16 sierpnia 2021

1. Wstałem, odleżałem swoje w wannie i udałem się po nadredaktora Muchę. Złą informacją jest, że nie zjadłem śniadania. Z rzeczonym udaliśmy się do Mordoru. W Mordzorze przeżyłem mordorowe poszukiwanie miejsca parkingowego. Średnio skutecznie. Na koniec się okazało, że mój nowy pracodawca dysponuje miejscami w parkingu podziemnym. Parkingu w przeciwfazie do tych przed budynkiem – zupełnie pustym. 

2. Śniadania nie zjadł również nadredaktor Mucha. Udaliśmy się więc z Mordoru do Beirutu. Nadredaktor zjadł hummus z chrzanem, moi haloumiburgera. Nie byliśmy jakoś specjalnie usatysfakcjonowani, więc przeszliśmy na Wilczą by zjeść po Pho. Tam się na chwilę rozstaliśmy. Wróciłem do domu, żeby się spakować. Skutecznie. 
Znowu się pojechałem po nadredaktora Muchę i razem się udaliśmy na rozmowy na szczycie. Złą informacją jest, że nie pamiętam, czy osoba, z którą rozmawialiśmy życzy sobie występować w Negatywach, więc – na wszelki wypadek – pominę nazwisko. 
Później, po rozstaniu z Nadredaktorem udałem się na kolejne rozmowy na szczycie. Tym razem – zgodnie z precedencją – szczycie wyższym. Skoro poprzednie nazwisko pominąłem. To pominę też. 

3. Ruszyłem do Rokitnicy. Jeszcze w Warszawie dorwała mnie burza. Zlało mnie, gdy tankowałem na byłym Orlenie przy Łopuszańskiej. Potem lało jeszcze bardziej. Zjechałem na MOP koło zjazdu na Grodzisk. I czekając na to, aż przejdzie zajmowałem się Gazetą, w której: protest gorzowskich ratowników medycznych, bukszpanową ćmę, budowę Miejskiego Centrum Kultury w Gorzowie i o tym, gdzie mogła się dziać akcja „Szatana z siódmej klasy”.
Deszcz przeszedł. Jechało się nieźle. LPG na autostradzie tańsze niż przy świebodzińskim Tesco. 

Prawie dojechałem do domu. Zatrzymały mnie w Świebodzinie rogatki przejazdu kolejowego. Trzymały chwilę. Przejechał towarowy. Dziwne wagony DB ciągnięte przez polski elektrowóz. Po pół godzinie stania zawróciłem i przejechałem objazdem koło Policji i Straży pożarnej. Ciekawe, czy gdybym się nie zdecydował na objazd, czy dalej bym tam stał. Nie wiem. I to jest zła informacja. 

Kiedy podjechałem do bramy, z wiejskiej ciemności wyszedł Kocio. Konkretnie od strony dębów posadzonych z okazji urodzin Führera. Wszedł do domu. Pokręcił się chwilę i poszedł. Rudzi nie ma. Kocięcia nie ma od wczoraj. Rudzia rano wpadła zjeść. 

 

15 sierpnia 2021

1. U Rymanowskiego, Czarzasty powiedział coś, że wszystkim odwrócony dobrozmianowcom trzeba pamiętać ostatnich sześć lat. Jemu toutes proportions gardées pamiętamy siedem: 1983–1990. Dyskusja o Gowinie. Jak Prezydent mógł go tak potraktować. Zdarza mi się ostatnio podchodzić z rezerwą do zachowań Głowy Państwa. To jednak rozumiem. Gowin skończy jako kolejny Kazimierz Marcinkiewicz – cotygodniowy gość Moniki Olejnik do walenia w PiS. Nie przeszkodzą mu w tym nawet występy u Hołowni, w Polsce 2050. 
Przez moment oglądałem Kawę na ławę. Odbiłem się, gdyż nie szło oglądać. Jeszcze chwila i przestanę oglądać cokolwiek. I to jest zła informacja, bo jednak powinni się cokolwiek oglądać. 

2. Pod Zachętę zawiózł mnie Davit. Nie jest raczej chrześcijańskie imię. Toyotą, która dość nachalnie się dopominała zapięcia pasów. Mamy prawdopodobnie jeden z lepszych na świecie ceremoniałów wojskowych. W uroczystościach brała udział grupka amerykańskich żołnierzy. Jeden chyba nawet mial gwiazdkę. Znaczy generał. Jakoś nie wyjechali do Rumunii. 
W Pałacu podano bardzo dobre risotto z kurkami. Następnym razem spróbuję przyjść z menażką. Przez te kurki dotarło do mnie, że w tym roku tylko raz byłem na grzybach. I to jest zła informacja.
Do domu dostarczony zostałem czerwonym Yarisem. Opowieść, że sekretarzem stanu zostaje się, by mieć kierowcę i by być wożonym czarnym samochodem klasy średniej najwyraźniej nie tyczy wszystkich.
W domu zdemontowałem łóżko. Działanie niby pozbawione sensu, gdyż na zdemontowanym łóżku miałem spać. Prześpię się na leżącym na ziemi materacu. Jak w liceum. Będzie super. Łóżko ma jechać do Łodzi. Jeszcze go tam nie było. 

3. W jutrzejszej Gazecie o rodzicach z gminy Santok, którym nie pasuje plan likwidacji przedszkolnych kuchni. O tym, że paraolimpijczycy dostaną wyrównanie. Wcześniej pisaliśmy o tym, że Urząd Marszałkowski wypłacił premie olimpijczykom i paraolimpijczykom. Tym pierwszym po 10 tysięcy. Tym drugim po 5 tysięcy. Tłumacząc, że tych drugich jest zbyt wielu. Jak co numer – o remontach gorzowskich ulic. No i o tym, że rośnie liczba zakażonych. I nie chodzi, że jest coraz więcej chorych, tylko, że ich coraz szybciej przybywa.

Byłem w Krakenie z państwem redaktorostwem Pawlak-Muchostwem. Stalker wciąż na wakacjach, ale i tak koło 23:00 wyciągnięto spod nas krzesła.
Wcześniej, przez chwilę słuchałem debaty o wolności mediów w TVN24. Ktoś powinien to nagrać i za jakiś czas puścić gościom, żeby usłyszeli, co mówili. Złą informacją jest, że większość by nie zauważyła problemu. 

Tymczasem w Rokitnicy Rudzia wprowadziła się z Kocięciem na piętro. 

 

17 lipca 2021

1. Cały dzień słuchałem o klikach – w znaczeniu innym niż przedstawiciele pewnych środowisk, użytkownikach, odsłonach, kontencie, princie, agregowaniu, i innych słowach, które już zdążyłem zapomnieć. Ja tam pamiętam ołów. Metrampaży, zecerów, różnicę między kreską a siatką. Szczotki. Czasy, kiedy tekst przed drukiem czytało z siedem osób. Dla młodzieńców pokazujących w powerpoincie tabelki z excela muszę być starszy niż węgiel. 

2. Nadredaktor Mucha wysiadając z Ubera na Hożej (róg z Poznańską) rozejrzawszy się wkoło, powiedział, że całkiem tu parysko. Poznańska pełna ludzi. Ogródki pełne. Chodniki pełne. Posiedzieliśmy chwilę w Krakenie. Chwilę, bo Nadredaktor szedł się spotkać z przedstawicielami mniejszości narodowych. Portugalskiej i tej drugiej, co to trudno ją nazywać mniejszością. Zamykano witrynę. Naprzeciw Krakena mieszka człowiek, który twierdzi, że mu Kraken przeszkadza spać. I wzywa Policję. I inne służby. Przez 23. zamykają więc witryny, gonią ludzi z ogródka, później ochroniarz Sławek wywiera presję, by siedziano cicho. I jest to straszny pech. Bo Kraken (z Beirutem) to jedyne w okolicy miejsce, które ma taki problem. My, naprzeciw okien mamy Warkę, która jest teraz Okocimiem i coś, co było kiedyś Koko&Royem, No i tam ogródki funkcjonują dopóki się z naturalnych przyczyn nie zamkną. Mieszkanie w mieście wiąże się z pewnymi niedogodnościami. Ale to jakby się obrażać na to, że tramwaj jeździ. Albo samoloty startują, gdy się kupiło dom przy lotnisku. Jest wpół do pierwszej, w Warce, która jest teraz Okocimiem przyśpiewuje grupa zagranicznych kibiców. Cóż, nie ma obowiązku mieszkania w mieście. Można się zawsze wynieść na wieś. Ale, gdy się jest excusez le mot zjebem, wtedy się człowiek oburza, że pies szczeka, kogut pieje. Albo latają pszczoły. 

3. Kocio się aklimatyzuje. Powoli. Na razie przestał protestować. 

 

4 czerwca 2021

1. Wczoraj wyglądało na to, że w końcu przyszła wiosna. Dziś znowu było ciemno, zimno i mokro. Może nie tak znowu zimno ale słonecznego światła było cztery razy mniej niż wczoraj. 

Zostałem felietonistą „Dziennika Polskiego”. Muszę przyznać, że Wojtek Mucha wykazał się w tym przypadku sporą odwagą. 

2. Paczkomat wymógł wizytę jazdę do Świebodzina. Tośka po zwiedzeniu Lidla wyszła zadziwiona. W Berlinie człowiek z maseczką pod nosem natychmiast by był ze sklepu wyproszony. A bez maseczki? No i oni wszyscy muszą nosić FFP3. Opowiedziała przy okazji zasłyszaną historię, że niemieckie media prawie nie piszą o przypadkach łamania ograniczeń, żeby tego rodzaju zachowań nie promować. 
W Rossmanie, niedaleko półki z wibratorami leżą komunijne guest books (hand made in Europe), za 16,99. 

Odsłuchałem piąte przez dziesiąte poranne „Jeden na jeden”. Donald Tusk powiedział Agacie Adamek, że podejmował również niemądre decyzje. Trudno się nie zgodzić. 

3. Obejrzeliśmy grupowo dwa pierwsze odcinki „Lisey's Story”. Bardzo ładne obrazki. Historia – jeszcze nie wiem. Jak na razie – bardziej się mojej osobie podobał „Outsider”. Z godzinę po tym, jak skończyliśmy oglądać, Stephen King napisał na Twitterze, że „LISEY'S STORY is now streaming on Apple+”. Strasznie jesteśmy światowi. 

 

2 maja 2021

1. Niedzielne cytaty: 
–Morawiecki jest nuworyszem, który musi płacić wpisowe – Leszczyna.
–Byliśmy wszyscy, postępowi Polacy, dumni – Kamiński (Michał) (o Biedroniu w PE)
Tomasza Lisa potępiającego ataki na dzieci cytował już nie będę. 
Kolejny dzień najważniejszym problemem Polski jest to, że Wojtek Mucha został naczelnym „Krakowskiej”. Swoją drogą mam wrażenie, że wszyscy, którzy bezwiednie powtarzają, że niemiecki właściciel Polska Press gwarantował niezależność gazet, zapomnieli o tym, że „Wakacje z agentem” to nie tylko „Życie”, to też „Dziennik Bałtycki” – gdzie po tekście wyleciał naczelny. 
Franz Hirtreiter napisał później z Pasawy, w liście do Aleksandra Kwaśniewskiego: „zamiarem naszym jest zapewnienie możliwości redagowania polskich gazet przez polskich dziennikarzy oraz to, aby zagraniczni właściciele nie wywierali wpływu na polską prasę. Sprawa »Dziennika Bałtyckiego« zmusza nas do przemyślenia tej zasady.” 

2. Kocio nocował poza domem. Wrócił brudny i zmoknięty. Trzeba go będzie zawieźć do weterynarza, by ten go posmarował antykleszczowo, gdyż kleszcze zaczęły się w Kocia wgryzać. Nie tylko łażą mu we futrze. 

3. Obejrzeliśmy na Amazonie „Bez skrupułów Toma Clancy'ego”. Robienie takich filmów powinno być zabronione. 
Pamiętam miny dwojga zdecydowanie demokratycznych pracowników Departamentu Stanu, którym powiedziałem, że lubię Clancy'ego. 
Literatura dla rednecków. Filmowana w ten sposób uchroni następne pokolenia od sięgania po książki o Jacku Ryanie. 

Dziś za to zabraliśmy się za ósmą serię „Homeland”. Należę do mniejszości, która wyżej niż części z Brodym woli serie pakistańską i berlińską. W najnowszej znowu jest Pakistan i Afganistan. I dobrze to wygląda. 
Zapytałem kiedyś o „Homeland” ambasadora Mulla. O pakistańską serię. Odesłał mnie do recenzji, w której były pracownik CIA napisał, że w serialu praca agencji jest pokazana świetnie. Wszystko mu pasowało. Poza jednym – choroba psychiczna jednak przekreśla w tej firmie karierę. 

Jest zimno i pada. 

 

16 lutego 2021

 

Jeden pozytyw przebił dziś wszystkie negatywy. 

Więc wyjątkowo, poza tą jedną, będą dobre informacje.
1. Zalogowałem się do cyfrowego urzędu skarbowego (czy jak się to tam nazywa), zaakceptowałem PIT i zapłaciłem podatek. Później przeczytałem, że portal nie działa, nie da się zalogować i są błędy. Chyba to była informacja z DGP. Na pewno dobrze się klikała, a połowa narodu (aktywnej politycznie części) po raz kolejny ucieszyło się dowodem na to, że Państwo PiS nie działa. 

2. SANEPID działa. I jest pomocny. Wymyślono jak to zrobić, że mi zrobić test. SANEPID nie mógł mnie na test skierować, a nie miałem kontaktu z lekarzem POZ, który to powinien wystawić skierowanie. Trafiłem do Nocnej i Świątecznej Opieki Zdrowotnej. I nie musiałem stać trzech godzin w kolejce na mrozie – po tym jak odstałem 40 minut, dowiedziałem się, że się mogę umówić telefonicznie. No i się umówiłem. 

3. W szpitalu spędziłem trzy godziny, bo czekaliśmy na wyniki krwi. Całkiem znośne wyniki. Przynajmniej zbliżyłem się do końca „Miasta noży” Wojtka Muchy. Znowu się pojawiła ulica Retoryki, norymberskie tramwaje, które jeździły po Krakowie od 1989 roku, w 1997 roku trudno nazywać „zwiezionymi niedawno”. Ale co tam. Ważne, że pojawia się postać barmana z Free Pubu. Wszystkich wtenczas znałem. Żaden mojej osobie do tej postaci nie pasuje. 

9 stycznia 2021

 

1. Śniło mi się, że czekam w kolejce do wojskowego dentysty. Jednostka była gdzieś przy Wołoskiej. Czekam razem z grupą żołnierzy i widzę, że są przerażeni. Zza drzwi słychać pisk wiertarki. Zęby mnie bolą ale coraz bardziej nie chcę tam być. Przerażenie żołnierzy powoli przechodzi na mnie. Z tego strachu tak mi ciśnienie skoczyło, że aż się obudziłem. Rano. A umówiliśmy się, że będziemy świętować sobotę przez spanie do południa. 
Muszę przyznać, że to w związku z dentystą zacząłem sobie uświadamiać własną śmiertelność. Lat temu ponad dwadzieścia usłyszałem, że człowiek nie powinien żyć dłużej niż lat czterdzieści. Tak został zaplanowany. Gdyby było inaczej – zmieniałby zęby więcej razy. Tak jak robią to gatunki planowane długowieczniej. 
Dziś ludzkość dysponuje techniką, która rozwiązuje ten problem. Niestety nie jest ona tania. Można sobie zaordynować nowy garnitur zębów, zapłacić za to kilkuletnie zarobki i zaraz po wyjściu z kliniki dostać w łeb źle umocowaną dachówką. I jedyny pożytek z tego może być taki, że o ile człowieka nie skremują – za tysiące lat jakiś archeolog stwierdzi, że ludzkość w XXI wieku potrafiła implantować sztuczne zęby. Z drugiej strony można później z nowymi zębami przeżyć pół wieku. Problemy pierwszego świata są czasem bardzo dotkliwe. I to jest zła informacja. 

2. Pan Kocio jest chory. Nie leży w łóżeczku. Kucał czterema nogami na kanapie. Kiedy wstałem, zupełnie się tym nie zainteresował. Otworzył niechętnie oko, gdy metr od niego, mocno hałaśliwym odkurzaczem czyściłem kominek. 
Bożena wywarła presję. Pojechaliśmy do Świebodzina do weterynarza. Przyjął nas świetnie mówiący po polsku Ukrainiec. Kocio ma gorączkę. Coś słychać w oskrzelach. Do tego oszczędza tylną lewą nogę. Dostał antybiotyk i niesterydowy przeciwzapalny. Doktor-Ukrainiec-Weterynarz zwracał się do Kocia per dziecko. Na koniec wyraził ubolewanie, że nie będziemy mogli go wieczorem wypuszczać. No i zaprosił w niedzielę na zastrzyk. Do Sulechowa. Na dziesiątą. I to jest zła informacja, bo miałem ambicję w końcu przestać oglądać niedzielną publicystykę z własnej nieprzymuszonej woli. A tak nie obejrzę, bo nie będę mógł. 
Zastrzyk pomógł. Kiedy wybiła jedenasta, Kocio bardzo chciał wyjść. 

3. Jedynym skutkiem obejrzenia „Greenland” jest utwierdzenie mnie w chęci budowy schronu. Postanowiłem dwa razy do roku grać w Eurojackpot. Kiedy wygram – obstaluję schron, że ho ho.

W końcu zaczęliśmy oglądać czwartą serię „The Crown”. Gillian Anderson mówi jako Margaret Thatcher z identyczną manierą, jak pani ambasador Anders. Ciekawe, czy to pani Anders stara się mówić jak pani Thatcher, czy to panienki z pewnej klasy mówiły w ten sposób. 

W końcu zacząłem czytać „Miasto noży” Wojtka Muchy. Dostałem już dawno temu książkę z dedykacją, Niestety ktoś ją sobie pożyczył i najwyraźniej analizuje literka po literce. Kupiłem więc e-booka. 
Wojtek ma pewne miejsce w mojej wonder-redakcji, która pewnie już nie powstanie, bo żadnego wydawcy by na nią nie było dziś stać.
Książka dobra, widać ile autor włożył energii w odtworzenie rzeczywistości sprzed ćwierćwiecza. Złą informacją jest to, że bardzo nie dał rady tej książki redaktor. Choć w tym zdaniu zauważą to krakowianie. Ci z Krakowa, nie z podkrakowskich osiedli: „Dzielnicowym totemem, widocznym znakiem władzy Pasów była akacja, rosnąca na rogu ulic Retoryki i Smoleńsk.”

31 sierpnia 2017

1. Dyrektor Zydel stawał przez prawie miesiąc na wysokości zadania, chroniąc naszą balkonową zieleń przez wyschnięciem. Rośliny przeżyły sierpień. Złą informacją jest, że część z nich już swoją świetność przeżyła. Wśród nich słonecznik z nasion słonecznika sprzed hotelu Druha Podsekretarza.
Ikeowska oliwka dziwnie się rozrosła. Tracąc swój, że tak powiem – pokrój. Gałęzie zaczęły rosnąć w różne strony, a przede wszystkim w stronę światła. Są rozbieżne opinie na temat tego, czy należy w stronę światła iść. Rośliny – w tym przypadku oliwka – ma na ten temat bardzo jednoznaczne zdanie.
Przed wyjazdem dostałem od Michała wagę, która mu nie pasowała, bo się nie chciała łączyć z iPhone. Wlazłem rano na wagę i wyszło, że schudłem ze trzy kilo. A może dwa. Bo tak do końca nie pamiętam, ile ważyłem poprzednio.

2. Pałac stoi. Barierek nie ma. Są za to rusztowania. Mam poważne podejrzenia, że figury na attyce remontuje firma, która siedzibę ma w mieszkaniu ś.p. pani Bodeckiej. Naszej z piętra sąsiadki, której co czas jakiś pomagałem nastawić tuner Cyfrowego Polsatu. Ludzie z firmy chyba sobie z tunerem radzą, bo nie proszą o pomoc. Figury na attyce alegoryczne, więc lepiej, żeby były w dobrym stanie, bo alegoria bez nosa może być alegorią czegoś innego, niż ta z nosem.
Jakoś się za Pałacem stęskniłem. Pałac za mną chyba niekoniecznie. Wydaje mi się, że kiedyś ktoś wymyśli urządzenie, które będzie w stanie odczytywać pamięć zapisaną w ścianach. Wiele rzeczy Pałac będzie w stanie opowiedzieć. I nie koniecznie chodzi o to, kto przed laty po pijaku kogo na rowerze po Kolumnowej woził. To raczej historia nieprawdziwa, bo jakoś trudno sobie wyobrazić mecenasa Kalisza na rowerze wiozącego kogoś na ramie.
Wiem, kto w moim pokoju siedział bezpośrednio przede mną. Ciekaw jestem bardzo, kto siedział przed wojną, kiedy w Pałacu urzędował Premier Rzeczypospolitej.

Na środku tzw. pola [małego dziedzińca] siedziała ziemniaczana stonka. Ciekawe skąd się wzięła.

Odnalazły się lampy do Suburbana. Przywiózł je na wieś kurier. I to dobra informacja. Zła, że nie przywiózł ich dzień wcześniej, bo trochę czasu potrwa, nim je założę.

3. Razem z prominentnym dziennikarzem ogólnopolskiego dziennika spacerowaliśmy chwilę po Warszawie. Redaktor jest absolwentem mojego liceum. Ciekawe, że dziś w polityce nie ma zbyt wielu mojego liceum absolwentów. Zdecydowanie więcej jest ich w mediach.
Redaktor opowiedział mi o tekście Liliany Sonik z „Dziennika Polskiego”. Tekście o tym, że Kraków umiera. Że powoli się staje w najgorszym tego słowa znaczeniu kurortem wabiącym byle czym. Parę dni temu podobnie pisał na fejsie Wojtek Mucha. Że to wszystko efekt polityki prof. Majchrowskiego. Turystyka über alles.
Ostatnim razem byliśmy w Krakowie na otwarciu wystawy #Dziedzictwo w Muzeum Narodowym. Wystawę należy obejrzeć, bo jest dobra.
Spaliśmy na Podgórzu. Niby trochę wstyd, ale za to spokój. [Dla człowieka z Półwsia – Podgórz, to jednak coś, jak Nowa Huta] Byliśmy wieczorem na Kazimierzy, w okolicach placu Żydowskiego. Wieczorem późnym, goniono nas ze wszystkich knajp, gdzie usiłowaliśmy coś zjeść. W końcu siedliśmy w jakimś gastronomicznym kombinacie przy Estery. Przez cały czas mijały nas grupy średnio trzeźwej zagranicznej młodzieży. Duże grupy. Ale z tego, co słyszę małe przy tych, które rządzą na w okolicach Rynku.
Centrum Krakowa wypełnione się staje tanimi hostelami, byle jakimi knajpami i klubami gogo. I tłumami średniozamożnych zagranicznych turystów. To wszystko zamiast krakowian.

Wydawało mi się, że najgorszą rzeczą, jaka zostanie po rządach prof. Majchrowskiego to Mitoraj przy wieży Ratuszowej. Nie doceniłem potencjału. I to jest zła informacja. 

Wieczorem, już po kolacji wlazłem na wagę i wyszło, że wcale nie schudłem. Może to i dobrze, bo wcale się schudnąć nie starałem.