3 marca 2024

 

1. Obudził mnie piesek. Bardzo to kulturalne zwierzę. Zrobił to po dziewiątej. 
Do śniadania słuchaliśmy „Śniadania” Mellera. Napięcie pomiędzy Sroczyńskim a Wielowieyską było zdecydowanie większe, niż pomiędzy wszystkimi a Świetlikiem. Sroczyński w ogóle sprawia ostatnio wrażenie coraz bardziej zdenerwowanego człowieka. I to jest zła informacja, bo to mądry jest człowiek. Może się okazać, że zbyt mądry. I ta mądrość go uwiera. 

2. Zebrałem się w sobie i wymieniłem kartę graficzną w iMacu. Nie jest to prosta czynność, bo trzeba wyjąć ekran, wykręcić SuperDrive, jeden wentylator, zasilacz, płytę główną. Zdemontować chłodzenie karty graficznej. Wymienić kartę. I potem wszystko zrobić od nowa, w odwrotnej kolejności, przypinając te wszystkie poodpinane wcześniej wtyczki. Godzina roboty. I kapeczkę. Złą informacją jest, że po wszystkim karta nie zaświeciła. Czarny monitor. I ot jest zła informacja, bo wygląda na to, że Chińczycy wysłali mi nie to, co trzeba.

Byłem na spacerze z pieskiem. Piesek zawiesił się na jakiś kwadrans. Patrzył na koguta i nie chciał się ruszyć. W końcu poszedł. I był bardzo w sumie grzeczny.

3. Wieczorem obejrzeliśmy „Sisu”. Fiński spaghetti western. Na tyle śmieszny, że można wybaczyć to, że naziści jeżdżą T-55. Parę pomysłów było naprawdę niezłych. Na przykład rzut miną. Albo niemieccy żołnierze nurkujący w płaszczach i hełmach. 

Złą informacją jest, że nie mogę nigdzie znaleźć wyciągarki (ręcznej), bez której mała jest szansa, żebym traktorek-kosiarkę załadował na przyczepkę. 

2 marca 2024

1. Długo spałem. Na koniec miałem sen. Śniło mi się, że się obudziłem. W pałacu prezydenckim, który był zupełnie do siebie nie podobny. Wystrój miał ostro peerelowski. Obudziły mnie dźwięki forsowania drzwi. Dobijała się jakaś wielka baba, w typie faceta transwestyty. Rzuciłem się do drzwi, ale nie zdążyłem ich zablokować. Baba wdarła się do środka wrzeszcząc, jak zombie w „World War Z”. Użyłem krzesła i zablokowałem ją przy ścianie. Próbowała mi pomóc nowo wybrana pani prezydent. Prosiłem ją, żeby mi podała mój telefon, żebym mógł zadzwonić do oficera dyżurnego ochrony Pałacu, ale ona nie chciała mnie słuchać. Złą informacją jest, że nie wiem jak się historia skończyła, gdyż obudził moją osobę telefon. 

2. Przy śniadaniu oglądaliśmy Mazurka ze Stanowskim. Robert poprosił, by przesyłać im historie o kandydatach na miejskich włodarzy, bo ileż można wałkować Sutryka. Po moich wizytach w Krakowie, nasłuchałem się tam tyle, że chyba sam sporządzę notatkę. Kandydat Platformy to jakieś jest kuriozum. Nie chce mi się teraz o tym tutaj pisać. I to jest zła informacja.

3. Za punkty zdobyte tankowaniem hektolitrów paliwa na Orlenie, jakiś czas temu, nabyłem myjkę ciśnieniową firmy Bosch. I dziś był dzień wyciągnięcia jej z pudełka. W pudełku nie było listu gratulacyjnego od prezesa Obajtka. 
Najpierw oczyściłem kupione przedwczoraj razem z pozostałościami kosiarki-traktorka, kosisko. Nie jest w tak złym stanie, jak mi się wydawało. Później umyłem samochody. Wszystko było dobrze, póki nie wyschły. Czarne audi stało się szare. Mamy potwornie zawapnioną wodę.

W międzyczasie dotknęło mnie ciekawe doświadczenie. Najpierw zadzwonił jeden kolega, który powiedział że ostatniego felietonu Radek mi nie wybaczy, później zadzwonił drugi kolega. Ten z kolei powiedział, że to jak chwalę Radka jest dla niektórych dowodem na mój koniunkturalizm. Biednemu zawsze wiatr w oczy. I to jest zła informacja.

Obejrzeliśmy trzecią serię „Rojsta”. Da się oglądać. Wzruszające było pilnowanie, by wszystko wyglądało historycznie. Coś nie poszło z tematem IPN-u, mam wrażenie, że Instytut zaczął realnie działać dopiero w następnym roku. 

 

1 marca 2024

 1. Andrzejczak u Mazurka ni razu nie użył słowa atencja. Wygląda to w sumie podejrzanie,. Choć z drugiej strony, jeżeli generał, w tak krótkim czasie, potrafi się pozbyć niedobrych przyzwyczajeń językowych, to bardzo o num świadczy. O nim, albo o Mazurku, jeżeli to Mazurek generała do tego doprowadził. W sumie, najlepszym był komentarz generała, do opowieści płk. Laska, że CPK, przez swoje potencjalne istnienie, narażony jest na natychmiastowe zniszczenie. Generał odpowiedział: Niebezpiecznie jest mieć stolicę w jednym miejscu. Albo gazoport. 

Cóż, dyskusja na ten temat jest tak idiotyczna, że aż dziw, że przeciwnicy CPK, próbują poszukiwać do niej jakichkolwiek argumentów. Argumenty takie nie istnieją, albo są tak idiotyczne, że wstyd ich używać. Złą informacją jest, że wciąż istnieją ludzie, którzy je używać próbują.

2. Panowie od chodników wciąż walczą. Żeby wyjechać z domu, musiałem doprowadzić do przestawienia volkswagena chyba T4 i koparko ładowarki. Pojechaliśmy z pieskiem do weterynarza. Żeby pieskowi pobrać krew. I pieska zważyć. 47 kilogramów. Krew pobrana została bez konieczności specjalnego pacyfikowania pieska. A to nie jest takie oczywiste.
Udało mi się dobić do świebodzińskiego naprawiacza kosiarek. Nie było to proste. Ważne, że skuteczne. 
Zrzuciliśmy z Lawiny pozostałości po kosiarce-traktorku. Pan świebodziński naprawiacz kosiarek stwierdził, że raczej nie zrobiłem złego interesu. Złą informacją jest, że trudno powiedzieć kiedy kosiarka-traktorek będzie gotowa, skoro zaordynował, że drugą jej część dowieźć mam dopiero we środę.

3. „Masters of the Air” coraz lepsi. W tym odcinku pojawił się paragraf 22. Oglądając, człowiek by chciał, żeby powstał taki serial o dywizji Maczka. Albo o Strzelcach Karpackich. Skoro nie powstał przez ostatnich lat osiem, to raczej już nie powstanie. I to jest zła informacja. 

29 lutego 2024

 

1. Nie będę zdradzał kulisów – powiedział Mazurkowi Petru. Mówił też inne rzeczy, z których wynikało, że solidarność z azjatyckimi tragarzami nie była jedynym dowodem na to, że z wiekiem odkrył w sobie lewicową wrażliwość. Mówił na przykład o tym, że ZUS powinien być obowiązkowy. Generalnie, najważniejszą informacją wywiadu było, że Petru wziął ślub. I to jest zła informacja. Znaczy, nie to, że wziął ślub, a to, że nic więcej ciekawego nie było.

2. Udało mi się na czas skończyć wszystko, co miałem skończyć. Jakoś śmieszy mnie delikatne uczucie euforii, które dotyka mnie, gdy skończę felieton. Nachodzi mnie ono na chwilę po decyzji, że skończyłem. Przed decyzją zwykle nie jestem z tekstu zadowolony. 

Panowie wciąż budują chodnik. Dziś dość długo cięli coś szlifierką kątową. Szlifierkę zasilał generator. Suma hałasu była tak duża, że dwa przelatujące śmigłowce szturmowe zobaczyłem nim usłyszałem. 

Poszliśmy z pieskiem na spacer. Sąsiad, ten od psa z którym odbywają się psychodramy, ma kury. Jak przechodziliśmy, jedna akurat postanowiła wybrać wolność. Nie widziałem jak dostała się na parkan, z którego zgrabnie sfrunęła i po wolnościowej stronie zaczęła grzebać pazurem. Piesek, gdy ją zauważył, siadł omawiając dalszego spaceru i zaczął jej się przyglądać z rzadko spotykanym zaangażowaniem. Kura grzebała, piesek całym sobą patrzył. Do płotu, od drugiej strony, przyczłapał kogut, Zaczął piać. Zleciały się inne kury. Mnie się udało ruszyć pieska. Poszliśmy później do lasu, w którym było dużo robactwa. I to jest zła informacja. Kleszcze w lutym – jak donoszą media – to jednak przegięcie. 

3. Dodzwoniłem się do pana od skrzyni Suburbana. Jak od pół roku zwykł mawiać, i tym razem powiedział, że gotowe będzie w przyszłym tygodniu. 

Podjąłem dość ryzykowną decyzję i pod Międzychodem kupiłem niekompletną kosiarkę–traktorek Stiga Park. Zupełnie taką, jak mam tylko o dziesięć (przynajmniej) lat młodszą. Muszę teraz namówić świebodzińskiego naprawiacza kosiarek, by z dwóch zrobił jedną. Lepszą. Złą informacją jest, że nie odbiera telefonów. Będę musiał do niego jutro podjechać. 

28 lutego 2024

1. Ledwo zasnąłem, już musiałem wstawać. I to jest zła informacja. Wsadziłem głowę do V Liceum. Pan chyba woźny (bo przecież odźwiernym go nie nazwę) oglądał „Park Jurajski” (bo przecież chyba nie słuchał tylko muzyki z tego filmu). Ze Studenckiej, przez plac Sikorskiego i Jabłonowskich poszedłem na Sarego. Przez Sebastiana na Miodową. Bożego Ciała, chwilę Dietla, mimo wczesnej pory przy tej samej ławeczce, co wczoraj, urzędowała ta sama grupa panów. Flaszki nie widziałem. Stradom, Grodzka, Szewska, Karmelicka, Królewska, pod Biprostal. 

2. Spotkałem się tam z kolegą W. Udaliśmy się do miejsca, w którym cztery dekady temu sprzedawno pizzę włoską. Wciąż sprzedają. Złą informacją jest, że razem przypaloną.
Stamtąd przez Karmelicką, Batorego, Asnyka, św. Tomasza, na Mikołajską, gdzie się z kolei spotkałem z niedawno poznanym Ł.
Ł. podwiózł mnie później w okolice Jubilata. Miałem się tam spotkać z K. Nic z tego nie wyszło, gdyż dotarło do mnie, że samolot mam godzinę wcześniej, niż się mi wydawało. Zamówiłem więc Bolt i pojechałem do Balic. Na miejscu się okazało, że nie ma kolejki do kontroli bezpieczeństwa, więc mam ekstra godzinę. Poprzednim razem tłum był taki, że ledwo dało ruszyć. Tym razem nawet było gdzie siedzieć. 

3. Samolot. W Warszawie podłączyli nas na samym końcu terminala. Przeczytałem na tablicy, że bramkę mam po przeciwnej stronie. No więc przeszedłem cały terminal, by się dowiedzieć, że przy mojej bramce stoi opóźniony parę godzin Budapeszt. No i przeczytałem, że Zielona ma nową bramkę. Po przeciwnej stronie. Wróciłem więc przez cały prawie terminal. Samolot. Samochód. Dom. 
Zła informacja jest taka, że jestem nieprzytomny. Będę musiał wstać o świcie i zrobić całą robotę, której dziś nie zrobię, bo zasypiam. 

 

27 lutego 2024

1. Organoleptycznie nabyłem wiedzę na temat godziny, o której panowie od chodników rozpoczynają pracę. Jest to siódma. 
W związku z nadmiarem czasu, jaki udało mi się po drodze uzyskać, udałem się w miejscowości Nowe Kramsko do sklepu Żabka, celem zamówienia hot-doga. Złą informacją jest, że zbyt hot to on nie był. Wsiadając do samochodu minąłem dziecię, które – jak to na wsi – powitało moją osobę mówiąc: dzień dobry. Odpowiedziałem, I ruszyłem w stronę portu lotniczego. Po drodze naszła mnie konstatacja, że właściwie to mogłem wyżej wymienione dziecię podwieźć, gdyż droga prowadziła mnie obok szkoły, do której dziecię zmierzało. Droga niezbyt długa. Dotarło do mnie, że gdybym dziecię do samochodu zaprosił, naraziłbym się na oskarżenia o różne straszne rzeczy. I nawet, gdybym się udowodnił, że nie jestem człowiekiem, który straszne rzeczy robi, to – nie robiąc strasznych – mógłbym narazić dziecię na straszne rzeczy, gdyż bym dziecięcia czujność osłabił. 

2. W przerwie między lotami z Zielonej, a do Krakowa, błąkając się obok bramki wciąż wpadałem na posła Budkę. Miotał się ci on po Okęciu, jak gdyby od wylotu jego do Krakowa zależała co najmniej obsada parafii kościoła Mariackiego. 
Do mnie, z kolei dotarła na Twitterze (no nie będę go nazywać X, gdyż nazywanie go X jest bardziej żenującym mnie działaniem niż ewentualne spalenie wózka krakowskiej kwiaciarki)(w sumie nie wiem, skąd to skojarzenie, skoro to nie o Sienkiewicza, tylko o Sikorskiego chodzi) imba, w kwestii służby w amerykańskim wojsku syna ministra Sikorskiego. Nie jest to pierwsza imba związana z kwestią szeroko traktowanej lojalności rzeczonego ministra. Wcześniej chodziło o to, że on sam łączył obywatelstwo polskie z byciem poddanym brytyjskiej koronie.
Przyjaźniłem się z człowiekiem, którego córka służyła w Marines. Człowiek już nie żyje. W związku z PTSD, na który cierpiał (był przez lata frontowym fotoreporterem) popełnił samobójstwo. Delikatnie mówiąc, nie pomagała mu świadomość, że jego córka w każdej chwili może być przerzucona w miejsce, w którym chował się przed kulami. Można oczywiście spekulować, że w związku z tym, iż żona ministra Sikorskiego jest bardzo ważną personą w amerykańskim establishmencie, syn nie jest traktowany, jak zwykły amerykański obywatel, jednak jeżeli za rok się w Stanach władza zmieni, można będzie spekulować coś zupełnie odwrotnego (Te spekulacje nie mają specjalnego sensu). Pamiętajmy, że Stany Zjednoczone prowadzą wciąż regularne wojny i ich żołnierze przelewają krew. Decyzja o tym, że się do amerykańskiego wojska idzie, wiąże się z realnym, a nie hipotetycznym ryzykiem tego, że człowiek wyląduje na froncie. Nie ma więc się o co Radosława Sikorskiego czepiać, a pytania: które z obywatelstw w jego rodzinie jest ważniejsze; czy jeżeli Rosja napadnie na Polskę, czy jego syn bez rozkazu amerykańskiego prezydenta będzie Polski bronić, są zwykłą złośliwością. 
Ludzie są złośliwi. I to jest zła informacja.

3. Przeszedłem przez pół Krakowa. Pół – biorąc rozmiary z czasów mojej świętej pamięci prababci Helenki. Z Zabłocia, na Dietla. Na Dietla spasowałem i zamówiłem podwodę. Warszawskie korki, przy krakowskich to naprawdę nic. Czekając na Bolta, który minutowy według aplikacji odcinek pokonywał przez kwadrans i kapeczkę obserwowałem życie na dietlowskich plantach. Na jednej ławce pięciu ludzi piło wódkę z gwinta, dwie ławki w stronę Grzegórzeckiej siedziała płacząca dziewczyna. Po chodniku przejechał radiowóz. Zatrzymał się przy pijących panach. Panowie przy radiowozie nie pili. Radiowóz postał chwilę. Załoga, nie wysiadając, rozmawiała z pijącymi chwilę wcześniej panami. Jeden z panów pijących chwilę wcześniej panów, charakterystycznym ruchem zdjął czapkę z daszkiem, radiowóz ruszył, po przejściu dla pieszych, na wysokości Bożego Ciała przejechał na drugą stronę tramwajowych torów. Załoga (w połowie) wysiadła, zaczęła trzepać jakąś siedzącą na kolejnej ławce młodzież. Chwilę wcześniej pijący panowie, zmienili się we wciąż pijących panów. Do płaczącej dziewczyny dosiadł się chłopak. Wyglądało na to, że nie do końca wie jak się zachować. Po mnie przyjechał Sierhij w czerwonym fordzie C-Max.

Złą informacją jest, że to są najpóźniej pisane w tej serii Negatywy, gdyż zasnąłem w na początku drugiego punktu – stąd problem z podpalaniem wózka krakowskiej kwiaciarki. 

 

26 lutego 2024

 

1. Horała u Mazurka. Dziad o chlebie, baba o fiołkach. Bez wskazania, kto w tym konkretnie przypadku był dziadem. 
Inwestycja – lotnisko, to nie to samo co inwestycja – chodniki. W sprawie chodników łopatę wbito. Niejedną. Położono nam nawet przed domem krawężnik. Ciekawe, jak miną kościół, gdyż jest tam wyraźnie wąsko. W każdym razie robota wre. Złą informacją jest, że od rana.
Swoją drogą pomysł przedłużenia kadencji samorządów to nie był najlepszy pomysł. Gdyby trwała lat cztery, to chodniki już dawno mielibyśmy gotowe. Tak mówią złośliwcy. Bo tak naprawdę, to nie wiadomo. Pewnie by wtedy kasy z rządowych programów nie starczyło. Więc chodniki raczej by szansę miały na powstanie za jakiej dwa lata. 
Z rozpędu wysłuchałem też Patryka Jakiego z Zetki. No i nie jest to mój ulubiony typ polityka. 

2. Byłem w mieście po pietruszkę. I smycz. W znaczeniu 10 metrów pokrytej jakąś gumą taśmy z karabinkiem i pętelką. Po przeciwnych stronach. Pani w zwierzęcym sklepie przyznała się do znajomości z psem mojej matki. Pokazałem więc jej zdjęcie, jak wyglądał, kiedy go wiozłem z Warszawy prawie cztery lata temu. Wilczarz, który dziś jest wielkości średniego kucyka, wtedy mieścił mi się na kolanach, nie utrudniając prowadzenia samochodu. Obawiałem się, że matkę ktoś w konia zrobił podrzucając szczenie wilczura, miast wilczarza. 
Wszedłem do Lidla po tę pietruszkę. Wyszedłem z nie tylko pietruszką. Zła informacją jest, że tym razem nie udało mi się załapać na żadną zniżkę. I na koniec, w tej idiotycznej zdrapce, wydrapałem 50% zniżki na śląską, której nie jem. I nie dam też zwierzętom, gdyż o nie dbam.

3. Dziesięciometrowa smyczo-taśma to z pewnością bardzo dobry wynalazek. Niestety wymaga wprawy. I to jest zła informacja. Przez połowę drogi zaplątany w nią byli albo piesek albo moja osoba. Po drodze wysłuchałem Felsztyńskiego w Kanale Zero. Niby wszystko człowiek wcześniej wiedział, a i tak ciekawe. No i jak się słucha całości, to i lapsus Mazurka o braku rewolucji w Rosji staje się nieco bardziej zrozumiały. Pił on do tego, że od upadku Związku Radzieckiego wszystkie bunty przeprowadzali post-czekiści. 

Wieczorem obejrzeliśmy Wesa Andersona: „The French Dispatch” – jakiż to piękny film i „The Royal Tenenbaums”, nie tak piękny, ale też wart obejrzenia. Gdyby ktoś szukał – oba na Disney+.