzień oczekiwania na kuriera inPost. I to jest zła informacja. 

W Wigilię kupiłem sobie pięć cewek NGK do audi A8. Kiedy ruszaliśmy z Warszawy silnik zaczął nierówno pracować. Kupiłem najpierw jedną cewkę w sklepie motoryzacyjnym na placu targowym nazywanym Rynkiem. Cewek jest osiem. Dwie były wymienione pół roku temu. Próbowałem znaleźć która z pozostałych źle działa. Jakoś sobie z tym nie mogłem dać rady. Zdenerwowałem się i zamówiłem. 

Miały przyjść w Sylwestra. Nie przyszły. Miały przyjść wczoraj. Nie przyszły. Miały przyjść dzisiaj. Nawet rozmawiałem z kurierem, który miał je przywieźć za dwadzieścia minut. Kiedy się przez godzinę nie pojawił – zadzwoniłem do niego znowu – przstał odbierać. Sympatyczny pan na infolinii jedyne, co mógł zrobić, to przyjąć zgłoszenie. Na koniec aplikacja InPost poinformowała, że przesyłka dostarczona będzie jutro. Jest to o tyle ciekawe, że jutro kurierzy nie jeżdżą. Zobaczymy. 

Coś mi po głowie chodzi, że twórca InPostu był jednym z ojców założycieli .Nowoczesnej. Więc chyba się nie ma czemu dziwić. 

Wieczorem pojechałem do Świebodzina po czosnek. Bo się skoczył. A tyle w telewizji ostanio o wampirach.

5 sierpnia 2018

Z życia urlopowanego urzędnika centralnej administracji.

1. Nad ranem nadchodziła burza. Ubiegłotygodniowa trauma wyrwała mnie z łóżka i zmusiła do oblecenia domu w poszukiwaniu otwartych okien. Drżąc zasnąłem. Burza przeszła właściwie bezobjawowo. Przewróciła tylko stojący na schodach do domu hibiskus.
Wstałem nieprzytomny. Późno. I to jest zła informacja.
Za to, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, w niedzielny poranek nawet nie próbowałem włączyć telewizora.

2. Wiskoza w porządku. Nie uruchamia się wiatrak elektryczny. Z dwojga złego to chyba dobra informacja. Pewnie, gdybym zrozumiał filozofię VAG-a, byłbym w stanie określić, co zaniemogło.

Nie ma upału. W domu temperatura spadła o trzy stopnie. Jest przyjemnie. A to tylko trzy stopnie. Zabrałem się za składanie szafy bibliotecznej, której dostawa kilka dni temu wyrwała mnie z łóżka. To było drugie podejście. Za pierwszym razem okazało się, że środkowe drzwi się nie zamykają. Rozebrałem, złożyłem i znowu się nie chciały zamknąć. Przyjrzałem się im dokładniej. Mimo identycznych zdobień okazało się, iż pochodziły z innego mebla. I to jest zła informacja, bo trzeba je będzie nieco przerobić. I będzie to musiał zrobić pan Stolarz, któremu zajmie to z półtora roku. Bo w międzyczasie złamie sobie rękę, obetnie palec, zmiażdży stopę. Ale w końcu wydobrzeje. I zrobi nawet ładnie. Syn pana Stolarza nie poszedł w ślady ojca. Pracuje dla podwykonawcy Orange i zakładał mi światłowód, o czym mi z dumą pan Stolarz opowiedział, kiedy przywiózł nie pamiętam co, co na pewno robił przynajmniej osiem miesięcy, bo jego pracownik przeszedł na emeryturę, a o pracownika teraz trudno. Bo nic nie potrafią a pieniędzy chcą. I strach, żeby warsztatu nie podpalili.

3. Wieczorem byłem z Tośką w Tesco. Kupić farbę w promocji tanią, bo się okazała bardzo dobra. Kupiłem trzy. Zapłaciłem, patrzę na rachunek – są nie po dwanaście, a czterdzieści pięć złotych. Do punktu obsługi klienta. Pani ze mną do miejsca, gdzie stoi farba. Duży napis dwanaście. I mały: czterdzieści pięć. Bo wymieszane stały. Dałem się zrobić jak dziecko. I to jest zła wiadomość, bo od dwudziestu prawie dziewięciu lat żyję w wolnorynkowej rzeczywistości.

Później wieczorem wpadł sąsiad Tomek. Opowiedział historię o tym jak zginął syn sąsiadki naszej od strony przeciwnej niż sąsiad Gienek. Dwadzieścia osiem miał lat i wszyscy go lubili. Kupił poloneza Caro. Nowego. Wracał drogą od strony Skąpego, wyprzedzał kombajn, który wcześniej sam zamówił, żeby mu wykosił i wyprzedzając wyleciał na zakręcie. Walnął bokiem w akację. Licznik stanął na 120 km/godz. Kombajnista zgasił kombajn i biegiem trzy kilometry leciał, żeby pogotowie wezwać. Czasy były sprzed komórek. Pogotowie się nie mogło do środka auta dostać – wszystkie drzwi poblokowane. Sąsiad Tomek kluczem chyba czternastką drzwi odkręcał, bo miał jako czternastolatek ręce drobne i tylko on dał radę. Do dziś wszystko pamięta, a to już ponad dwadzieścia lat.
Droga na Skąpe kręta, strasznie dziurawa i wąska – tutejszą metodą jedna nitka asfaltu i szerokie pobocze, by się dało mijać. Kiedy są liście na drzewach – słabo widać, co za zakrętem. 

4 sierpnia 2018

Z życia urlopowanego urzędnika centralnej administracji.

1. Obudził mnie (za wcześnie) dźwięk młota walącego w coś. Wstałem, przeprowadziłem rozpoznanie, z którego wyszło, że młot musiał być naprawdę duży. Podobnie coś, w co walił, albowiem ten, który walił nie był żadnym z naszych bliskich sąsiadów, a huk był naprawdę poważny.

W hurtowni koło Lidla kupiłem siedem metrów przewodu 5x2,5. I puszki. W Lidlu nie kupiłem miniaturowych chryzantem 2,50 za sztukę. W Tesco kupiłem farbę emulsyjną białą. W promocji. 15 zł za wielkie wiadro. Kupiłem. W Mrówce farbę wodną, której litr kosztował trzy razy więcej niż 9 litrów tej z Tesco.
Termometr miejscami wskazywał 36 stopni. Czyli generalnie więcej niż chwilowe spalanie. Zatankowałem gaz. Czekając na miejsce przy dystrybutorze, z niepokojem obserwowałem wskaźnik temperatury silnika. Wskazówka powoli mijała 120 stopni. Nie mogę się przyzwyczaić do tego, że w audi temperatura pływa. W E32 wskazówka trzymała się środka skali. Chyba, że coś było nie tak.
Niby w instrukcji A8 napisano, żeby się nie przejmować. Chyba, że wskazówka osiągnie czerwone pole (130 stopni). Ale i tak trzeba będzie sprawdzić wiskozę. I to jest zła informacja.

2. Kupiłem na Allegro skaner diagnostyczny VAG. Mały. Za stówkę. Podłączam co chwilę i wciąż nic nie rozumiem. Gdybym dwadzieścia lat jeździł Golfem, pewnie wszystko byłoby inaczej.
Z kupowaniem audi było tak – E32 przywiozło nas ze wsi do Warszawy. Na podwórku, po zgaszeniu silnika usłyszałem bulgotanie płynu chłodzącego. Dziwne to było, bo do samego końca trasy układ trzymał temperaturę. Następnego dnia dolałem płynu ale nie odpalałem silnika. Dzień później ruszyła Bożena. Nie wyjechała z bramy, bo ktoś blokował wyjazd. Zgasiła. I już nie mogła zapalić. Rozrusznik nie był w stanie obrócić.
Jako, że auto stało w bramie – laweciarz bez problemu je załadował i zawiózł do mechanika Jacka. Mechanik Jacek zadzwonił po paru godzinach, że woda w cylindrach, trzeba więc ściągać głowicę, a on się tym przez przynajmniej dwa miesiące nie zajmie, bo mocy przerobowych nie ma. Czyli, że nie mamy auta. Suburban wciąż miał być w przyszłym tygodniu a jeździć trzeba. Przez chwilę jeździliśmy Kaplowozem, który przestał być Megane Cabrio, a się stał E46 dwulitrowym dieslem. Też kabrioletem. Przez chwilę nawet mi się dwulitrowy, prawie nic nie palący diesel spodobał, ale jakoś mi przeszło. Za dużo zbyt byle jakich ofert.
Zacząłem szukać E65. Siódemka to jednak siódemka. Niestety, co się jakaś ciekawa pojawiała, to się natychmiast sprzedawała. Frustrujące.
Trochę na skutek sugestii pana Mirka (kierowcy Druha Podsekretarza) – że tylko mercedes – rozglądałem się za CLK. Dwa tygodnie przeglądania ogłoszeń było na tyle męczące, że zdecydowaliśmy coś kupić. Pożyczyliśmy volvo S90. Bardzo fajny samochód. Szkoda, że nie robią sześciocylindrowych. [Tak, drogi Staszku, wiem, ma to ekonomiczne, ekologiczne i logiczne uzasadnienie. Ale szkoda, że nie robią sześciocylindrowych] I pojechaliśmy oglądać E65 pod Wrocław. Znaczy mieliśmy. Bo najpierw w Warszawie oglądaliśmy S80. V6. Ponoć jakiegoś celebryty. Nawet jak na moje standardy zbyt brudne w środku. S80 takie same, jak to, którym jeździ sąsiad Tomek. Z tym, że on ma diesla D5. No więc mieliśmy jechać pod Wrocław oglądać E65, które miało jeden plus – instalację wtrysku gazu w fazie ciekłej. I mnóstwo minusów – właściwie brak wyposażenia. No i przez chwilę ten plus przysłonił mi minusy. Przez chwilę. I zamiast pod Wrocław pojechaliśmy do Leszna.
W Lesznie stał CLK. Pięknie sfotografowany. Stał w komisie. Komis nieczynny, bo sobota, choć otwarty. Zanim pojawił się właściciel obejrzałem samochód. Zgodnie z radą pana Mirka sprawdziłem progi. Znaczy wsunąłem rękę w miejsce, gdzie próg być powinien. Były dziury, z których wysypywała się szpachla. Swoją drogą nie wpadłem na to, że można szpachlować progi. Z daleka samochód wyglądał świetnie. Z bliska kojarzył mi się z zapastowanym brudem.
Przyjechał właściciel. Popatrzył na volvo i zapytał, czy na pewno ma przynosić kluczyki. Porozmawialiśmy chwilę. Wyleczyło mnie to z CLK (W208). Ponoć nie da się znaleźć niezardzewiałego.
Dojechaliśmy na wieś. Wieczorem zacząłem przeglądać ogłoszenia sprzedaży w promieniu 50 km. Wyskoczyło mi A8, 4,2. W Zielonej Górze. Emerytowany borowiec Ryba, który w przerwach w byciu borowcem, poza byciem rolnikiem zajmował się handlem samochodami powtarzał, że jeżeli A8 to albo z benzynowym 2,4 albo 4,2. Bo reszta to kłopoty. Samochód miał mieć jednego właściciela w Niemczech i 180 tys. przebiegu.
Zielona Góra okazała się Nową Solą. Samochód zakurzony. Widać, że długo stał. Człowiek, który sprzedawał jeździ ciężarówką gdzieś do Niemiec. No i tam zobaczył, że stoi. To kupił i ciężarówką przywiózł. I teraz sprzedaje.
Zauważyłem, że auto jest na fałszywych niemieckich blachach. Niemieckie tablice rejestracyjne są ważne, jeżeli mają okrągłe naklejki legalizujące. Te w miejscu naklejek miały napis, że są nieprawdziwe. Zapytałem o TÜV. Nie było. Pytam o umowę z niemieckim właścicielem. Nie ma. Są dwa briefy, czyli jakby karta pojazdu i dowód rejestracyjny. Pytam, jak mam zarejestrować samochód, bez umowy z niemieckim właścicielem. Odpowiedział, że sam sobie taką umowę wypiszę. I kwotę niższą wpiszę, to i akcyza niższa będzie. I że wszyscy tak robią. Nie mógł zrozumieć dlaczego mnie te argumenty nie przekonują. Próbowałem mu tłumaczyć, że autem bez przeglądu, na fałszywych blachach nie mogę jechać do Warszawy. On na to, że policja się nie pozna, że blachy nie są w porządku.
Kiedy tak gadaliśmy – podszedł do volvo i zobaczył przepustkę Kancelarii. Ucieszył się, powiedział, że popiera rząd i żeby tych wszystkich złodziei i oszustów do więzień powsadzać.
No i nie kupiliśmy tego samochodu. Za to Bożena powiedziała, że może jeździć A8.
Wróciliśmy do domu. Zacząłem szukać. Znalazłem we Wschowie. Dzwonię:
–Dzień dobry, ja w sprawie A8. 
–Której?
–Słucham?
–Której, bo sprzedaję trzy.
–Co pan, zbierasz te A8?
–Nie, od dziesięciu lat serwisuję A8.
No pojechaliśmy i kupiliśmy. I jak na razie jest bardzo dobrze.
Tylko nie ogarniam VAG-a i to jest zła informacja.

3. Zamiast siedmiu metrów kabla 5x2,5 trzeba było kupić dziesięć. I to jest zła informacja, bo sposób prowadzenia przewodu w piwnicy wygląda teraz bardzo prowizorycznie.

Z pomocą sąsiada Tomka uruchomiliśmy pompę. Najpierw leciała brudna woda. Potem już czysta. Trzeba będzie zbadać, czy się nadaje do czegoś poza podlewaniem. Jeżeli się będzie nadawać – znaczy, że wykonaliśmy kolejny krok ku niezależności.

19 lipca 2018

Z życia urlopowanego urzędnika centralnej administracji.

1. Kiedy człowiek nie wyjedzie wieczorem, wyjeżdża tak, by dojechać na wieczór. I to jest zła informacja.

Moim najwyraźniej nieziszczalnym marzeniem jest doprowadzić do tego, żebyśmy na wieś wyjeżdżali bez żadnego pakowania. Czytaj: bez wręcz wielogodzinnego kursowania trzecie piętro – parter – trzecie piętro.

Do mieszkania pod nami wprowadzała się jakaś pani. Rodzaj mebli mógłby świadczyć o tym, że nie będzie używać mieszkania biurowo. W ten sposób naszej części kamienicy coraz bliżej do biurowca.

W mieszkaniu pod nami mieszkała jakaś pani z anglojęzycznym panem, który zastukał pewnego wieczoru przerażony wodą lejącą się z naszego balkonu. Nie mogłem sobie przypomnieć słowa plants, ale jakoś mój pinglish chyba zrozumiał. Panią zawsze spotykałem z kabinową walizką. Z wyjątkiem jednego razu. Otóż na była na imprezie zorganizowanej w warszawskim Westinie przez amerykańską ambasadę w ichni wieczór wyborczy. Impreza była fascynująca – personel ambasady świętował zwycięstwo pani Clinton. Przynajmniej do momentu, kiedy wyszliśmy. Później ponoć było dziwnie. No i wtedy wpadliśmy na siebie z panią sąsiadką z dołu.
Większość wieczoru spędziliśmy z państwem Parysami.
Wydaje mi się, że dziś mało kto się orientuje w rozmiarach działań szefa gabinetu politycznego MSZ.

Przeprowadzkę wvykonywała firma, której nazwy nie zapamiętałem. A szkoda, bo jej pracownicy byli ujmująco uprzejmi. Kiedy przyszło nam do wyjeżdżania, a firmowy furgon blokował wyjazd, zasugerowano nam, by wyjeżdżać z bramy tyłem. Słusznie. Wyjeżdżałem przodem i musiałem pojechać kawałek pod prąd, bo nie udało mi się złożyć. Gdybym wyjechał tyłem – byłoby mi łatwiej.

2. Pojechaliśmy do Jacka do Japan Sport Service w poszukiwaniu kluczy do mieszkania. W JSS stoi beemka. Stoi, bo przed Bożym Ciałem woda zalała silnik. Wyglądało to tak: wróciliśmy ze wsi, na której przełożyłem hamulce z 750. Wracało się świetnie, bo wcześniej założyliśmy świeżo kupione koreańskie opony Nexen, które okazały się dużo, dużo lepsze od niewiele tańszych opon chińskich. Wróciliśmy. Na podwórku, kiedy zgasiłem silnik – zagotował się płyn w chłodnicy. Następnego dnia auto stało. Dzień później Bożena chciała pojechać do pracy. Wyjechała z bramy, beemka stanęła i już się jej nie udało odpalić.

Laweciarz zawiózł ją do Jacka. Dzień później zadzwonił, że po wykręceniu świec z cylindrów zaczęła lecieć woda.
Postanowiłem, że remont auta zacznę od blacharki. I że chwilę po Bożym Ciele do blacharza beemkę zawlokę.
Wciąż stoi u Jacka. I to jest zła sytuacja.

Przyjechaliśmy. Akumulator się rozładował, więc proces otwierania drzwi wymagał użycia zewnętrznego źródła prądu.

3. Jeździmy audi A8. Proces jej kupowania jeszcze opiszę. Jeździ się dobrze.
A2 Warszawa–Łódź to już permanentny korek. Już nie pamiętam, czy odpowiada za to pan Grabarczyk, czy pan Nowak. I to jest zła informacja.

Sąsiedzi prawie się wybrukowali. Skończyli by wcześniej, gdyby im nie brakło polbruku. Teraz będą czekać parę tygodni. I to jest zła informacja.
Kiedy przyjechaliśmy wielka wywrotka zrzucała zylion ton ziemi. Ziemię tę rozrzuci w weekend sąsiad Tomek używając pożyczonej od jakiegoś kolegi maszyny. Robił to samo w weekend poprzedni. Opowiadał, że proces uczenia się maszyny chwilę zajął ale już sobie dobrze radzi. Właściwie nić dziwnego, bo zdecydowanie jest zaradny.
Polbruku brakło na dojazd do przyszłej wiaty. Koło domu jest spory wybrukowany plac. Synowie Tomka jeżdżą na nim w kółko na rowerach. Z kolegami. Prawda jest taka, że kawałek równego, utwardzonego placu na wsi jest w ich sytuacji podobnie pożądany jak trawnik w mieście.