27 stycznia 2015

1. Obiecałem sobie rano, że skomentuję film „Marsz KOD w Częstochowie”. Jednak tego nie zrobię. Byłoby to zbyt proste.

Nie zdążyłem zjeść śniadania, a na lotnisku skończyły się słone paluszki. I to jest zła informacja.

W samolocie, obok pana Prezydenta usiadła pani Zofia Pilecka. Cóż, udało się nam do niej dodzwonić.

2. Przylecieliśmy do Krakowa. Chwilę po nas przyleciała Chorwatka. Samolotem wyczarterowanym od LOT-u. Widać, nie tylko my mamy ten problem. Żeby było protokolarnie – musieliśmy szybko wyjechać z lotniska, żeby się z nią nie spotkać. Jechaliśmy najpierw autostradą, później bocznymi drogami. Gdzieś przed Oświęcimiem, dojeżdżając do jakiegoś ronda zauważyliśmy taki obrazek: na chodniku leżała jakaś pani. Nad nią dwóch policjantów, jeden przykrywał ją zdjętą z siebie kurtką.

Spotkanie z Chorwatką odbyło się w jakimś hotelu, który jak po zdjęciach na ścianie można poznać – jest chyba jedynym miejscem w okolicy, gdzie mogą się prezydenci spotykać.

Wcześniej jakiś obcy BOR-owiec chciał przegonić Druha Podsekretarza. Nie chciał uwierzyć, że Druh Podsekretarz jest podsekretarzem. Po wszystkim pochwalił BOR-owca. Każdy w garniturze może przecież mówić, że jest ministrem. I to jest zła informacja.

Nie będę opisywał obchodów w Auschwitz. Napiszę tylko, że na miejscu robią dużo większe wrażenie niż w telewizorze. Rok temu siedzieliśmy z kolegą Olszańskim w „Paranie” – to taka knajpa przy Marszałkowskiej, która ponoć nie zmieniła się wcale od dobrych trzydziestu lat. Piliśmy piwo, jak większość gości, nad głowami których wisiał telewizor transmitujący obchody.
Goście pili zerkając. My piliśmy zerkając, To na telewizor, to na gości, by obserwować na telewizor reakcje. Filmowa trochę sytuacja.

Tym razem oglądałem wszystko na własne oczy. Auschwitz trzeba obejrzeć kiedy się już jest dorosłym.Wycieczki szkolne są trochę bez sensu. Kiedy byłem tam dwadzieścia parę lat wcześniej mało co do mnie docierało. Nie zauważyłem wtedy oczyszczalni ścieków. Niemcy w obozie zbudowali oczyszczalnie ścieków. Trzy. Bardzo nowoczesne.

Bogu dzięki, że mój niemiecki jest tak mizerny, bo przez chwilę byłem gotów podejść do niemieckiego Ambasadora, by mu pogratulować, że jego krajanie tak wysoko stawiali dobro planety.

3. Wieczorem w Pałacu było spotkanie, które zasadniczo powinno być w sierpniu, ale to zasadniczo inna historia. W każdym razie wyszło na to, że znam mniej ludzi, niż ludzi zna mnie. I to jest zła informacja.