4 maja 2020

1. Długi dzień. I to jest zła informacja. Dzień długi, bo się zaczął w swój przeddzień koło dziesiątej wieczór, kiedy to się dowiedziałem, że rano będzie briefing (ten poświęcony rozpoczęciu budowy Baltic Pipe). Potem był tekst red. Stankiewicza, który nadał nowe znaczenie hasłu „tylko w Onecie”.

Tekst zainicjował serię telefonów. Telefony zaczęły się chwilę po siódmej. Nikomu nie udało się mnie obudzić – udaremniłem to wstając wcześniej. Później był rzeczony briefing – nasza administracja nadała nowe znaczenie temu słowu, kiedyś nazywało się to oświadczenie. Później były kolejne telefony. Aż się okazało, że muszę jechać do Warszawy. Służba nie drużba. Pojechałem, dojechałem, wróciłem. Koło drugiej w nocy. Pozytyw jest taki, że w Warszawie wymieniłem klocki hamulcowe. Złą informacją jest, że tarczom do końca ich życia brakuje po pół milimetra. 

2. Rano zdążyłem zauważyć ładowanie harwestera na podczołgówkę. I przeczytać „Wyborczą”. Mocna rzecz. I nie chodzi mi właściwie o tekst Wojtka Czuchnowskiego, choć fakt, że w procesie egzekwowania zaocznego komingautu, autorów wspiera wieloletni sekretarz zarządu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka profesor Andrzej Rzepliński nie powinien zostać niezauważony. Chodzi mi o komentarz Piotra Stasińskiego. A konkretnie o zdania: Prawnik, który zrobił imponującą karierę, choć mimo biegłości w paragrafach nie powinien był, bo brak mu kwalifikacji etycznych. A zrobił ją nie pomimo wstydliwych zachowań, ale dlatego, że woli je ukryć.
W listopadzie 2014 roku, kiedy Policja zatrzymała w PKW– nielegalnie, jak później orzekł Sąd – dwóch dziennikarzy, Stasiński wzywał, by postawić im cięższy niż naruszenie miru domowego zarzut. Wciąż jest wicenaczelnym „Wyborczej”. I to jest zła informacja. Dobrą, być może jest to, że periodyk ten ma jakiekolwiek znaczenie wyłącznie dla dziadów takich jak ja. Tych, którzy pamiętają, jak ważne to było medium na początku lat dziewięćdziesiątych.
Jeżeli mam być szczery (a ja od dzisiaj chcę być szczery), mam nadzieję, że jak najwięcej czytelników nie będzie wiedzieć o co w tym punkcie chodzi.

3. W Warszawie w JSS Jacek zmienił mi klocki. Zanim mną się zajął, rekonstruował dotyczący prawego kierunkowskazu fragment instalacji elektrycznej w jeepie swojego znajomego. Na placu stał Hilux. Stał na tyle długo, że w skrzyni zdążyło się zebrać parę centymetrów deszczówki. Właściciel mógłby wystąpić o dotację z programu małej retencji.
Do wymiany klocków w A8D2 nie trzeba zdejmować zacisków. Żeby nie to, że następnym razem wymiana klocków, będzie wymagała wymiany tarcz i serwisu zacisków – spokojnie bym mógł sam to zrobić.
Swoją drogą, gdyby kierowcy zajeżdżający mi drogę do Warszawy wiedzieli w jakim stanie mam hamulce, być może nie robili by tego tak radykalnie. Właściciel jeepa zasugerował, żeby następnym razem wywiesić kartkę.
W latach osiemdziesiątych dość popularnym było obserwowanie pojazdów z dużym napisem – brak świateł stop – z tyłu. Kartka – Uwaga, brak hamulców! – winna być umieszczana z przodu. I najlepiej podświetlana niebieskim, migającym światłem.

W Świebodzinie zatrzymał mnie przejazd kolejowy. Pociąg towarowy. Lory – wagony platformy. Puste. Tylko na kilku jechały kontenery. Szlaban zasłaniał wagony, kontenery wyglądały trochę jak z Harrego Pottera.

Kilometr przed domem drogę przecięła mi dzicza rodzina. Odyniec, locha i warchlaki będące zresztą jeszcze pasiakami. Dawno temu przejrzałem myśliwych – generalnie chodzi im o to, żeby się przebrać w zielone ubranka i gdzieś w lesie się upić bez żon. Przy okazji nadając dziwne nazwy wszystkiemu, co się rusza w zasięgu ich wzroku.
W każdym razie dzicza rodzina wlazła mi przed zderzak z podobną dezynwolturą jak – kilka godzin wcześniej – ciężarówka z napisem Waldek-Trans. Swoją drogą, o ile zwykle uważam rebranding za sposób na wyprowadzanie kasy, to są przypadki, kiedy zmiany społeczne nadają nazwie nowe znaczenie i jej zmiana nabiera sensu.
Już miałem ruszać, kiedy z krzaków wypadł ostatni pasiasty warchlak. Przypominał trochę świnkę morską. Z pięć razy większą. Na dłuższych nóżkach. I w paski.

Kawałek za dzikami spotkałem lisa. Szedł wzdłuż drogi. Nawet się na mnie nie obejrzał. I to jest zła informacja, bo mam się za kogoś na tyle ważnego, że byle lis nie powinien mnie ignorować.

4 lutego 2016

1. Obudziłem się bez żadnego powodu o piątej rano. Przemęczyłem się do ósmej. Poszedłem na pocztę. Do apteki. Po bułki. Wróciłem do domu i poczułem, że mógłbym pójść spać. Nie mogłem. I to jest zła informacja.

2. Bożena podrzuciła mnie na Wiejską, skąd z Druhem Podsekretarzem i Bardzo Ważnym Dyrektorem pojechaliśmy na lotnisko. Tradycyjnie panowie przy szlabanie nie mogli znaleźć wszystkich nazwisk na liście, ale tradycyjnie się udało.

W samolocie podano pączki i kanapki. Najpierw pączki. Do Krakowa leci się tak krótko, że człowiek nie zdąży nawet dobrze się na fotelu usadowić. Za to na Balicach zawsze jest ładnie. Na Okęciu jest wizualny bałagan. Na Balicach – spokój. I nie wynika to wcale z braku ruchu.

Wsiedliśmy do aut i pojechali do Lubnia.

Po drodze z Druhem Podsekretarzem zastanawialiśmy się, jak będzie wyglądać pikieta KOD-u. A konkretnie – kto w niej będzie brać udział. Wyszło nam, że jakaś asystentka Róży Thun [und Hohenstein], dwóch współpracowników „Gazety w Krakowie” i do tego może ze ktoś z okolic „Tygodnika Powszechnego”.

Dojeżdżając właściwie nie zauważyliśmy pikiety. Rozrosła się dopiero w medialnych relacjach. Mistrzem świata w rozrastaniu był fotograf z Gazety, który wyczekał aż do szkoły iść będą dzieci i bardzo zgrabnie nacisnął, później zdjęcie trafiło do serwisu podpisane: demonstracja KOD-u.
Gazeta ma z normalną gazetą coraz mniej wspólnego. I to jest zła informacja.

Nie rozumiem dlaczego Wojtek Czuchnowski wychodząc z telewizyjnego studia nie ogłosił, że w ramach protestu przeciwko „zawłaszczeniu publicznej telewizji” Gazeta zawiesza stosowanie zasad zawodowej etyki. Mam wrażenie, że by było uczciwiej.

3. Później przejeżdżaliśmy przez Lasek i Trute. Mamy tam rodzinę u której byliśmy kiedyś w wakacje ponad 30 lat temu. Po raz pierwszy wtedy obserwowałem picie w kółko z jednego kieliszka. Rytuał ten zrobił na mnie niezapomniane wrażenie.

Ostatnio wciąż opowiadam o tym, że mam również góralskie korzenie. A nic nie robię, żeby się czegoś o nich więcej dowiedzieć. I to jest zła informacja.

Słowo „dudaski” okazało się nie być rzeczownikiem w mianowniku liczby mnogiej, tylko przymiotnikiem w mianowniku liczby pojedynczej. Człowiek uczy się całe życie.

23 maja 2015

1. No więc wciąż trwa cisza. Więc nie mogę napisać reportażu życia z 24 (+3,5) godzin podróży przez Polskę. I to jest zła informacja.

2. Zostałem bohaterem tekstu redaktora Czuchnowskiego. Plus osiem do fejmu. Jeżeli się okaże, że tekst był również w papierze – plus dwanaście.
Jeżeli tekst przeczyta się niezbyt dokładnie można odnieść wrażenie, że jestem młodym działaczem krakowskiego PiS-u.

Mój były kolega Skoczylas opowiadał anegdotę, że kiedy dnia pewnego Правда napisała, że w jakimś mieście obwodowy komitet partii mieści się przy alei Marksa, to przez noc przeniesiono go z alei Lenina na aleję Marksa, bo przecież Правда się nie może pomylić.
Pozostaje mi więc szybkie wpisanie się do krakowskiego PiS-u najlepiej od razu z 15 -letnim stażem.

Redaktora Czuchnowskiego znam osobiście od 11 grudnia 1991 roku. Od pożaru Krakowskiej Filharmonii. Otóż było tak, że wyszedłem ze szkoły, usłyszałem, że płonie Filharmonia, zacząłem ten pożar fotografować, podszedł do mnie red. Czuchnowski, zapytał, czy bym chciał te zdjęcia opublikować w gazecie, wsiadłem w taksówkę, pojechałem do domu, wywołałem film, zrobiłem odbitki, wsiadłem w taksówkę, pojechałem do drukarni na aleję Pokoju, nie bez kłopotów wbiłem się do środka, znalazłem red. Czuchnowskiego, pokazuje mi zdjęcia, a on na to, że już nie są potrzebne. Zostałem więc z tymi zdjęciami, jak Himilsbach z angielskim.
W każdym razie red. Czuchnowskiemu powinienem być wdzięczny, bo utwierdził mnie wtedy w przekonaniu, że świat nie jest tak fajny, jak się może wydawać.

Redaktor Czuchnowski w perfidny sposób zmanipulował moje napisane na 3neg słowa. Ja napisałem, że „Konferansjer mnie excusez le mot – wkurwiał”, w artykule ostatnie słowo zostało sprowadzone do „wkur…’. Uważam, że ta podła manipulacja miała na celu uderzenie w moją osobę. Jeżeli coś piszę, że co mnie wkurwia, to znaczy, że nie chcę tego opisać innymi słowami. Zamiana części wkuwu w trzy kropki robi ze mnie osobę nieprzekonaną do własnych sądów.Czyli niewiarygodną. I to jest zła informacja. Rozważam kroki prawne. Gdyby ktoś z czytających prawników był zainteresowany – zapraszam do kontaktu.

Redaktor Czuchnowski wyciągnął mojego tweeta ze zdjęciem roznegliżowanego komedianta Karolaka. Dobrze, bo chciałem się z jego umieszczenia tłumaczyć panu Buczkowi, którego oburzył.

Tłumaczenie jest proste, ale wrócę do niego, kiedy cisza wyborcza się skończy.

3. Przez większość dnia jeździłem autobusem, którego kierowcy wierzyli w nawigację nie bardzo potrafiąc się nią posługiwać. No i muszę stwierdzić, że drogi w interiorze mamy kiepskie. Takie, jak w latach 90. i to jest zła informacja.  

16 marca 2015

1. Wystarczył jeden apel do red. Rymanowskiego i już miejsce posta Szejnfelda zajął pan Protasiewicz. I niech ktoś powie, że nie jestem opiniotwórczy.

Pojawił się też prof. Nałęcz wystylizowany na Sony'ego z Miami Vice.

W programie najlepsze były utarczki Sony-Nałęcz vs cerise-pink-V-neck-sweater-Czarzasty. Spięcia Sony-Nałęcz vs (nie mogę sobie darować) Breivik miały mniej finezji. Za to kończyły się liczeniem. Prof. Nałęcz to jednak inna waga.
Wybitnie zniesmaczył mnie minister Sawicki. Najpierw pomyślałem, że to dobrze, że występuje. Że więcej ludzi zobaczy z kim mamy do czynienia. Ale szybko do mnie dotarło, że elektorat pana ministra raczej TVN24 nie ogląda. Więc z mojego niesmaku nie było żadnego pożytku. I to jest zła informacja.

2. Tematy „Kawy na ławę” i „Loży prasowej” przypomniały mi tekst, które red. Czuchnowski napisał w grudniu 1999 roku, czyli w czasie, kiedy jeszcze się tak nie brzydził ubeckimi kwitami, jak dziś. Red. Czuchnowskiego poznałem 11 grudnia 1991 r., więc pamiętam go z czasów, kiedy był innym człowiekiem. A może takim samym, tylko okoliczności, w których funkcjonował były inne. Nie wiem. Są dwie szkoły. Jedna mówi, że ludzie się nie zmieniają. Wolę tę drugą.
O okolicznościach poznania red. Czuchnowskiego napiszę kiedy indziej.
Otóż w grudniu 1999 roku napisał był on o „Sprawie obiektowej Urna 89” – czyli o operacji Służby Bezpieczeństwa, która się zająć wyborami w 1989 r.
Przez te kilkanaście lat, które upłynęły od czasu, kiedy przeczytałem ten tekst pamiętałem jedno. Że na spotkania z kandydatami OKP, SB wysyłała swoich agentów i funkcjonariuszy. Mieli tam zadawać niewygodne pytania. Na przykład o stosunek do aborcji.
Mija powoli 26 lat od tego czasu. Służby Bezpieczeństwa już nie ma. A metody jakby zostały.
I to jest zła informacja.

3. „Newsweek” przeszedł sam siebie. Duda się zapisał do Unii Wolności, bo jego teść jest Żydem-polakożercą.
Redaktor Lis łamie kolejną konwencję. Po tym, kiedy poważnego informacyjnego tygodnika informacyjny wypełnił treściami typu „yollow”, teraz do – bądź co bądź mejnstrimu –zaciąga retorykę z fanzinów spod znaku hakenkreutza.

Ja tam osobiście nie mam nic przeciwko grzebaniu ludziom w metrykach. Ale wolałbym, żeby to miało jakąś logikę. Tu nie ma. I to jest zła informacja.

Jakoś jestem w stanie sobie wyobrazić skąd takie wzmożenie u red. Lisa. Nie rozumiem jego pracowników. Jeżeli wszystko będzie szło w takim kierunku, to za jakieś trzy tygodnie uzbroi ich i wyśle na ulicę w celu ustrzelenia kandydata PiS.

Tu link do tekstu red. Czuchnowskiego. Czytając go część (młodsza) tzw. „prawicy” się może zdziwić. Mam nadzieję, że nikt nie podrzuci go do „Gazety” – bo jeszcze ktoś przeczyta i Wojtka wyrzucą. A wtedy już chyba nigdzie nie znajdzie pracy.
http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/2310060,urna-z-agentami,id,t.html

1 lutego 2015

1. Dawno temu Bożena przywiozła mi z Czech chiński zegar ścienny z Matką Boską. 

Przez większość czasu był wyłączony ale parę dni temu coś mnie naszło i go uruchomiłem. Niestety od siódmej do dwudziestej trzeciej, o pełnej godzinie, ze skrzeczącego głośnika wygrywał najpierw Big Bena, a później melodyjkę. Jedną z kilku. 

Rozpoznałem wśród nich tę z „Blaszanego bębenka”, choć nie było łatwo, bo głośniczek skrzeczy potwornie.
No więc kiedy, koło czwartej kładłem się spać, mając świadomość, że zegar zaraz zacznie skrzeczeć udało mi się (nie bardzo wiem jak) to skrzeczenie wyłączyć.
W związku z tym spaliśmy do południa.
Przegrzebując telewizyjne kanały trafiłem na drugą połowę filmu „Exodus”. Paul Newman jako żydowski bojownik walczy o izraelskie państwo najpierw z Brytyjczykami, później ze sterowanymi przez byłych faszystów Palestyńczykami.
O tym, że Niemcy pozostawili niezatarty po sobie ślad na Bliskim Wschodzie pisał kolega Jakub nie tak dawno temu we „Wproście”.
Była w filmie jedna niezła scena. Pod oblężony żydowski sierociniec podjeżdża kilkanaście ciężarówek. W nocy. Ktoś tam pyta dowódcę odsieczy – skąd ich aż tylu? Ten odpowiada, że tylko dwóch na samochód, ale wrażenie robią odpowiednie.
Napisałbym „Żydy pany” ale mało kto złapie ten wysofistykowany dowcip. I to jest zła informacja.

2. Oglądałem samą końcówkę „Śniadania mistrzów”. Nie wiem skąd Meller bierze energię do rozmawiania z tymi głupkami.
Artysta Mleczko oddawał Krym Rosji. Sekundował mu w tym taki łysy pisarz, który znany jest ze związku z aktorką, która wynajmuje mieszkanie koledze Zbroi. Był jeszcze muzyk rockowy od „Nie wierzę politykom”, ale od muzyków rockowych w tym wieku trudno wymagać jasności umysłu. Jedyny z gości, który był się dystansował od towarzystwa to pisarz Żulczyk. A jeżeli Żulczyk wychodzi na najrozsądniejszego gościa, to łatwo sobie wyobrazić co się tam działo. I to nie jest dobra informacja.

3. Polskie Stronnictwo Ludowe wystawi swojego kandydata w wyborach prezydenckich. Będzie to Honorowy Obywatel Pińczowa, pan Jarubas.
Nazwa Pińczów kojarzy mi się z grą w brydża. Ś.p. prof. Eminowicz zwykł mawiać „w Pińczowie dnieje”, gdy ktoś się zbyt długo zastanawiał.

W „Faktach po Faktach” kandydaturę pana Jarubasa komentował pan Protasiewicz. Trzeźwy. Pan Protasiewicz powinien jak najdłużej być na antenie. Nie robi wtedy głupot.

Przeczytałem, że Hienę Roku 2014 dostali Stasiński z Czuchnowskim. I jak temu pierwszemu należy się ona jak psu kość, to Czuchnowskiemu – nie. Czuchnowski ostatnio się parę razy zachował. I zrobił to „na łamach” przeciw sporej części swoich kolegów i czytelników.

SDP ma jakiś problem. Z jednej strony nie przyjmują Pereiry, z drugiej – zaliczają taką wtopę. Najgorsze, że osłabia to wydźwięk „Hieny” dla Stasińskiego. A to bardzo zła informacja.

19 listopada 2014

1. Ta przykra sytuacja, kiedy budzisz się o czwartej z narastającym bólem głowy. Po godzinie męczenia się w łóżku wstajesz. Łazisz bez sensu po domu. Siedzisz godzinę w wannie, niby coś czytasz, ale konkretnego nic nie możesz zrobić. W końcu przychodzi dziewiąta, o której wstałbyś normalnie i nagle się okazuje, że właściwie to mógłbyś zasnąć. Mógłbyś? Właściwie zasypiasz. A tu już się nie da. I to jest zła informacja.
Moja ulubiona poseł Platformy, pani Ligia Krajewska wrzuciła na Twittera link do tekstu prof. Niesiołowskiego. Tekstu pod wiele mówiącym tytułem „Nagonka”. Lektura przypomniała mi rysunek Andrzeja Mleczki. Nie jestem specjalnym wielbicielem rysunków pana Andrzeja. Ale czasem mi się jakiś przypomni. Tym razem ten, na którym jakiś pan trzymaną jedną ręką lornetkę przykłada do oczu. To, co widzi komentuje z oburzeniem: zboczeńcy. Drugą rękę wsadza w spodnie.

2. Dalej nie działał system sprzedaży biletów PKP. Ktoś był świadkiem tego, jak konduktorom w pociągu skończyły się bloczki z biletami. Wieczorem jeszcze była jakaś inna awaria, która z kolei zatrzymała ileś tam pociągów w polu. Albo na stacjach.
Ale to mnie jakoś niespecjalnie martwi. Bo decydując się dziś na korzystanie z usług PKP Intercity trzeba być na coś takiego przygotowanym. No i złą wiadomością jest chyba, że mnie to nie martwi.

Żal mi jakoś panów sędziów z PKW. Choć właściwie wcale mi ich nie żal. Tylko wydaje mi się, że sprowadzanie całego problemu do nich nie ma sensu.

Ponabijam się więc z Pendolino. No bo mi się przypomniał dowcip o warszawskim menedżerze, który poczuł się wypalony, więc pojechał na Warmię na ryby. Na tej Warmii znalazł chłopa z łódką. Chłop najpierw nie chciał, ale odpowiednio opłacony popłynął z wypalonym menedżerem na środek jeziora. Menedżer zaczął łowić. Łowi, łowi i w końcu złowił. Chłop pomógł z podbierakiem. Okazało się że wyciągnęli złotą rybkę. Rybka, jak to rybka. Za wolność zaproponowała trzy życzenia. Menedżer widząc nadzieję w oczach chłopa wynegocjował po trzy na głowę. Chłop się od razu nakręcił. Pyta, czy może pierwszy, że bardzo prosi, żeby mógł pierwszy, że pierwszy. Menedżer się bez problemu zgodził.
Chłop do rybki: Widziałem kiedyś w telewizji takiego człowieka, któremu tak ręka migotała. I ja bym bardzo chciał, żeby mnie też ta ręka migotała.
Rybka machnęła ogonkiem i chłopu ręka zaczęła migotać.
Chłop patrzył jak urzeczony na migoczącą rękę. Patrzy na drugą i poprosił rybkę, żeby druga ręka mu też tak migotała. Więc rybka machnęła ogonkiem i druga ręka zaczęła migotać.
Chłop zadowolony ze swoich migoczących rąk pomyślał chwilę i poprosił: cały bym chciał tak migotać.
Rybka machnęła ogonkiem i chłop cały zaczął migotać. Był tym zachwycony.
Wprost promieniał migoczącym szczęściem.
Przyszła kolej na menedżera. Zaczął od firmy. Produkującej coś, co raczej zawsze będzie potrzebne, Z obrotami na poziomie 50 milionów. Z zamówieniami z różnych części świata. Z ustabilizowaną kadrą. Działającą tak, żeby właściciel nie miał zbyt wielu obowiązków.
Drugim życzeniem była kochająca żona. Inteligentna, wykształcona, spełniająca się w domu. Zdrowa, z dobrymi genami.
Na trzecie na wszelki wypadek dwadzieścia milionów dolarów na koncie w Szwajcarskim banku.
Kiedy skończył i wypuścił rybkę, migoczący chłop popatrzył na swoje migoczące ręce i westchnął: chyba żem dał dupy.
[Dla tych, którzy nie zrozumieli: złota rybka to fundusze europejskie. Chłop to my. Migotanie to Pendolino. No i jeszcze do nas nie dotarło co zrobiliśmy]

3. Najpierw się pojawiły w sieci opinie różnych informatyków o systemie wyborczym, że jest dziurawy jak sito, że byle jak napisany, że jest podatny na ataki, że średnio rozgarnięty licealista bez specjalnych kłopotów będzie mógł się włamać i coś z wynikami zmajstrować.
Później pojawił się w sieci adres strony na serwerze Krajowego Biura Wyborczego z czymś, co wyglądało na program do obliczania liczby głosów. Wieczorem w TVP Kielce dr Witold Sokała opisał jak jednemu z jego znajomych udało się włamać do systemu PKW, dopisywać głosy, odejmować je. Zmienić nazwisko zwycięzcy.

Z dr. Sokałą pracowałem przed dwudziestu paru laty w „Gazecie Krakowskiej”. Jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Kieleckiego, doradcą MSZ, coś tam robi w PAN. Można oczywiście założyć, że zwariował lub postanowił na stare lata zrobić karierę za cenę wszelką. Ale dlaczego mamy to zakładać, skoro rozmowę z nim wyemitowała publiczna telewizja. To, że oddział? Że w Kielcach? Dlaczego by tam miały obowiązywać inne standardy niż na Woro?
Chwilę później okazało się, że ktoś się włamał na stronę PKW. Nie związaną z wyborami ale wyciągnął loginy i hasła pracowników. A większość ludzi nie myśli o tym, żeby do każdego serwera mieć inny login czy hasło. Więc zaistniało poważne podejrzenie, że i tu tak mogło być.
Właściwie nie wiem po co to opisuję.
W każdym razie wieczorem na Twitterze powstała grupa, która postanowiła prowadzić ludzi na ulice. Aktywny był pewien redaktor z TV Republika. Dziennikarze z innych stacji sugerowali mu, że jednak misja mediów polega na czymś innym, on odpowiadał, że reżimowcy nie będą go uczyć o misji mediów (upraszczam tę dyskusję oczywiście).
Przy okazji poinformował, że rano będzie rozmawiał na antenie z dr. Sokałą. Zrobił błąd w nazwisku. I właściwie było bardzo zabawne.
Smutne jest, że pamiętam jak przed prawie 25 laty młodzi, wywodzący się z opozycji dziennikarze mieli problemy podczas relacjonowania zadym. Trudno się im było opanować przed porzuceniem kamer, mikrofonów, i rzucaniem kamieniami w policję, której zdarzało się mieć jeszcze na tarczach napis milicja. Pamiętam kopiącego radiowóz redaktora Czuchnowskiego. Nie dość, że pamiętam, to mam zdjęcie jak się z policją szarpie. Tłumaczył się potem bardzo podobnie do redaktora z TV Republika.
Dobrze, że przez te 25 lat przynajmniej moda się nieco zmieniła.