28 grudnia 2014

1. Dyrektor Zydel wstał wcześnie i rozpalił w kuchennym piecu nieco tylko zadymiając dom. Później – jak to dyrektor Zydel – poszedł pobiegać, choć ponoć lekarz mu zabronił. Jak się jest aż tak ważnym dyrektorem, to trzeba chyba słuchać lekarza.

Po śniadaniu dyrektor Zydel wziął Navarę i pojechał do powiatu, skąd przywiózł chleb (z Tesco) i węgiel (z Mrówki). Navara na wsi nabiera sensu. Jest miejsce i na chleb (kabina) i na węgiel (skrzynia).

No i przyszli kolędnicy. W liczbie pięć. Syn leśniczego z wąsami i akordeonem, Maryja z dzieciątkiem, człowiek w dresie – na Józefa zbyt młody, więc pewnie pastuszek, Ula – nosicielka gwiazdy (i – jak się później okazało – kasjerka) i śmierć w rajtuzach w czaszki.
Śmierć raz pomyliła tekst, ale jakoś z tego zgrabnie wybrnęła.
Dyrektor Zydel był wniebowzięty. Etnograf – bądź co bądź. Zrobił sobie serię zdjęć z kolędnikami. Ciekawe, co by poczuli, gdyby wiedzieli z jaką ważną personą się fotografują.

Istnieje poważne niebezpieczeństwo, że sytuacja tak się dyrektorowi Zydlowi tak spodobała, że w przyszłym roku zamiast tego potwornie denerwującego spotu, na końcu którego pani Waltzowa mówi, co by się zakochać w Warszawie w Święta, tego, co na okrągło chodzi w TVN24, a dyrektor Zydel nie chce mi powiedzieć ile to Was, mieszkańcy Warszawy kosztowało – po mieście będą operować oddziały kolędników, przekładający opowieść o Bożym Narodzeniu, pieśniami o sukcesach pani Waltzowej.
I to może być zła informacja.

Tu pewna zaległość. Obiecałem, że zamieszczę tu dowcip. Miało być przed Świętami. Jest po. Ale się z kolędnikami jakoś kojarzy.
Trzej królowie wchodzą do stajenki. Baltazar walnął łbem w nadproże –O, Jezu! – jęknął. I na to święty Józef –I to jest dobre imię, a nie jakiś tam Stefan.

Później trafił nas wielki zaszczyt, zadzwonił do nas sam prezydent obywatel Jóźwiak. Znaczy zadzwonił do dyrektora Zydla, żeby się skonsultować przed występem w telewizji.
Obserwować na własne oczy, jak robi się politykę, to niesamowite doświadczenie.

Gdyby tutejszy Wójt był jak pani Waltzowa, to kanalizację by może jeszcze ze dwa lata kopali, ale za to jak pięknie wieś by była na święta przystrojona.

Udało mi się zrobić krewetki. Takie jak w Krakenie, tylko bardziej.

2. Przyjechali goście. Z Łodzi, choć z Wrocławia. Szybko zaczęli opowiadać o prezydent Zdanowskiej. Dyrektor Zydel dyplomatycznie poszedł spać, i to jest zła informacja, bo później rozmowa przeszła na temat szkolnictwa wyższego.

3. Akademia Sztuk Pięknych ma przygotowywać ludzi do zawodu. Takie są wytyczne Ministerstwa. Kształci więc spawaczy. Z licencjatem. Zamiast płacić kilkanaście tysięcy za kurs spawanie, człowiek idzie na kilkuletnie studia. Niczego poza spawaniem się nie chce uczyć, bo nie jest to do niczego mu potrzebne. Nie ma egzaminów, więc uczelnia przyjmuje ludzi, o których nic nie wie. Szkoła za to przoduje w wysyłaniu ludzi na Erasmusa. Wracają z zaklepaną posadą spawacza. Mniej-więcej to opowiadał mi wieloletni nauczyciel akademicki. Jeszcze parę lat temu był w pewien sposób typowym wyborcą PO. Dziś uważa, że w zorganizowany sposób polskie szkolnictwo wyższe jest sprowadzane do poziomu techników z czasów PRL. I to jest zła informacja.

Pani Minister Nauki i Szkolnictwa napisała na Twitterze, że cała Polska ma odchudzać redaktora Semkę. Gdybym był złośliwy, to bym napisał, że wśród współpracownic ma osoby, którym też się odchudzanie może należeć. Nie jestem złośliwy, nie napiszę.

Napiszę za to, że w zmywarce zamieszkała nam mysz. Może nie tyle zamieszkała, co lubi tam siedzieć.

Nie, nie mogę.
Skąd Tusk wytrzasnął te wszystkie baby?

7 grudnia 2014

1. Późno wstałem. Nie zdążyłem więc do Faster Doga, żeby oddać 50 zł, którymi zostałem tam w piątek poratowany. I to jest zła informacja.

A było tak, że po wyjściu z sądu okazało się, że jest prawie piąta. Wsiadłem więc w Suburbana i pojechałem na Narbutta po podporę wału do BMW.

Ledwo zdążyłem przed zamknięciem sklepu. Wróciłem na Wilczą i oddałem samochód Bożenie, która z dziewczynami pojechała od Galmoku.

Po kwadransie zadzwoniła, że się samochód zepsuł, bo jak się gaz skończył, to na benzynie nie chciał zapalić.

Przypomniało mi się, że zapomniałem powiedzieć, że wskaźnik poziomu paliwa jakiś czas temu zwariował, więc nie tyle samochód się zepsuł, co paliwa brakło.

Zacząłem obdzwaniać znajomych. Gotowość pomocy wyraził Pawełek z Faster Doga. Wziął samochód Passat swojej szanownej małżonki, 50 zł od swojej szanownej małżonki i przez stację benzynową zawiózł mnie na Batorego, gdzie stał Suburban i migał awaryjnymi.

W drodze powrotnej Pawełek opowiadał mi landroverze, którego znalazł na Allegro, że piękny, że rozsądnie modyfikowany, że w dobrej wersji i że za jedyne 60 tysięcy.

W sklepie zaczęliśmy się zastanawiać skąd Pawełek ma wziąć pieniądze. Znaczy Pawełek się zaczął zastanawiać. Sugestie, żeby zagrać w Lotto odrzucił od razu, bo nigdy niczego nie dostał za darmo. Wpadłem na pomysł, żeby sfingować napad na lombard, który sąsiaduje z Faster Dogiem.
Pod byle pretekstem wyciągnąć ze środka ze środka właściciela. Później ktoś po cichu wszedłby i zwinął pieniądze. No i zaczął uciekać. Reszta rzuciłaby się w pościg. Uciekający porzuciłby łup, który by odniesiono do lombardu żądając 10% znaleźnego.
Typowa strategia win-win.
Scenariusz trzeba by powtórzyć tyle razy, by starczyło na landrovera dla Pawełka.
Rozważania przerwał dyrektor Zydel, który przyszedł kupić marynarkę w związku z awansem na stanowisko jeszcze ważniejszego dyrektora. 

Pawełek pięknie dyrektora Zydla wystylizował. 

Ale nie wiadomo kiedy dyrektor Zydel zdecyduje się na większe niż jedna marynarka zakupy.

2. Razem z dziewczynami oglądałem chyba na którymś z Canal Plusów długometrażowych Simpsonów. Ileż złego może zrobić dubbing.
Film serwowany był w dwóch tłumaczeniach. Mniej-więcej poprawnym w formie napisów. I doprawionym – jako właśnie dubbing.
Strasznie dumny z siebie musiał być tłumacz pisząc, że ktoś „ma wzrok, jak minister edukacji z dalekiego kraju”. Dowcipy się dezaktualizują. I to jest zła informacja.

3. Kolejny tekst z „Esquire”. Pod tytułem „Nowa gwardia”. Ktoś, kto wymyślił ten tytuł raczej nie słyszał o Fadiejewie. 

Żeby w zerówce magazynu pisać o Mężyku jako o człowieku, który „już wkrótce będzie rozdawać karty” trzeba nie mieć wstydu. Mężyk już rozdaje karty. Powiedziałbym – już od dość dawna. Zdążono to już zauważyć. Również poza granicami naszego kraju.

A, gdyby nie towarzyski zbieg okoliczności nie wiedziałbym, kim jest autorka rubryki. A wydaje mi się, że czytelnik powinien wiedzieć, kiedy pisze dziennikarz, a kiedy ktoś mocno zaangażowany w politykę. Niezależnie od tego, co pisze. Jeżeli redakcja nie zwraca uwagi na takie rzeczy – to bardzo zła informacja.

Wieczorem poszliśmy na urodziny Krakena. Było bardzo przyjemnie. Wybitny DJ Mustafa Topuz. Rozpoznane przez Shazam utwory właśnie mi poprawiają nastrój.