3 lipca 2015

1. Zakwitł pierwszy ze słoneczników Bożeny.

Jeszcze w wannie przeczytałem tweeta, w którym Jarosław Makowski, którego powoli zaczynam wspominać z rozrzewnieniem, bo jego następcy to już jakaś aberracja [nie do końca pamiętam, co to słowo znaczy, ale mi tu jakoś pasuje], poleca tekst z Wyborczej, w którym dziennikarz załamuje ręce nad polityką międzynarodową #PAD.

„Ambasadorowie Niemiec i Francji, czyli nasi najważniejsi partnerzy, od tygodni dobijali się o spotkanie z Krzysztofem Szczerskim, desygnowanym na odpowiedzialnego za sprawy międzynarodowe ministrem w Kancelarii Prezydenta.”

Od tygodni. Dobijali się. Nie brzmi to dobrze. Brzmi źle. Chyba, że człowiek ma świadomość, że to zdanie jest – bezdyskusyjnie – nieprawdziwe. [Przyszłotygodniowe spotkanie umówione zostało już dawno, w pierwszym dogodnym dla panów Ambasadorów terminie].

Tekst ten stawiałby panów Ambasadorów w niezbyt zręcznej sytuacji. Gdyby nie to, że jest niemożliwe, iż to oni są źródłem tej informacji.
Że to raczej wygląda na typowy przykład naszej lokalnej przedwyborczej nawalanki.
Zły PiS rękami swojego pozbawionego jakichkolwiek międzynarodowych doświadczeń Prezydenta, zniszczy wspaniałą pozycję Polski na świecie.
Szkoda tylko, że w tę nawalankę zaocznie wciągani są przedstawiciele innych państw. „Naszych najważniejszych partnerów”.

Jakoś tak wyszło, że „Gazeta Wyborcza” stała się ostatnio kuźnią kadr dla polskiej dyplomacji. I nie jest to dobra informacja.

Lekkomyślna polityka zagraniczna. To tytuł tego tekstu.

2. Wyszedłem z wanny, wsiadłem do SVX-a i pojechałem na Grochów. Odzwyczaiłem się od samochodów bez klimatyzacji. Na Grochowie zaparkowałem obok śmigłowcowego lądowiska i – jak to piszą w raportach policjanci – udałem się na spotkanie Generałem-Profesorem-Dyrektorem. Wiem już, że tytułów używa się wymiennie zależnie od środowiska, z jakiego zwracający się pochodzi. W Krakowie tak prosto by nie było.
Było miło. Nic tak dobrze nie robi grafomanowi jak słuchanie o swoich tekstach. Zwłaszcza starszych

Po południu pojechałem do Porsche, żeby odebrać Carrerę dla red. Pertyńskiego, który sam odebrać jej nie mógł, bo był chyba we Francji. Albo w Bawarii. Albo nie wiem gdzie.
Carrera 4 GTS. Czerwona. Musiałem czekać z pół godziny, gdyż była myta po zmianie kół. Cała w poharatanym lakierze, gdyż ktoś ją okleił i jak odklejano, to częściowo z powłoką.
Nie jeździłem porsche parę lat. No i przypomniało mi się, że na Carrerę jestem już za stary. I to na tyle, że długo nie docierało do mnie dlaczego tylu ludzi się za tym autem ogląda. Nie, że nie jest ładne, ale na te czasy zupełnie bez sensu. Bo się tylko chwilę wystarczy zagapić, a już się balansuje na granicy utraty prawa jazdy. Wystarczą sekundy. Cztery sekundy.
Jadąc w korku przypomniało mi się, jak jednego kolegą wiozłem audi R8 na lotnisko. Nie będę teraz tej historii przypominał, ale może jeszcze kiedyś będzie okazja.
Reasumując chwile z Carrerą nie dały mi takiej radości, na jaką liczyłem. I to jest zła informacja, bo nie wiem kiedy będę miał na taką przyjemność okazję.

3. Pojechaliśmy do ambasadora Mulla na drugolipcową imprezę z okazji 4. lipca. Tłumy były nieprzebrane. Do tego skład przedziwny. Pan Ambasador przemawiał pięknie. Premier Siemioniak – niż oratorsko jednak lepiej sobie radzi na Twitterze. Był tradycyjny tort. Był też minister Kamiński, który najpierw błąkał się pod dużym namiotem nie wzbudzając specjalnego zainteresowania. Nie wyglądał najlepiej. To musiał być upał, bo raczej nie alkohol. Szklankę z piwem nosił raczej by zająć czymś ręce. Później przeniósł się do miejsca koło śmietników, gdzie wolno palić i zazwyczaj grupują się dziennikarze. Tam przyczepił się chyba do redaktor Wielowieyskiej. I później nie odstępował jej ani na krok.
Mogę jakoś zrozumieć zachowanie ministra Kamińskiego. Gdybym wymyślił tak ryzykowny spin jak druga Grecja, też bym się czuł nieswojo. Nie trzeba być specjalnym orłem, żeby zacząć się zastanawiać, czy grecki problem wziął się na pewno z powodu realizacji jakichś wyborczych obietnic, czy raczej przedwczesnego przystąpienia do strefy Euro.
A kto ma problem z komunikowaniem swojego stosunku do wchodzenia do strefy? Raczej nie pani Szydło.

Kogóż jeszcze widziałem? Prezydent Biedroń wyglądał na niesionego sukcesem. Pani Ogórek nieco przyszarzała, ale nie będę tego wiązał ze światłością red. Węglarczyka, z którym przyszła.
Było sporo znanych z twarzy lecz zapomnianych z nazwiska starych polityków SLD. I stoisko Googla, który zrobił oculusa z tektury. Znaczy z tektury zrobił coś, w co się wkłada smartfona. Fajna rzecz, żeby nie to, że nic przez moją wadę wzroku nie widziałem.

Było przyjemnie, choć krótko – ciężko było porozmawiać ze wszystkimi, z którymi się porozmawiać chciało. Na koniec udało się zamienić dwa słowa z panem Ambasadorem. No i się okazało, że jeszcze będzie okazja do tego, żeby się spotkać. I to jest dobra informacja, bo spotkania z panem Ambasadorem poprawiają mi nastrój.

Kiedy wracaliśmy do auta Bożenie złamała się laska. I to jest zła wiadomość, bo to była laska na specjalne okazje, a takich będzie niedługo kilka.

18 lutego 2015

1. Pojechałem metrem na stację Wierzbno. Jeździłem tam do redakcji projektu tygodnika „Tygodnik”, a później do Telewizora. Tym razem odwieźć papiery do księgowych Bożeny. Mieszą się oni w jakimś Instytucie ze szlabanem i ochroniarzem. Kiedy przyjeżdżałem autem zawsze podnosili szlaban bez pytania. Tym razem musiałem wyjaśniać po co i do kogo. Piesi są podejrzani. Beverly Hills normalnie.
Szedłem później Woronicza. Z wysokiego budynku ledwo co zostało. Przypomniała mi się grupowa wizyta w gabinecie prezesa natenczas Urbańskiego. I, że zostałem wtedy pochwalony za to, że wiedziałem, że nie było polskich oddziałów Waffen SS.
Ciekawe co będzie w miejscu starych budynków TVP i jak będą wyglądać te apartamentowce i kto wcześniej ten teren przejmie.
Rano rozmawiałem z red. Pertyńskim o „Uwikłaniu” Miłoszewskiego. Uważa, że kol. Miłoszewski jest grafomanem.
Przy okazji się dowiedziałem, że red. Pertyński w wieku lat pięciu był się nauczył czytać i dość wcześnie czytał o marksizmie. Dlatego uważa, że „Trylogia” byłaby świetną powieścią przygodową, gdyby nie religijna fiksacja autora. Jutro pewnie red. Pertyński napisze, że coś pomyliłem, ale teraz jakoś tak to, co mówił pamiętam.

Tak w ogóle to szedłem do BMW przy Wołoskiej. Zanim dotarłem usłyszałem przez telefon kolejną teorię dotyczącą tekstów „Wprost”. Bardziej prawdopodobną, niż ta o zemście otoczenia pani Premier. Niestety stawiająca wydawcę „Wprost” w tak złym świetle, że jej nie powtórzę, bo nie jestem przecież dziennikarzem śledczym.

Pod BMW wpadłem na Kamila, który odbierał od jakiegoś bliżej mi nie znanego dziennikarza X5. Wjechaliśmy do garażu przed myjnię i porozmawialiśmy chwilę o geopolityce. Na górze dostałem kawę, wyżebrałem kajecik i długopis Mini. I podzielono się ze mną sporą dawką informacji o BMW Connected Drive.
Najciekawsza historia, to o panu, któremu uprowadzono F15 (jak w języku BMW nazywa się teraz X5). Pan zadzwonił do BMW i zapytał, czy jakoś mogą pomóc.

W BMW odpowiedziano, że BMW nie ma możliwości namierzyć samochodu, ale zasadniczo możliwości takie ma Bundeskriminalamt w Wiesbaden. Nieutulony w żalu właściciel uprowadzonego auta wywarł więc presję na polską Policję, by ta z Bundeskrimnalamt się skontaktowała. Tak się stało. No i szybko się okazało, że samochód stoi kilka kilometrów od domu właściciela. Porywacze użyli specjalnych urządzeń, które miały uniemożliwić wykrycie auta. Cóż, Bundeskriminalamt zdalnie dał sobie z tymi urządzeniami radę.

Ponoć wciąż się nie da odpalić samochodu zdalnie (jak w „Szklanej Pułapce) ale, jeżeli człowiek przekona pracownika infolinii, ten może auto otworzyć.

W Genewie pokażą nowe 6 GranCoupe. Złą informacją jest, że mnie w Genewie nie będzie. Dobrą, że skoro będzie nowe 6 GranCoupe, to będą musieli chyba zapdejtować zdjęcie z holu. I może mi się uda je stare wycyganić.

2. Idąc z powrotem do metra usłyszałem, że Centrum Informacyjne Rządu najpierw poinformowało, że gdzieś, pod Tomaszowem odbędzie się wyjazdowe posiedzenie Rządu. Później, że konferencja pani premier Kopacz i wicepremiera Siemioniaka. A kiedy na miejsce zdążyły już dojechać wszystkie wozy transmisyjne – ogłoszono, że konferencja będzie jednak w Kancelarii, w alejach Ujazdowskich. I jak tu nie kochać ministra Kamińskiego. Walka z deficytem budżetowym przez zwiększanie wpływów z akcyzy od bezsensu spalonego paliwa. Pomysł interesujący, ale niezbyt dopracowany.

Po drodze do domu wpadłem do Faster Doga. Pawełek chce kupić mini Clubmana. W tym roku wyjdzie nowa wersja, więc używane powinny potanieć. Pani Bąbałowa dostała kajecik Mini. Pawełek zaczął protestować, że też chce używając dość dziwnego argumentu „ja też mam cycki”. Dałem mu więc długopis Mini.
Wypatrzył Clubmana z brązowymi skórzanymi siedzeniami. Ładnego. Małżonce się kolor foteli nie spodobał. Bardzo się nie spodobał. Pawełek zapytał mnie więc, czy nie mógłbym rozwinąć w sobie homoseksualnego pierwiastka, bo mielibyśmy szanse stworzyć naprawdę świetny związek – tak wiele nas łączy. Zastanawiałem się nad tym przez chwilę. Jednak się okazało, że chyba nic z tego nie będzie, bo ja uważam, że samochód powinien mieć automatyczną skrzynię, a Pawełek, że manualną. A to chyba większy problem niż kolor tapicerki.
W każdym razie zaczęliśmy się umawiać, że kiedy (za dwa tygodnie) będę jeździł Cooperem SD zrobimy sesję. Męskie Blogerki Modowe w mini.

Pawełek zastanawia się nad tym, czy nie ograniczyć obecności Religion w sklepie. I to jest zła informacja. Dla tych, którzy ubrania Religion lubią oczywiście. Dla mnie ważne, że ma zostać linia Black, ta, na którą mnie nie stać. Chyba, że jest promocja.

3. Wieczorem przeleciałem przez Krakena. W środku byli kolega Zbroja i radny (do niedawna dyrektor) Makowski. Osobno, mimo iż się jeszcze nie tak dawno kolegowali.

Po miesięcznej walce z NC+ udało się Bożenie obniżyć cenę o 60%. Walka polegała na nieodbieraniu telefonów. A potrafili zadzwonić i 30 razy dziennie. Ważne, że Męskie Blogerki Modowe będą mogły oglądać „Kropkę nad I”. A reszta rodziny „Grę o Tron”. Choć właściwie póki mamy UHD Samsunga, filmy właściwie można oglądać bez dostępu do sygnału TV. Przez cały czas jestem pod wrażeniem pilota, który działa jak wskaźnik laserowy. Zamiast męczącego klikania w strzałki, bądź nibydżojstik kierujemy pilot w stronę telewizora, na ekranie pojawia się punkt, który ruszając pilotem (całym) przesuwamy. Ciekawe, co wymyślą w przyszłym roku.

Oglądaliśmy przez chwilę program o literaturze na TVRepublika. Naczelny Frondy (LUX – nie mylić z fronda.pl czy „Fronda Grzegorza Górnego”) rozmawiał z kol. Goćkiem o książkach dla młodzieży. Panowie nieco nudzili. A w przerwach przechadzała się pani w szortach. Bożena, która obiecuje coś sobie najwyraźniej po programach kulturalnych najpierw się zdenerwowała, później dostała ataku depresji. Na koniec zażądała, żebym z naczelnym Frondy (LUX – nie mylić z fronda.pl czy „Fronda Grzegorza Górnego”) zorganizował spotkanie. I to jest zła informacja, bo jak go spotka, to mu wygarnie, aż mu w pięty pójdzie.

12 lutego 2015

1. Podwoziłem do szkoły Tośkę. Mają klasowy czat. W rocznicę wyzwolenia Auschwitz napisała tam, że to, iż pod berlińskim pomnikiem ofiar holokaustu nie było specjalnych śladów wskazujących na to, że berlińczycy o tej dacie pamiętają jest słabe.

Koledzy z klasy ją wyśmiali. Szkoła jest imienia Sophie Scholl.

Gdyby Sophie Scholl nie było, ktoś by ją pewnie wymyślił.

Z drugiej strony, w klasie „rdzenni” Niemcy niekoniecznie stanowią większość.

„I nawet jeżeli Holocaust już nie dla wszystkich obywateli zalicza się do zasadniczych elementów niemieckiej tożsamości, tym niemniej w dalszym ciągu aktualne jest stwierdzenie, że nie ma niemieckiej tożsamości bez Auschwitz.”

Koleżeństwo Tośki pewnie woli się koncentrować na Porsche, Die Mannschaft, Reinheitsgebot, braciach Grimm czy Beethovenie. Wszakże ich rodzice nie przyjechali do Niemiec, bo uważali, że najwspanialszym miejscem do życia jest kraj, w którym wymyślono Endlösung.

„Holocaust jako zbrodnia przeciwko ludzkości – zbliżanie się na tej drodze jest również udziałem imigrantów, nawet jeżeli nie czują się oni albo jeszcze nie czują się Niemcami. Ta droga nie jest zawsze łatwa ani oczywista. Niektórzy imigranci sami w swoich krajach pochodzenia cierpieli prześladowania. Niektórzy przybywają z krajów, gdzie powszechny jest antysemityzm i nienawiść wobec Izraela. Tam, gdzie tego typu postawy u imigrantów dochodzą do głosu i określają odbiór aktualnych wydarzeń, musimy im wytrwale przekazywać prawdę historyczną oraz zobowiązywać ich do zachowania wartości obowiązujących w tym społeczeństwie.”

W praktyce wygląda to tak, że dziewczyny wolą nie mówić w szkole, że były w Polsce, bo nauczyciele nie są z tego zadowoleni.

„Pamięć o Holocauście pozostanie sprawą wszystkich obywateli mieszkających w Niemczech. Należy on do historii tego kraju. I pozostanie jako coś specyficznego: Tutaj w Niemczech, gdzie codziennie przechodzimy obok domów, z których deportowano Żydów; tutaj w Niemczech, gdzie zaplanowano i zorganizowano zagładę, tutaj zmory przeszłości są bliżej a odpowiedzialność za teraźniejszość i za przyszłość jest większa i bardziej zobowiązująca niż gdziekolwiek indziej. ”

Wyjeżdżając z Berlina mijałem drogowskazy na Wannsee. Ciekaw jestem ilu współuczestników ruchu drogowego kojarzyło tę nazwę z tym, co ja. Pewnie niewielu. I to jest zła informacja.

[tu całe przemówienie pastora Gaucka:

http://www.bundespraesident.de/SharedDocs/Downloads/DE/Reden/2015/01/150127-Gedenken-Holocaust-polnisch.pdf?__blob=publicationFile]

2. Kilkaset kilometrów trzypasmową autostradą to ciekawe doświadczenie. Płynność ruchu przede wszystkim. Zwyczaj robienia miejsca samochodom zmieniającym pas jest tak oczywisty, że cały proces odbywa się automatycznie. Suwak z przesunięciem.
Dojechałem na miejsce po sześciu godzinach. Załatwiłem, co miałem załatwić. Postanowiłem wracać inną drogą. Najpierw wszedłem do Lidla. Mieli mniejszy wybór win niż w Polsce. No i było trochę taniej. No i chińskie piwa z obniżoną ceną. Jak w Polsce. Jedna rzecz mnie rozbawiła. Przed samymi kasami, tam gdzie gumy do żucie, chusteczki, ibuprom etc. była wódka Gorbatschow w setkach. Strasznie w tych Niemczech muszą łoić.

Jechałem lokalnymi drogami. Prawie na każdym budynku były panele fotowoltaiczne. Były też porozstawiane na polach. W wakacje pewna firma próbowała mnie namówić na to, żebym zamówił u nich taką instalację. Znaczy projekt, oni by przygotowali wniosek o unijne dofinansowanie i po pozytywnym projektu rozpatrzeniu – realizację. Inwestycja się miała zwrócić, bo miały w życie wejść przepisy zmuszające firmy energetyczne do kupowania ekologicznego prądu.
Brzmiało to bardzo interesująco. Trzeba było z góry zapłacić 1000 zł. Zapytałem jaka jest gwarancja otrzymania dotacji, usłyszałem, że duża, tylko się trzeba spieszyć. Dlaczego się trzeba spieszyć? Trzeba się spieszyć, bo budżet jest na jakieś 500 instalacji w Polsce.
W ciągu 30 minut jazdy z prędkością 80 km/godz. widziałem – mam wrażenie – więcej takich instalacji. Przepisy padły w Senacie. Więc dobrze, że nie zainwestowałem 1000 zł w projekt.
Swoją drogą ktoś by się mógł w tę sprawę wgryźć, bo bym się nie zdziwił, gdyby pod pozorem energetyki prosumenckiej ktoś próbował zrobić dobrze właścicielom farm wiatrakowych.

W Osnabrück zatankowałem na stacji pana Gawczyńskiego. Jechałem sobie spokojnie, aż tu nagle widzę napis „Witamy serdecznie”. Więc musiałem stanąć. Kupiłem polskojęzyczną gazetę z Frankfurtu „Info-Tips”wydawaną przez pana Stanislausa Wenglorza, wokalistę rockowego, który współpracował z „Budką Suflera”. Pani sprzedająca na stacji nie mówiła po polsku. I to jest zła informacja, bo już zacząłem czuć nostalgię.

3. Z tej nostalgii wróciłem na autostradę i przeprowadziłem serię rozmów telefonicznych na tematy polityczne. Usłyszałem, że decyzja iż radny Makowski przestanie być dyrektorem Instytutu Obywatelskiego (z pensją 240 tys. rocznie) podjęta została na nerwowym zebraniu zwołanym w sobotni wieczór. Znaczy wieczór nie mógł to być specjalnie późny, bo minister Kamiński pojawił się niezbyt późno na balu. Że – wbrew temu, co mi się wydawało – dyrektor Makowski ciężko pracował tłumacząc różne rzeczy posłom PO, że na przykład przez trzy tygodnie wyjaśniał pani Kluzik-Rostowskiej czym się zajmuje Minister Edukacji. Że dyrektor Makowski na początku nie lubił Konrada Niklewicza, ale później się do niego przekonał, bo pan Niklewicz jeździł po powiatach i spotykał się z lokalnymi działaczami PO i dowiadywał się różnych rzeczy. Że dyr. Makowski należał do elitarnego grona, które znając kandydatkę Zielonych na prezydenta stolicy nie poznało jej bliżej. I, że dyrektor Mężyk był widywany w Łazienkach z ministrem Sienkiewiczem, więc news o tym, że Sienkiewicz zastępuje Makowskiego 300polityka prawdopodobnie dostała od Sienkiewicza. Dużo tych historyjek było, zaczęły mi się mieszać, więc nie będę ich powtarzał. Oczywiście wszystkie mogą być nieprawdziwe.

Przejechałem Odrę. Zatankowałem. Okazało się, że paliwo w Polsce (przy autostradzie) kosztuje więcej niż w Niemczech (poza autostradą).

Zanim przejechałem Odrę zauważyłem na poboczu tablicę z napisem „Autobahn der Freiheit”. Postawienie tej tablicy to wielki sukces polityki zagranicznej prezydenta Komorowskiego.

11 lutego 2015

1. Dzień z XC70. 750 km, 11 godzin w trasie. Ale najpierw musiałem wstać. To się nawet jakoś udało. Jestem już w tym wieku, że mam pewne natręctwa. Czyli, żeby posprzątać kuchnię muszę mieć pustą zmywarkę. A ta nie dość, że była pełna, to jeszcze nie można jej było uruchomić, bo skończyły się tabletkii. Nie lubię wychodzić z domu przed śniadaniem. Ale bardziej nie lubię nie móc puścić zmywarki. Poszedłem najpierw na Hożą do Carrefoura. Nie było. Później na Marszałkowską do Rossmanna. Był w remoncie. Pod budynkiem, w którym jest „Dzień Dobry TVN” stała mapa pogody, światła i dwóch ochroniarzy. Miałem przez chwilę pomysł, żeby zaczekać na to, aż zejdzie któraś z pań pogodynek i – kiedy wejdzie na wizję – serdecznie się z nią przywitać, tłumacząc, że się poznaliśmy na balu w sobotę. Brakło mi determinacji.
Zresztą, jeśli moja blogerska kariera będzie się dalej rozwijać w takim tempie – pewnie się zaczną zaproszenia do telewizji śniadaniowych.
Tabletek nie było też u pań ze spółdzielni „Społem”. Trafiłem je dopiero w drogerii vis a vis sądów. Drogeria to też jakaś sieciówka. Ochroniarz bardzo wylewnie się ze mną przywitał. I jeszcze bardziej – pożegnał. A je nie jestem wielbicielem sieciowych drogerii.

Poszliśmy do Aliorbanku wypłacać europejską walutę. Dotarła do mnie przykra konstatacja – patrząc na to, co przez ostatnie lata banki wyprawiały w Polsce – zaufanie do maszynki liczącej pieniądze jest pewną naiwnością. Dlaczego bank nie miałby próbować oszukiwać na czymś takim. Człowiek sprawdzi – kasjer sprawdzi, przeprosi, dołoży banknot. Człowiek nie sprawdzi. Później pomyśli, że zgubił. Przecież w banku go nie mogli oszukać.

W którejś z brydżowych książek Korwina była opisana konwencja 12-14. Stosowana w brydżu robrowym. Po rozdaniu, człowiek patrzy w karty, widzi, że nie ma nic – mówi: mam 12 kart. Jego partner jeżeli też nic nie ma odpowiada, że ma 14 i rzuca karty na stół. No i są rozdawane jeszcze raz. Jeżeli ma dobrą rękę, mówi: przelicz dobrze. Człowiek liczy (niby) – a tak, przepraszam, jest 13.
Niebrydżyści – nie zrozumieją. Brydżyści – mam nadzieję, że tak.
Zapytałem o 12-14 Korwina. Nie pamiętał.

Zastosowałem ją ze dwa razy w życiu. Świetnie działała. Podczas gry, większość uczestników zakłada, że aż tak bezczelnie reguł się nie łamie. Podobnie myślą klienci banków. Czasem czeka ich przykra niespodzianka. I to jest zła informacja.

2. Jeżeli człowiek nie jedzie zbyt nerwowo, XC70 D5 pali z siedem litrów. Przyjemnie się jedzie podgrzewanym siedzeniem i kierownicą a temperaturą ustawioną na 16 stopni. Tak jakoś rześko.
Marzeniem moim jest samochód, w którym HUD będzie wyświetlał twitty. Mój brat w zeszłym roku wysłał mi linka do strony firmy, która przygotowuje taki projektor. Link zgubiłem i nie słyszałem nic o premierze tego urządzenia.
Mam zbyt słaby wzrok, żeby czytać twitty na ekranie telefonu podczas prowadzenia samochodu. Tyle, co na światłach. Więc byłem niepocieszony, bo sporo się dzisiaj działo. Zacząłem więc wydzwaniać po kolegach, że usłyszeć jakieś informacje. Serwisy radiowe sprawiają wrażenie, jakby idioci przygotowywali je dla ludzi, których mają za głupszych od siebie.
Gdzieś przed Częstochową przeczytałem, że Sienkiewicz zajął miejsce Makowskiego. To historia z morałem, ale muszę ją podać zgodnie z chronologią pozyskiwania przeze mnie na jej temat wiedzy.
Był więc Makowski dyrektorem Instytutu Obywatelskiego. Katował bliźnich swoją publicystyką lajkowaną przez Konrada Niklewicza.
Makowskiego wybrano do śląskiego Sejmiku. Z tego, co słyszałem to mimo iż startował z pierwszego miejsca wszedł jako drugi. Ciekawa kariera: od niezależnego moralizującego intelektualisty do partyjnego spadochroniarza. Teraz już jest chyba nikt nie będzie zamawiał jego analiz.

Sienkiewicz. Człowiek służb, sprywatyzowany, który wszedł do rządu. W rządzie bił się o pierwsze miejsce w konkursie na bohatera największej liczby memów z Radosławem Sikorskim. Człowiek służb, Minister Spraw Wewnętrznych, dał się nagrać szajce kelnerów. Co ciekawe – to, co mówił na nagraniach było zadziwiająco rozsądne. Stracił funkcję. Ogłosił (ponoć), że wraca do biznesu, bo się musi odkuć finansowo. Udzielił wywiadu, w którym polemizował z własnymi tezami z kelnerskich nagrań. No i nagle wraca na partyjną synekurę. Znaczy – biznes najwyraźniej przestał być zainteresowany jego analizami.
No i kiedy wyjeżdżałem z Częstochowy, usłyszałem, że wg oświadczenia majątkowego radny Makowski na stanowisku dyrektora think tanku Platformy zarobił w zeszłym roku 248324,82 zł.
Do tego miał służbowe mieszkanie. Najpierw w alejach Ujazdowskich, później gdzieś koło Placyku.
Wniosek taki, że nie ma się co nabijać z synekury Sienkiewicza. Bo zarabiać może więcej, niż będąc ministrem. No i drugi, bo przy okazji usłyszałem, że Makowski był dużo ważniejszą osobą niż mi się wydawało (na swoje usprawiedliwienie mam, że wydawało mi się, iż ważni ludzie nie jeżdżą po pijaku na rowerze, jeżeli jeszcze można za to iść do więzienia), i bardzo ciekawe, co Platforma z nim zrobi. Bo źli ludzie mówią, że Makowski bardzo dużo wie o tym, jak partia działa. A za dietę radnego raczej się nie utrzyma.
Wszystko co napisałem, to nie jest efekt moich przemyśleń, tylko rozmów telefonicznych z pięcioma ludźmi z różnych środowisk. Rozmowy odbywały się od Częstochowy do Opola i jeszcze we Wrocławiu. Nie mogę napisać z kim. I to jest zła informacja, bo gdybym napisał – tekst byłby bardziej interesujący.

3. W Opolu jest ulica Obrońców Stalingradu. Ciekawe ilu członków rodzin mieszkańców okolicy zginęło w starciu z nimi.
Pojechałem tam do drukarni, żeby odebrać książki. Podawanie wielkości bagażnika w litrach to ściema. Wody się nie da nalać, bo wycieknie. A większość rzeczy ma wymiary, które nie pozwalają wypełnić litrażu. Różne patenty służące ułatwianiu zapakowania XC70 są niezłe. Ładowność też. W ogóle – tu się pewnie powtarzam – XC70 to najfajniejsze volvo, ze wszystkich z którymi miałem do czynienia. Po tym, jak zapakowaliśmy samochód porozmawiałem chwilę z panem drukarzem. Miałem rozmawiać przez chwilę, wyszło z godzinę. Pan drukarz specjalizuje się w obsłudze niekompetentnych zleceniodawców. Znaczy – ktoś coś zamawia. Nie bardzo wie co. Nie bardzo wie na kiedy i jak. Pan drukarz wymyśla to wszystko i jakoś tak robi, żeby wyszło. I do tego o wszystkich zleceniodawcach mówi właściwie same dobre rzeczy.
W Polsce umarł szacunek do rzemiosła. Ludziom się wydaje, że mogą wszystko. Zero pokory.
Zaprojektować album, gazetę – żaden problem. Przygotować do druku? Natychmiast. Robiłeś to kiedyś? Nie, a co?
Ale czego chcieć, jeżeli się widzi według jakiego klucza obsadzane są najważniejsze stanowiska w Państwie.

Parę dni temu Staszek z Volvo opowiadał o reeksporcie. Czyli o tym, jak firmy motoryzacyjne poprawiają sobie wyniki sprzedaży wysyłając samochody z powrotem na Zachód. Jadąc w tym kierunku autostradą A4 widziałem to na własne oczy. Niestety nie potrafię ogarnąć na czym polega tego logika. I to jest zła informacja.

***

Redaktor Pawlak mówi, że wiedziała co to jest WKP(b), tylko nas nie zrozumiała. Udowodniłaby to, gdyby wiedziała jak brzmi отчество Бухарина.