10 marca 2024

1. No więc tak, w związku z tym, że Bożena o świcie wyjeżdżała ratować Józkę, wstałem przed szóstą. I to jest zła informacja. Nie napisałem wczoraj, o tym, że się bardzo dobrze zachowali koledzy. Kolega Misiek, który porzucił plany alkoholizowania się z kolegą Dinem, filarem drukowanej „Gazety Lubuskiej” i mój były nowy szef, który Miśka do Świebodzina, a później na wieś zawiózł. Misiek Józkę wspierał moralnie i fizycznie, póki Bożena nie dojechała do domu.

2. A dojechała mniej/więcej wtedy, gdy pan taksówkarz dowiózł mnie dacią Duster do pałacu w Rozalinie. Ani ja, ani pan taksówkarz, nie byliśmy tam nigdy wcześniej. Swoją drogą, musiałem polecieć w 2015 roku do Bukaresztu, żeby zrozumieć, skąd się wzięła nazwa „Dacia”. I to, w sumie, jest zła informacja, bo winienem był połączyć kropki wcześniej.
Śniadanie Mellera. Ciekawe doświadczenie. Niestety nie udało mi się z nikim pokłócić. Ani razu też nie padło sakramentalne – ja panu nie przerywałem. A poważnie, rozmowa była całkiem interesująca. https://www.youtube.com/live/jbOOuSGPVK0?si=ka2xBYEBbVUH-3ch

3. Popołudniem z kolegą Easy Riderem wykonaliśmy próbę wrzucenia wywiadu na Twitter. W formie dwuosobowego wątku. Prosto nie było. Kosztowało trochę zdrowia. Złą informacją jest, że się okazało, iż efekt nie jest za bardzo czytelny. 

 

9 marca 2024

1. Mój brat (młodszy) (innych raczej nie mam) (choć tego nikt nie może być pewny) miał dziś urodziny. 

Jutro rano idę do Mellera. Zdarzało mi się tu szydzić z jego gości. Tym razem nie będę, gdyż co to za przyjemność szydzić z samego siebie.

Rano pojechaliśmy do kamieniarza za Radzymin. Do Słopska. Miejsce przywracające wiarę w ludzi, gdyż są tacy, którzy zamawiają naprawdę porządne rzeczy. A nie to, co od dekad modne jest na okolicznych cmentarzach. Może zamówimy tam schody. Jak nas będzie stać.
Złą informacją jest, że gdy byłem tam ostatni raz, to źle usłyszałem cenę nagrobka, który bardzo mi się spodobał, bo wyglądał dziewiętnastowiecznie. Otóż kosztuje on nie dziesięć, a sto tysięcy złotych. Cóż, umiera się raz. Chyba, że jest się kotem. 

2. Prawie się dałem naciągnąć Applowi na sześdziesiąt parę złotych. AppleTV+ oferuje drugą „Diunę”. Złą informacją jest, że można nie zauważyć, że to jest przedsprzedaż. Czyli płacisz za to, że niewiadomo kiedy będziesz mógł obejrzeć. 

3. Dzień zakończył dizaster, piesek, na spacerze, pociągnął Józkę tak dotkliwie, że złamała sobie rękę. Mój ulubiony (to sarkazm) szpital w Świebodzinie odesłał ją do domu, z informacją, że trzeba to będzie zoperować. Ale we czwartek, bo ręce operują w czwartek. Konsultowani lekarze zaczęli załamywać ręce, że trzeba wcześniej. Nie będę się rozpisywał, bo problem trwa. 

8 marca 2024

1. Jak na Warszawę, jakoś się nawet wyspałem. 
Panie Kacprzak i Zawadka napisały w „Rzepie” tekst, „Cała prawda o Pegasusie”. Napisały mniej-więcej to samo, co ja na temat Pegasusa piszę, tylko bardziej. Bardziej, bo jak uprawiam publicystykę, a one zrobiły porządny tekst dziennikarski, rozmawiały z ilomaśtam osobami. Operatorami programu, specjalistami od tych spraw. W poniedziałek ma być część dalsza. W ten sposób „Rzepa” się dla niektórych stała PiS-owską szmatą. Co jest właściwie zabawne. Złą informacją jest, że pewnie nie będzie to miało specjalnego wpływu na tłum ludzi, którzy uwierzyli, że Pegasus to jakieś diabelskie narzędzie. Jest to w sumie logiczne. Ci, którzy uwierzyli, nie chcą zmieniać zdania, bo by wyszli na idiotów. 

2. Spędziłem parę godzin na rozmowach o poważnych sprawach. Kosztowało mnie to sporo zdrowia. I to jest zła informacja, bo najwyraźniej się odzwyczaiłem. To jednak nie to samo, co chodzenie z pieskiem po lesie. 

3. Wieczorem przyszli kolega Kapla z prof. Katarzyną. Kapla przyniósł całkiem zgrabny album o góralach, który Grzegorz stworzył z kolegą naszym bukowińskim Krzysztofem i fotografem Krawczykiem. 

Państwo uciekli, kiedy zacząłem im puszczać wrzucone na Twitter, przypadkowe fragmenty występów Kamratów. Konkretnie, jak jakieś dziecko śpiewało piosenkę, a Olszański się wzruszał. 
Jakoś trudno mi uwierzyć, że istnieją ludzie, którzy Jaszczura traktują poważnie. A istnieją. I to jest zła informacja. 

7 marca 2024

1. Ostatnio noce ze środy na czwartek są strasznie krótkie. I to jest zła informacja. Bierze się to stąd, że w czwartek, koło południa jest dedlajn dla większości moich zawodowych obowiązków. A że wciąż nie jestem na etapie takim, że bym wiedział ile czasu mi zajmie czegoś napisanie, nie chcę zostawiać pisania na rano i męczę w nocy. Im dłużej, tym wolniej mi idzie. Bez sensu. 

2. W zeszłym tygodniu, w Krakowie rozmawiałem z dr. Sokołowskim. Rozmowa wyszła naprawdę nieźle. Wysłałem do autoryzacji. Dr Sokołowski przeczytawszy, stwierdził, że takich rzeczy nie może mówić jako dr Sokołowski. Może jednak jako Easy Rider. Złą informacją jest, że nie mam twitterowego alter ego. Bo przecież o Męskich Blogerkach Modowych nikt już nie pamięta.

We środę, viribus unitis, udało się wciągnąć traktorek-kosiarkę na przyczepkę. Dziś ją zawiozłem do pana naprawiacza. Zajmie się w przyszłym tygodniu, bo przeżywa atak klientów, którzy mieli coś przywieźć do naprawy w listopadzie, ale jakoś nie było okazji i teraz sobie przypomnieli, bo pogoda jest w sam raz, by zacząć w ziemi robić. 
Pokręciłem się chwilę po mieście. 
W ulubionej mojej myjni samochodowej terminy prawie tygodniowe. Nienawidzę się umawiać. 

3. Wyjechaliśmy do Warszawy. Z dwugodzinnym względem planów opóźnieniem. I to jest zła informacja.
Warto było wymienić ramię Pitmana, gdyż Lawina zaczęła zajmować zdecydowanie mniej miejsca na drodze. W pewnym momencie mapa Googla powiedziała, że A2 jest zamknięta i mamy jechać na DK92. Nie poddałem się dyktatowi i pojechałem prosto. Słusznie, gdyż droga zamknięta była dwa zjazdy dalej. Dzięki temu, po raz trzeci w życiu odwiedziłem Łęczycę. Ale tylko przez chwilę. Na A2 wróciliśmy w Zgierzu. Tym, do którego leciała mucha. 
Przez całą drogę słuchaliśmy Ground Zero. O Niemczech. Nie było tak dobra, jak to o Stanach, ale i ta warto posłuchać. 

 

6 marca 2024

 

1. Musiałem wstać rano i to jest zła informacja. Musiałem wstać rano, by pojechać do mechanika w Wilkowie na wymianę, nazywanego wąsem, ramienia Pitmana. Konkretnie: George'a Washingtona Pitmana, inżyniera kolejowego. 

2. Przyjechałem. Okazało się, że szef o mnie zapomniał i pojechał do Gorzowa. Ale wracał. Miałem więc wolną godzinę. Pojechałem do firmy, która nam robi szyby do okien, żeby zapłacić za szesnaście, jakie zamówiłem wczoraj. Było taniej, więc pojechałem do Mrówki i kupiłem elektryczną wyciągarkę, która też była tańsza niż miała być. Obsługa w Mrówce jest zadziwiająco miła. Obsłużył mnie człowiek z innego stoiska i jeszcze na koniec zaniósł tę wyciągarkę do kasy. 
Byłem jeszcze w Biedrze. Ale tylko dlatego, że była bardziej po drodze niż Lidl. Kolega Wojciech, który mieszka w Górze, a konkretnie Kalwarii. Mówi, że u niego się mówi, że do Lidla chodzą ci, co to bardziej są związani z Warszawą, a miejscowi, to do Biedry. U nas w okolicy nie ma Warszawy, więc podział musi przebiegać inaczej. 
Na youtubowym filmie wymiana ramienia Pitmana zajmuje dziesięć minut. Nam zajęła pięć godzin. Najpierw trzeba odkręcić śrubę, która łączy przekładnię z krzyżakiem, który jest na końcu tej rury, która z drugiej strony ma kierownicę. Później trzeba odpiąć przewody wspomagania. Udało się z gumowym, bo ten metalowy nie dał się odkręcić. Potem trzeba było sworzeń ramienia Pitmana odczepić od drążka kierowniczego. Tu był problem. W międzyczasie trzeba było zdjąć osłonę, taką od spodu, na pięciu śrubach. Później się nie udało zdjąć ramienia Pitmana z wieloklinu przekładni. Trzeba więc było odkręcić przekładnię. Ale nie dało się jej wyjąć, bo się wcześniej nie udało odkręcić przewodu wspomagania. Przekładnia wisiała więc sobie na przewodzie. Ale dalej się ramienia Pitmana zdjąć nie udawało. Mimo użycia specjalnie kupionego ściągacza. Skończyło się na cięciu szlifierką. To też chwilę trwało, gdyż to było amerykańskie ramię Pitmana. Z amerykańskiej zrobione stali. Potem, w odwrotnej kolejności wszystko trzeba było zmontować. Na koniec jeszcze, w związku, że Lawina wisiała była na podnośniku, przesmarowane zostały tzw. punkty smarowania w zawieszeniu. Przez kalamitki.
Przy okazji się okazało, że olej leci mi nie z simeringu na wale, tylko z dziwnego czegoś nad filtrem oleju. W tym czymś jest uszczelka. Której pewnie już nie ma. I dlatego się leje. Złą informacją jest, że nie wiem, jak to coś się nazywa i jak szukać do tego czegoś uszczelki. 

3. Przez to wszystko ominęły mnie walki pod Sejmem. Oglądałem te obrazki później. No i miałem z tym kłopot, bo mój wewnętrzny państwowiec chciał bym był po stronie policji. Poradziłem sobie z tym w taki sposób, że mi się przypomniało, że nad policją jest polityczna władza i to ta polityczna władza ponosi za swoje decyzje odpowiedzialność. 


Obejrzeliśmy trzeci odcinek „Szoguna”. Mam przez cały czas wrażenie, że to wszystko już widziałem. No bo widziałem. Czterdzieści lat temu. Nawet dialogi bywają te same. 

Jadę jutro do Warszawy. I to jest zła informacja. 

5 marca 2024

1. Przegadywanka Zaleskiego z Mazurkiem. Prowokacja ludzi z DGP – namówili posłów (w tym Zaleskiego), żeby napisali interpelację w sprawie nieistniejącego leku dla psów. Mazurek zarzucał Zaleskiemu, że ten podpisał nie czytając. Zaleski odpowiadał, że przeczytał. I tak kilka razy. Problem polegał nie tyla na nieprzeczytaniu, co na przeczytaniu bez zrozumienia. Ciekawe co by było, gdyby w miejsce nazwy nieistniejącego leku dla zwierząt, wpisano nieznaną powszechnie w Polsce nazwę handlową jakiegoś uzależniającego psychotropu. I to, co by się wtedy stało, powinien Mazurek zapytać. Zaleski w MON zajmuje się polityką zagraniczną. Złą informacją jest, że Robert nie przeczołgał go w sprawie nowego szefa NATO. W ramach nowej, skutecznej polityki zagranicznej, godzimy się na prorosyjskiego Holendra. Sukces polegał nasz będzie na tym, że inne, duże kraje będą głosować jak my. 

2. Redaktor Mucha wrzucił na społecznościówki materiał o tym, że firma związana z kandydatem na prezydenta Krakowa Miszalskim, ma dwa hostele przy Pomorskiej, w siedzibie Gestapo. 
To interesujący budynek. Po Gestapo, było tam ponoć NKWD, kasyno milicyjne. Było też kino „Wolność”. W latach osiemdziesiątych, krakowski ZBoWiD zapraszał tam na swoje imprezy młodzież z okolicznych szkół. Młodzież przychodziła, gdyż po imprezie, która zwykle polegała na wręczaniu jakichś odznaczeń odbywała się projekcja filmu. Moja osoba, w ten sposób, po raz pierwszy zobaczyła „Parszywą Dwunastkę”. Film był co najmniej od lat piętnastu. ZBoWiD legitymacji nie sprawdzał. 
W kinie, już w latach dziewięćdziesiątych, zrobiono przerażającą imprezownię. Koks, dziwni faceci i jeszcze dziwniejsze dziewczęta. Bardzo ludzi w tej sprawie protestowało. Ale to były lata dziewięćdziesiąte. Wolność gospodarcza über alles. Potem wyjechałem z Krakowa.
Kraków dotknęła tajlandyzacja (to redaktor Kursa z krakowskiej „Wyborczej”) Lub bangkokizacja (to Rober Mazurek). W znaczeniu: polityka władz miasta zamieniła centrum z coraz większymi przyległościami na siedlisko lowcostowych biznesów turystycznych. Na mekkę przedstawicieli brytyjskiej klasy robotniczej, którzy – nie bójmy się nazywać tego językiem podobnym do tego, jakiego używali – przyjeżdżali, żeby się najebać i pojebać. Powstało wtedy mnóstwo hosteli, które tak utrudbniały życie okolicznym mieszkańcom, że ci wynieśli się z centrum. Więc tych hosteli powstało jeszcze więcej. Efekt jest taki, że kiedy przyjeżdżam do Krakowa i chcę się z kimś w okolicach Rynku umówić, to słyszę, że będzie to takiej osoby pierwsza tam wizyta, od dobrych paru lat. Polityka władz miasta, które jak tylko mogły, szły na rękę branży turystycznej odebrała mieszkańcom Krakowa, jego centrum. Co mi się nie mieści w głowie, bo w Krakowie, od lokacji wszystko się wkoło Rynku działo.
Trzeba być pozbawionym zupełnie wrażliwości, żeby w Krakowie wystawiać w wyborach prezydenckich przedstawiciela branży turystycznej, czyli kogoś, kto żyje na krzywdzie mieszkańców. 
Można oczywiście tłumaczyć, że hostel w Gestapo to nic takiego. Ja bym jednak na taki biznes wybrał jakąś inną lokalizację. Zwłaszcza gdybym planował polityczną karierę. Pan Miszalski nie widzi problemu. Jakaś część mieszkańców Krakowa ten problem widzi, ale jakie to ma znaczenie, skoro pan Miszalski propagował swoje zdjęcie, na którym występował z narysowanymi na czole ośmioma gwiazdkami. Swoją drogą jego niechęć do pisowskiego rządu nie przeszkodziła firmie z którą był związany, przytulić kilkanaście milionów rządowego wsparcia. 

3. iMac, na którym postawiłem krzyżyk i miałem zawozić go do stołówki, zadziałał. Znaczy – zadziałała karta graficzna, bo komputer niekoniecznie. Jestem na etapie poszukiwania wersji systemu, z którą ruszy. Złą informacją jest, że strasznie powoli się wersje ściągają.

Panowie od chodników jutro chyba skończą odcinek przed domem. 

4 marca 2024

1. Profesor Gdula startuje do małopolskiego samorządu. Mazurek nie zapytał go, czy w związku z tym przenosi się do Krakowa. I w jaki sposób będzie z Krakowa pełni funkcję wiceministra edukacji.
W rozmowie wyszła jeszcze jedna ciekawa rzecz. Według profesora Gduli problem z Collegium Humanum rozpoczął się po reformie Gowina. Wcześniej było ok. Trzeba by sprawdzić, kto z popularnych absolwentów tej uczelni, kiedy uzyskał jej dyplom. 

Wyrzucono z Trójki Beatę Michniewicz. I to jest zła informacja. Rozmawiałem z nią parę razy, kiedy miała problem z zaproszeniem kogoś z Kancelarii.
Kiedyś, podczas takiej rozmowy, wyraziłem ubolewanie w związku z tym, kto był wtedy prezesem Radia i co zostało zrobione z Trójką (jako człowiek przyłożył do tego rękę – skoro mówi się, że miał jakiś wpływ na zwycięstwo PiS-u w 2015 roku). 

Miejsce pani Michniewicz zajmie Renata Grochal. Też mi się zdarzyło z nią kilka razy rozmawiać. Było to ciekawe doświadczenie. Ale chyba nie na tyle, żeby słuchać, jak radzi sobie w radio. 
Marek Magierowski mówił, że to bardzo inteligentna, fachowa dziennikarka. Ale mówił to po polsku, po angielsku na pewno by to brzmiało lepiej. 

2. Panowie od chodników pracują z naprawdę dużym zaangażowaniem. Ruch jest jak na budowie Dworca Centralnego w „Czterdziestolatku”. 
Pojechaliśmy do Zielonej. Piesek jakiś czas temu zjadł Bożenie okulary i trzeba było zamówić nowe. W TK Maxx, kalendarze Moleskine po dwadzieścia złotych. Cierpliwość bywa nagradzana. 
Byliśmy też w Makro. Ogórki kiszone dostarcza tam człowiek, który ma na nazwisko zupełnie jak kandydat PiS na prezydenta Gorzowa. 
Po drodze widzieliśmy parę wyborczych plakatów. Przy niektórych zrozumienie, o co chodziło autorowi, stanowiło spore wyzwanie. 
Nie było nas w domu zbyt długo. I to jest zła informacja. Na spacer z pieskiem poszliśmy po zmroku. Zadziwiająco był grzeczny. Jak by to kiedyś powiedział generał Andrzejczak – piesek poświęcał mi wystarczającą ilość atencji. 

3. Obejrzeliśmy „Napoleona”. Niepójście nań do kina okazało się dobrą decyzją. Nie jest to arcydzieło. Podobnie debata o mieszkalnictwie na Kanale Zero. Też nie porywała. Jednak dobór uczestników ma znaczenie. I to jest zła informacja. Nie wystarczy opinia, że wszystkie debaty w Kanale wychodzą dobrze.
Na półce, w Kanale Zero leżały dwie niby-książki. Dickensa. „David Copperfield” i „Opowieść o dwóch miastach”. Ta druga przypomniała mi się trzy godziny wcześniej, kiedy oglądaliśmy pierwsze sceny „Napoleona”.