23 marca 2022

 1. Nim na dobre zdążyłem się obudzić, okazało się, że kotek Rudolf siedzi na złym drzewie. Siedzi i się wydziera. Przyniosłem zwykłą drabinę i asekurowany przez Bożenę wylazłem, by go zdjąć. Zwykłej drabinie brakowało jakiegoś metra i kapecki. Próbowałem kotka Rudolfa namówić, by ten metr i kapeckę zszedł. Nie chciał, mimo iż nie było jakoś trudne. Zlazłem z drabiny. Kotek Rudolf zszedł metr i kapeckę. Wlazłem na drabinę. Zdejmowany z drzewa kotek Rudolf jakoś specjalnie mnie nie podrapał. 

Złą informacją jest, że kotek Rudolf nie może zleźć z coraz trudniejszych drzew. W końcu, podczas jakiejś misji ratunkowej, zlecę z drabiny. Napiszcie mi wtedy na nagrobku: zginął ściągając z drzewa kota, którego jakoś specjalnie nie lubił. 

2. Przedpołudnie zaszło mi na poszukiwaniu części do audi. Redaktor Mielnik (nie mylić z ambasadorem Мельникam) polecił pana spod Wolsztyna. Pan spod Wolsztyna miał wszystko, co trzeba. Udałem się więc pod Wolsztyn. Znak czasów: jedzie człowiek sobie dziurawą drogą przez las, a tu nagle przelatuje nad nim para Black Hawków. Piszę o tym tylko dlatego, że nie wiem gdzie to było, która to była godzina, ani czyje te Black Hawki były. 
Pan spod Wolsztyna pochwalił audi, że w ładnym stanie. Dużo miał różnych fajnych rzeczy. Bogu dzięki, bankomat w Kargowej nie wypłacił mi zbyt wielu pieniędzy. Choć z drugiej strony nie jest to tak do końca dobra informacja, bo będę tam musiał jeszcze raz przyjechać.

3. Obejrzeliśmy na Netfliksie odcinek arabskiego serialu „Justice: Qalb Al Adala”. Bożena uważa, że to gorszy film, niż wczorajsze „Krakowskie potwory”. Nie mogę się z tym zgodzić, „Justice…” dostarcza kulturowych smaczków. Na przykład poeta, z którym wszyscy chcą sobie robić selfie. U nas poeci nie są tak cenieni. I to jest zła informacja. 

22 marca 2022

1. Po konsultacjach dotyczących cen i możliwości sprowadzenia poduszek Lawiny podjęto decyzję, że te, które są nie są wcale takie złe. Naprawy się posuwają. Wymieniono szczęki hamulca ręcznego, który jest nożny. Chyba teraz przyjdzie pora na progi. Albo czujnik spalania stukowego. Wpadłem na pomysł przemeblowania mojego pokoju. Wykonałem nawet jakieś z tym związane czynności. Zła informacją jest, że w tym tempie pracę ukończę jesienią. 

2. Pan walnął w Bożenę na parkingu pod Mrówką. Kia Sportage. Koło zapasowe rozwaliło lusterko. Hak wgniótł drzwi. Wezwany, przyjechałem dwubiegowym Suburbanem. Pan z Boryszyna. Z żoną. Audi z wgniecionymi drzwiami może jeździć. Gorzej z lusterkiem. Znaczy z brakiem. Znowu osiągamy ten stan, gdy są trzy samochody w domu i żaden nie jest sprawny. I to jest zła informacja. 

3. „Krakowskie potwory”. To jest tak złe, że się może śnić w nocy. A może właśnie o to chodzi. Taki nowy rodzaj horroru. Bardziej niż oglądanie, przeraża wspomnienie oglądania. 
Powinienem był przerwać po pięciu minutach. Nie przerwałem. I to jest zła informacja. 

Chyra na starość wyglądać będzie jak Trela. Właściwie już wygląda. Może dlatego, że jest stary.

 

27 stycznia 2022

1. Wśród wielu dziwnych rzeczy, które mi się śniły było picie piwa. Śniło mi się, że wypiłem zbyt dużo niezbyt dobrego piwa. Sen był tak sugestywny, że się w środku nocy obudziłem z niezbyt przyjemnym piwnym kacem. Chwilę mnie ten kac trzymał, nim sobie wytłumaczyłem, że nie mogę mić piwnego kaca, gdyż nie piłem piwa. Udało mi się przekonać. Niestety zajęło to na tyle dużo czasu, że się nie wyspałem. I to jest zła informacja. 

2. Miałem plan, byśmy pojechali na północ. Spalił na panewce. Nim się wykaraskałem z zebrań zrobiło się popołudnie. Później się musiałem zabrać za robotę. Później w przerwie pojechałem do paczkomatu. Wycieczka nieco rozpączkowała. Mięso dla Kocia z Lidla i rozpałka z Action. Wróciłem, włożyłem RAM, i kontynuowałem robotę. Do skutku. Złą informacją jest, że miałem niewiele czau na napisanie prognozy pogody i wyszła skromnie. 
Oglądałem przez chwilę rozmowę Stanowskiego z burmistrzem Wielunia. Ciekawe, czy Mazurek już wpadł na pomysł, by go wystawić w najbliższych wyborach prezydenckich. Stanowskiego wystawić. Nie – burmistrza Wielunia. 

3. Przyszedł alert RCB. I to jest zła informacja. Kiedy piszą, żeby się przygotować na brak prądu, później nie ma prądu. 
Zaczęliśmy oglądać „Archiwum 81”. Złapałem się na tym, że człowiek bez maseczki w korporacyjnej windzie mnie dziwi. 

 

4 stycznia 2022

 

1. Mały kot pozbawił mnie literki „g” na macbooku. W perfidny sposób. Wyrwany klawisz łatwo się zakłada na nowo. Kot drapnął ten sylikonowy dzyndzel, więc klawisz nie ma na co naciskać.
Klawiaturę zamówiłem. Nie kosztuje. Ale jak już będę rozkręcał, to może bym tak wymienił baterię? Niby jest ok. Ale zaliczyła już 944 cykle. Do tego zrobiło mi się przebarwienie na ekranie. Nie przeszkadza mi w pracy.
Bateria 160 złotych. Matryca droższa. Zła informacją jest, że do wymiany klawiatury trzeba wyjąc wszystkie bebechy. I odkręcić zylion śrubek.

2. Wtorek, dzień zebrań. W sumie siedmiu. Ech, gdybym miał taką podzielność uwagi, jak kiedyś, to bym może mógł coś konkretnego zrobić. Nie mam. I to jest zła informacja.

3. Zreformowałem piecyk, którym ogrzewam mój gabinet. Zmniejszyłem palenisko poprzez nawpychanie szamotowych płytek. Namówił mnie na youtubie jakiś amerykański pan. Tłumaczył, że mniejsze palenisko łatwiej rozgrzać, a im cieplejsze, tym sprawniej się pali. Pan ten zbudował też specjalną instalację do odzysku ciepła z komina. Ale to, na razie, przekracza moje możliwości. 
Na razie piecyk działa wyraźnie lepiej. Dłużej się zdecydowanie pali. Muszę przetestować jeszcze jeden wynalazek. Stojący na piecu garnek z woskiem. Ponoć lepiej magazynuje ciepło niż woda. Garnek mam. Nie wiem tylko skąd wziąć parę kilo wosku. I to jest zła informacja. 

Obejrzeliśmy na Netfliksie odcinek „Stay close”. Nie polecam. Netflix kupił chyba hurtem całą twórczość Harlama Cobena. I ekranizuje. A, że wszystkie są na jedno kopyto, to i ekranizacje nie są za bardzo. 
Choć jeden żart był niezły. Kamera monitoringu łapie zaginionego młodzieńca w Imprezie. Policjant się zastanawia skąd u dwudziestolatka takie auto. –Przedwczesny kryzys wieku średniego – odpowiada detektyw. 

Obejrzeliśmy potem „Death to 2021”. Lepsze chyba niż „Death to 2020”. Chyba, bo poprzedniego, chyba nie pamiętam.

26 grudnia 2021

1. Kolejny słoneczny, mroźny dzień. Złą informacją jest, że nie mogę zobaczyć ile to słońce robi prądu, gdyż Chińczycy postanowili unowocześnić system. I unowocześniają. Zaczęli w Wigilię, skończyć mają we czwartek. I nie wiem, czy falownik zapamięta ile prądu zrobił. Bo jak nie zapamięta – grudzień będzie bardzo złym – jeśli chodzi o produkcję prądu – miesiącem. 

2. Obejrzałem film. I to jest zła informacja, bo filmem tym był „Pasażer nr 4”. Miałem przez chwilę ambicje, żeby napisać coś na temat tego filmu więcej. Jednak mi się nie chce. Mam tylko nadzieję, że ktoś mi wytłumaczy fizykę wspinania się po linie w kosmosie. 
Przypomniał mi się „Roger Odrzutowiec”. Nie mogąc dolecieć do statku kosmicznego strasznych obcych, którzy wielką soczewką podgrzewali ziemię – zapakował się do paczki i tam wysłał, bo amerykańska poczta zawsze dostarczy przesyłkę. Tam – w znaczeniu – na statek strasznych obcych. 

3. Przyjechali goście. Wśród nich Antoni. Antonii kończy prawo. A jak go poznawałem, to chyba jeszcze nie za bardzo mówił. I interesował się samochodami. Dzieci dorastają i to jest zła informacja, bo kiedyś szły spać, a teraz siedzą i trzeba o nich pamiętać kompletując zapasy alkoholu. A dalej chcą, żeby z nimi grać w „Ryzyko”.

 

25 grudnia 2021

1. Przyszedł mróz. Teraz jest minus dziesięć. Wbrew sugestiom niedowiarków, pompa ciepła działa. Mimo iż jest powietrzna, a nie gruntowa. Nie działa za to telewizja. Znaczy: dekoder stracił połączenie z anteną. I to jest zła informacja, bo będę musiał wymienić przewód. A przy mrozie słabo się to będzie robić. 

2. Pojechałem na wycieczkę. Za tamą w Ołoboku skręciłem na drogę do Mostek. Trafiłem na resztki zachodzącego nad Niesłyszem słońca. Do największego na świecie BP nie dotarły jeszcze informacje o obniżce akcyzy na paliwo. Kupiłem więc tylko butelkę Dictatora w promocji. Czerwonego.
Zatankowałem na Orlenie przy skrzyżowaniu starej Dwójki ze starą Trójką. Na stacji dwoje policjantów kupowało kawę. Byłem w Lubrzy, byłem na cmentarzu w Boryszynie. Do Lubrzy jechałem drogą z Rusinowa. Pierwszy raz w życiu. Całkiem porządna droga. Wracałem przez Wilkowo i Borów. 
Wentylator nawiewu znowu zaczął popiskiwać. I jest to zła informacja, bo – z niewiadomych przyczyn – zrobiony został tak, że wymienić go trzeba w całości. 

3. Jak chyba wszyscy w Polsce obejrzeliśmy „Don't look up” na Netfliksie. Nie zgadzam się z powszechną chyba opinią, że Kate Dibiasky to na być Greta. Greta jest celebrytką, Dibiasky jednak naukowcem. 
Inna rzecz mnie uderzyła. Niespełna rok prezydentury Bidena wystarczył, by skorumpowana–idiotka–prezydent, w filmie pochodziła z Partii Demokratycznej.
Syn – Chief of Staff – to bardziej było w stylu Trumpa, więc ciekawe, czy twórcy zmienili koncepcję w czasie produkcji. 
Wcześniej oglądaliśmy „Misia”. Ja chyba dwudziesty któryś raz. Złą informacją jest, że „Miś” nie wytrzymał próby czasu. Dla urodzonych w XXI wieku, powinna być wersja z komentarzem po każdej scenie. 


Koty siedzą w domu. Wychodzą tylko na chwilę. Zima. 

 

9 grudnia 2021

 

1. Zmarzłem w nocy. Przez tę szczepionkę pewnie. Rano przyszedł Kocio. Myślałem przez chwilę, że chodziło mu o wywarcie presji celem doprowadzenia do otwarcia drzwi na taras. Jednak nie. Przyszedł. Pomiauczał. Wskoczył do łóżka i zasnął. 
Ja, niestety, musiałem wstać. Kocio spał do popołudnia. Później wyszedł na mróz. 
Mały kot sprawia wrażenie, jakby dotarło do niego ile czasu zmarnował nim zaczął biegać po domu. Wszędzie go pełno. Uwielbia też chodzić po człowieku, i to nie jest dobra informacja, gdyż pazurki ma ostre. 

2. Oglądanie z zewnątrz prezydenckich aktywności to wciąż ciekawe doświadczenie. Przyprowadzenie pani Ciechanowskiej na imprezę Bidena – mocna rzecz. U nas pewnie do mało kogo to dotrze. Ale dla Białorusinów to naprawdę coś.
Potem, wieczorem jeszcze rozmowa Biden–B9. I sygnał Białego Domu, że Biden nie poczynił żadnych ustępstw podczas rozmowy z Putinem. 
Polityka zagraniczna to bardzo ciekawa jest rzecz. Złą informacją jest, że w Polsce rozmowy o niej sprowadzają się do politycznej nawalanki. 

3. „Narcos – Meksyk”. Odcinek trzeci. Amatorska strzelanina przy dźwiękach „Enjoy the silence”. Teraz mnie prześladuje: all I ever wanted, all I ever needed is here in my arms. I to jest zła informacja, bo w młodości nie byłem depeszem. 

29 listopada 2021

1.  Naoglądałem się youtuba i wiem, że choinka na mojej desce rozdzielczej oznacza problem z szyną danych klasy drugiej. Marzy mi się elektryk, któremu bym mógł auto wstawić. Obawiam się, że stanie na tym, że sam będę się musiał w tym grzebać. 
Zamówiłem na ebay-u ramię Pitmana, w bardzo rozsądnych pieniądzach. Złą informacją jest, że przyjdzie dopiero przed Świętami. 

2. Kiedy wyjeżdżałem do Świebodzina, zaczął padać śnieg. Śnieg z tych niepozostawiających śladów. Biedronka wciąż obrzydliwa. Trafiłem za to do kulturalnej wersji Netto. Czysto, porządnie bez ludzi. No i piwo z Czarnkowa. 

Nigdy na wsi nie przywiązywałem jakiejś specjalnej wagi do stroju. Może odreagowywałem warszawskie, codzienne garnitury. Pamiętam wrażenie, jakie zrobiłem kiedyś na sąsiadach przyjeżdżając kiedyś prosto z pracy. Wyglądałem inaczej niż zwykle. Zwykle wyglądałem byle jak. Pandemia wszystko zmieniła. Wrażenie anonimowości, jakie daje maseczka powoduje, że do miasta ostatnio jeżdżę jak zupełny oblojdra. I to jest zła informacja, gdyż anonimowość jest złudna. 

Mały kot postanowił się ze mną zaprzyjaźnić. Albo mnie liże, albo gryzie. Mnie gryzie, albo komputer gryzie. A pogoda taka, że nawet Kocio nocuje w domu. 

3. „Zapomniana bitwa” – Netflix. #DlaczegoWPolsceSięNieDaRobićTakichFilmów?

Zaczepił mnie rano na Twitterze redaktor Jadczak. Chodziło o to, że w tekście o skazanym za malwersacje przy rozliczaniu dotacji nie pojawiła się informacja, że polityk ten był kiedyś związany z Łukaszem Mejzą. Z analizy miejscowej polityki wynika, że łatwiej by było oznaczać ludzi, którzy z Mejzą nie mieli nic wspólnego. Reszta: czyli politycy PSL, PO, PiS (ci akurat od niedawna), Bezpartyjnych Samorządowców. W zeszły czwartek redaktor Jadczak udzielał wywiadu portalowi miejscowego samorządu. Samorząd ten nadzorował wypłacenie Mejzie dotacji, o której pisał w poprzednim tekście. I tak tu jest na każdym kroku. 
Patrząc na takie historie można odnieść wrażenie, że świat nie jest czarno-biały. Jest czarno-szary i to jest zła informacja. 

 

28 września 2021

1. Wtorek. Dzień zebrań. I to jest zła informacjaU Mazurka – Marcin Przydacz. Mazurek o reparacje, ten, że to polityczna. Mazurek o Reparacje, ten, że to nie jest rzecz, o której decyduje podsekretarz w MSZ. Mazurek o Reparacje, ten, że w tej sprawie decydować powinien Sejm, Prezydent, Rząd. Mazurek o Reparacje, ten, że osobiście. uważa, iż się należą, że mamy moralne prawo. Na to Mazurek, że moralnie to zwyciężamy zawsze mistrzostwa w piłkę. I tu Przydacz zaprotestował. Porównywanie II wojny światowej, z piłką nożną nie jest jednak ok. 

2. Byliśmy z Rudzią u pani weterynarz. Jestem dziadersem więc nic mnie nie zmusi do pisania weterynarzyni czy weterynarki. Rudzia raczej nie jest w ciąży. Tylko tyje. Może dlatego tyje, że idzie zima. 
Korzystając z okazji, poszliśmy do „Atelier u Iwonki”. Bożena kupiła lustro i lampę. Trzeba będzie po nie przyjechać w przyszłym tygodniu. No i dostaliśmy
prezent. Po prezentowemu zapakowaną porcelanową rzeźbę. Kaczki. 

3. Pojechałem do Zielonej. Złą informacją jest, że się nie udało włożyć na jedynkę, historii o kobiecie, która najpierw na niestrzeżonym przejeździe wbiła się po szynobus, a potem wyciągała dzieci z płonącego wraku. Tekst trafił do środka z zajawką na jedynce. 
Spieszyło mi się do domu. Za Kijami dogoniłem radiowóz. Chwilę mi zajęło, zanim dotarło do mnie, że nic nie stoi przeciwko temu, żebym radiowóz wyprzedził. Wyprzedziłem. Później w dystyngowany sposób zwiększałem odległość. Do zakrętu. 

Wieczorem kontynuowaliśmy oglądanie dziwnego serialu na Netfliksie. „Nocna Cisza”. Mimo iż oglądać będę do końca – nie polecam. 

 

4 września 2021

 

1. Zacząłem oglądać „Zwykłych obywateli”. Przez cały czas się zastanawiałem, czy już ten film widziałem, czy tylko oglądałem dziesięć innych historii, w których para jedzie przez postapokaliptyczną Amerykę, wpadając na dziwnie stylizowane gangi, kulturalnie wyglądających ludożerców, czy, na koniec jest zdradzana przez sympatycznych dziaduniów. Jednak tego filmu wcześniej nie oglądałem. Złą informacją jest, że poza „Mad Maxem” i tym filmem, co to autor książki, na podstawie której był zrobiony dostał tę amerykańską nagrodę, co to nie pamiętam, jak się nazywa – nie jestem sobie w stanie przypomnieć, jak się nazywały te filmy z których garściami czerpano. 

2. Wbrew pozorom tygodnik „Wprost” wciąż istnieje. W postaci elektronicznej. No i tenże tygodnik w rubryce polityczno-plotkarskiej postanowił się mną zająć. Napisano: że skoro jestem z Krakowa, to mam daleko do pracy w Zielonej Górze. Jest w tym jakaś logika. Złą informacją jest, że najprawdopodobniej stosowana jest również w innych tekstach duetu Olczyk-Miziołek. 

3. Razem z kolegą Wojtkiem pojechaliśmy do miejscowości Borki Kosiorki po Suburbana. Po drodze obserwowaliśmy nieco arizońskie niebo. A na niebie chyba poniemieckie migi dwudzieste dziewiąte. Suburban stał rok. Mechanik się w pewnym momencie poddał i Suburban zaczął wrastać. Niby wrósł, a zapalił. Podolewaliśmy różnych płynów, wymieniliśmy klosz od lampy i ruszyłem. Kolega Wojtek nieskutecznie próbował mnie do jazdy zniechęcić, sugerując, że nigdzie nie dojadę. Dojechałem. Z przerwą w Kałuszynie. W Kałuszynie wyglądało na to, że nie dojadę, gdyż coś złego się stało ze sprzęgłem sprężarki klimatyzacji. Niebezpiecznie się zagrzało, więc trzeba było zaczekać, by wystygło. Czekając, zjedliśmy w lokalu, w którym, na ścianie, podpisała się Izabela Trojanowska. Gotujący Egipcjanin chciał kupić Suburbana. Za gotówkę. Odmówiłem. Sprzęgło się przestało grzać, dojechałem do domu. Złą informacją jest, że nie wiadomo czy się aby grzać znowu nie zacznie. Gdy się zagrzeje za bardzo, może strzelić pasek. I wtedy miał się będę z pyszna. 

23 sierpnia 2021

1. Nie będę pisał o Frasyniuku. Powinienem raczej napisać o Kajdanowiczu. Ale mi się nie chce. Zresztą, czy komukolwiek by się chciało na ten temat czytać?
Rano pojechaliśmy z Moim Nowym Szefem do Gorzowa, gdzie spóźniliśmy się na spotkanie u Wojewody. Lało, więc można było odnieść wrażenie, że droga zrobiła się ze dwa razy dłuższa. Im bliżej Gorzowa, tym lało mniej. W Urzędzie Wojewódzkim podano do kawy ciasto. Później byliśmy w gorzowskiej redakcji. I się okazało, że pracuję z człowiekiem, który w „Echu Krakowa” pracował, kiedy kupowałem w kiosku na ówczesnym placu Wolności wracając ze szkoły. Podstawowej. Numer 33. Imienia Janka Krasickiego. Kto dziś wie, kim był Janek Krasicki… Tak właściwie, to nienawidzę trzykropków. Złą informacją jest, że to ulubiony znak interpunkcyjny moich nowych kolegów. 

2. Stał się cud. Innymi słowy korporacja stwierdziła, że mogę się jej przydać. Mogę więc pracować w systemie wydawniczym na moim Macbooku. 
Dziś w Gazecie będzie o spadniętym Falubazie. Również o tym, co na ten temat sądzą w Gorzowie, o tym, gdzie w Lubuskiem się najsłabiej szczepią. No i o tym, kto wystąpi na Winobraniu. Nie byłem jeszcze na winobraniu. I to jest zła informacja. 
W „Dzienniku Polskim” piszą o Szkieletorze.

3. Lodówka się wzięła i zepsuła. A konkretnie zaczęła nierównomiernie chłodzić. U góry piętnaście stopni, na dole stopni pięć. Mieliśmy wcześniej tu lodówkę, która się zaczęła psuć. Mam wrażenie, że spora część jej psucia wynikała z działań serwisanta. Wymieniliśmy sprężarkę. Może nawet dwa razy. Naprawialiśmy wymiennik. Wymienialiśmy jakieś czujniki. W końcu wymieniliśmy lodówkę. Została po tym – pełniąca rolę szafki w stołówce – stara. I fragmentaryczna wiedza o tym, jak lodówka działa. Mając w pamięci niesmak wzbudzany przez ostatniego serwisanta, postanowiłem spróbować naprawić lodówkę. Najpierw musiałem ją wybebeszyć. Później rozkręcić. No i się okazało, że parownik jest zamrożony. Rozmroziłem nagrzewnicą z Lidla. Skręciłem. Lodówka zaczęła działać. Mam nadzieję, że chodziło o to, że ktoś jej wczoraj nie domknął i przez noc działała w jakimś dziwnym trybie. 

Na rozbebeszoną lodówkę przyszła kocia rodzina. W całości. Znaczy Rudzia z Kocięciem. No i był też Kocio. Rudzia zjadła resztki psiego jedzenia pozostałego po nadredaktorstwie Muchach. Zjadła też ze dwie saszetki z Rossmanna. 

Wieczorem oglądaliśmy „The Chair”. „Nie jestem członkiem społeczności żydowskiej, więc nie mogę wam mówić co jest obraźliwe”. I to jest zła informacja. 

 

21 lipca 2021

1. Trawa wczoraj została skoszona jako tako. Powinienem zdjęć kosisko, obejrzeć noże. Pewnie je naostrzyć. Ale wizja siłowania się z paskiem zdecydowanie mnie zniechęca. 
Odkryłem za to, co się popsuło w napędzie kosiarki Bożeny. Nie to, co myślałem. Bogu dzięki, że przy próbach naprawy nie uszkodziłem czegoś innego. Otóż wykręciła się śrubka blokująca koło pasowe na osi wirnika. Koło zaczęło się kręcić, a jako że zrobione było z aluminium trochę się powycierało. Bardzo trochę. No i lata, jak nie powiem kto po pustym sklepie. Wszystko teraz w rękach sąsiada Józka. I jego tokarki. 

2. Jako dziaders pewnie lubię oglądać filmy wyreżyserowane przez Eastwooda. Obejrzeliśmy na Netfliksie „Richarda Jewella”. Co za film. 

3. Rudzia, przez cały dzień zjadła wszystkie puszki z Rossmanna. Przyszła wieczorem i pełna pretensji łypała to na pustą miskę, to na mnie. Zacząłem więc ją karmić twarogiem. Półtłustym z Pątnicy. Zjadła. Z tego wszystkiego ser zaczął też jeść Kocio.
Wieczorem jeszcze późniejszym wystawiałem kosz z segregowanymi. Śmieciarka jeździ za bardzo rano, by ryzykować ranne wystawianie. Zauważyłem zjeżonego Kocia i jego czarnobiałego konkurenta. Viribus unitis pogoniliśmy go za stołówkę. Szkoda, że Kociowi ambicja przesłania zdroworozsądkowe widzenie świata. Przychodził by po mnie i czarnobiały konkurent za każdym razem by był pogoniony. 

 

6 czerwca 2021

1. Złapałem Kocia na jedzeniu zwłok pisklęcia. Siedział pod drzewem i coś jadł. Podszedłem sprawdzić co. Łypnął na mnie i jadł dalej. Nie był to na pewno ten dziwny ptaszek, którego zauważyłem parę dni temu. To, co Kocio jadł było mniejsze. I nie dlatego, że już większą część zjadł. 

–My, w Pałacu Prezydenckim żałujemy, że Donald Tusk nie wystartował w wyborach prezydenckich, bo dostałby łomot – powiedział u Rymanowskiego Łukasz Rzepecki. Szczery chłopak. 
Z porannej publicystyki wynika, że raczej nikt na Tuska nie czeka. Poza dziennikarzami. 
Nie doczekałem do momentu, w którym Stankiewicz wyrzucił Brauna. Cóż, jest to dobry znak. Wciąż uważam, że Stankiewicz bez gości byłby lepszy. 

2. Wyprawiłem rodzinę do Warszawy. I Łodzi (to najpierw). Przy okazji, wyprowadzając Lawinę, zamknąłem Kocia w stołówce. Coś mnie tknęło. Poszedłem sprawdzić. Gdyby nie to, pewnie by do jutra tam – biedaczek – siedział. Wrócił do domu i poszedł spać. Przespał cały dzień. 
On spał, ja – na Netfliksie – oglądałem „Startup”. Nawet mnie wciągnęło. Oglądałem póki nie zadzwonił kolega. Zadzwonił, by opowiedzieć, że trzeba kupować kosę Stihla. Czterosuwową, bo prawie nie ma wibracji. I – ogólnie – lepiej kosi niż inne, nawet większej mocy. Jak już zadzwonił, to się chwilę pokręciłem po obejściu. Coś tam pograbiłem, posadziłem dwie magnolie z Lidla. I podlałem pomidory. 

3. Magnolie koło domu to nieszczęście – skomentowała Kamila (córka sąsiada Gienka). Może dlatego posadziłem je niezbyt blisko domu.
Sąsiad Gienek ze swoim szwagrem, przez cały długi weekend odświeżali dom. Malowali, szpachlowali, oklejali, choć w innej kolejności. Tłumaczyłem, że w porządnych domach w Krakowie nie maluje się częściej niż raz na sto lat. U koleżanki mojej z podstawówki, kiedy się przesunęło Kossaka widać było oryginalny kolor ścian. Kossak, zamówiony u autora, zawisł chwilę po malowaniu. 

W mieszkaniu naszym przy Filareckiej szyby o oknie pokoju były z dwóch kawałków, bo – gdy Niemcy wysadzili most Dębnicki wyleciały szyby w połowie miasta – szkło w większych kawałkach było trudne do zdobycia.

Zauważyłem, że ten rodzaj konserwatyzmu nie jest popularny w reszcie Polski. 

Kocio, gdy się wyspał – zniknął. A ja zauważyłem, że wkręcony przeze mnie w miejsce kranu korek nie stanął na wysokości zadania. Cieknie, więc będę musiał go wykręcić. I wkręcić. Może tym razem nie z tą białą taśmą, tylko z klasycznymi pakułami. 

 

29 marca 2021

1. Kocio rano się nie pojawił. Kiedy wyszedłem na ganek po wiaderko na popiół, spod Lawiny wyskoczyła plamista kotka, a za nią Kocio. Kotkę zauważyłem już kiedyś na monitoringu. Chyba. W każdym razie Kocia cały dzień nie ma. Wpadł ze dwa razy coś zjeść i raz się godzinkę zdrzemnąć. 

Wieczorem chciałem uruchomić zmywarkę. Ona na to, że mam sprawdzić filtr. Posłusznie sprawdziłem. Komunikat nie zniknął. Zacząłem szukać w internecie. Znalazłem. Co 30 cykli zmywarka przypomina o konieczności sprawdzenia filtra. Ma to sens, bo wcześniej czyściłem raz na rok. Albo rzadziej. Po sprawdzeniu filtra trzeba nacisnąć OK. To niemiecka zmywarka. Więc producent nie przewidział, że ktoś będzie naciskał OK bez sprawdzania filtra. 
Słyszałem kiedyś historię o dziale przeciwlotniczym kalibru chyba 12,8 cm. Działu, które było najlepsze na świecie. Jeszcze lepsze od 88, która była świetna. To najlepsze na świecie działo było nieskuteczne. Amunicję do niego bardzo nowoczesną i skomplikowaną robili robotnicy przymusowi. Wśród nich musiał być jakiś lepszy cwaniak, który znalazł prosty sposób na to, żeby amunicja nie działała. No i przymusowi robotnicy produkowali niedziałającą amunicję. Historię tę – ze dwadzieścia lat temu – opowiadała mi Niemka. Pełna pretensji. Nie rozumiała jak można źle pracować w fabryce. Jak w ogóle można źle pracować. 

2. Poranne rozmowy sponsorował „dzień dzisiejszy”. Wspierał go „dedykowany”. Chyba tylko Boniek u Mazurka nie użył tego drugiego słowa. Kiedyś mi się wydawało, że „słowo” można mówić tylko na rzeczownik. Ale chyba już jest inaczej. 

Listonosz przyniósł dwie paczki z Chin. W jednej były kable do ładowania iPhone. Całkiem porządne. W 2019 roku zaprzyjaźniłem się ze Stevem. Pracował dla prasowców Białego Domu jako contractor. Rozładował mu się iPhone. Chciałem go poratować powerbankiem. Odmówił: –To jest rządowy telefon. Nie mogę do niego podłączać niczego, co nie jest certyfikowane. 
Mój telefon nie jest już rządowy. Zresztą standardy bezpieczeństwa u nas nie są aż tak wyśrubowane. 
Bronisław Komorowski mieszkał w Belwederze. Przez sporą część jego prezydentury maszt komórkowy, z którym się łączył jego telefon był na ambasadzie rosyjskiej. Przez maszt ten łączyły się też pewnie komórki z KPRM-u i MON-u. Operator tłumaczył, że nie ma możliwości ingerencji w instalację. Z tym, że na wszelkie prace serwisowe musiał się umawiać z odpowiednim wyprzedzeniem. 
Oczywiście omawianie oklauzulowanych spraw przez zwykły telefon komórkowy jest zabronione. Ale kogo obchodzą oklauzulowane sprawy. 

W drugiej paczce był zestaw żarówek. Znaczy nie tyle żarówek, co LED-ów do oświetlenia wnętrza Laguny. Wymieniłem. Teraz w środku jest jak w dzień. Przy okazji się okazało, że od trudno powiedzieć jakiego czasu jeździłem z jednym tylko światłem z tylu. Lewym. Wlazłem pod auto, by stwierdzić, że się urwała masa. Połączyłem byle jak – skręciłem znaczy. Wsadziwszy w koszulkę termokurczliwą. Jak się znowu urwie – zrobię porządnie. Z wlutowaniem kawałka przewodu. 

3. Zaczęliśmy oglądać „Ferajnę z Baker Street”. Czarnoskóry Watson. Multikulturowo-równościowy XIX-wieczny Londyn. Czekam tylko aż się okaże, że rzeczony Watson z Holmesem są parą. Uwielbiam Netflix. 

Wieczorem kontynuując prace nad układem elektrycznym Lawiny asystowałem sąsiadowi Tomkowi w lutowaniu LED-ów w miejsce popalonych żarówek w desce rozdzielczej i sterowaniu klimą. Prawie sukces. Prawie – bo będę musiał jeszcze raz rozebrać deskę, bo nie udało mi się trafić w ustawieniu wskazówek prądu, paliwa, temperatury i ciśnienia oleju. 

 

9 marca 2021

1. „Ballada o Busterze Scruggsie” Cohenów. Perełka. Przez ostatnie dni oglądanie Netfliksa, Prime czy HBO jednak mnie męczyło. Nic nie mogłem znaleźć, więc się umartwiałem oglądając pierwsze seria „Archiwum X”, które niestety nie dało rady. Choć pomysły bywały niezłe. Aktorstwo jak w polskim filmie. Telewizyjnym. Nie najświeższym.

No i nagle, wieczorem wyskoczyli mi ci Cohenowie, których jakoś wcześniej nie zauważyłem. Ileż tam smaczków.

2. Tym razem nie zasnąłem po porannym toczeniu krwi. Obejrzałem Jakiego u Piaseckiego. Żart „Pewnie jak Platforma dojdzie do władzy będę siedział.” był słaby. Zresztą cała rozmowa była słaba. Przewidywalna. Wiadomo było, że Piasecki będzie parł do upadku Zjednoczonej Prawicy a Jaki opowiadał, że głosowanie przeciw rządowi nie znaczy chęci wyjścia z koalicji.

Później Izabela Leszczyna u Mazurka. Bożena dawno temu nazwała ją Renatą Beger obecnego Sejmu. Renata Beger miała jednak trochę więcej stylu. 
Przerażająca jest choroba opozycyjności posłów. Polega ona na tym, że poseł opozycji zasadniczo za nic nie odpowiada. Więc mówi. Co chce. Jedyna przyszłość, jaką ma przed oczami, to następne wybory, w których nie tyle zależy mu na zwycięstwie jego formacji, co pilnowaniu, by jakiś konkurent z listy go nie przeskoczył. Chodzi więc do tej telewizji czy radia, tłucze w społecznościówkach – wszystko by mieć te parę tysięcy głosów. Kilka więcej niż konkurent. Żadnych większych planów, żadnych poważnych strategii na czas po przejęciu władzy. Walka o lajki i recenzje: ale go zaorała…
Nic dziwnego, że ludzie tacy jak Mazurek nie wytrzymują. No bo jak wytrzymać w sytuacji, w której rozmówca twierdzi, że aborcja na życzenie to nie aborcja na życzenie. 

3. Zaczęły się ruchy związane z moim wypisem, choć niekoniecznie powinienem się przyzwyczajać do czwartku. Chodziłem dziś ponad dwie godziny. Powoli. 
Wieczorem pielęgniarka wyjęła mi wenflon. Najlepszy z serii. Najdłużej wytrzymał. Koniec lekami z dożylnymi. Czyli wychodzę.

4 marca 2021

 

1. Od rana latają śmigłowce. Ruch jak na Marszałkowskiej. Pod SOR-em kolejka karetek. Wygląda na to, że jednak wypiszą mnie jak tylko się będzie dało, żeby zrobić miejsce następnym. 

2. Jeszcze jedno badanie i przejdziemy z tomografem na ty. Miałem przez chwilę ambicje by dojść na a SOR o własnych siłach. Po dwudziestu metrach się poddałem. Przynajmniej tyle, że dałem radę bez tlenu. 

3. Z tego wszystkiego zacząłem oglądać „Kajka i Kokosza” na Netflksie. No i się zastanawiam, czy to było tak samo żadne, kiedy było jeszcze komiksem w „Świecie Młodych”. 

21 lutego 2021

 1. Kocio wrócił koło południa. Na chwilę. Nieco pokrwawiony. Może chodziło mu o tu, żeby mi zasugerować, że gdybym musiał jechać do szpitala, to spokojnie mogę go zostawić na zewnątrz. A on się będzie swoimy – jakże ważnymi – sprawami zajmować. W ciągu dnia pojawiał się jeszcze ze trzy razy. Jak po ogień. 

2. 37 kWh. Najjaśniejszy dzień w roku. Na zewnątrz było chyba z kilkanaście stopni. Postanowiłem się wietrzyć. Od rana czułem się zadziwiająco dobrze. Spacerowałem. Przyniosłem drzewo. Przyniosłem leżak ze stołówki. Ale chyba przesadziłem, bo mi znowu skoczyła gorączka. Bardzo mi skoczyła. Więc przedrzemałem wieczór. 

3. Na koniec dnia zepsuł się termometr. Można na to spojrzeć z dwóch stron. 
Obejrzałem „W głębi lasu”. Zacząłem „Znaki”. „Znaki” lepsze. Nie jestem wielbicielem młodszego Miłoszewskiego. 

10 stycznia 2021

 

1. No więc rano pojechaliśmy do Sulechowa. Na drodze żywego ducha. Może ze dwa samochody. Za to pod lecznicą kilka samochodów i kolejka. Jak kiedyś do mięsnego – zauważył pan, który przyszedł z żoną i kotem. Ja tam sobie nie przypominam, żeby kiedyś ludzie do mięsnego stali ze zwierzętami na rękach. 
Pan, który przyszedł z żoną i kotem próbował pokazywać na telefonie jakieś filmy. Ona słusznie zauważyła, że to iż ktoś mu coś wysłał nie jest wystarczającym powodem do tego, by musiała to coś oglądać. 
Żona od tego pana stwierdziła, że Kocio ma piękne oczy. Pan stwierdził, że też uszy. Nam się udało wejść do środka, gdzie zmierzono Kociowi temperaturę i dano zastrzyk. Temperaturę miał w porządku. Jutro mamy go zawieźć do Świebodzina. Wygłodzonego, bo będzie mu pobierana krew. I to jest zła informacja, bo jest wystarczająco zły z powodu aresztu domowego. 

2. Przez cały dzień oglądaliśmy „The Crown”. Skutecznie. Mamy to już z głowy. Złą informacją jest, że serial tak mnie odmóżdżył, że nie mam pomysłu co o nim napisać. Że twórcy filmu nie przepadali za Margaret Thatcher? Że Diana była nieszczęśliwą idiotką? Swoją drogą ciekaw jestem, jak bym ten film odbierał, gdybym zupełnie nic nie wiedział o tamtych czasach. 

3. Przed Świętami obejrzałem na Netfliksie „The Liberator”. Chyba po drugim odcinku dotarło do mnie, że to historia oddziału, który 29 kwietnia 1945 roku wyzwolił więźniów obozu w Dachau. 
Napisałem o tej historii w 68 jej rocznicę. Miałem nadzieję, że ktoś zrobi o tym film. Zrobił Netflix. Muszę przyznać, że na finał czekałem z pewną ekscytacją. 
Przez wszystkie odcinki serialu autorzy próbowali nas przygotować na Dachau. 
Niestety poprawność polityczna zmusiła autorów serialu do pominięcia ponad pięciuset zastrzelonych przy tej okazji SS-manów. W XXI wieku nie wypada pokazać Natywnego (Rdzennego?) Amerykanina, porucznika Jacka Bushyheada który z cekaemu rozwala 346 jeńców. 
Czasy mamy takie, że prawda historyczna z aktualnie obowiązującą poprawnością przegrywa. I to jest zła informacja. 

Niżej wrzucam tamten tekst.





29 kwietnia 1945 r. dowodzony przez ppłk. Feliksa L. Sparksa 3. batalion ze 157. pułku piechoty 45. dywizji piechoty amerykańskiej 7. Armii wyzwolił obóz koncentracyjny w Dachau niedaleko Monachium. „Wyzwolił” to chyba nie jest najlepsze określenie, gdyż Dachau, podobnie jak Monachium, leży w Bawarii, kraju należącym do Niemiec. Obóz został raczej zajęty. Wyzwoleni – więźniowie. Ci, którym oczywiście udało się przeżyć.

Dzień wcześniej dowodzący obozem (i wszystkimi jego filiami) SS-Obersturmbannführer Martin Weiss, zrobił coś, co niezbyt przystoi niemieckiemu oficerowi. Razem grupą kolegów (niem. Kollegen) wziął i zwiał.

Na wiele mu się to nie zdało, bo rok później został przez Amerykanów powieszony.

Herr, a właściwie: Parteigenosse Weiss, to interesująca postać. Był komendantem obozów w Neuengamme, Majdanku i Dachau. I o ile w Majdanku nie odróżniał się specjalnie od reszty komendantów, w Dachau uchodził za jednego z bardziej ludzkich. Cóż, pobyt na Wschodzie specjalnie niemieckim menadżerom nie służy. Nawet dziś.

Warto pamiętać o jeszcze jednej sprawie. W kwietniu 1945 r. Himmler wydał rozkaz o zniszczeniu obozów podległych Weissowi (czyt. wymordowaniu więźniów i usunięciu śladów po nich i po obozach). Weiss tego rozkazu nie wykonał. Być może dzięki temu kilku z nas żyje dziś na tym świecie.

Gdy Weiss zniknął, dowództwo przejął SS-Obersturmführer o wyraźnie germańskim nazwisku: Skodzensky. Jego kariera nie trwała zbyt długo, 29 kwietnia podczas porannego apelu wydał rozkaz o poddaniu obozu. Chwilę przed jedenastą wyszedł na spotkanie Amerykanów. Legenda głosi, że wziął sobie do towarzystwa znającego angielski więźnia. Ppor. William P. Walsh, któremu Skodzensky się poddał, wręczył więźniowi pistolet maszynowy i zaproponował by ten zrobił ze Skodzenskym na co ma ochotę. Więźnia namawiać nie było trzeba. Skodzensky – najniższy stopniem komendant obozu koncentracyjnego w Dachau stał się również najkrócej żyjącym.

Amerykanie mogli być rozdrażnieni. Wcześniej na bocznicy prowadzącej do obozu natknęli się na pociąg z 5000 więźniów z Buchenwaldu. Martwych, bądź w agonii (ale ci w mniejszości). Wcześniej pewnie coś słyszeli o obozach koncentracyjnych, ale prawda raczej nie mieściła się im w głowach.

 Po 11 wkroczyli na teren obozu. Dość szybko znaleźli komorę gazową. Pełną zwłok. Podobnie jak pomieszczenia obok. 30 minut później rozstrzelali 122 esesmanów. Równocześnie więźniowie używając czego popadnie (łopat, kilofów etc.) zaczęli wymierzać sprawiedliwość strażnikom i kapo.

Około południa ppłk. Sparksowi udało się na chwilę przywrócić spokój. Na chwilę, bo amerykański żołnierz, któremu wydało się, że grupa Niemców próbuje uciec zastrzelił 12 z nich z cekaemu.

O 12:25 do obozu przyjechał gen. Henning Linden razem z wycieczką korespondentów wojennych. Sytuacja się uspokoiła, ale przed 13 doszło do gwałtownej wymiany zdań pomiędzy nim a Sparksem, w wyniku której generał wyjechał.

O 14:45 rozstrzelano pozostałych jeńców. Por. Jack Bushyhead osobiście z cekaemu zastrzelił 346.

Po 18 do obozu wkroczył 1. batalion 157. pułku, który ostatecznie przywrócił porządek.

 W sumie w Dachau 29 kwietnia 1945 r. zginęło 560 członków SS.

Amerykańska prokuratura wojskowa przeprowadziła śledztwo. Raport jednoznacznie wykazywał odpowiedzialność US Army za masakrę. Zalecał postawienie płk. Sparksa przed sądem wojennym. Sprzeciwił się temu gen. Patton. Raport utajniono.

Żołnierze płk. Sparksa złamali prawo wojenne, ale robiąc to przywrócili wiarę w sprawiedliwość 30 tysiącom wyzwolonych 29 kwietnia 1945 r. więźniów Dachau. Nie wiem ilu z nich umarło w ciągu kilku następnych tygodni.

 

Dlaczego o tym piszę? Kilka dni temu właściwie przypadkiem pojechałem do Dachau. Byłem pod Monachium na prezentacji nowych modeli BMW (M6 Gran Coupe, to może być kolejny najlepszy samochód, którym w życiu jechałem) i zamiast pobijać rekordy prędkości na autostradzie skręciłem w drogę, która zaprowadziła mnie do obozu. Po powrocie przeczytałem o tej historii. Od razu przypomniała mi wyrok w sprawie masakry w grudniu 1970 r. „Pobicie ze skutkiem śmiertelnym”. Pobicie za pomocą broni pancernej, śmigłowców i karabinków automatycznych.

Może szkoda, że dwadzieścia parę lat temu nie wyzwolili nas żołnierze płk. Sparksa.

2 maja 2020

1. Wstałem o świcie i wciągnąłem specjalnie kupioną w tym celu flagę na maszt. Z tym, że najpierw ją musiałem nieco zmodyfikować, bo był to model nasadzany na kij, a nie wciągany sznurkiem. Sznurek – mam wrażenie, że ze dwa lata temu kupiony – dał się nadgryźć zębowi czasu. Ale kiedy już urwało się wszystko, co się miało urwać okazało się, że jest w porządku.

Doktor Sibora zarzucił Prezydentowi na Twitterze, że na co dzień nie dba o flagę. Bardzo żałuję, iż Pan Prezydent nie zabiera głosu gdy wokół niego widzę dziesiątki, setki polskich popisanych flag. Tak jest zawsze podczas imprez sportowych. Wielkie flagi z napisami leżą na śniegu a Pan milczy.
Pierwszy raz zobaczyłem pana Doktora w telewizorze prawie dziesięć lat temu. Mówił chyba o brytyjskiej królowej. Bardzo ciekawie. A tak przynajmniej mi się wydawało. Kilka lat później, na samym początku mojej obecnej pracy, użyłem nazwiska pana Doktora przy ówczesnej dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ. Reakcja nie była specjalnie dyplomatyczna. Usłyszałem, że pan Doktor nie ma pojęcia o czym mówi, ale mówi to w telewizorze, co czasem słyszą politycy, którzy mają pretensję do Protokołu, że coś jest nie tak, bo usłyszeli to w telewizorze, Protokół musi potem udowadniać, że nie jest wielbłądem, co nie jest – jak powszechnie wiadomo – proste.
Po kilku wizytach zagranicznych zrozumiałem o co chodzi. Im więcej było tych wizyt, tym więcej rozumiałem. Jako że nie jestem pracownikiem Protokołu – pan Doktor bardziej mnie śmieszył niż denerwował. Szczytem było, jak przez godzinę komentował przylot Prezydenta USA. Płakałem ze śmiechu. Kamery pokazywały znanych mi ludzi, wykonujących oczywiste dla mnie czynności, a pan Doktor opowiadał niestworzone rzeczy, plótł duby smalone, banialuki, farmazony, androny (wymieniam te wszystkie słowa, by uniknąć zwrotu: pierdolił jak potłuczony). Rzewnymi łzami płakałem. Znaczy – wręcz przeciwnie, akurat tych łez rzewnymi nie można określać.

Przed uroczystościami 80 rocznicy wybuchu II wojny światowej ludzie z TVN24 poprosili mnie o pewną przysługę związaną w wizytą wiceprezydenta Pence'a. (zauważyliście, że podczas najwyższego szczebla spotkań polsko-amerykańskich TVN24 jest bardziej zachwycony naszą polityką zagraniczną niż TVP? Jak to było? Przejrzystość, wolność słowa oraz niezależne i odpowiedzialne dziennikarstwo. W tym przypadku trudno się nie zgodzić.)
Oczywiście pomogłem. A przypomniawszy sobie moich przyjaciół z PD poprosiłem, by może zaprosili do komentowania jakiegoś innego eksperta, nie pana Doktora.
–To daj nam kogoś. Nikogo innego nie ma – odpowiedzieli. I to jest zła informacja. Dyplomaci, nawet emerytowani bronią się rękami i nogami przed chodzeniem do telewizji. Etyka zawodowa. Chodzą zaangażowani politycy typu ekscelencji Schnepfa. Więc cóż mogą zrobić wydawcy? Dzwonią pod sprawdzone numery. Stąd doktor Sibora, stąd pułkownik Dziewulski. Dzwonisz – masz. Człowiek mówi po polsku, nie jąka się. Jak trzeba, ma bibliotekę na tle której można go filmować. Wypowie się na każdy temat. Kiedyś taką rolę pełnił też profesor Rzepliński – oczywiście przed karierą w Trybunale Konstytucyjnym. Ale kto to dziś pamięta.

A co do flag w śniegu. W mrokach stanu wojennego milicja stawiała przed kolegiami ds, wykroczeń za znieważenie flagi państwowej obywateli, którzy na demonstracjach nieśli biało-czerwone flagi z napisem „Solidarność”. Oskarżeni bronili się – na ogół – skutecznie. Tłumaczyli, że flaga państwowa jest biało czerwona. Flaga biało-czerwona z napisem – państwową nie jest. I tak jest do dziś. Znaczy: leżąca w śniegu biało-czerwona płachta materiału z wielkim napisem „Wieluń” flagą państwową nie jest. Albo – jeszcze lepiej – jest flagą państwową w takim samym stopniu, jakim pan Doktor jest specjalistą od protokołu dyplomatycznego.

2. Zadzwoniła rano pani Wydawca z jednej z telewizji informacyjnych, żeby dopytać, co Prezydent będzie robić. Rano PAP puścił depeszę, która była nie do końca aktualna i wyszło zamieszanie. Zacząłem referować, kiedy doszedłem do żłożenia kwiatów pod pomnikiem Korfantego, powiedziała, że to brzydki pomnik, i że Ślązacy powinni sobie go na Śląsk zabrać. I po co te kwiaty. Odpowiedziałem, że rocznica jest wybuchu III powstania śląskiego. Ona na to, że jak powstanie to tylko warszawskie. Najwyraźniej cała nasza kilkuletnia opowieść o Ojcach Niepodległości nie trafiła wszędzie tam, gdzie powinna. I to jest zła informacja. Swoją drogą – wyrazy szacunku dla dyrektora Ołdakowskiego – on ze swoim przekazem trafił. Panią Wydawcę co roku spotykam na śpiewankach 1 sierpnia na placu Piłsudskiego.

3. Najpierw zaczął padać deszcz, później zaczęło grzmieć i spadł grad. Nie pamiętam kiedy ostatnio ktoś rzucał we mnie z takim zaangażowaniem małymi kamieniami. Kara to musiała być boska za to, że przez moment rozważaliśmy przyjęcie zaproszenia na grilla, które wystosowali sąsiedzi. Poluzowanie dopiero od poniedziałku.

Obejrzeliśmy na Netfliksie „Into the night”. I to jest zła wiadomość. Pomysł dobry, realizacja słaba. Po czterogodzinnym maratonie Bożena miała słuszne pretensje, że obejrzeliśmy po raz chyba dwudziesty „Drużyny pierścienia”.

8 marca 2015

1. Na kredensie stoi u nas kotek. Złoty. Chiński. Stoi i macha łapką. Ponoć jak macha, to przybywa pieniędzy. Nie jestem do końca o tym przekonany, ale pilnuję, żeby zawsze były na wymianę baterie. Proszę, nie mówcie o tym Robertowi Tekielemu, bo jak się dowie, to mnie zapisze do satanistów, bo kotek – w jego rzeczywistości – na pewno ma coś wspólnego z jakimś demonem.
Od pewnego czasu, w okolicy kredensu słyszałem dziwne dźwięki. Jakby coś kapało. Wydawało mi się, że mi się to wydaje, bo się okazało, że chiński kotek tłukł w łeb aniołka, który był elementem stojącego obok świecznika. Wojna kultur. Chiński plastik versus europejski alabaster. Nierozstrzygnięta wojna kultur.
Tłuczenie w łeb aniołka ograniczało ruch łapki kotka. Znaczy, kotek machał mniej. Machał mniej – istnieje poważne podejrzenie, że gdyby machał bardziej, to pieniędzy by bardziej przybywało. Więc mogę być stratny. Nie ma tego jak sprawdzić. I to jest zła informacja.

2. Szarym Sharanem jechaliśmy do Świerku. Trasą lubelską. Bogu dziękować nie muszę zbyt często tamtędy jeździć. Najpierw dojechaliśmy pod zamkniętą bramę pilnowaną przez policyjny radiowóz, którego załoga z pełna skondensowanej przez nudę energii odesłała nas do właściwego wjazdu. Narodowe Centrum Badań Jądrowych o tej porze roku wygląda dość smutno. W środku trzeba było ubrać fartuch. Postaliśmy chwilę nad reaktorem. Reaktor ma na imię Maria. Jak – na przykład – małżonka redaktora Pereiry. Z tym, że Maria-reaktor jest starsza.
Oprowadzający nas pan profesor tłumaczył, że Maria-reaktor została przerobiona, by móc działać na uboższym paliwie, bo ze starszego – bogatszego dało się zrobić bombę.
Bomby są przereklamowane. Ostatnio, grając w samolocie w Cywilizację, zbombardowałem Moskwę i wcale to nie rozwiązało problemu.
Po wyjściu znad reaktora zmierzyłem się licznikiem Geigera-Müllera. Wyszło, że jedną rękę mam bardziej radioaktywną niż drugą. Niestety nie pamiętam która jest ta bardziej. I to jest zła informacja.
Swoją to właściwie całe to Centrum to mogłaby być mistyfikacja. Jak lądowanie na księżycu. Wiele lat temu grupa naukowców zaczęła udawać, że buduje reaktor. Później, że go zbudowała. Że reaktor działa. Jeżeli ktoś jest zainteresowany scenariuszem – proszę się nie krępować.

3. Oglądamy „House of Cards”. Zasadniczo, dlatego zacząłem płacić za Netflix. Kiedy przyszło co do czego, okazało się, że muszę i tak ściągać tłumaczenia grupy Hatak, bo mojego angielskiego nie staje do wszystkich niuansów.
Przy okazji: na 'motorcade' mówi się u nas 'kolumna', nie 'eskorta'. A G7 spotkałoby się raczej w 'Brandenburgu' niż 'Brandenburgii'.

UWAGA BĘDĄ SPOJLERY!
Wyparłem jak bardzo od międzynarodowej rzeczywistości oderwana była poprzednia seria serialu. Wyparłem, później „Homeland” [IV i V] przyzwyczaił mnie do wrażenia, że twórcy próbują się rzeczywistości trzymać. Więc teraz, kiedy usłyszałem, że problemem jest cena ropy spowodowana zmniejszaniem przez Rosję wydobycia – poplułem ekran, a później sprawdziłem, czy aby odcinka nie reżyserowała Agnieszka Holland.

Po południu, kiedy wracaliśmy zza Wisły, jeden z kolegów zaczął opowiadać o książce, którą kupił na wyprzedaży. „Osobista ochrona Hitlera” – tytuł oddaje treść, ale to ponoć częste wśród książek historycznych. No więc Kolega, po lekturze zachwycał się tym, jak dokładnie planowana była Hitlera ochrona, żeby były warianty na wiele okazji i inne takie. „A BOR tego nie robi” – powiedział podsumowując. Myślałem, że zabiję go śmiechem.

Ostatnio wszyscy się znają na ochronie osobistej. Wszyscy, czyli ja też. Z tym, że moja wiedza bierze się z obserwacji. No więc, gdy zobaczyłem scenę zamachu na Underwooda – pomyślałem: czemu ci agenci tak dziwnie są rozstawieni. Już miałem przyszpanować – zgadując, że zaraz Frank dostanie w łeb jakimś jajkiem. No i nie zgadłem. I to jest zła informacja.