10 sierpnia 2016

1. Obudziło mnie koło piątej. I to jest zła informacja. Próbowałem spać dalej – bez efektu. Obejrzałem więc trzy odcinki serialu. Zasnąłem dopiero przy poranku TokFM. Zasnąłem na tyle dobrze, że nie zapamiętałem ani kto prowadził, ani kim byli goście.
Ubrałem się wyjściowo. Po roku w garniturach na wsi chodzę w byle czym. W pełnym tego określenia znaczeniu. Więc gdy wybieram się do miasta staram się wyglądać przynajmniej jak pracownik budowlany, który na chwilę porzucił miejsce pracy, by w pobliskim markecie kupić wodę o smaku „3 cytryny”.
No więc ubrałem się wyjściowo, zagoniłem koty do domu, otworzyłem bramę, wsiadłem do auta, przekręciłem kluczyk – a tu nic. Akumulator zdechł. Podłączyłem prostownik – nie dał rady. Poszedłem do sąsiadów po drugi. Zaczął ładować. Wylałem garnek nakapanej wody i zacząłem rżnąć drewno krajzegą. Zapełniłem cały wózek i dotarło do mnie, że nie za bardzo mam gdzie to drewno układać. Wziąłem więc siekierę i zacząłem rąbać zalegające pod murem pniaki. Rąbiąc zrozumiałem, że rąbanie to było coś, czego mi było bardzo brak. Od razu poczułem się lepiej. I przypomniało mi się, że mam naładowany akumulator, który został po przedświątecznej jeździe bez alternatora.
Akumulator w E32 jest pod tylnym siedzeniem. Mając praktykę można go wymienić dość szybko.

2. Pod Mrówką zaczepiło mnie trzech czerwonych z przepicia czterdziestoparolatków. Tłumaczyli, że wracają z Woodstock i że brakuje im do piwa. Było to o tyle dziwne, że piwa już mieli w rękach. Zastanawiałem się przez chwilę, czy gdyby powiedzieli, że wracają ze Światowych Dni Młodzieży to czy bym im dał. Ale chyba też nie.
W Mrówce kupiłem klucze potrzebne do dokręcenia cybantów. W Tesco – dziennik „Fakt” i pilarkę elektryczną Straus. Ponoć austriacką.
Kiedy wyszedłem – panowie od Woodstock leżeli w rowie koło parkingu i sącząc piwo kontemplowali Chrystusa. Na stacji próbowałem dopompować koła. Z tylnymi udało mi się bez specjalnego problemu. Z przednimi – wręcz przeciwnie. Kiedy ruszałem – panowie od Woodstock ładowali się do chyba Astry na dolnośląskich blachach. Więc chyba faktycznie wracali z Kostrzyna.
W domu skręciłem nyple tak, że przestało ciec. Przy okazji okazało się, że niskie ciśnienie ciepłej wody wynika nie z problemu z zaworem, tylko baterią. I to jest zła informacja, bo wymiana baterii wymaga sporej rujnacji.

3. Zmontowałem ponoć austriacką pilarkę marki Straus. Nalałem olej do smarowania łańcucha, przy okazji rozlewając go w paru miejscach, w których nie powinien być rozlany. Podłączyłem przewód zasilający. I okazało się, że ponoć austriacka pilarka marki Straus nie działa. Wylałem więc z niej olej do smarowania łańcucha, przy okazji rozlewając go w paru miejscach, w których nie powinien być rozlany. Rozmontowałem części pakując do odpowiednich foliowych worków. Wszystko wsadziłem do pudełka. Na koniec znalazłem paragon. No i wytarłem olej. W tych miejscach, w których musiał być wytarty.
Wróciłem do rąbania. Jako rębacz nie zarobiłbym na chleb, gdyż nie rąbię wystarczająco efektywnie. I to jest zła informacja, bo tak – miałbym jeszcze jeden fach w ręku.

Bartek – młodszy syn sąsiada Tomka mówi tylko końcówki wyrazów. Kto ma zrozumieć – zrozumie. Karol, jego brat zanim zaczął mówić, że tak powiem – werbalnie, mówił ręką. Robił to tak sugestywnie, że kto miał zrozumieć – zrozumiał. Ja miałem problem, kiedy opowiadał, że na polu za domem wylądował balon. Kiedy usłyszałem o co chodzi – dotarło do mnie, że Karol przed chwilą wszystko mi dokładnie pokazał.
W każdym razie Bartek mówi o mnie całym słowem. Nie wiem, czym sobie na taki przywilej zasłużyłem.

Wracając do „Raportu Pelikana”. Dr Cenckiewicz wyciągnął jakiś kwit, z którego może wynikać, że słynny wybuch gazu w Gdańsku, na początku lat dziewięćdziesiątych to spieprzona akcja służb specjalnych. Cóż, gdyby ktoś chciał pisać taki polski thriller polityczny powinien go osadzić w czasach prezydenta Wałęsy. Political fiction powinno być choć trochę prawdopodobne.

27 lutego 2016

1. Mam osobisty stosunek do narciarstwa. Nie będę się nim dzielić. W każdym razie z obserwacji moich wynika, że narciarz ma życie trudne. Musi dojechać w góry. Wstać o świcie. Przebrać się w dziwne ubranie, wlec ze sobą narty, buty, mieć na głowie kask, stać w kolejce do wyciągu, marznąć jadąc w górę. I potem zjechać. Ale o tym ostatnim nie mam pojęcia. O to chyba jest zła informacja.

2. Góry. Najpierw Witów. Później hotel Kasprowy i stok obok. Górale.
W Kasprowym spałem chyba kilka razy. Nie pamiętam. Znaczy pamiętam, że kiedyś byłem tam na Rajdzie Żubrów. Dość żenująca sytuacja. Pracowałem w Super Expressie. Byłem fotoreporterem. Jakoś świeżo dostałem EOS-a 5. Strasznie się tym aparatem – excuse le mot – jarałem. Poszedłem na Wisłę [okolice stadionu] zrobić samochody biorące udział w rajdzie. Zrobiłem. Znaczy, jak robiłem – coś mi nie pasowało. Dopiero w domu dotarło do mnie, że nie włożyłem filmu. W te pędy do Zakopanego. Na metę. Pod Kasprowym. Zrobiłem. No i spałem wtedy w Kasprowym. Wydaje mi się, że to nie był jedyny raz. Ale jakie to ma znaczenie?

W Witowie górale pokazali mi jak się robi halny. Po słowackiej stronie zbierają się chmury. Kiedy jest ich tak dużo, że się na naszą przeleją – robi się halny. Trzeba to zobaczyć.

3. Gazeta mianowała Lecha Wałęsę autorem jego przemówienia w amerykańskim Kongresie. Taka wersja historii pasuje im dzisiaj do przekazu. Dawno temu razem z kolegą Kaplą rozmawialiśmy z prof. Lewickim. Wyszedł ciekawy wywiad, muszę całość skądeś wygrzebać, bo na pozostałościach strony Malemena już go nie ma. Jest okrojona wersja, którą dawno temu wrzuciłem na Salon24.
Profesor opowiadał jak to było z tamtym „We, the People”.
Cytowany już kiedyś przeze mnie zagraniczny korespondent powiedział, że Gazeta przestała być uczestnikiem walki politycznej, stała się jej ośrodkiem, aktywnym centrum. Z dziennikarstwem ma to mało wspólnego, ale najwyraźniej jej dzisiejszym czytelnikom to nie przeszkadza. I to jest zła informacja. Zwłaszcza dla tych, którzy pamiętają czasy kiedy było inaczej.

Pojechaliśmy na Słowację. Sypią tam na drogi drobne kamyczki, które wyrzucone w górę przez koła poprzedzającego samochodu nieźle dzwonią o szybę, dach, maskę. Zwłaszcza, gdy się jedzie w kolumnie.
Dojechaliśmy do Tatrzańskiej Łomnicy, gdzie w hotelu Praga czekał na nas Ekscelencja Generał. I to dobra informacja, gdyż lubię Ekscelencję Generała spotykać.

Udaliśmy się do Zbójnickiej Koliby, gdzie w jednej sali nasz Prezydent integrował się z prezydentem Kiską, w drugiej my, integrowaliśmy się z urzędnikami słowackimi.
Przy naszym stole dyrektor ichniego BSZ-u integrował się z dyrektorem naszego BSZ-u. Po angielsku. Rozmawiali na poważne tematy nie zważając na kapelę zaiwaniającą parę metrów od nas. Reszta stolika mówiła w językach ojczystych. Na tematy mniej poważne. Panowie dyrektorzy prezentowali nowoczesną dyplomację. My – tradycyjną. Skutecznie praktykowaną od wielu lat przez ekscelencję generała.
Po słowacku pomysł to napad.
Było bardzo miło. Generalnie, ludzie pracujących w dyplomacji są mili. Bracia nasi Słowacy są milsi niż średnia.
Po kolacji panowie Prezydenci postanowili zaśpiewać z kapelą. Muszę przyznać, że obaj dali radę. Zwłaszcza przy „Góralu, czy ci nie żal”.

Wieczór kontynuowaliśmy w towarzystwie Ekscelencji Generała. Opowiadał mnóstwo dykteryjek. Co jedna, to lepsza. Niestety – jako nieupoważniony nie zamierzam się nimi dzielić.
Podzielę się toastem: Cо всех белыx французскиx вин самим хорошим считается спирт, потому что здоровый, чистый и на вкус приятный.

24 lutego 2016

1. Zwlokłem się z łoża boleści by się udać do Iluzjonu na prezentację raportu o cyfryzacji polskiej gospodarki. Spóźniłem się blisko godzinę, więc ominęło mnie wystąpienie człowieka, który wydrukował Internet. Nie żałuję. Trafiłem na panel dyskusyjny. Znaczy, na scenie siedziało dziewięciu panów i jedna pani. Monologowano.
Inna pani, siedząca przede mną grała w Boom Beach. Jej baza nie była jakoś specjalnie rozbudowana.
Było nudno. Choć i tak warto było siedzieć. Dla jednego pana, który powiedział [mniej/więcej], że słowo „startup” służy do pasożytowania na europejskich pieniądzach przeznaczonych na rozwój innowacyjności. Dla drugiego pana, który [po angielsku] powiedział [mniej/więcej], że Polska jest ojczyzną wybitnych inżynierów od programowania i że wystarczyłoby im więcej tu płacić, bo jak na razie rozwijają innowacyjność w innych krajach. No i dla trzeciego pana z publiczności, który dopytywał, czy to prawda, że każdy przedsiębiorca musi mieć stronę internetową i codziennie ją uzupełniać. [Wcześniej ktoś powiedział, że w jakiejś starej unijnej dyrektywie jest obowiązek posiadania mejla i strony].
Od początku urzędniczej kariery narasta moje uczulenie na bezproduktywne gadanie. Jest to rodzaj choroby autoimmunologicznej. I to jest zła informacja.

2. Z Mokotowa pojechałem pod GNŻ [żyłem lat ponad 40 bez wiedzy, że Grób Nieznanego Żołnierza nazywany jest przez wtajemniczonych GNŻ-em] na spotkanie organizacyjne w związku z obchodami Dnia Żołnierzy Wyklętych. Ciekawa sytuacja, kiedy w jednym miejscu, przy okazji jednego projektu spotykają się z jednej strony służby, dla których taka impreza to chleb z masłem, z drugiej społeczny komitet, dla którego te obchody to coś najważniejszego na świecie.
Czucie i wiara silniej mówi do mnie
Niż mędrca szkiełko i oko.
Choć właściwie nie mówi.
Mimo wszystko, pan upierający się, by zrobić trzecią zwyżkę dla mediów w dość idiotycznym miejscu, twierdzący, że telewizje na pewno przyślą po kilka kamer – był jakoś rozczulający.

Spotkanie trwało tyle, że dwa razy zmieniała się pod GNŻ-em warta. Grzecznie robiono żołnierzom przejście. I to jakoś było budujące.

3. Wieczorem kontynuowaliśmy „Narcos”. Co ja biedny poradzę, że Pablo Emilio Escobar Gaviria kojarzy mi się z Lechem Wałęsą. I nie chodzi wyłącznie o wąsy. Czy outfity. Wiele osób porównuje Lecha Wałęsę do marszałka Piłsudskiego. I nie chodzi raczej o wąsy.
Czekam aż ktoś porówna Lecha Wałęsę do płk. Kuklińskiego.

Dziś można powiedzieć każdą bzdurę. Nawet, kiedy się jest profesorem. I to jest zła informacja.

Ekscytując się tym, kto, kiedy, co tam wysyłał do gen. Kiszczaka, czy tym, ile (i czy w ogóle) Lech Wałęsa wziął pieniędzy, od którego oficera prowadzącego, przestajemy widzieć najważniejsze: otóż przez lat 27 tzw. Wolnej Polski pan Czesław trzymał w domu kwity, których mieć w domu nie powinien. No i nie wygląda na to, że trzymał je tak sobie, bez powodu.

Cóż, ludzie wolą się zajmować kolejnymi wersjami tłumaczeń Wałęsy, a jeszcze bardziej tym, czy pan Czesław poznał bliżej gwiazdę srebrnego ekranu, niż – na ile posiadanie przez niego takich czy innych dokumentów mogło wpływać na ważne momenty najnowszej historii Polski. 

Ale czego wymagać od zwykłych ludzi, skoro historykom japoński wywiad przypomina SB.