7 maja 2024

1. U Mazurka sędzia Łukasz Piebiak. Jakby rozsądnie nie brzmiał, nie mogłem się oprzeć konstatacji, że Ziobryści to zło. Chwilę później przeczytałem, że matka związanego z nimi prezesa dużej firmy ubezpieczeniowej, w samym szczycie działalności komisji zajmującej się warszawską reprywatyzacją, kupiła mieszkanie w słynnej kamienicy przy Noakowskiego. Z tego, co pamiętam, wtedy mówiono, że mieszkanie kupił sam rzeczony prezes. Fascynujące, że żadna z gwiazd naszego śledczego dziennikarstwa nie zajęła się tą sprawą wtedy. Choć właściwie wcale nie fascynujące. I to jest zła informacja. 

2. W Actionie sprzedają „skrzynię ogrodową o drewnianym wyglądzie”. Złą informacją jest, że mi mimo zdjęcia, trudno mi sobie wyobrazić, co to znaczy mieć „drewniany wygląd”. 
Przypomniał mi się dowcip o tym, jak dwóch panów w jedzie pociągiem z Moskwy do Petersburga. Zaczynają rozmawiać o polityce. Coraz bardziej się radykalizują. W końcu któryś mówi, że car jest durniem. Na to otwierają się drzwi przedziału i do środka wpada żandarm. Chce ich aresztować za obrazę majestatu. Jeden przytomnie próbuje tłumaczyć, że rozmowa dotyczyła cara angielskiego. Na co żandarm wali go w ryj, krzycząc: Тихо, какой царь дурак, мы лучше знаем!
A przypomniał mi się, gdy jeden z centralnych urzędów, w osobie szefa nawiązał ze mną kontakt, by poinformować, że wymiana kostki granitowej na polbruk, wynika z konieczności dostosowania miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych do obowiązujących norm. 

3. „Kos”. Jednak zmarnowane dwie godziny. I to jest zła informacja. Krytycy piali. A to przecież taki trochę teatr telewizji. 

 

6 maja 2024

1. U Mazurka Zalewski. Miał problem z powiązaniem własnego zdania na temat CPK, ze zdaniem własnego rządu. Mazurek próbował go cisnąć w kwestii eksodusu do PE. Nieskutecznie, bo Zalewski nie widział problemu. Bożena stwierdziła wieczorem, że jest idealnie obły. 
Pojechałem na Narodowy, na Defence24 Days. Spotkałem kilku znajomych. Kilku czytelników Negatywów. Jednego dość nawet prominentnego. Jeszcze nie tak dawno nikt by go nie wiązał z kwestiami bezpieczeństwa, a tu taka niespodzianka. 
Później wróciłem do miasta. Odwiedziłem kadrę zarządzającą pewnej ważnej instytucji analitycznej Coraz więcej ludzi mówi o niesterowalności obecnej władzy. Mało się dzieje nie z powodu lenistwa, tylko dlatego, że zbyt wielu ludzi musi uzgadniać ze sobą decyzje. Zbyt wielu, by się móc dogadać. Zamiast więc się kłócić, nic się nie robi. I jest to jednak zła informacja. Gdyż daleko mi do ludzi, którzy tak nie lubią obecnej władzy by uważać, że im gorzej, tym lepiej.

2. Chciałem oddać angielskie buty do przedstawiciela ich producenta, by wysłał je do Anglii w celu remontu polegającego na wymianie podeszw. Złą informacją jest, że się na miejscu okazało, iż buty nie są tego producenta. Pojechałem do organu konstytucyjnego, gdzie wypiłem herbatę, sok pomidorowy, zjadłem paluszki i dopełniłem formalności. Stamtąd pojechałem do urzędu centralnego, gdzie brałem udział w wielowątkowym omawianiu rzeczywistości. Wnioski były interesujące, choć niezbyt optymistyczne.
Pod urzędem z użyciem młota (no właśnie, jak się nazywa młot pneumatyczny, który nie jest pneumatyczny, tylko na prąd?) zrywano granitową kostkę. Złą informacją jest, że spryzmowany obok polbruk mógł świadczyć o tym, że kostka zostanie nim zastąpiona. Czyżby kryzys finansowy tej instytucji doprowadził do tego, żeby musieć dorabiać na sprzedaży granitowej kostki i płyt chodnikowych? Nie, to raczej nie możliwe. 

3. Z tego wszystkiego, na lotnisko ruszyłem znów w brawurowy sposób. Czyli wysiadłem z ubera, który był Boltem dziesięć minut przed boardingiem. I znowu miałem zadziwiające szczęście. W kolejce do kontroli bezpieczeństwa nie było nikogo. Przez samym hajmanem rosyjskojęzyczna para, która miała kłopot ze zrozumieniem procedur. Ale i tak do bramki trafiłem trzy minuty przed czasem. Zresztą później jeszcze przesunięto boarding. Złą informacją jest, że te szczęśliwe zbiegi okoliczności prowadzą mnie jednak na manowce. 
Samolot w Babimoście pojeździł po lotnisku, by zaparkować w zupełnie abstrakcyjnym miejscu. Wszystko przez tłok na lotnisku. W znaczeniu: w normalnym miejscu stał jakiś boeing Enter Air. 

 

5 maja 2024

1. Za chwilę objawi się nam nowy bohater prawej strony. Mianowicie Jacek Protasiewicz zaczął jeździć po ministrze Kierwińskim. W imię zasady: wróg naszego wroga, naszym wrogiem nie jest, pan Jacek rozpoczął drogę w stronę fajnego gościa, który zna grzeszki i grzechy Platformy i się pewnie zaraz będzie nimi dzielił. Swoją drogą, zwykle to akurat Jarosław Kaczyński zwykł tworzyć sobie wrogów. Tym razem zrobił to Donald Tusk. I jest to jakoś znaczące. Coraz więcej ludzi mówi, że to już nie taki Tusk jak kiedyś.
Prawa strona nie dorobiła się swojej Moniki Olejnik, były próby, ale jednak pani Monika jest niepowtarzalna. I to jest zła informacja, bo gdyby się dorobiła, Protasiewicz byłby jej cotygodniowym gościem. Jak swego czasu Kazimierz Marcinkiewicz. 

2. Wysłuchałem manifestu Twardocha w „Kanale Zero”. Tego o języku śląskim. Pisarz z niego niezły, trybun – niekoniecznie. Rozumiem jego zaangażowanie w sprawę, powinien jednak uważać, by nie dać się łapać na manipulacjach. Mówienie, że dziś, dla Hiszpanów, odrębność Katalonii jest oczywistością – jest jednak zbyt odważne. Podobnie jak opowiadanie, że profesor Miodek zmienił zdanie w sprawie języka śląskiego. 
Tak, uważam, że Ślązakom należy się specjalne traktowanie. Uważam, że w szkołach na Górnym Śląsku powinno się uczyć miejscowej historii, która była inna, niż historia reszty Polski. Przez 600 lat przodkowie dzisiejszych Ślązaków ginęli na przykład w zupełnie innych wojnach. Albo i w tych samych, tylko niekoniecznie po tej samej stronie. Tak, Ślązacy powinni móc chronić swoją tradycję. Również gwarę, jakiej używają. 
Pytanie, czy tworzenie na siłę języka śląskiego, pomoże. Wbrew pozorom może nie pomóc i to jest zła informacja. 

3. Słuchałem przez cały dzień, bo z przerwami, Śniadania bez Mellera. Jest to jednak nowa jakość w polskiej publicystyce. Albo właściwie stara jakość, tyle że już zapomniana. 

Spędziłem dzień na rozmowach. Ubawił mnie człowiek, który opowiadał, że nie zainstalował sobie m-Obywatela, bo chciał zachować prywatność. Dwa razy mu wyjaśniałem, że m-Obywatel daje mu dostęp do danych, które Państwo już ma. Więc jest tak naprawdę odwrotnie, niż mu się wydaje. Najpierw nie chciał wierzyć. Po chwili chyba jednak zrozumiał, że się dał zmanipulować. Napisałem kiedyś w felietonie, że jeżeli ludzie są tacy, jak myśli o nich Platforma Obywatelska, to nie jest to dobra informacja. Ważne, że – patrząc na wyniki wyborów – jest ich jednak mniejszość. 

W BMW kolegi Kapli pękła sprężyna. Prawa tylna. I to jest zła informacja, bo to bardzo porządny samochód. 

A wieczorem spadł deszcz. Miasto dostało zupełnie innych kolorów. 

 

4 maja 2024

1. Złą informacją jest, że głowa bolała mnie przez całą noc i większą część dnia. 

2. Najpierw próbowałem ból zajeść, później zaspacerować. Wyszło tak sobie, choć przy okazji przypomniałem sobie o Barze Mleczym Prasowym. Bardzo dobry chłodnik. I bardzo dobry placek ziemniaczany. I jedno, i drugie, za rozsądne pieniądze.
W Krakenie, choć bardziej w Beirucie, konsylium, w postaci kolegi Krzysztofa i jego, w tej sprawie milczących dzieci, stwierdziło, że ból głowy wziął się z pitego na upale białego wina. Coś w tym musi być, gdyż w piątek był upał i było wino. Złą informacją jest, że żyłem dotychczas w błędzie myśląc że białe na upał lepsze jest niż czerwone. 

3. Nie mogłem nie zobaczyć przemówienia ministra Kierwińskiego. Jak również jego późniejszych tłumaczeń. Cóż, rzeczonego poznałem z dekadę temu w Krakenie. Bełkotał wtedy bardziej, a w związku z tym, jak wczesna była godzina, można było odnieść wrażenie, że ma po prostu słabą głowę. 
Szczerze mówiąc nie rozumiem o co ta zadyma, niech pierwszy rzuci kamieniem, kto się nie napił w Dzień Strażaka, później przemawiał, a jeszcze później nie próbował udowadniać, że jest trzeźwy.
Ludzie są strasznie zakłamani. I to jest zła informacja. 

 

3 maja 2024

1. Prawda jest taka, że mnie potwornie boli głowa, więc nie będzie to jakieś arcydzieło sztuki blogerskiej.. I jest to zła informacja, bo się przecież tyle dzisiaj wydarzyło. 

2. No więc jadąc hulajnogą na plac Zamkowy, na placu Piłsudskiego wpadłem na redaktora Sakiewicza, któremu się 3 maja pomylił z 15 sierpnia. Szliśmy więc razem przez Krakowskie Przedmieście. Po drodze, co chwile ktoś nas zaczepiał, znaczy nie tyle nas, co redaktora Sakiewicza, by mu podziękować za TV Republika. 
Złą informacją jest, że nie udało mi się sfotografować niby nieoczywistych, choć właściwie zupełnie oczywistych usadzeń. Na przykład minister, prokurator Bodnar obok pań prezes Manowskiej i Przyłębskiej. Albo siedzący obok prezesi NIK i KRRiT. 
Prezydent miał dobre przemówienie. Źli ludzie mówili, że trwało tak długo, gdyż szukał sposobu, by wkręcić w nie jakoś informację, że Wojtek Kolarski startuje w wyborach. 

3. Nie udało mi się zbudować koalicji na rzecz łażenia za Markiem Brzezińskim i wypytywania o akty antysemityzmu w amerykańskich uczelniach. Chociaż znalazłem chętnych, nikt ostatecznie się nie zdecydował. I to jest zła informacja, bo przecież akty miejsce mają. 

 

2 maja 2024

1. No więc spałem dużo mniej, niż planowałem, gdyż piesek się potwornie awanturował. Rano się okazało, że nie bez powodu, gdyż z lipy spadł był słusznej wielkości konar. Piesek próbował tłumaczyć, że to nie jest w porządku, ale nikt go nie rozumiał. I to jest zła informacja. 

2. Za to trasa do portu lotniczego w Babimoście poszła jak z płatka. Wentylator, po wymianie modułu sterującego, zaczął ciszej pracować. Co wydaje się dziwne. Choć może nie, bo istnieje szansa, że poprzedni wysterowywał zbyt dużą prędkość. I może dlatego się spalił. 
Lot też przeleciał szybciej, niż zakładał dowodzący statkiem powietrznym kapitan. Po drodze udało mi się spisać większą część wywiadu z Kumochem. 
Lecący samolotem chłopiec zachwycony był tym, że widział prezydencki samolot. Ciekawe, czy widząc ich pięć, wyparł istnienie czterech, bo przecież nie da się naraz lecieć dwoma. Choć w sumie trzeba, bo drugi zawsze musi być w rezerwie. Choć, w pewnych sytuacjach, musi być to jakiś inny drugi. Na przykład CASA z Krakowa. W każdym razie chłopiec spotkanie z tymi samolotami przeżył bardzo. 
Do miasta dojechałem pociągiem. To w sumie zabawne, że projektowany pociąg z CPK, na Centralny dojeżdżać miał w podobnym czasie, co teraz ten z Okęcia. Złą informacją jest, że niemiłosiernie panujący nam rząd ciężko pracuje, żeby się nie można było o tym przekonać. 

3. Byłem w pewnym urzędzie centralnym, ale wcześniej chwilę stałem pod Belwederem, gdzie się odbywała uroczystość albo w związku z dniem flagi, albo dniem Polonii. Przechodził koło mnie kolejny chłopiec. Mama powiedziała mu, że zobaczy prezydenta. Zapytał – Jakiego prezydenta? 
– Polski – odpowiedziała mama. 
– Andrzeja Dudę? – zakrzyknął chłopiec i poleciał w stronę ogrodzenia Belwederu, by się móc lepiej przyglądnąć. 

Tomasz Wróblewski napisał na Twitterze, że po pięknym geście Marka Brzezińskiego, jakim było zaangażowanie w potępianie polskiego antysemityzmu, którego wykwitem był bezprzykładny atak 16-latka na synagogę, Polska powinna wysyłać delegacje na wszelkie amerykańskie uczelnie, na których trwają antysemickie ekscesy. Obawiam się, że Marek Magierowski się na coś takiego nie zdecyduje, więc może lepiej jutro, podczas obchodów 3 maja, grupowo zacząć wyrażać oburzenie wobec amerykańskiego ambasadora. Nie ma naszej zgody na antysemityzm. Również w USA, gdzie żyje tylu potomków polskich Żydów. 
Nikt, obawiam się, tego nie zrobi. I to jest zła informacja. Bo Państwo Polskie, w kontaktach z USA charakteryzuje się wyraźnym brakiem, excusez le mot, jaj. Bo gdyby było inaczej, pana Brzezińskiego by już dawno u nas nie było. A może by był, ale jako prywatna osoba. Znalazł w końcu u nas kolejną miłość życia. 

Wieczór spędziłem z panią profesor i jej Grzegorzem. Uważam, że lepiej to brzmi, niż kolega moim Grzesiem i jego panią profesor. I zachowałem się brzydko, gdyż nie pojechałem obejrzeć ich nowego mieszkania. A bardzo chcieli, bym to zrobił. Niestety za bardzo byłem zmęczony. Wszystko przez ten konar. 

 

1 maja 2024

 

1. W zasadzie zaspałem. Wszystko przez to, że był 1. maja, dzień dla niektórych wolny od pracy. 
Czyli, gdy się budziłem, nie słyszałem szumu maszyn panów budujących chodniki. Nie miałem też zebrania o 10:15. Nie mogłem więc jakoś rozpocząć dnia, póki nie dotarło do mnie, że nie zrobiłem wszystkiego, co miałem zrobić wczoraj, a dedlajn się zbliża. Więc generalnie początek dnia mi nie wyszedł. I to jest zła informacja.

2. Przez dłuższy czas poszukiwałem robota sprzątającego, którego od wczoraj nie widać. Z domu nie wyszedł, bo schody. Na piętro nie wyszedł, bo schody. Podobnie z piwnicą. Przejrzałem wszelkie zakamarki, gdzie zdarzało mu się zabłądzić. I nic. Może został porwany przez obcych, którzy przylecieli na Ziemię w poszukiwaniu kogoś inteligentnego. Złą informacją jest, że ten model powinien sam wracać do stacji dokującej, a nigdy mu się to nie zdarzyło.
Trochę skosiłem. Wymieniłem też w Lawinie moduł sterujący prędkością obrotów wentylatora. Poprzedni się wziął i zjarał.

3.Wróciła Bożena. Chwilę po tym, jak wysiadła z auta zauważyłem, że Rudolf rzucił się w kierunku drzewa, wkoło którego, drąc się w niebogłosy latał chyba szpak. Za Rudolfem rzucił się piesek. Rudolf więc się przez moment zawahał. I wtedy udało mi się sprzed Rudolfa pazurów i nadbiegających zębów Dracha wyciągnąć pisklę, które – wyglądało na to – składało się przynajmniej w połowie z rozdziawionego dzióbka. Schowałem pisklę do skrzynki na listy „Approved by the US Postmaster”. Przyniosłem drabinę i wyjąłem pisklę ze skrzynki na listy „Approved by the US Postmaster” i sadziłem je do gniazda. Chyba szpak przestał się wydzierać, więc raczej się udało rozwiązać problem.

Chwilę później przyjechali goście. Z córką małoletnią Elżbietą, którą sobie piesek upodobał, gdyż  łatwo mu było patrzeć jej w oczy. A tak przynajmniej może było pomyśleć. Ważne, że się nawzajem nie zjedli. To było chyba pierwsze spotkanie pieska z tak małym człowiekiem.

Złą informacją jest, że zaraz muszę wstać, bo lecę do Warszawy.

30 kwietnia 2024

1. Mazurek ogłosił koniec politycznej kariery Leszka Millera. Rzeczonego byłego premiera poznałem, nim został premierem, na imprezie z okazji pięciolecia tygodnika „Nie”. Był wtedy ministrem od spraw społecznych, rodziny etc., ubranym w czerwony dres.
Impreza była niezapomniana. Złą informacją jest, że niewiele z niej pamiętam.

2. Pojechałem do weterynarza z psią kupą. Niecałą. A właściwie dwoma. Przyjęto je z otwartymi ramionami. Choć może otwarte ramiona wzbudziło 120 zł. 
Odwiozłem też do Skwierzyny koszącego robota. Tego, który nie widzi przewodu, który służy do mówienia mu gdzie jest. Przyjechałem, wcześniej ledwo trafiłem, gdyż Skwierzyna wciąż sprawia wrażenie, jakby się wiąż nie podniosła po przejściu Armii Radzieckiej w 1945 roku, wyładowałem robota i za pomocą jego własnego napędu poprowadziłem w kierunku serwisu. Spowodowało to konsternację pracownika, który nie wierzył, że jego firma naprawia takie rzeczy. Drugi robota przyjął. Złą informacją jest, że nie był pewien, czy ma płytkę do tego modelu. Cokolwiek by to miało znaczyć.

3. Od paru dni podlewam platany. Dziś zauważyłem, że wypuszczają nowe listki. Złą informacją jest, że nie widać, żeby listki miał wypuścić orzech.

 

29 kwietnia 2024

1. Jak zauważył Mazurek, Wojtek Kolarski po raz pierwszy występując w mediach użył zaimka osobowego „ja”. Dotychczas było tak, że zapytany o godzinę, odpowiadał: Pan Prezydent Andrzej Duda, powiedział wczoraj, że czternasta dziesięć. 

Brało się to ze szkolenia medialnego, które przerobili prezydenccy ministrowie.Wytłumaczono im, że mają być niewidzialni, że wyłącznie wspierają prezydenta. 
Teraz jest inaczej. Teraz, w znaczeniu: od czasu, kiedy pojawił się w Pałacu Marcin Mastalerek. Teraz prezydencki autorytet ma służyć do wspierania ministrów. A przede wszystkim ministra Mastalerka.
„Ja” Wojtka Kolarskiego przypomniało mi dykteryjkę o księdzu Malińskim i Janie Pawle II. Otóż przyniesiono papieżowi rękopis książki księdza Malińskiego, której tytuł brzmieć miał „Papież i ja”. – Znając Miecia – skomentował Jan Paweł II – następny tom będzie miał tytuł „Ja i papież”. A kolejny „Ja”.
Cóż ministrowi Kolarskiemu życzymy szczęścia, gdyż bardzo mu się przyda, gdy będzie o mandat walczył z Ryszardem Czarneckim. Bądź co bądź zięciem Hermaszewskiego.
Złą informacją jest,że nim skończyłem słuchać rozmowę Mazurka, do bramy zaczęli się dobijać panowie z Gaspolu, którzy raz na pięć lat myją zbiornik na gaz. Złą, gdyż proces wstawania, który planowałem zrealizować przez jakąś godzinę, trwał jakieś trzy minuty. 
Umyli. Jest znowu biały. 

2. Zająłem się kosiarką robotem. Rozebrałem, sprawdziłem miernikiem, że prąd do silnika dochodzi, tylko silnik zerwał współpracę. Dodzwoniłem się do bydgoskiej firmy, która handluje koszącymi robotami i udało mi się ustalić, że mają sprawny zespół napędowy do takiej kosiarki i są gotowi mi go sprzedać. Złą informacją jest, że zrealizują to po majówce. 

3. Razem z sąsiadami pojechaliśmy do Niemiec po piwo. Po drodze się okazało, że mój ulubiony sklep Getränke Hoffmann czynny jest tylko do dwudziestej. Wylądowaliśmy więc w Kauflandzie. I to jest zła informacja, gdyż nie było tam piw które lubię. Kupiłem cztery skrzynki innych. I już wiem, że Mönchshof mi nie za bardzo pasuje. Za to na ładne butelki. 
Wracając próbowaliśmy uratować panią spod Kielc, której w Corsie przestały działać światła mijania. Nie udało się. Niestety fabryka nie wpadła na pomysł, by opisać przekaźniki i bezpieczniki. Nie jest do końca pewne, czy udało nam się panią namówić, by zanocowała i rano poszukała elektryka. 

 

28 kwietnia 2024

1. Właściwie cały dzień zajmowałem się porządkowaniem perymetru. Porządkowaniem po moich wczorajszych wyczynach. Czyli zbieraniem powycinanych gałęzi. I łodyg. Część udało się spalić. Nawet specjalnie nie zadymiając okolicy. 
Złą informacją jest, że poza platanami, mróz dotknął był oba orzechy.

2. Bożena z Józką pojechały do Warszawy. Ja poszedłem z pieskiem. Nową trasą. Bez specjalnych przygód. Chyba tyle, że komary rypały jak w „Hydrozagadce”. Lekka zima ma też minusy.

Po powrocie ze spaceru integrowałem się z sąsiadami. Respekt, jakim darzą pieska, jest chyba większy, niż potrzeba. 

3. Wieczorem zacząłem oglądać „The West Wing”. Złą informacją jest, że doświadczenie zawodowe odebrało mi przyjemność z oglądania takich seriali. 
Strasznie pretensjonalnie brzmią takie oświadczenia,ale cóż poradzić.

 

27 kwietnia 2024

 

1. Kosiarka, po dolaniu paliwa żwawo zabrała się do pracy. Wcześniej zalałem świeżo sporządzoną mieszanką piłę i kosę. Innymi słowy, zużyłem ostatnie zapasy postobajkowego paliwa. Przyjdzie na nowo zatankować kanistry. Mówią, że znowu przyjdzie promocja. Złą informacją jest, że dziś, do sprzętu ogrodowego lać trzeba dziewięćdziesiątkę ósemkę. Dziewięćdziesiątka piątka zbyt wiele ma ekologicznych dodatków, od których niedomagają gaźniki.

2. Pojechaliśmy do Bojadeł na prezentację pałacowego wina. Prezentacji nie było, gdyż winiarze po tygodniu walki z mrozem nie mieli siły. Czyli, że imprezy nie było, ale było miło. Kościół w Bojadłach projektował architekt Bramy Brandenburskiej. A zupełnie nie są podobne. 
Z dobrych informacji, w sezonie ma jeździć autobus z Zielonej do Sławy. I ma stawać w Bojadłach. Ostani powrotny o całkiem rozsądnej godzinie.
Złą informacją jest, że się po jakiejś na drodze dziurze, zaczęła znowu świecić kontrolka klocków. 

3. Kosiłem. Kosiarką i kosą. Do kosy przypięty trójząb radził sobie z całkiem, całkiem średnicy drzewkami. Niestety, przy tym, jak sobie trójząb radził, wypuszczał zadziwiająco dużo dymu. 
Złą informacją jest, że to wszystko, co ściąłem powinienem wygrabić. A się mojej osobie robić tego nie chce. 

26 kwietnia 2024

1. Usłyszałem, że opolanie nie są zachwyceni Ustawą o języku śląskim, gdyż zauważyli, że wersja kanoniczna śląskiego będzie tworzona w oparciu o język/gwarę* (*niepotrzebne skreślić) przemysłowej części Górnego Śląska, czyli o język/gwarę* (*niepotrzebne skreślić) inny, niż ten/tą* (*niepotrzebne skreślić), który/którą* (*niepotrzebne skreślić) kultywują. Swoją drogą, w samej przemysłowej części Górnego Śląska język/gwara* (*niepotrzebne skreślić) nie jest jednorodny/jednorodna* (*niepotrzebne skreślić). Poważnie rzecz biorąc, rzeczona Ustawa może doprowadzić do zaniku wielu wersji języka/gwary* (*niepotrzebne skreślić). I to jest zła informacja. 

2. Skądinąd sympatyczny pan, w niemożebnie brudnym warsztacie wymienił hamulce. Wziął za to strasznie dużo pieniędzy, tłumacząc, że nie było to wcale takie proste, jak się mogło wydawać. Wymiana, bo wzięcie pieniędzy skomplikowane nie było. Wyjechałem, zrobiłem kółko po lidlowym parkingu, zapaliła się kontrolka klocków. Wróciłem z reklamacją. Byłem twardy, gdyż próbowano mnie przesunąć na poniedziałek. Okazało się, że problem był z zupełne nową wtyczką, w którą wtyka się kabel od czujnika w klocku. Problem rozwiązany został w sposób tymczasowy. Mam wrócić po majówce, by rozwiązać go permanentnie.
Pojeździłem po okolicy, by hamulce się ułożyły. Złą informacją jest, że niespecjalnie widzę różnicę. Ale może się to brać z tego, że nie jestem specjalnym zwolennikiem używania hamulców. 
Odzwyczaiłem się też od jeżdżenia audi. W Lawinie hamując człowiek od razu skupia się na ominięciu przeszkody, gdyż sprawność lawinich hamulców zwykle nie jest wystarczająca, by Lawinę zatrzymać. 

3. Wróciłem do domu, byliśmy z pieskiem, później wymieniłem w audi opony na letnie. Paleciak świetnie robi za żabę. Jeżeli się tylko ma odpowiednią ilość, odpowiedniego kształtu deseczek. 
Specjalnie kupiłem klucz dynamometryczny, by dociągać śruby z odpowiednim momentem. Złą informacją jest, że nie pamiętam, gdzie ten klucz wsadziłem.

Kosą spalinową wyciąłem nieco chabazi, rosnących na drodze do nowej bramki. Wyciąłbym więcej, ale się skończyło paliwo. Uruchomiłem więc kosiarkę. Pojeździłem, pojeździłem, stanęła. I nie dawała się uruchomić. Nie było to przyjemne, gdyż została mi trauma nieodpalnej kosiarki z czasów sprzed jej remontu. Wróciłem do domu, by powitać gości. Godzinę później, również bez efektu, spróbowałem odpalić znowu. Zauważyłem, że nie ma paliwa w filtrze. Chciałem przez chwilę rozbierać pompę paliwa, ale jednak wpadłem na to, by sprawdzić, czy jest paliwo w baku. Nie było. 

25 kwietnia 2024

1. Nie wysłuchałem exposé ministra Sikorskiego. I to jest zła informacja, bo człowiek, który udaje znawcę problemów polityki zagranicznej exposé ministra spraw zagranicznych powinien jednak wysłuchać. 

2. Dorosły człowiek, wydawać by się mogło, powinien unikać ryzykownych zachowań. Powinien. Ja tak najwyraźniej nie mam. Koło południa w czwartek mam dedlajn. W znaczeniu, powinienem mieć gotowy felieton. Pisać więc powinienem we środę. No i pisałem. Ale od pewnego czasu coraz mniej piszę w środę, a coraz więcej w czwartek. I to nie jest dobra informacja. Dziś zaczynałem, mając gotowe tylko jedno zdanie. Co więcej, chwilę mi zajęło, nim zrozumiałem o co mi chodziło. W sumie ciekaw jestem, czy mnie wyrzucą, nim osiągnę stan taki, że pisać będę zaczynał kwadrans przed dedlajnem.

3. Odrobiwszy zadania zawodowe, udałem się do miasta. Cele miałem trzy. Po pierwsze: zakupy; po drugie: dyskusja ze Starostwem w kwestii dojazdu, który chyba wyszedł nie tak, gdyż między nim, a naszą działką jest szafa światłowodowa Orange; po trzecie: próba znalezienia mechanika, który by wymienił hamulce w audi. Zacząłem od punktu trzeciego, zrealizowałem punkt drugi, wróciłem do trzeciego, tym razem skutecznie, by, na koniec zrealizować punkt pierwszy. Z przygód: rozmawiałem z burmistrzem elektem. O pogodzie. Konkretnie o śniegu, który właśnie zaczął padać. Zapytałem, czy jest budżet na odśnieżanie. Odpowiedział, że problemem nie jest budżet, tylko to, że już odśnieżarek nie ma, bo rozmontowane. Złą informacją jest, że go nie poznałem, bo bym mógł mu pogratulować.
Kupiliśmy w Biedrze rododendron i magnolię. Rododendrony nam nie wychodzą. Magnolie, wręcz przeciwnie. Chyba, że je przypadkiem skoszę.
Piesek nie chciał iść na spacer. W znaczeniu: wyszliśmy przez nową bramkę, doszliśmy do rozstajnych dróg. Piesek siadł i nie chciał ruszyć. Ruszył dopiero, gdy zapytałem, czy aby nie chce wracać. 

24 kwietnia 2024

1. W związku z tym, że powinienem cały dzień spędzić przy komputerze zajmując się zawodowymi obowiązkami, zacząłem kosić. Najsamprzód naładowany akumulator, całkiem zgrabnie poradził sobie z odpaleniem. Zacząłem kosić. Kosiłem i kosiłem. W pewnym momencie doszło do mnie, iż nie koszę równo. Po rozebraniu kosiska, okazało że był strzelił pasek napędzający skrajny prawy nóż. Zamówiłem. Będzie w poniedziałek. 

Już się miałem poddać, ale sobie przypomniałem, że mam jeszcze jedno sprawne kosisko. Przepiąłem i kosiłem dalej. Słuchając Ostatniego pokolenia w Kanale Zero. Ciekawe to było doświadczenie, gdyż Mazurek i – w mniejszym stopniu – Stanowski, nie dali się aktywistom skompromitować do reszty. W znaczeniu: gospodarze mieli zbyt do gości osobisty stosunek. 
Zabawne w sumie było, że pan starszy mówił, że to, co Ostatnie pokolenie robi, to protest obywatelski i że są gotowi ponieść za to odpowiedzialność, jednocześnie mówiąc, że osobiście boi się przyklejać do ulicy. 
Złą informacją jest, że nie mogę sobie przypomnieć na ile sędzia w „Yollowstone” skazał ekoaktywistkę. To była jedna ze scen, za którą cenię rzeczony serial. Obok tej, gdzie wywierana jest presja na kalifornijskich motocyklistach.

2. Poszliśmy z pieskiem. Przez nową bramkę. Serdecznie wzruszyła moją osobę następująca sytuacja. Otóż idziemy sobie pi dwóch stronach słusznej wielkości kałuży. Ciągnięta smycz robi w tej kałuży falę, której piesek się przestrasza. A jeszcze się bardziej przestrasza, gdy smycz z kałuży wyciąga jakąś gałąź. Dociera do niego, że to tylko gałąź. Przestrach zamienia się we wkurw, a w związku z tym, że nie ma wokół nikogo poza mną, wkurw ten postanawia piesek rozładować na mnie. I to jest zła informacja.
Łatwo nie było. Dobrze, że smycz długa. Okręciłem wokół drzewa i kolega nie mógł mie podgryzać. Posiedzieliśmy chwilę, ciśnienie zeszło i poszliśmy dalej. 
A dalej były zające. Ważne że uciekły. 

3. Rozmawialiśmy z sąsiadem Tomkiem o kurach. Pan Zbyszek, który miał być teraz moim dostawcą jajek, nie może ich dostarczyć, gdyż przyjechała do niego wnuczka. I zbiera jajka dla niej. Ale kupił też nowe. Kury, nie jajka. 
Tomek mówił, że kura przemysłowo znosi przez rok. A potem mniej. Na tyle mało, że się przemysłowo nie opłaca. Złą informacją jest, że nie udało mi się dowiedzieć, ile kura żyje, Nikt nie wie.