1. Posiedzi człowiek chwilę przed telewizorem i nagle cały świat mu się zmienia. Otóż przez prawie pięćdziesiąt lat żyłem w mylnym błędzie wierząc, że lizol to lizol. A tu się okazuje, że jednak lajzol. Lysol – bo tak się w orygimale ten płyn nazywał popularność zdobył podczas Hiszpanki. Pewnie był w Polsce zakład produkcyjny, pewnie po czterdziestym piątym został upaństwowiony. No i wtedy został lizolem. Dotarło do mnie, że nawet jak wyzdrowieję, przyjdzie mi umyć cały dom. Czymś takim jak lysol/lizol. I to jest zła informacja.
2. Od paru dni obserwuję – z odległości prawie pięciuset kilometrów – próby wygaszenia pożaru, spowodowanego polityką personalną jednej z państwowych instytucji. Duża grupa ludzi dobrej woli próbowała rozwiązać problem, by zminimalizować szkody, jakie miał spowodować. Gdyż nie trzeba być tytanem intelektu, żeby wiedzieć, że sytuacja jest nie do obrony i – tak, czy inaczej – trzeba ją będzie rozwiązać. Im dłużej to będzie trwało, tym gorzej. Niestety, szef tej instytucji ma mentora, z którego zdaniem się liczy. Niestety mentor ten, jest chyba jedynym znanym mi osobiście nihilistą. I robi co chce. Dlaczego robi, co chce? Bo może. Tekaem siedemdziesięciolatków. Sytuacja w końcu trafi do władzy zwierzchniej. Problem w końcu zostanie rozwiązany. Tylko jakim kosztem. Kolejną złą informacją jest, że zaraz będziemy przeżywać sytuacją jak z RPO.
3. Zadzwonił z Ameryki kolega Wrona. Zadzwonił, żeby się pochwalić, że przywiózł z Polski Covid. Mam nadzieję, że mu przejdzie lekko. Człowiek, od którego się zaraziłem – wylądował w szpitalu. Ja tam, w ciągu dnia czuję się nieźle. Problem robi się wieczorem. Ale może być gorzej. Tyle dobrze, że jest ciepło, gdybym musiał nosić tyle drzewa, co tydzień temu – byłoby słabo.
Ograniczam wolność kota. Po 22 już nie wychodzi. Chwilę się awanturuje, ale z ograniczonym zaangażowaniem. Głupi nie jest. Dziś zdecydowanie wolę od psów koty.
