31 października 2014

1. Obudził mnie dyrektor Zydel. Zadzwonił, żeby mi opowiedzieć, że w parku spotkał Radosława Sikorskiego. Szedł smutny. Kawałek za nim szedł pojedynczy borowiec.
Dyrektorowi Zydlowi tak się żal zrobiło Sikorskiego, że chciał podejść, powiedzieć coś miłego, ale nagle uświadomił sobie, że nie pamięta jaką funkcję teraz Sikorski pełni. No i nie podszedł. Tylko zadzwonił. Do mnie. I mnie obudził. I to nie jest dobra informacja. Bo się naprawdę późno położyłem.

2. Później zadzwonił kolega Grzegorz, by mi powiedzieć, że usłyszał w radio, że Amerykanie wystąpili o zatrzymanie Polańskiego. Jechał do Bukowiny spotkać się z kucharzem od gotowania na zimno. Strzelił go fotoradar, kiedy przejeżdżał na czerwonym świetle.

Mnie fotoradar trafił ostatni raz kiedy wracałem z Kołobrzegu z prezentacji A6 Avant. Ze trzy lata temu. Fotoradar był w śmietniku. Przekroczyłem prędkość o jakieś 11 kilometrów. Straż gminna z jakiejś Dupy na Pomorzu ścigała Volvo Polska, bo jechałem wtedy XC60. Musiałem się więc do tej Straży odzywać. Kosztowało mnie to chyba 300 złotych.
Kolega Grzegorz ma gorzej. Jemu błysnęło i teraz czeka na to, czy z tego błysku jakiś efekt będzie. Mój fotoradar był w śmietniku, więc o tym, że cyknął dowiedziałem się kiedy zadzwoniono z Volvo.

Twitter żył Polańskim.
Nie wolno nazywać Polańskiego pedofilem, bo dziewczynka staro wyglądała. To był jeden taki przypadek. Już wystarczająco się nacierpiał. Ona nie była dziewicą.
Ukoronowaniem dyskusji były chyba słowa Moniki Olejnik, która napisała: „Do diabła, Roman Polański to nie ksiądz, tylko reżyser”.
Ciekawe co będzie, jak kiedyś pani Monice jakiś reżyser ukradnie portfel.

Przyjechał rozdrabniacz do gałęzi. Nie wiem, jak sobie bez niego dawałem radę. Wiem. Nie dawałem.
Wcześniej udało mi się odpalić kosiarkę. To już chyba ostatnie podrygi akumulatora. I to jest zła informacja.
Jak sobie kiedyś ludzie radzili bez sprzętu?
Bez dmuchawy liście pewnie by doczekały wiosny.

3. Razem z Antosią pojechaliśmy do Świebodzina po Bożenę. Spieszyłem się, więc nie bardzo mogłem wypatrywać grzybów. Kanie (sowy) w nocy, gdy je oświetlą światła drogowe wręcz świecą.
Za Ołobokiem kombajn zbierał kukurydzę. A już myślałem, że doczeka do pierwszych śniegów. Pan Zgirski (rolnik) mówił, że kukurydza jest tańsza niż w zeszłym roku. O połowę. I to jest zła informacja. Nie rozumiem dlaczego u nas nie robi się z kukurydzy spirytusu. Dlaczego nie robi się spirytusu z jabłek. Szkoda gadać.

Ledwo zdązyliśmy. Przez stację przejechał pociąg z volkswagenami. Ten sam, co ostatnio, tylko w drugą stronę. Z Niemiec. To interesujące. Wysyłamy im Caddy, oni nam Passaty.
Nic dziwnego, że mają więcej pieniędzy.

Wieczorem coś mnie tknęło, sprawdziłem – i się okazało, że na Paypalu mam jeszcze 20 złotych. Zapłaciłem więc sobie za pełne Spotify. A mogłem wcześniej. Na dłuższą metę reklamy są trudne do wytrzymania.

30 października 2014

1. Kolega Fiedler odkrył Andrzeja Bursę. Wrzuca jego wiersze na fejsa. To dobra wiadomość. Większość moich znajomych fascynację Bursą przeszła na początku liceum. Teraz przez te gimnazja wszystko się poprzestawiało.

W „Postępowcu polskim” redaktor Cieśla nabija się z zaściankowości Poznania. Redaktor Cieśla jest z Gorzowa, redaktor naczelny „Postępowca” z Zielonej Góry. W Lubuskiem wciąż żyje pamięć 1945 roku, kiedy Wielkopolanie przyjechali pociągami do których zapakowali wszystko, co nie było przykręcone i wrócili do siebie. Ci, którzy przyjechali tam później, by się osiedlić zastali wyłącznie to, co było mocno przykręcone. I od tego czasu nie lubią tych z Wielkopolski.
Podoba mi się takie uzasadnienie powstania tego potwornie tendencyjnego tekstu. Nad innym nie będę się zastanawiał.

W każdym razie lubię redaktora Cieślę i uważam, że marnuje swoje talenty pisząc takie pierdoły. I to jest zła informacja.

Dziewczyny od kilku dni próbują spalić kupę liści. Bez efektów. Sąsiedzi na razie nie wezwali straży pożarnej.

2. Kolega Lipiec na fejsbuku kampanię kierowanej przez siebie małopolskiej Platformy koncentruje wokół problemu smogu. Jak na razie największym wrogiem czystego powietrza jest sąd administracyjny, który przepis zabraniający palenia węglem, drewnem etc, jako sprzeczny z prawem uchylił.
Przypomniała mi się – nie wiedzieć czemu – książka Hanny Ożogowskiej „Tajemnica zielonej pieczęci”. Młody aktywista o imieniu Sewer organizuje przygotowanie transparentu „W naszej klasie dwój nie będzie, tylko same piątki”. Z dumą prezentuje go kierownikowi szkoły – „Żeby było widać, że w demokratycznej szkole młodzież walczy o lepsze jutro.” A tu niespodzianka. „Piątki” dywersanci zamieniają na „Pały”. Książka jest z 1959 roku. Więc czuć odwilż. Kierownik krytykuje pomysł. Że „nie na hasłach opierają się dobre wyniki, ale na dobrej organizacji pracy”.
Kierownik szkoły powinien wyjaśnić koledze Lipcowi, że dekretem się smogu nie zlikwiduje. Że żaden zroby na umyśle człowiek mając do wyboru inne sposoby ogrzewania nie zasuwałby do piwnicy po węgiel. Więc ludzie dalej będą węglem palić i płacić kary. Znaczy nie będą płacić, bo ich na to stać nie będzie.
Więc skoro partia kolegi Lipca tak jest niby blisko ludzi niech załatwi jakieś środki unijne na instalacje solarne. I inne nowoczesne patenty, bo w dzisiejszych czasach zmuszanie ludzi do przestawiania się na rosyjski gaz jest pomysłem co najmniej dyskusyjnym.
A z prostych rzeczy same kontrole jakości węgla sprzedawanego w Krakowie mogłyby co nieco pomóc.
Dziwnym trafem rządząca partia kolego Lipca znowu nic nie zrobiła, żeby posunąć kwestię obwodnicy Krakowa. I to jest zła informacja. Niska emisja niską emisją, ale stojące godzinami w korkach samochody czystości krakowskiego powietrza też nie służą.

3. Zauważyłem, że minister, właściwie poseł Boni, człowiek, który odpowiadał za cyfryzację Polski nie używa w tweetach polskich znaków. Że też nie wstąpiłem przed laty do Platformy. I nie zrobiłem w jej szeregach kariery. Z moją średnio zdaną maturą byłbym świetnym ministrem nauki i szkolnictwa wyższego.

Dziewczyny od trzech dni oglądają „Gwiezdne wojny”. Ja patrzę jednym okiem. Prezes Bauer opowiadał, że był na jakimś spotkaniu z jakimś naprawdę ważnym gościem [chyba z Googla]. Spotkanie było gdzieś w Polsce. Zapytano pana o filmy, które były najważniejsze w jego życiu. Odpowiedział: „Łowca androidów”. „Gwiezdne wojny” i „Matrix”. Publiczność liczyła na jakiegoś Bergmana, Zanussiego albo chociaż Kieślowskiego. A tu taki wstyd. Przyjechał jakiś prostak z Ameryki i się wymądrza. Przestało być ważne, że gość w rok zarabiał więcej, niż wszyscy na sali przez całe życie.

Oglądałem filmy jednym okiem. Ale znowu wciągnęła mnie intryga polityczna. Sposób w jaki Palpatine załatwia sobie funkcję Wielkiego Kanclerza powinien być omawiany w szkołach na wychowaniu obywatelskim, czy jak się to teraz nazywa. [O ile istnieje]

„Zemsta Sithów” jest strasznie depresyjna.

Kupiłem na Allegro rozdrabniacz do gałęzi. Sprzedawca był ze Skwierzyny. To stąd jakieś 55 km. kilometrów. Obserwowałem drogę paczki na stronie GLS. Najpierw pojechała pod Poznań, później do Wrocławia. Stamtąd do Zielonej Góry.
Przyjedzie pokonując prawie 500 kilometrów. 

A najgorsze, że w tym jest jakaś logika.

29 października 2014

1. Monika Olejnik wrzuciła na fejsa swoje zdjęcie z Romanem Polańskim zrobione podczas otwarcia Muzeum Żydów Polskich. Mam wrażenie, że kiedy rozmowy o panu Romanie były modne, czyli kiedy siedział w szwajcarskim areszcie pani Monika nie miała o nim jednoznacznie pozytywnego zdania. Ale oczywiście mogę się mylić.

Szczerze mówiąc wolałbym, żeby pan Roman do Polski nie przyjeżdżał. Jeszcze bardziej bym wolał, że gdyby przyjechał, to na lotnisku zostałby zatrzymany i dość szybko przekazany Amerykanom.

To właściwie fascynujące, że rządzi nami partia, która chciała kastrować chemicznie pedofilów, a jej przedstawiciele nie mają problemu w spotykaniu się z gościem, który trzynastolatkę upił, poprawił dragami a na koniec zerżnął analnie. Też by tak chcieli?

Zazdroszczę Amerykanom systemowego uporu w wymierzaniu sprawiedliwości. U nas tego nie ma. I to jest zła informacja.

2. Skończyło się paliwo do piły z Tesko i dmuchawy Husqvarny. Wziąłem więc okno (do szklarza) i pojechałem do Świebodzina. Szklarz mieści się przy parkingu sklepu Netto. W ramach przyzwoitości zawsze kiedy odwiedzam szklarza wchodzę do Netto. To jest taka Biedronka, tylko żółta.
Na wypatrzyłem chemiczne ogrzewacze do rąk. Dawno, dawno temu. Czyli ze trzydzieści lat (ale jestem stary), w kaponierze fortu Grębałów, znaleźliśmy strasznie dużo chemicznych ogrzewaczy do rąk. Leżały tam od wojny. Czyli od czasu, kiedy fort używany był przez Wehrmacht jako magazyn. Tamte, żeby działać potrzebowały wody (śniegu) tym z Netto wystarczy powietrze.
Sam fort ciekawej konstrukcji. Zaprojektowany przez Maurycego von Brunnera. Różniący się od typowych konstrukcji Emila Gołogórskiego. Bardziej wpisany w krajobraz z tradytorem i grodzową kaponierą.
Za niecały miesiąc będzie setna rocznica Pierwszej Bitwy o Kraków. Fort brał w niej udział.

Z Netto pojechałem do Lidla. Dziewczyny zażyczyły sobie truskawkowy kisiel, którego nie znalazłem w pierwszym sklepie. Do kasy stałem za gimnazjalistą, który kupił kolę i czipsy. Dołożył do tego paczkę prezerwatyw, którą dyskretnie przyłożył czipsami – żeby nie widzieli czekający na niego koledzy. Minąłem ich później. Wsiadali do autobusu – wyglądało, że jadą na szkolną wycieczkę.

Zatankowałem piłę i dmuchawę. Pociąłem ściętego dzień wcześniej klona. Dziewczyny zdmuchiwały liście. Dmuchawa jest zbyt mocna, żeby można ją używać do rozdmuchiwania ogniska. I to jest zła informacja. Bo liście zamiast się spalić tliły się całą noc.

3. Piłem piwo u sąsiadów, kiedy zadzwoniła Józka, że właśnie wsiada do pociągu i będzie ją trzeba odebrać ze Świebodzina. Akurat rozmawialiśmy o tym, że 0,2 promila jest bez sensu. Im bardziej na wschód tym niższy poziom dopuszczalny. Że w Niemczech, że w Holandii, że we Francji etc.
Przyjechał pan Zgirski z synem. Pan Zgirski to rolnik. Nie ma ich u nas na wsi zbyt wielu. Rozmawialiśmy cenach samochodów i maszyn.
Sąsiad Tomek mówił, że strasznie dużo w tym roku zainwestował w sprzęt. No to mu powiedziałem, że mógłby te pieniądze wydać na porządne auto.
Pan Zgirski na to: że samochód się kupuje na końcu, że on ma traktor za 300 tys. i samochód za 100 tys.
Powiedziałem, że to i tak najdroższy we wsi samochód, więc się trochę zawstydził.
Żeby mu przykro nie było, przypomniałem, że ja co jakiś czas zawyżam średnią Rozmowa zeszła na Gelendę. Pan Zgirski powiedział, że takie pieniądze nie robią na nim wrażenia, bo zna kogoś, kto ma trzy siewniki, każdy po milion złotych. No ale ma tysiąc hektarów.
Zapytałem ile z tego jest dopłat. Wyszło, że rocznie koło miliona. Czyli siewnik.

Piwa nie dopiłem. Wróciłem do domu. Dziewczyny zrobiły częściowo obiad. Z drugą częścią postanowiły zaczekać na Józkę.
Na dworcu przy drugim peronie stał pociąg pełen volkswagenów. Pewnie z fabryki, w której – jak mówił nam jego ekscelencja Rüdiger Freiherr von Fritsch – występuje najmniej w całym Koncernie pracowniczych absencji. Kiedy wszedłem na peron od strony Niemiec wjechał pociąg bez volkswagenów. Później przez megafony ogłoszono, że wyjątkowo Berlin-Warszawa-Express wjedzie na peron trzeci. Peron drugi wszakże zajęty był przez volkswageny.

Wieczorem próbowałem obejrzeć kolejny odcinek „The Wire”, ale nie dałem rady za bardzo mi się spać chciało. I to jest zła informacja.  

28 października 2014

1. Znowu mi się śnił amerykański ambasador. Musi jest znacznie ważniejszą postacią w moim życiu niż mi się wydaje. A może mam sobie wizę zacząć załatwiać?

Chyba jednak to pozostałości po „Homeland”.

Zanim wstałem zalał mnie fejsbukowy hejt postępowej Warszawki na „Dobry Tydzień”, gazetkę wydawaną przez Bauera, która ma łączyć życie gwiazd, poradnictwo z wartościami. Pomysł świetny. Wiem czyj. Nie napiszę. Gdybym to zrobił, to przynajmniej część postępowej Warszawki bardzo by się zdziwiła. Choć raczej nie tyle zdziwiła, co nie objęła tego swoimi postępowymi umysłami.

Chyba w grudniu spotkałem się z panem, który wtedy zarządzał projektem. Coś tam miałem spróbować zrobić. Dość szybko się poddałem, bo do tego rodzaju pisania naprawdę trzeba być fachowcem. Pożytek był taki, że przypomniałem sobie „Monte Cassino” Wańkowicza.
Na spotkaniu miałem potwornego kaca, bo dzień wcześniej imprezowałem w byłej sowieckiej ambasadzie na wieczorze z okazji prezentacji A8. Rozmawialiśmy w holu, który najpierw pusty, nagle zapełnił się paniami, które wyciągnęły lanczboksy, z lanczboksów wyjęły kanapki i zaczęły jeść. A było chyba przed dwunastą. Jadły, jakby było po drugiej.

Siedziba Bauera to potwornie depresyjne miejsce.

Ale nie o tym. Dziesiątki – wydawać się mogło – inteligentnych ludzi, którzy oburzają się na to, że w Polsce żyje kilkanaście milionów katolików i na to, że ktoś chce dla nich zrobić gazetę? Słabe to jest.

2. Pojechaliśmy do Lidla. Żadnych specjalnych obserwacji. Mam czasem taki dzień, że widzę brzydkich ludzi. I to był właśnie taki dzień. Z Lidla do stolarza. Dziewczyny zanim wysiadłem wiedziały, że nic nie zrobił. Tłumaczył się problemem ze stawami, kontuzją, reumatyzmem, tym, że jego współpracownik poszedł na emeryturę, że co ucznia weźmie, to tylko kłopot, że każdy uczeń, po pierwszej wypłacie znika, że potem jest problem przy montażach.

Uciekłem.

Do pana, który dwa tygodnie temu miał skrócić akacje. Powiedział, że skróci po pierwszym. Teraz, ci politycy [samorządowi] powariowali, przed [świętem] Wszystkich Świętych, chcą, żeby przycinać, kosić, do tego wybory, istne wariactwo.
Świebodzin miasto usprawiedliwień.

Na koniec się okazało, że zapomniałem wpakować do auta okna, żeby zawieźć go do szklarza. I to jest zła informacja.

3. Ściąłem drzewo. Słusznej wielkości klon. Suchy jak pieprz, w dolnej części zamieszkany przez mrówki. To chyba piąte mrowisko w tym roku, które za moją sprawą, bądź w mojej obecności ma źle.
Ścinanie drzewa okazuje się mieć wiele wspólnego z szybką jazdą samochodem – nie wolno się przesadnie bać, bo kiedy się człowiek boi, robi głupie ruchy.

Z pomocą sąsiada Tomka podpiąłem do Suburbana włókę. No i niestety brak blokad dyferencjałów zaowocował deficytem trakcji. Przyjdzie mi zostać traktorzystą. I to chyba nie jest dobra informacja.  

27 października 2014

1. Nie zacznę od zmiany czasu. Albo zacznę. To jednak trochę ściema. I tak trzeba wstać. I tak się śpi za krótko. Człowiek robi sobie nadzieje, że będzie spał dłużej, więc kładzie się później. Dużo później. Później wstaje. Niby jest wcześniej niż by się mogło wydawać ale i tak zbyt późno.

Od kiedy zaczęliśmy chodzić do roboty na dziewiątą, zmiana czasu straciła sens. A dalej ją uprawiamy i to jest zła informacja.

Dwadzieścia dwa lata temu noc zmiany czasu spędziłem w Sklepie z Policją – posterunku na krakowskim Rynku. Muszę się kiedyś dorwać do archiwum „Gazety Krakowskiej” i przeczytać te parę tekstów, które wtedy wytworzyłem. To może być bardzo interesujące doświadczenie.

Pamiętam problem, jaki miało dwóch wracających z interwencji policjantów: wyszliśmy ze dwadzieścia trzecia, wróciliśmy dwadzieścia po drugiej. I jak to teraz w notatce zapisać? Starszy kolega poradził im, żeby napisali tak właśnie i dopisali: zmiana czasu. Proste rozwiązania bywają najlepsze.

2. Z powodu braku połączenia między konwerterem a tunerem nie oglądałem Kawy na ławę. Nie bolało. Wyczytałem, że głównym tematem był szczyt klimatyczny. Pani premier wróciła z przekonana o sukcesie, który osiągnęła. Podobnie przekonana była wracając z Moskwy w 2010 r. Ciekawe, czy kiedy się okaże, że polityka klimatyczna zacznie wychodzić nam bokiem też będzie się tłumaczyć, że warunki negocjacji były trudne.

Dwa razy podchodziliśmy do tematu energii odnawialnej. Najpierw chcieliśmy solary do grzania wody, później panele fotowoltaiczne. Przepisy w Polsce są takie, że żeby dostać dopłatę, trzeba wziąć kredyt. W jednym z banków z listy. Więc część dopłaty zżera oprocentowanie. Do tego, żeby dostać kredyt trzeba mieć zdolność, co zdecydowanie zmniejsza szanse ludzi na wsi. Od paru osób usłyszałem, że taniej jest zakładać instalację bez dopłaty.
Ma to jakiś sens, bo ponoć środki przeznaczone na dopłaty do fotowoltaików starczą na jakieś pięćset instalacji. Czyli mniejszą ich liczbę, niż te, co człowiek widzi lądując w Monachium.

Słyszałem, że Polska uniknęła kryzysu, bo nasz system bankowy okazał się silny, ale czy wymagało to ładowania w banki pieniędzy na ekologię?

Z tego wszystkiego chyba zacznę kolekcjonować węgiel w piwnicy. Ze sto ton powinno się zmieścić. Ale kłopot będzie, bo wsypać da się tylko do jednej piwnicy, do reszty by trzeba wiaderkami nosić. Sto ton? Chwilę zejdzie. I to nie jest dobra informacja.

3. Pojechaliśmy na grzyby. Miało nie być, a jednak były. Parę rydzów, podgrzybki, kanie i coś, czego wcześniej nie zbierałem – sarny. Wystające w mercedesie progi umożliwiły modyfikację taktyki zbierania z samochodu.
W tym przypadku wygląda ona tak: samochód jedzie powoli. Na progach, po obu stronach stoją zbieracze. Jeżeli widzą grzyba – zeskakują bez konieczności zatrzymywania auta. Tak jest dużo szybciej.

Wcześnie zrobiło się ciemno – efekt zmiany czasu. Wracaliśmy trochę na azymut. W nawigacji były niby leśne drogi, ale od lat czterdziestych ubiegłego wieku, kiedy robiono aktualizowano podrysy, trochę się pozmieniało. Najlepsze było, jak wyjechałem na polowanie – stojących w rzędzie myśliwych w pomarańczowych kurtkach. Gdybym skręcił wcześniej wyjechałbym im pod lufy. A tak patrzyli z szacunkiem, bo kto jak kto, ale myśliwy nową Gelendę odróżni od starej.

Redaktor Pertyński był łaskaw stwierdzić, że nie wie co ludzie widzą w tym samochodzie. Ja chyba wiem. Chodzi o to, że teraz już takich aut nie robią.
Teraz zderzak służy do tego, żeby po najdelikatniejszym uderzeniu wymagać wymiany. Zderzak w Gelendzie jest taki, jak kiedyś w każdym aucie. Tylko większy.
Jest uchwyt dla pasażera nad schowkiem, żeby nie tylko kierowca miał się czego trzymać. Centralny zamek wydaje – jak to raczył nazwać Pawełek z Faster Doga – dźwięk przeładowania karabinu maszynowego. Drzwi, by je zamknąć wymagają szczerego pierdolnięcia – nie ma przy tym strachu, że się coś oderwie.
Koncepcja Gelendy jest tak stara, jak ja. Jeżeli Mercedes postanowi zrezygnować z jej produkcji będzie u mnie miał duży minus.

No i wieczorem Bożena wsiadła w mercedesa i wróciła do Warszawy. I to jest zła informacja.  

26 października 2014

1. Pojechaliśmy do Frankfurtu, żeby odebrać dziewczyny z pociągu. 

Za każdym razem fascynuje mnie, że Niemcom opłaca się utrzymywać transport kolejowy. 

W Polsce przez Niemców zbudowane linie kolejowe się niszczy i za pieniądze od Niemców (unijne) robi się w ich miejsce ścieżki rowerowe, którymi nikt nie jeździ. Albo się po prostu niszczy. Mieszkaniec Frankfurtu może iść na dworzec i wie, że w ciągu pół godziny odjedzie pociąg, który za godzinę zawiezie go do Berlina. Frankfurt to spore miasto. Ale podobnie mają mieszkańcy wiosek, do których zasuwają szynobusy skomunikowane z tymi pociągami do Berlina.

A u nas co? U nas Pendolino. Miś na miarę naszych możliwości.

Gelenda spaliła średnio 12,6 litra. Tak do Trzciela. Później byłem już zmęczony i przyspieszyłem. No i średnia skoczyła do 13. Dużo. Choć z drugiej strony Suburban silnik ma ciut większej pojemności, o 180 koni słabszy. I poniżej 17 litrów raczej nie schodzi. A i setki w sześć sekund raczej nie osiągnie.

W Słubicach w Lidlu wszyscy mówili po niemiecku. Miastem partnerskim Słubic jest Frankfurt. To trochę tak, jak gdyby Praga była miastem partnerskim Warszawy.
[A, Frankfurt nad Odrą i Praga nieczeska.]

Wracaliśmy starą dwójką. Dziewczyny w pewnym momencie zażądały, by przyspieszyć. Część rodziny twierdzi, że dziewczyny tak sobie znoszą podróże, że choroba lokomocyjna etc. Ja mam zupełnie inne doświadczenia. Zdarza im się żądać bardziej agresywnej jazdy. Przy czym bezbłędnie rozpoznają kiedy samochód stać na więcej.
Kiedyś w BMW 640 GranCoupe zrobiły mi awanturę, że jadąc z tempomatem ustawionym na 150 marnuję ich czas.
Gelenda, czego by o niej nie mówić, kiedy powstawała, raczej nikt nie zakładał, że będzie jeździć z prędkością ponad 200 km/godz. 200? 140 pewnie było traktowane jako wartość rzadko osiągana. Wersja prawie 400 konna jeździ szybciej. Ale przyspieszając nie zmienia geometrii, więc hałas, który robi powietrze potęguje efekt przyspieszania. A samochód przyspiesza i przyspiesza. Więc na nastolatki działa bardzo dobrze.
Ale tak naprawdę najwięcej przyjemności sprawia ten samochód na dziurawych drogach. Drogi w dziwny sposób przestają być dziurawe.
Zastanawiam się, co będzie szybciej – remont drogi ze Skąpego do Poźrzadła, czy czas, w którym mnie będzie stać na Gelendę (nie musi być z takim silnikiem). I to, że się zastanawiam na ten temat, to zła informacja.

2. Pojechaliśmy do Świebodzina, dziewczyny w Tesco musiały kupić sobie mango, mleko sojowe i coś tam jeszcze, czego nie było w słubickim Lidlu. Ja poszedłem do Mrówki.
Nie wiem, czy to specyfika świebodzińskiej Mrówki, czy tak jest w każdej, ale obsługa jest idealna. Zatrudniają wyłącznie ludzi, którzy popracowali w Anglii?
Pan najpierw nie pozwolił mi kupić złych drzwiczek kominowych, później dopilnował bym nie przepłacił za zaprawę, na koniec przyjechał z drugim panem (obaj w kaskach) zmodyfikowanym widlakiem, który podniósł go by z najwyższej półki zdjął mi dwie styropianowe rozety.
Kiedyś pani sprzedawczyni goniła mnie na parkingu, z folią, żebym sobie ziemią z jakiegoś drzewka nie pobrudził samochodu. No i to, że sklep z dobrą obsługą robi na mnie takie wrażenie, to też zła informacja.

3. Sąsiadowi Gienkowi przestała palić piła marki Stihl. Do tego zgubił do niej klucz. Klucz do piły to połączenie tego czegoś do odkręcania świec ze śrubokrętem. Nie paląca piła potwornie frustruje. Gienek był nie tyle sfrustrowany, co nieco zmęczony. Wielokrotne próba odpalenia może wykończyć. Gienkowi sekundował jego szwagier Darek. Jako, że to nie on próbował odpalić – zaczął żartować o kolejności zapłonu. Pytał – jaka jest w pile.
–Jeden, jeden, jeden – odpowiedziałem
–Zastanawiałem się zawsze jaką jest w cienkusiu – kontynuował

–Jeden, dwa, jeden, dwa.
–A jeżeli zaczyna się od drugiego?
Na to już nie byłem w stanie odpowiedzieć.

Poszedłem do Józka (ojca sąsiada Tomka) po jajka. Pokazał mi postępy w zagazowywaniu białorusa. Robi mechaniczne sterowanie, bo nie uważa, że z elektroniką są same kłopoty. Patrząc na chevroleta i beemkę – coś w tym jest. Chevrolet ma gaźnik gazowy. Praktycznie – bezobsługowy. Wtrysk w BMW właśnie elektronicznie zmarł. A wcześniej wymagał dwa razy do roku serwisu.

Dziewczyny załamały ręce nad zniszczeniami jakie poczynili panowie kopacze. Po czym wzięły łopaty i zaczęły zbierać błoto-glinę naniesioną przez maszyny. Dmuchawa Husqvarny też się przydała, choć było zbyt mokro, żeby zrobić mgłę.

Dodatkową godzinę nocy wykorzystaliśmy na oglądanie „Homeland”. Zacząłem się zastanawiać, czy da się zapytać naszych przyjaciół z Departamentu Stanu, czy w ambasadzie wszyscy wiedzą, kto jest z CIA. I nie wiem jak to zrobić. Nie interesuje mnie tak naprawdę sytuacja w Warszawie, tylko bardziej wiedza uniwersalna.
Czy to, że pilot F15 zjawił się w kantynie ambasady, rozpoznał i zaczepił Carrie było możliwe? Chyba nie.
Chętnie bym porozmawiał o tym, jak wygląda kohabitacja CIA i Departamentu Stanu. Ale nie sądzę, żeby mi się udało znaleźć kogoś, z kim by mi się to mogło udać. I to jest zła informacja.

25 października 2014

1. Poszedłem się spotkać ze Zbroją, żeby dać mu zaproszenie na Festiwal Whisky. Imprezę, dla której warto by było wcześniej opanować umiejętność bilokacji. Ale się nie opanowało. Więc musiałem przekazać zaproszenia w odpowiednie ręce.
Spotkaliśmy się w Krakenie. Zbroja miał – nie bójmy się tego słowa – kaca. Zjadł zupę rybną, która postawiła go na nogi. Ja zjadłem 'świeżą rybę z grilla' – wcześniej nie zauważyłem tej pozycji w menu. Rybka w porządku, ale jednak wolę krewetki.
Zbroja opowiadał o imprezie z okazji 25 rocznicy otwarcia Marriotta. Poznał tam pana, który teraz jest dyrektorem operacyjnym, a wcześniej był kucharzem. 25 lat temu kierował kuchnią właśnie w warszawskim Marriotcie. Opowiadał Zbroi jakim problemem było pozyskiwanie podwarszawskiej marchewki. Początki kapitalizmu w Polsce. Z punktu widzenia kucharza-obcokrajowca. Zbroja żałował, że żaden z obecnych dziennikarzy się tym nie zainteresował, bo temat samograj.
Teraz będą dwa oczywiste w tym miejscu zdania:Takie mamy media. I to nie jest dobra informacja.

W Krakenie lanczył redaktor Świderek, który – jak podały rano Wirtualne Media, przejął po młodym Niedenthalu funkcję szefa mody w Harpersie.
Redaktora Świderka poznałem lata temu ze trzy. Pracował wtedy w „Fashion”. Pisał teksty naiwnie zaangażowane. Takie w blogowym stylu. Moje koleżanki trochę się krzywiły. Ja początkowo też. Ale w końcu do mnie dotarło, że jeżeli mamy stałą treść (bo co nowego można napisać o nieżywych kreatorach) to forma się musi zmieniać. Forma serwowana przez redaktora Świderka okazała się trafiać w zapotrzebowania. I redaktor Świderek został gwiazdą. Trafił do Glamoura. No o z Glamoura do Harpersa.
Teraz to chyba będzie czekał na Vogue. Tak jak czeka kilkanaście osób w Warszawie. Ciekawe czy doczeka.

2. Zbroja postanowił towarzyszyć mi w wycieczce po mercedesa klasy G. Ale najpierw poszliśmy do Emilii. Nie bardzo wiem po co, ale Zbroja chciał. Ja tam się staram MSN omijać dużym łukiem. Uważam, że to szkodliwa instytucja, której podstawowym działaniem jest marnowanie publicznych pieniędzy.
Wystawione były makiety architektury ze zbiorów Muratora. Wśród nich budynek Agory. Z drewna. Aż się prosi, żeby z pomocą zapalniczki zrobić performance. W ramach protestu przeciw potraktowaniu pracowników działu foto Gazety.

Pani Waltzowa obiecała, że w następnej kadencji wybuduje nową siedzibę MSN. I to jest dobra informacja, bo skoro obiecała, to ten budynek na pewno nie powstanie. Emilia jest ok. Większy budynek – większe koszty.

Przez okno zobaczyliśmy Marcela dwojga nazwisk, który w MSN jest jakimś dyrektorem. Marcel dwojga nazwisk publikował przed dekadą w Przekroju sylwetki wybitnych artystów. Bardzo ciekawe teksty. Poeta Baran zwrócił kiedyś uwagę na to, że w historii sztuki Marcela dwojga nazwisk występują wyłącznie homoseksualiści. Musi poeta Baran jest jakimś strasznym homofobem, skoro zauważał takie rzeczy.

Ze wszystkiego w MSN najbardziej ujęła mnie ekspozycja prac nieżyjącej już słowackiej artystki, o której w opisie napisano, że „to jak dotąd mało znana słowacka rzeźbiarka”. Szczerość przede wszystkim.

Z opublikowanego kiedyś na stronie MSN raportu można było wyliczyć, że jeden odwiedzający kosztował ponad 500 zł. I to nie byli 'unikalni' użytkownicy. Teraz takiego raportu na stronie MSN nie mogę znaleźć. I to jest zła informacja.

3. Do Mercedesa mieliśmy jechać pociągiem. Z Centralnego. Tym na Okęcie. Staliśmy na peronie. Z nami kilkoro obcokrajowców. Staliśmy. Pociąg nie przyjechał. Pojawił się napis, że jest opóźniony o 30 minut. Nikt tego przez megafon nie ogłosił. Co tam, że ludzie mogą się na samolot spóźnić. Ich sprawa.
Jednego Zbroja wsadził do autobusu. Bez biletu, bo maszyna do ich sprzedawania na przystanku była zepsuta. Miejmy nadzieje, że nie wysadzili go kontrolerzy biletów.

Wsiedliśmy do EKD. Trochę śmierdziało, ale się udało dojechać na czas.
Pan od wydawania mercedesów mógł rozpocząć swój weekend.

Obiecałem, że pokażę Gelendę Pawełkowi z Faster Doga. No więc podjechałem na Marszałkowską. Pawełek jest starym offroadowcem. Czuł się w środku jak w domu. Pokazywał mi rzeczy, na które nie zwróciłbym uwagi. Trzy przyciski od blokad dyfrów na środku konsoli. Pewnie w 90 procentach samochodów nigdy nie zostaną użyte, ale są. Stalowe zderzaki. Nikt już takich nie robi, bo są nieekologiczne.
Gelenda to prawdziwy samochód terenowy. W tym przypadku ma ucywilizowany środek i wsadzony duży benzynowy silnik, który wydaje z siebie nieco irracjonalny odgłos. Pawełek cieszył się jak dziecko, bo samochody terenowe, którymi jeździł wcześniej nie wydawały takich odgłosów i nie przyspieszały w takim tempie.

Gdybym był odpowiednio bogatym człowiekiem, kupił bym mu takie auto w prezencie.
Ale to się raczej nie wydarzy. I to jest zła informacja.

Wieczorem ruszyliśmy na wieś.  

24 października 2014

1. Zanim wstałem przeczytałem Wirtualne Media. Prezes Saatchi mówi, że za cztery lata nie będzie fejsbuka. Patrząc w samym tylko Beirucie – ilu ostatnio ludzie uciekło z tej agencji śmiem twierdzić, że za cztery lata może raczej nie być Saatchi&Saatchi. Przynajmniej w Polsce.

Odwiozłem Bożenę i wpadłem na chwilę do Soho, żeby odwieźć egzemplarz magazynu „Fashion”, który przez zbieg okoliczności podwędziłem. Nie jestem w stanie zrecenzować, bo nie byłem w stanie obejrzeć. Coś takiego miał w sobie, że co go do ręki brałem, to odkładałem. I chyba nie chodzi o to, że był podwędzony.

Wpadłem na dyrektora Jędrzeja, który pytał mnie o wrażenia z Konstancińskiego. Odpowiedziałem, że Pszeniczne w porządku, ale wolę Żytnie.

Porozmawialiśmy chwilę z prezesem Bauerem. O mediach i o historii. Prezesowi Bauerowi afera z ruskim szpiegiem o nazwisku na Sz. przypomniała historię tego, jak mieszkańcy warszawy postanowili masowo odwiedzić rosyjską ambasadę. Nie byli zaproszeni, ale im to nie przeszkadzało. Podczas wizyty mieszkańcy znaleźli listę beneficjentów grantów fundowanych przez Rosję. Rosja wtedy była bardzo zaangażowana we wspieranie różnych inicjatyw w Polsce. Mieszkańcy Warszawy nie potrafili tego docenić i tych beneficjentów zaczęli wieszać.

Znam jednego beneficjenta rosyjskich grantów. Mój kolega Grzegorz jeździł do Rosji na jakieś imprezy za rosyjskie państwowe pieniądze. Ale dziś raczej nikt wieszać go za to nie będzie, bo naród mniej wyrywny jest. Zresztą ostatnio kolega Grzegorz w ramach protestu nie pojechał.

Prezes Bauer uważa, że każde wydarzenie ma jakieś konotacje historyczne. A media tego nie pokazują. I to jest zła informacja. I trudno się z nim nie zgodzić.

2. Z Soho pojechałem do gazownika na Burakowską. Jechałem krainą donic – ulicą Świętokrzyską. Było koło jedenastej, a korek na Tamce był większy niż bywał popołudniami przed remontem.

Gazownik używając swojego pracownika wymienił w BMW wtryskiwacze. Później wymienił je na jeszcze inne i od tych jeszcze innych spalił się gazowy komputer. I to nie jest dobra informacja.

Ale o tym, że się spalił na amen dowiedziałem się później, bo wcześniej swoim jaguarem przyjechał po mnie kolega Kuba, z którym pojechaliśmy do Soho, gdzie Kuba rozmawiał z prezesem Bauerem o mediach i o historii. I o Żoliborzu. I o Soho. Prezes Bauer chce w Soho zbudować kaplicę ekumeniczną. Brzmi to bardzo interesująco.

Rozmowa też była interesująca. 

Prezes Bauer opowiedział dykteryjkę o ś.p. marszałku Płażyńskim.
Że kiedyś poleciał na jakąś biznesową imprezę z nim nad morze. I że ciągle ktoś ś.p. marszałkowi Płażyńskiemu przeszkadzał, i w końcu zabronił sobie przeszkadzać, by móc zająć się gośćmi. Siedzieli przy obiedzie i rozmawiali na nieważne tematy. Ś.p. marszałka próbował atakować ochroniarz, ale ten ciągle go wyrzucał. Aż po prawie dwóch godzinach ktoś z gości wyszedł. I jak wrócił to powiedział (powiedziała, bo to była ona), że samoloty uderzyły w WTC. Ochroniarz o tym właśnie chciał ś.p. marszałka poinformować. Ten mu nie pozwalał, w ten sposób Państwo nie miało przez dwie godziny kontaktu z drugim według ważności człowiekiem.
Dziś marszałkiem sejmu jest Radosław Sikorski. I to jest zła informacja.

3. Kuba chce wymienić jaguara na inny samochód. Jakieś kombi, bo słabo się do jaguara pakuje wózek. I to jest zła informacja. Bo jaguar Kubie bardzo pasuje.

Sejm uchwalił ozusowanie umów zleceń. Tłumacząc to dobrem pracowników. Trzeba nie mieć wstydu, żeby coś takiego wymyślić. Na śmieciówkach pracuję od ponad dwudziestu lat. W dziewięćdziesięciu procent przypadków umowy te wg prawa z automatu powinny się zmienić w etat – podległość, wskazywanie miejsca i czasu. Gdyby rządowi zależało na dobru pracowników – wzmocniłoby Inspekcję Pracy. Teraz będzie tak, że pracownik dostanie mniej pieniędzy. ZUS dostanie więcej. Gdzie tu interes pracownika?

Wieczorem oglądaliśmy z Bożeną „Poważnego człowieka” Cohenów. Niesamowity film. W pewnym momencie bohaterowi śni się, że jego brat czółnem emigruje do Kanady. W tym śnie obaj – bohater i brat mają na sobie koszule Pendleton. Poznałem, bo identyczne wzory pokazywał mi Pawełek w Faster Dogu.

23 października 2014

1. Miałem nie wychodzić z domu, ale kac wygnał mnie do apteki, brak wybielacza do Rossmanna, buty do szewca, inne buty do innego szewca.

Zacząłem od innego szewca. Zaniosłem mu do sklejenia inne buty. Narzekał, że materiał, z których je zrobiono bardziej przypomina ceratę niż skórę. Szewc opowiedział jak kiedyś jakaś pani próbowała mu sprzedać coś zrobionego z czego, co nazwała 'skórą ekologiczną' i co jej powiedział.

Coś mnie podkusiło i zażartowałem, ze skóra od skóry ekologicznej różni się tym, co demokracja od demokracji ludowej. Szewc popatrzył na mnie, zapalił papierosa i zaczął komentować bieżącą politykę. Kiedy doszedł do tego, że Kwaśniewski wstydzi się swojego rodowego nazwiska, zadzwonił telefon i mogłem się dyskretnie wycofać.
Poszedłem do Rossmanna na Nowowiejską. Nie lubię Rossmanna. To taka Biedronka dla snobek. Kupiłem wybielacz. Nie kupiłem chusteczek rumiankowych w promocji. I poszedłem dalej.

Na Placyku była kilkuosobowa demonstracja z transparentem „Gender zabija”. Uczestnicy wyglądali na zagrożonych śmiercią raczej z naturalnych powodów.

Co jakiś czas zmuszam się do pójścia na Placyk. I zawsze czuję się tam obco. I to jest zła informacja. Bo jak tu karierę robić nie siedząc w tej pretensjonalnej i przereklamowanej Szarlocie.

Przez Mokotowską i Kruczą doszedłem na Wilczą. Do szewca, od którego odebrałem inne buty. Stamtąd były dwa kroki do apteki, gdzie jakaś jeszcze inna pani zauważyła, że znowu przyszedłem. Powiedziałem, że marzę o tym, żeby w aptece mieszkać, bo tu jest tyle fajnych rzeczy. Odpowiedziała, że na dłuższą metę obcowanie z nimi nie jest wcale takie fajne (choć może odpowiedziała coś innego, ale tak właśnie zrozumiałem).
Właściwie to mógłbym być felczerem. Lekarzem, to by mi się nie chciało. Swoją drogą ciekawe, czy jakiś uniwersytet trzeciego wieku kształci kadry medyczne?
Może to świetny pomysł, by zaradzić na brak geriatrów.

Pod squatem Syrena stał duży kontener pełen śmieci. Ciekawe, czy ktoś się wyprowadzał, czy wręcz przeciwnie.

2. Skręciłem do Faster Doga. Pawełek zaprezentował mi koszule firmy Pendleton. Koszule ze specjalnie tkanej wełny. W klasycznych wzorach. Firma działa od 1863 roku. Więc jest kolejną po: butach Frye, wiadukcie w Krakowie i Powstaniu Styczniowym – tak datowaną.
Koszule ładne. Pawełek trochę się martwi, że mało ludzi tu doceni historię tych koszul. Ale należy być dobrej myśli.
Mają koszulę taką samą jak Beach Boys na okładce pewnej płyty. Beach Boys tak w ogóle, to wcześniej się nazywali The Pendletons.

Pawełek z Patrycją załatwili sobie amerykańskie wizy. I to akurat nie w związku ze zbliżającym się konfliktem zbrojnym, o którym oczywiście też rozmawialiśmy. Zastanawiam się, czy wszyscy wkoło rozmawiają o wojnie, czy to ja ze wszystkimi o wojnie rozmawiam.
Pawełek miał monolog na temat tego, że świat zmierza ku przepaści. Między innymi dlatego, że ludzie zamiast kupować rzeczy dobre, które starczą na dłużej, kupują rzeczy byle jakie, by je wyrzucać i kupować nowe. Trudno się z tym nie zgodzić.

Tak właściwie, to nie chodzę w wełnianych koszulach, ale kupię sobie taką. Teraz nie, bo mnie nie stać. Właściwie na nic mnie nie stać. I to jest zła informacja.

Już chyba ponad pięć lat chodzę sobie pogadać Faster Doga. I jak wcześniej tylko ja narzekałem na to, co się w Polsce dzieje, to teraz narzekamy wszyscy.
Ech ta pisowska zaraza.

3. W domu obserwowałem dyskusję na temat autoryzacji. Dyskusja przestała spełniać znamiona dyskusji. Jedna strona mówi, że autoryzacja zakłamuje, bo wywiadowany może napisać wszystko od nowa. Druga – dziennikarze przeinaczają słowa, podkręcają, słowem – kłamią. 

To prawda. Znaczy to i to – prawda.
Dziennikarze powinni być uczciwi, autoryzacji powinno nie być.

Do końca życia będę pamiętał (trzymał nagranie) rozmowę z jednym z ministrów poprzedniego rządu, który powiedział, że Państwo nie zdało egzaminu w Smoleńsku. A później wszystko usunął modyfikując jeszcze pytania, żeby logika była. Powiedział też, że słyszy od różnych ludzi, że gdyby był ministrem czegoś innego, to katastrofy by nie było. To oczywiście też usunął.
Dużo mówił. Przede wszystkim o sobie.

Zadzwonił dyrektor Ołdakowski i opowiedział historię, której nie mogę powtórzyć. I to jest zła informacja, bo nie znoszę nie móc powtarzać historii.

Wieczorem oglądaliśmy z Bożeną Supermena w jakiejś nowej wersji. Świetnie obsadzone drugoplanowe postaci.
Zazdroszczę Amerykanom ich superbohaterów. I nie chodzi o to, że mają supermoce, tylko, że opowieści o nich w sposób łatwo przyswajalny pokazują dużo głębsze problemy niż polskie kino za ponoć najlepszych swoich czasów.

A, jeszcze jedno. Rano Waldemar Kuczyński zrobił na Twitterze literówkę – nazwał prezydenta Komorowskiego „rezydentem”. Kiedy mu zwróciłem na to uwagę – zwyzywał mnie od idiotów. Unia Wolności to partia ludzi o głębokiej kulturze osobistej.  

22 października 2014

1. Śniły mi się dziwne rzeczy. Jakieś pościgi samochodowe po miasteczku studenckim (dziś chyba nazywanym kampusem). Chór uciekający przed ślizgającym się samochodem. I ryby. Na koniec sum. Tak wielki, że aż postanowiłem się obudzić i sprawdzić w senniku co tak duża ryba może znaczyć.

Poszedłem do apteki, bo skończyły mi się proszki na serce. Pani inna niż zwykle sprzedała mi je bez specjalnego proszenia.
Zawiozłem Bożenę do pracy. I pojechałem do Góry Kalwarii, żeby zabrać kolegę Wojtka, który był mi potrzebny, żeby odebrać BMW. Nie chciało mi się tankować, więc udało mi się zejść ze spalaniem do siedmiu litrów. XC60 to dziwne auto. Gdyby Staszek z Volvo przestał dawać karty paliwowe – ludzie przestaliby narzekać na spalanie.
Z kolegą Wojtkiem pojechaliśmy do mechanika Jacka. Umocował zbiornik, wyregulował zawory, ale narzekał, że przy 2500 obrotów przy zimnym silniku wypadają zapłony. Powodów może być kilka. Mniej lub bardziej poważnych. Ale generalnie jest to zła informacja.

Zostawiliśmy BMW pod Domem Volvo i pojechaliśmy odwieźć kolegę Wojtka z powrotem do Góry Kalwarii. Po drodze wpadliśmy do zakładu stolarskiego koło Baniochy. Bardzo sympatyczny pan z równie sympatycznym sympatycznym synem produkują tam detale meblowe. Robią to z wysokiej jakości drewna, którego resztki można kupić na opał. Opał w postaci kawałków drewna, bądź brykietów z trocin. Wolimy kawałki drewna, bo ładnie pachną i wyglądają.
Syn powiedział, że może zrobić blat z akacji, jeżeli się ją przetrze i wysuszy. I to jest dobra informacja.
W Górze Kalwarii poszliśmy na wietnamską zupę. I była to jedna z gorszych zup jakie w życiu jadłem. Do tego nie była tania. Góra Kalwaria jest jeszcze brzydsza niż Piaseczno, choć może się to wydawać trudne.
Mazowsze to generalnie najbrzydsza część Polski. Człowiek przebywając tu długo zaczyna się do tego brzyda przyzwyczajać. Ale Góra Kalwaria może się przyśnić. Trudno mi wierzyć, żeby ludzie, którzy mieszkają tu cale życie nie mieli zmian w mózgach.

2. Oddałem XC60 całkowicie wyleczony z wcześniejszej nienawiści do tego modelu. Kupić bym nie kupił, ale hejtować już nie będę.
No i ruszyłem Puławską w stronę miasta. Po dwóch godzinach dojechałem na Pragę.

Korki mnie nie denerwują. Bardziej rzeczy, które słyszę w radio. W Trójce występowała pani poseł Pomaska. Broniła marszałka Sikorskiego. W sposób naprawdę idiotyczny. Feministki powinny udusić Donalda Tuska. Kobiety, które promuje w swojej partii w każdym wzbudzą wątpliwości w kwestii parytetów.
Jechałem, a raczej: stałem. Zastanawiałem się jak Młode Ruchy Miejskie wyobrażają sobie życie kogoś, kto zza Piaseczna ma dojeżdżać do pracy w Śródmieściu, czy na Pradze bez samochodu. Młoda polska lewica nie widzi dalej niż tęcza na placu Zbawiciela. I to jest zła informacja, bo jakaś zmiana w mieście by się przydała.

3. Wieczorem w Beirucie spotkaliśmy się z państwem H. Rozmawialiśmy oczywiście o wojnie. Pani H. ciągle czyta na ten temat i się obawia. Pan H. udaje, że go to nie dotyczy. Udaje, bo też się przejmuje, ale stara się wypierać. A za bardzo nie może, bo żona co chwilę go w tej sprawie zaczepia. Opowiedziałem im scenariusz, który usłyszałem od dyrektora Ołdakowskiego, który usłyszał go od różnych dziwnych panów, którzy go odwiedzają. [Nie wiem, czy dokładnie tak ten scenariusz brzmiał, ale tak go zapamiętałem]
Rosjanie wkraczają od strony Królewca i z Białorusi. Dojeżdżają do Mińska Mazowieckiego. Ostrzeliwują rakietami Warszawę. Wtedy przylatuje ówczesna Merkel z ówczesnym Sarkozym i doprowadzają do pokoju – powodując ekstazę całego wolnego świata. Rosjanie wycofują się zostawiając sobie północno wschodni kawałek Polski. I zgliszcza, bo wcześniej zbombardowali na przykład magazyny gazu, petrochemie, drogi, lotniska, i – największe osiągnięcie rządów PO – Stadion Narodowy.
Jaki pretekst wjazdu? Coś tam wymyślą. Na przykład polscy żołnierze, którzy zaatakują rosyjskie wojsko z terytorium Ukrainy. Jacy polscy żołnierze? Jacyś. Ludzi mówiących po polsku w Rosji nie jest tak trudno znaleźć. Zresztą Polacy na Ukrainie walczą od samego początku. Każdy Rosjanin o tym wie. Z telewizji.

Najgorsze, że znowu się upiłem, a jak się upiję, to potem sobie obiecuję, że już nigdy nie wezmę alkoholu do ust. I wszyscy myślą, że ja żartuję. A ja obiecuję na poważnie. Później zmieniam zdanie. Jak minister Nowak.

A, no i nie widziałem konferencji marszałka Sikorskiego. Ani jednej. A były takie śmieszne.  

21 października 2014

1. Dzień wyjazdu do Warszawy zawsze jest bez sensu. Niby wykonuje się dużo prac, ale robi się to pod presją a to nie jest fajne.
Pojechałem do Świebodzina, bo nie mogłem znaleźć śrubokręta do elektrycznych kostek.
Ale przede wszystkim pojechałem kupić korek do włóki. Do tego chleb. No i olej do łańcucha piły.
Najpierw trafiłem do Lidla, gdzie kupiłem pieczywo i – na wszelki wypadek – pstrąga, który udaje łososia. Później trafiłem do Mrówki. Gdzie był olej do łańcuchów i śrubokręt-próbnik.

Nie było normalnych zapałek. I to jest zła informacja.

2. Po drodze dotarło do mnie, że zapomniałem o korku do włóki. Dojeżdżając do domu wpadłem na Kierownika-brygadzistę, który szybko odpowiedni korek mi znalazł.
Jeden z panów kopaczy siedział przez kilka godzin w studni i wiercił w niej dziurę, żeby do środka wpuścić rurę od nieistniejącego jeszcze domu sąsiada Tomka. W końcu mu się udało. Panowie muszę jeszcze uszczelnić studnię zaprawą i będzie fertig.
My posadziliśmy bambus. Znaczy – taką bambusową trawę. I dwie róże. Zajęło nam to strasznie dużo czasu – i to jest zła informacja, bo zostało nam jeszcze kilka zadołowanych roślin.

Pozostaje mieć tylko nadzieję, że nic im się nie stanie zanim nie wrócimy.

3. Mieliśmy ruszyć koło siedemnastej, zakładaliśmy dwugodzinne opóźnienie. Nie wyszło – ruszyliśmy przed dwudziestą. Postanowiłem, że nie będę się więcej naśmiewał z posiadaczy XC60. To marzenie polskiej klasy średniej nie jest wcale tak złe, jak wcześniej uważałem. Po prostu nie każdy samochód jest stworzony do jazdy z prędkością 180 km/godz.

Obiecałem Staszkowi, że się nie będę pastwił nad spalaniem tego auta. Myślałem więc, że nie będę mógł słowa na ten temat napisać. A tu jednak wyszła niespodzianka. Samochód z tempomatem ustawionym na 145 km/godz pali około 12 litrów. Da się wytrzymać. Przy wyższych prędkościach pali ilości abstrakcyjne. Ale jeżeli ktoś chce jeździć szybciej, niech sobie kupi inne auto.
Z punktu widzenia warszawiaka ważne, że w korku na Puławskiej XC60 pali około ośmiu litrów.

Jechaliśmy więc na wschód i w którymś z kolei serwisie Trzeciego Programu Polskiego Radia usłyszeliśmy o wywiadzie marszałka Sikorskiego dla portalu „Politico”. Przypomniało mi się, jak ostatnio pewien dobrze poinformowany, jednocześnie – jak to się dziś mówi – mający wyjebane na bieżącą politykę człowiek opowiadał, jak kiedyś obserwował natenczas ministra Sikorskiego w Sejmie.
Otóż podeszła dziennikarka i zadała pytanie o Rosję. Minister odpowiedział, że trzeba współpracować, że konstruktywnie, że nowe perspektywy, że jest dobrze etc. Po czym wyrwał dziennikarce dyktafon. Wyłączył go. I dodał coś w stylu: Jebane kacapy, w życiu się z nimi nie da dogadać. [Nie pamiętam słów, jakie miał wtedy wypowiedzieć minister, więc konfabuluję zachowując sens].
No więc pan marszałek wykonał najwyraźniej podobny numer przy amerykańskim dziennikarzu. Ale tam (w USA) rzeczywistość wygląda inaczej niż u nas. Jeżeli ważny polityk coś mówi, to dziennikarz to drukuje. Nie ma tam czegoś takiego jak „autoryzacja”.
Autoryzacja zakłamuje przekaz. Jeżeli polityk coś palnie, obywatel powinien o tym wiedzieć. Bo polityk, któremu się palnąć zdarza politykiem jest złym.
Z dziennikarzami jest podobnie. Jeżeli dziennikarz przeinacza słowa osoby z którą rozmawia, jest złym dziennikarzem. Powinien zniknąć z zawodu, a sąd powinien doprowadzić jego pracodawcę na granicę bankructwa. Bo dziennikarz powinien być osobą publicznego zaufania.

Jak w Ameryce.

Marszałek Sikorski zarzucił dziennikarzowi „Politico” nadinterpretację. Czyli podważył do niego zaufanie. Dziennikarz odpowiedział, że zacytował dokładnie marszałka Sikorskiego.
Marszałek Sikorski uchodzi za najwybitniejszego polskiego specjalistę od polityki międzynarodowej. I nie wie o tym, że w polityce międzynarodowej słowa są ważne? To jest bardzo zła informacja.

Radosław Sikorski jest Joanną Erbel polskiej politykiem zagranicznej.

Ale najgorsze jest to, że cały dzień żyłem w przekonaniu, że jest niedziela, a nie poniedziałek. 

Choć może to nie jest takie złe, bo w ten sposób poniedziałek został właściwie ominięty.

20 października 2014

1. Bez połączenia z satelitarną anteną nie mam TVN24. Więc nici z 'Kawy na ławę'. Z braku wyboru oglądałem coś na TVPInfo. Było ciężko, bo pani prowadząca ma przerażający wytrzeszcz podkreślony przez makijaż. Do tego nie panuje nad gośćmi. I tematy wybiera bez sensu. Bo po co dziś pytać Ziobrę o śmierć ś.p. pani Blidy? Coś nowego może powiedzieć?
Ja tam – jak Ziobry nie lubię, to akurat w tej sprawie bym się go nie czepiał. Widziałem basen, który pani Kmiecik zafundowała ś.p. pani Blidzie, w bazie 'Gazety' są zdjęcia ś.p. pani Blidy z samochodem, którego nie wpisała do oświadczenia majątkowego.

Zresztą to nie Ziobro dowodził akcją na miejscu. Ale nie o tym.

Tematem dnia był minister Sawicki i jego frajerzy.

Kiedy słyszę 'PSL' przypomina mi się sprzed kilku lat rozmowa z panią Iwaszkiewiczową, nestorką rodu sąsiadów.
Przyszedłem do nich. Zaproponowała kawę. I rozpoczęliśmy small talk ogólnopolityczny. Zaczęło się od narzekania na PiS (to już było za rządu PO). Później jakoś zeszło na PSL. No i pani Iwaszkiewiczowa opowiedziała, że kiedyś spotkała marszałka Zycha na grzybach. [w domyśle: że skoro chodzi na grzyby, to jest w porządku. A skoro tu, to inteligentny, bo tu są]. Mnie coś podkusiło – i zapytałem, czy wie kto ojcem marszałka Zycha był. Odpowiedziała, że oczywiście, że proboszcz z Lubrzy. I że to był w porządku ksiądz, że pomagał ludziom i w ogóle był świetny. Rozmowa przeszła na księży i ich dzieci i kochanki. Na koniec pani Iwaszkiewiczowa westchnęła podsumowująco: Krew nie woda.
I tak to z tym peeselem jest. Nie ma specjalnego znaczenia, co taki Sawicki powie, ważne, że można ich na grzybach spotkać, że w straży działają pożarnej, no i z porządnych rodzin są.
PSL do końca świata będzie troszkę nad progiem. I to jest zła informacja.

2. Cały dzień spędziliśmy na pracach porządkowych. Porąbałem trochę ściętej tydzień wcześniej akacji. I muszę przyznać, że jest to twarde drzewo. Akacja nie jest akacją, tylko robinią pseudoakacią. Liście robinii masonom symbolizują nieśmiertelność. Coś w tym jest. Mamy nadzieje, że w miejsce ściętych wyrosną nowe. Niestety, zanim wyrosną będzie w tej części parku trochę łyso. I to jest zła informacja.

3. Józek (ojciec sąsiada Tomka) wyciągnął swoim białorusem włókę, którą sąsiad Tomek sobie wypalił i wyspawał. Z jej pomocą wyrównał działkę, na której ma się budować. I teraz chce, żebym uporządkował nią park.
Sąsiad Tomek zna się na metalach. I właściwie może z nimi robić co chce. Na przykład włókę, która z jednej strony ma zęby i można ją dociążyć trzystu litrami wody. Po odpowiedniej liczbie przejazdów park będzie na tyle równy, że będzie się dało jeździć po nim kosiarką.
No i wygląda na to, że się będę musiał nauczyć jeździć białorusem. I to może być zła informacja, bo co będzie, kiedy mi się spodoba.
Na razie jeździł Józek. Zrobił z pięć kółek i już widać efekty. Być może na dziesięciolecie naszej obecności w Rokitnicy park zostanie znów ucywilizowany.  

19 października 2014

1. Obudził mnie dźwięk koparki. Dokładniej: obudziła mnie Bożena, którą obudził dźwięk koparki. Zanim wstałem przejrzałem tajmlajny. Ruski szpieg miał w domu listę ważnych postaci, którymi się interesował.

Pomyślałem, że fajnie by było być na takiej liście. I od razu dotarło do mnie, że to samo myśli pół Warszawy. A już na pewno profesor Niesiołowski.

Ruski szpieg publikował w „Krytyce politycznej”. I to właściwie strasznie śmieszne.

Całą aferę nieco czuć. A przynajmniej tak mi się wydaje.

Mój brak zaufania do struktur Państwa to jednak zła informacja.

2. Panowie kopacze w mocno okrojonym składzie przekopali się z rurą do sąsiada Tomka. Ponarzekałem na błoto przed wjazdem – pan Kierownik-brygadzista poprosił pana Janka – wirtuoza koparki, by Catem (ładowarką) coś z tym błotem zrobił. Pan Janek chciał zrobić to dopiero przed fajrantem. Pan Kierownik-brygadzista powiedział, by zrobił to od razu. –Będzie chciał gdzieś pojechać, to se samochód osra – argumentował wskazując na XC60.

Pan Janek – wirtuoz koparki coś tam zrobił. Dwa przejazdy scanii i cała robota była na nic.

Naostrzyłem łańcuch i pociąłem akacje w klocki, które później porąbałem. Nie było łatwo.

Pan Janek – wirtuoz koparki przesadził koparką krzak. Rozsypał jeszcze trochę ziemi i się pożegnał. Usuwanie szkód będzie trwało jeszcze kilka tygodni. I to jest zła informacja.

3. Przeczytałem wywiad z panią Erbel. Wdałem się w dyskusję na temat etyki dziennikarzy „Wyborczej”.

Rozmawiałem kiedyś o pani Erbel z jednym kolegą, którego nazwiska nie wymienię, bo zaczął karierę w administracji samorządowej. Kolega zna się na ruchach miejskich, panią Erbel też zna. Powiedział, żeby się nią nie przejmować, bo to krańcowa idiotka.

Złą informacją jest, że wstawiają się za nią wartościowe, inteligentne osoby.

Ale najważniejszym wydarzeniem 18 października 2014 roku było to, że w tym dniu po raz pierwszy w życiu ubrałem gumofilce.

Mam ambicje rozpropagować ten rodzaj obuwia na warszawskich salonach. Nie będę pierwszym, który ma takie ambicje. Mój poprzednik najpierw zmienił je na garnitury Zegni. A teraz nie żyje. Ja od Zegni będę się trzymał z daleka.

18 października 2014

1. Wstałem, poszedłem kupić jajka. Józka (ojca sąsiada Tomka) nie było, więc poszedłem do sklepu. Zięć pani sklepowej (stryjenki sąsiada Tomka) startuje w wyborach na radnego. Teraz radnym jest strażak, wcześniej był leśniczy, wcześniej strażak. Zięć pani sklepowej ma szanse, jako nowy.

Przy świetle dziennym zniszczenia dokonane przez ekipę kopaczy kanalarskich są jeszcze większe. I to nie jest dobra informacja. Panów zresztą nie widać, bo robią coś z drogą w górnej części wsi.

2. Pojechaliśmy do miasta. XC60, ze wszystkich znanych mi aut z 'komfortowym dostępem' najszybciej odblokowuje drzwi. Człowiek łapie za klamkę i już są otwarte. BMW zawsze chwilę się zastanawia.

Pojechaliśmy na największą w Polsce stację BP, żeby zatankować. Właściciel ma jeszcze największą w Polsce stacje Statoil. Wybudował je, bo uwierzył w obiecane zjazdy z A2.
Kiedy uruchomiono zachodni kawałek A2 najpierw zjazdów nie było wcale, później jakiś otwarto, ale nie ten, który by nadawał sens największym stacjom w Polsce. Pan właściciel postanowił wziąć sprawy w swoje ręce, wsadził do walizki dziesięć milionów i zawiózł je do Autostrady Wielkopolskiej, żeby ta otworzyła zjazd w Łagowie. Autostrada Wielkopolska wysłała pana właściciela na drzewo.
Najgorsze jest to, że trudno powiedzieć, czy winę za tę sytuację ponosi płk Beck czy Sowieci. Gdyby wojna wybuchła później, Niemcy zbudowaliby autostradę przynajmniej do Trzciela. Gdyby Sowieci się tak nie spieszyli, Niemcy zbudowaliby autostradę przynajmniej do Poznania. A może winni są Niemcy. Gdyby wygrali wojnę, autostrada pewnie doszłaby do Moskwy. Tylko czy wtedy pan właściciel budowałby największe stacje w Polsce?
Więc chyba wszystkiemu winien jest ten, kto stworzył założenia systemu autostrad w Polsce.

3. Wieczorem udało mi się podłączyć do telewizora antenę. Kopanie kanalizacji odcięło nas od anteny satelitarnej, więc pozostały nam naziemne kanały cyfrowe. Tak właściwie, to jest ich dużo. Jest wśród nich Telewizja Trwam. Ale oglądaliśmy Stopklatkę. A na niej – „Pulp fiction”. I muszę stwierdzić, że formalnie nie wytrzymał próby czasu.
Przy okazji sprawdziłem, że zegarek z dupy był marki „Lancet”. Na Allegro jest taki tylko w wersji kominkowej. I to jest zła informacja.